Long time no see.. || Luna

Eindelijk was hij even ontsnapt. Zijn oog prikte nog pijnlijk. Stomme klote Ayana.. Hij zou haar er voor terug krijgen absoluut. Ze was recht voor zijn neus veranderd in een of ander rot panter ding! Gestoord beest was ze. Het maakte hem boos en hij stampte woest met zijn hoef. Gek.. Maar hij had zijn kans gegrepen en was ontsnapt. En nu rook hij de zoute lucht in zijn neusgaten. Het was Orlais het gebied waar hij in geboren was. Het gebied waar hij in had willen leven tot het eind van zijn dagen niet in dat vervloekte Vyrantium al wat de jonge hengst daar rook was de smerige klamme lucht van de dood. Een geur die hij niet meer uit zijn neus dacht te krijgen. Maar nu werd zijn neus en hersens schoongemaakt. Hij had dit momentje hartstikke hard nodig. Al wist hij dat Avanti of Ayana elk moment achter hem kon staan. Misschien zelfs Mitch. Hij zag dat zwarte beest wel aan komen ha! Nah, ze deden hem niets. Hij had gezien wat hij had kunnen doen op Ayana. Dat bracht hem iets meer zelfvertrouwen al had hij wel geleerd het niet eerder te doen.

Zuchtend liet de donkere hengst zijn hoofd zakken. Hij had wat witte aftekeningen al leek het vuil en smerigheid het te bedekken. Misschien was het tijd dat hij zichzelf eens grondig zou schoonmaken. Al dat bloed van zijn lichaam af. Zo leek hij net zelf een schim. En dat was iets wat Amosis helemaal niet wou. Zoon van de blauwe maan of niet. Hij was een levend wezen. Had een hart wat hij graag wou behouden. Hij wou Avanti en zijn smerige leger van bijeengeraapt ondood niet volgen. Hij wou liefde leren kennen. Wellicht een familie maken.. Een kind en een merrie waar hij altijd bij kon blijven. Waar hij altijd van zou kunnen houden. Maar dat leek onmogelijk. Dankzij zijn vader..

Verslagen stapte de gespierde hengst door tot hij met zijn hoeven in het zoute zeewater stond en vervolgens tot zijn borst. Het was eb en dus nog veilig voor hem om in het water te staan. Als het vloed zou worden zou Amosis zich uit de voeten maken. Als hij zo lang de tijd had om hier te zijn tenminste. Maar voor nu kon de hengst even uitstaren over de opkomende zon. Even een moment waar Nacht en dag elkaar raakte. Een schitterend moment maar ook eenzaam. Het hielp hem herinneren aan het feit dat hij zijn moeder in wat was het een half jaar? Niet had gezien. In stilte vroeg hij zich haast smekend af of ze hem nog zocht of dat ze de hoop had opgegeven. Hij wist het niet. Maar hij wou er eigenlijk ook niet achter komen. Te bang dat de waarheid hem hard zou raken.

Een oud bekende geur droof in zijn neus op het moment dat de hengst zijn ogen sloot. Waar had hij die geur eerder geroken? Herinneringen schoten voorbij aan zijn gesloten ogen en hij begon te lachen. Iets wat voor het eerst was sinds.. Een jaar? Ach het zou wel. De glimlach bleef rond zijn lippen gekruld terwijl hij zijn gespierde lichaam omdraaide. Hij was absoluut dat kleine jochie niet meer. En daar was zij tja, nogsteeds hetzelfde. Of tenminste het zelfde zoals in zijn herinneringen al waren die vertroebeld door de haat. Hij hinnikte even haar haar waarna hij omhoog sprong uit het water om iets haar richting op te komen. Zijn hersens draaide op volle toeren terwijl hij haar naam probeerde te herinneren. "Luna?" Zijn stem was twijfelachtig maar hij glimlachte toch even en kon het niet laten zijn blik even op haar staart te laten glijden. Kijkend of er nog iets van hun avontuur zichtbaar was.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna liep over het strand van Orlais net aan de grens van de zee. Haar zilvere hoeven vormde afdrukken in het zand waarna het water het spoor weer wiste. Het frisse zeewater stroomde over haar tenen. De laatste keer dat Luna hier was geweest is alweer een jaar geleden. Ze kijkt naar de kust en ziet een hoge klif waar zij een jaar geleden op heeft gestaan. Ze zal er nooit meer op durven.

Ze loopt vanaf het strand naar de klif toe en ziet de rots liggen. De rots die haar bijna vermorzelde. Het was eigenlijk een wonder dat ze die val van de klif overleefde en dat daarna de rots alleen op haar staart belande. Ze zat muurvast en het zeewater kwam steeds meer omhoog. Door haar val had ze last van haar schouder en kon ze haar staart niet onder de rots vandaan krijgen. En toen ze de hoop opgaf kwam de kleine amosis. Het veulentje dat moedig haar staart had afgebeten waardoor Luna gered werd van het koude water. Ze kijkt even naar haar witte staart die nu weer lang is. Nu Luna er aan terugdenkt is ze heel dankbaar dat het veulentje er was. Zon klein ventje had haar gered. Hij zou wel eens grootste dingen kunnen doen als hij groot zal zijn. En hij zal nu al groot zijn. Luna vroeg zich af hoe het met Amosis zou gaan.

Luna liep weer verder over het strand. Na een tijdje zag ze in de verte een zwart gestalte van een paard. Ze kon niet precies zien wat voor paard het was of ze hem kende of niet. Ze stook haar neus in de lucht en snuffelde diep. Ze leek de geur te herkennen, maar het was iets anders.. iets hengtiger. Ze besloot om wat dichterbij te komen om het beter te zien. Haar witte manen wapperde in het wild rond waardoor Luna het niet goed kon zien. De hengst hinnikte naar haar en kwam uit het water. Nog steeds probeerde Luna de hengst te herkennen. Zijn stem zei haar naam, dat dus betekende dat ze hem wel moest kennen alhoewel ze de stem niet herkent. Ze sloeg haar manen de andere kant op zodat haar zicht niet meer verhinderd werd en haar ogen tevoorschijn kwamen. Ze keek in de ogen van de hengst en toen viel het kwartje. Ze tilde haar linkerbeen op. "Amosis!" zei ze een beetje overdonderd. Ze glimlachte en was blij om te zien hoe groot hij was geworden. Snel kijkt ze even naar zijn lichaam. Hij is een echte volwassen hengst. "Ik ben blij om je weer te zien, ik kan je nog steeds niet genoeg bedanken voor wat je voor me gedaan hebt. Je weet toch dat ik je dankbaar ben?" Veel paarden hadden haar voor dood laten liggen, niet eens komen kijken of ze konden helpen. Maar Amosis kwam gewoon en hoe klein hij ook was, hij had haar gered. "En je weet ook dat ik nog steeds bij je in het krijt sta?" Ze wilde hem even herinneren dat ze hem zou helpen als hij wilde om haar dank te tonen. Ze wilde nog zoveel vragen stellen over hoe het was en hoe het nu is. Maar ze houd haar mond en geeft hem de gelegenheid om ook wat te zeggen.

Ze was het echt. Langzaam vormde zich een glimlach rond zijn lippen terwijl hij even het zoute water uit zijn cremige manen schud. Ze herkende hem en sprak zijn naam iets wat hem nog breder deed lachen. De gedachte aan Ayana's monsterlijke vorm was al lang vergeten en de wraak van Avanti lag ver weg voor hem. Zijn donkere ogen waren even vast gehaakt in de hare zonder dat zijn gave iets van uitwerking had op haar. Hij wou haar niet pijn doen en daarom deed hij haar ook niets. Haar stem deed hem opnieuw lachen en hij schudde zijn hoofd. "Je hoeft me niet te bedanken. Het was lang geleden." Zijn stem was wat zwaarder geworden. Of nou ja, veel zwaarder. Toch klonk het niet zoals de dode stem van zijn vader. In zijn stem lag emotie. Hij leefde en zo zou hij zich ook altijd gedragen. "Ik sta bij niemand in het krijt. Ik ben gewoon heel blij dat je niet gestorven bent die nacht. En dat ik je nog een keer heb mogen zien. Dat is al beloning genoeg voor mij." Hij begon wat breder te glimlachen en duwde zijn neus even tegen de hare.

Vervolgens trok hij even met zijn oren om haar aan te kijken. "Ik zie dat je staart terug is." Grapte hij zacht en keek haar nogmaals glimlachend aan. Hij had niet echt woorden. Hij had gedacht duizend woorden te kunnen spreken maar er kwam niets uit zijn mond en in stilte bleef hij haar aankijken.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Hij moest opnieuw lachen en hij schudde zijn hoofd. "Je hoeft me niet te bedanken. Het was lang geleden." Het mocht dan wel lang geleden zijn, het betekende veel voor Luna.
"Ik ben gewoon heel blij dat je niet gestorven bent die nacht. En dat ik je nog een keer heb mogen zien. Dat is al beloning genoeg voor mij." Hij begon wat breder te glimlachen en duwde zijn neus even tegen de hare. Hij deed haar glimlachen en voelde zijn neus tegen de hare. ze sloot even haar ogen. Hij is zo aardig. Als veulen al, maar dat is hem niet afgenomen. Ze deed haar ogen weer open.

"Ik zie dat je staart terug is." Grapte hij zacht en keek haar nogmaals glimlachend aan. Ze knikte. "Ja het groeit snel. Al was het wel even fijn om een korte staart te hebben. Dan kan ik er teminste ook niet over struikelen!' Ze lachte en keek verlegen weg. Zo vaak viel ze over haar lange witte manen. Nu bind ze haar haar in bloemen tot een vlecht zodat ze er niet over kan struikelen. Ze keek hem weer aan. Ze wilde vragen stellen over zijn verleden maar liet dat even achterwegen. "Wil je even een stukje rennen?" vroeg ze op een zoete toon.

Zijn glimlach streek verder over zijn lippen hoe langer hij naar de merrie keek hoe warmer hij zich voelde. Zij was voor hem nu al het levende bewijs dat engelen nog wel bestonden in deze godvergeten plek. En toch wist hij dat hij hier zich nu sterk moest houden. Niets moest gaan denken, geen dingen moest hopen die nooit bestonden. Hij mocht zichzelf niet gaan verliezen op het eerste moment dat hij de vrijheid proefde. Ayana en Avanti zouden hem komen halen. Daar kon hij op wachten. En daarom moest hij haar niets laten verlangen.

Terwijl hij zichzelf dit wijs maakte bracht hij zijn hele lichaam tot stilte. Zijn hart stopte bijna maar dat had Amosis liever dan wie dan ook pijn doen. En zeker haar niet. Haar zachte stem drong hem echter verder weg van de werkelijkheid. Hij begon te lachen en schudde zijn brede nek. "Als je valt vang ik je wel op. Probeer je in iedergeval niet meer onder stenen te krijgen." Hij glimlachte opnieuw en duwde zijn neus tegen haar manen. Haar geur zou je bijna betoverend kunnen noemen en hij begon zacht te glimlachen. Voor ze haar volgende woorden helemaal had uitgesproken was hij al een paar passen achteruit gesprongen en gooide zijn hoofd omhoog. "Wedstrijdje schone dame?" Zijn woorden waren er sneller uit dan zijn hoofd had kunnen achterhalen. Maar Amosis glimlachte. Misschien voor even. Even kon hij wel zijn wie hij wou zijn. Even kon hij vrij zijn..

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

"Als je valt vang ik je wel op. Probeer je in iedergeval niet meer onder stenen te krijgen." Ze moest zacht lachen en een glimlach sierde haar gezicht. Hij glimlachte opnieuw en duwde zijn neus tegen haar manen. Ze voelde zijn neus langs haar hals en ze voelde zich anders. Ze voelde zich prettig bij hem en dat heeft ze niet vaak gevoeld. Hij zorgde ervoor dat Luna zich veilig voelde. En hij geeft een soort warmte af, een prettig gevoel. Ze kon het niet helemaal plaatsen.

Luna vroeg aan hem of hij een stukje wilde gaan rennen. Gewoon om even haar manen te wapperen en zelf even afgeleid te worden. Voor ze haar volgende woorden helemaal had uitgesproken was hij al een paar passen achteruit gesprongen en gooide hij zijn hoofd omhoog. "Wedstrijdje schone dame?". Ze keek achterom en liep vervolgens naar hem toe en keek hem uitdagend aan. 'Weet je het zeker?' ze hapte speels naar zijn manen en wachtte niet op zijn antwoord. In een lenige sprong nam ze een sprint over het strand. Als Luna één ding goed kan is het wel rennen. Ze is snel en behendig en ze zal dat gebruiken ook.

Ze bewoog zich lichtvoetig over het zand, alsof het geen probleem was. Het zand worden wolken achter haar en haar manen wapperde wild op en neer. Ze stook haar neus in de lucht en genoot van de geur van de zee. Alles leek nu perfect. Ze hinnikte naar Amosis die inmiddels naast haar was gekomen. Het boeide haar niet of ze zou winnen, ze wilde gewoon met hem samen rennen. Ze keek hem aan en werd even meegenomen in zijn ogen.

Theron duwde nog even zijn neus tegen haar aan en vergat volledig de wond die zijn linkeroog bedekte. Het maakte hem even niet meer uit. Zij was al wat hem nu uitmaakte. Hij begon te lachen toen hij haar een lenige sprong zag maken en begon te sprinten over het strand. Theron lachte en gooide zijn lichaam in beweging. "Wacht even!" Riep hij haar toe en begon te lachen.

Al snel haalde hij haar in en duwde zijn neus tegen de hare aan. "Pas maar op anders verlies je nog." Fluisterde hij zacht en begon te lachen. Voor hem kon dit moment heel even zo blijven duren. Heel even perfectie. Dan mocht Ayana haar terug rukken naar de schaduwen. Voor nu wou ze gewoon bij haar zijn. Ze was perfectie..

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Het was donker geworden en de koele wind blies speels in Luna's lange manen. Luna bewoog zich snel en sierlijk voort. Ze keek hem in de ogen. De wond op zijn oog was haar niet ontgaan. Ze vroeg zich af hoe deze is ontstaan. Maar zijn ogen leiden haar weer af. Hij duwde zijn neus tegen de hare aan. "Pas maar op anders verlies je nog." Fluisterde hij zacht en begon te lachen. Ze trok haar neus bijdehand weg. 'Mocht je willen!' bracht ze lachend uit. Ze versnelde haar pas en haar lichaam was gestroomlijnd. Haar hartslag versnelde en haar ademhaling ook. Ze maakte een schijnbeweging en schoot in de richting van het bos. Ze wilde kijken of hij zich ook zo vlot bewoog tussen de struiken.

Ze sprong lenig over de struiken en hij volgde haar nauw. Alles om haar heen vergat ze. Alleen zij en Amosis. Dat dacht ze.. totdat een geur haar aandacht trok. Alle vogels vlogen weg en ze zag een hert wegspringen. De dieren gingen allemaal de andere kant op. Ze rende nog steeds maar begon te twijfelen en keek amosis bedenkelijk aan. Ze sprong over een omgevallen boom en stond voor een boom dat omhult werd door een fel rode hitte. Luna stopte abrupt voor de brandende boom en haar ogen weerkaatste het licht. Haar hart stopte even en ze rook de geur van angst. Dit had ze nog nooit gezien en haar hele lichaam verstijfde. Haar ogen starend naar de brandende boom. De boom leek richting haar kant op te vallen.

Amosis lachte nogsteeds zacht. Voor even had hij gewoon het gevoel normaal te kunnen zijn. Niets te maken te hoeven hebben met Avanti of zijn slaafjes. Niet half Schim. Niet een monster. Niets behalve een normale hengst met de mooiste merrie die hij ooit had gezien. Gewoon samen alsof niets hen kon scheiden.

Haar stem deed hem lachend zijn hoofd schudden terwijl hij zijn neusje tegen haar aanduwde en haar vervolgens voor liet gaan. Terwijl ze zo door het struikgewas rende was er niets wat fout kon gaan. En toen na een of twee boomstammen te hebben genomen bleef Luna abrupt stan waardoor Amosis ook stil bleef staan, bijna op haar achterwerk gebotst. Het helrode vuur deed zijn ogen groter worden. Zijn hart brokkelde even af en toen hij een boomstam haar kant op zag komen leek zijn leven te stoppen.

"Luna!" Zijn stem sloeg over en hij gooide zichzelf haar richting op. Het boeide hem niet als hij gewond raakte. Al wat uitmaakte was zij veilig. Een brandende pijn gleed over zijn schoft en buik maar hij wist zich net op tijd weg te trekken voor de boom met een enorm geweld de grond raakte. Veel tijd om aan de wond te denken was er niet. Vechtend met volledige haat tegen zijn pijn duwde hij haar overeind. "Geen tijd. Luna kom omhoog we moeten hier weg!" Hijgde hij uit en duwde haar nogmaals tegen haar kin aan. Hij wist niet of er bloed over zijn rug liep of dat het echt verbrand was maar het boeide niet. Haar veiligheid was alles wat uitmaakte.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna was vast geworteld en zag het brandende vuur voor zich haar richting opkomen. Ze had zoiets nog nooit gezien en ze wist niet wat ze moest doen. Ze voelde de warmte, het brande. "Luna!" Amosis zijn stem sloeg over en hij gooide zichzelf haar richting op. Zijn stem drong tot haar door waarna hij haar wegduwde en de klap van de boom opving. Luna hinnikte luid van paniek. "Amosis!" Ze zag hoe Amosis net kon ontsnappen uit de klauwen van het vuur. Luna keek angstig naar hem. Hij was gewond en dat kwam door haar. "Geen tijd. Luna kom omhoog we moeten hier weg!" Hijgde hij uit en duwde haar nogmaals tegen haar kin aan. Ze zag hoe Amosis zijn pijn wegbeet. Ze zag de vlammen steeds verder woede. Maar ze zou Amosis niet achterlaten, nooit. Ze rende vlakbij Amosis om hem eventueel te ondersteunen en keek hem schuldig aan. Ze rende de richting in waar het nog donker was en wat niet was verlicht door het vuur. Haar hele lichaam stond op de automatische piloot. Ze moesten hier weg en snel. Ze keek nogmaals naar Amosis of hij het kon redden om weg te komen uit de vuurkring.

De brandende pijn drong ver door tot zijn botten en hij sloeg zijn tanden op elkaar. Nee hij kon nu niet opgeven. Haar stem had hem tot denken gezet. Hij moest wel doorgaan, hij hielt van haar.. Ja hij wist het nu gewoonweg zeker en daarom drukte hij verwoed zijn zachte witte neus tegen de hare. "Kom op Luna, geen tijd om te verliezen. Als we hier uit komen ik.. Ik beloof je ik laat je nooit alleen." Hij fluisterde zacht en duwde nogmaals zijn neus tegen de hare voor hij haar tussen de brandende takken door duwde, richting het strand. Daar zouden ze veilig zijn..

En het strand! Het was een wonder ze hadden het behaalt. "Luna kijk!" Riep hij uit terwijl hij naar voren sprong. Enkel om stijf stil te komen te staan. Oog in oog met twee paarden, een hengst en een merrie die hij maar wat goed kon.. Schimmen.. Zijn vader Achilles en de schimmenmerrie Vanth.. Dit was zijn einde.. Beschermend ging hij voor Luna staan terwijl hij zijn vader doods aankeek. "Het spijt me.." Fluisterde hij tegen de merrie voor zijn donkere ogen weer naar Achilles gleden. Al gebruikte hij zijn gave niet. Daar was zometeen nog alle tijd voor.. Als die twee monsters een beweging richting Luna maakte..

In stilte staarde Achilles door de schaduwen. Zijn gehele lichaam tintelde van de spanning vuur woedde rond de bomen naast en achter hem en Achilles kon de brandende hitte voelen.. Avanti had dit geweldige plan bedacht en hij hielt er maar wat van. Met een smalend grijnsje stapte de zwarte hengst vooruit. Hij schudde zijn lange witte manen even heen en weer zijn zoon zoeken was wat hij moest doen. En vervolgens beter worden. Hoger kruipen op de ongeschreven ranglijst van hun wereld was nu absoluut zijn hoogste doel. De rang die hij had was niets voor hem. En hij weigerde al helemaal om naast Kratos te staan. Hij was nu op Ayana en Avanti na de oudste schim die nog zijn trouw bewees aan Avanti. En in stilte had hij maar wat graag dat die trouw werd beloond.

De blauwe maan scheen op zijn vacht terwijl hij naast Vanth door stapte. Hij was opzoek naar zijn zoon. En Vanth? Die mocht het vuile werk opknappen mocht dat er zijn. Hij snoof even terwijl hij het spoor volgde dat rechtstreeks sinds de zee liep. Uiteindelijk bleef hij stilstaan en zijn hoofd schoot omhoog in de lucht. Diep snoof hij in en vervolgens knikte hij naar een stuk bos volledig in de hens. "Hij heeft een vriendinnetje gevonden." Gromde Achilles laag waarna hij even naar Vanth hapte en een gallop in zette in de richting van hun uitgang.

En ja hoor, zijn jong sprong met een inktzwarte merrie met parelwitte manen tussen het vuur vandaan om voor hem en Vanth doodstil te blijven staan. Een smalende grijns lag rond zijn lippen terwijl hij zijn zoon aankeek. "Op naar huis Amosis.." Gromde hij zacht en staarde de hengst recht aan om vervolgens een blik met Vanth te wisselen. "Of zullen we hem een beetje straffen voor zijn egoïsme Vanth darling?" Zijn ogen gingen naar de merrie met haar witte manen en ze begonnen te twinkelen terwijl zijn mond zich in een haatdragende grijns krulde. Dit spelletje begon nu pas..

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

vanth

"Vive la mort, vive la guerre,
vive le sacre mercenaire."

Samen met Achilles was Vanth op pad. Ze waren op zoek naar zijn zoon. De donkere Amosis, Vanth had veel gehoord over deze hengst. De hengst die naast haar liep hield halt, zocht naar zijn zoon's geur en sprak vervolgens. Een vuile lach verliet haar keel na zijn woorden, maar deze werd gestopt toen Achilles haar richting uit hapte. Haar oren vlogen kort in haar hals en ze ontblote kort haar tanden. Wanneer Achilles een galop aan zette volgde ze. Haar gebarsten en gescheurde hoeven daverde over de grond, terwijl haar eindeloze zwarte ogen strak voor zich uit staren.

Haar blauwige geklitte manen die stonken naar bloed en verderf wapperde naar achtere. Lappen huid ontbraken uit haar lichaam, waardoor verschillende botten zichtbaar worden, zoals haar heup, een paar ribben en nog een stuk op haar hoofd. Ze likte langs haar puntige tanden en snoof eens goed. Vooral vuur was goed te ruiken, maar daar tussen rok ze ook ... Luna? Een grom verliet haar lippen. Hoe kon die merrie zo dom zijn om om te gaan met de zoon van een schim?

Ze stond stil naast Achilles met haar lelijke uiterlijk, over open wonden en slecht genezen littekens, toch voelde ze zich goed in har nieuwe uiterlijk. Vanth was hier net als Achilles ook met een tweede doel, hogerop komen in Avanti's rangenlijst. Zo lang was ze nog geen schim, toch wilde zich bewijzen voor haar leider, meester en voorbeeld.

Een korte grom verliet haar lippen als ze Luna samen met Amosis het vuur uit ziet komen. Ze luisterde naar haar collega en liet haar instemming luiden door eens laag te steigeren. "Egoïsme hè? Dat kan niet anders als bestraft worden. haar stem werd ondersteunt door een grom. Ze klapte haar tanden op elkaar als waarschuwing en keek Luna aan om er vervolgens wat dichter naar toe te wandelen. "Zusje lief, nu heb je jezelf in de nesten gewerkt, niet? Omgaan met de zoon van een schim. spottende kwamen de woorden eruit. Vanth was de slimste geweest van de familie, dat vond zij toch.

"Long live death, long live war,
long live the cursed mercenary."

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

LunaNyx
All of our dreams making us blind

Hij drukte verwoed zijn zachte witte neus tegen die van Luna. "Kom op Luna, geen tijd om te verliezen. Als we hier uit komen ik.. Ik beloof je ik laat je nooit alleen." Hij fluisterde zacht en duwde nogmaals zijn neus tegen de hare. Ze voelde zich warm van binnen. Voor de eerste keer vertrouwde ze een paard op zijn woorden. Het voelde alsof ze hem al jaren kenden. Hij duwde haar tussen de brandende takken door richting het strand.

Eindelijk waren ze veilig. Ze hadden het strand bereikt. Het zand streelde haar hoefjes en het geluid van de zee zorgde voor luna's opluchting. "Luna kijk!" Riep hij uit terwijl hij naar voren sprong. Ze bracht een hinnikje van opluchting uit en huppelde vrolijk achter Amosis. Tot hij plots verstijfde en ze bijna tegen hem aan knalde. Ze keek hem verschikt aan en volgde zijn blik die uitkwam bij 2 paarden. Een hengst en een merrie. Ze zag dat de merrie Vanth was en wilde er naartoe lopen. "Vanth! Ik ben zo blij dat ik je zie." Maar Amosis onderbrak haar door voor haar te staan. "Het spijt me.." Fluisterde hij terwijl hij de hengst weer aankeek. Ze was verward en enigszins verontwaardigd. Waarom kon ze niet naar Vanth? Ze keek de grote onbekende hengst met haar onschuldige ogen aan. "Op naar huis Amosis.." Gromde de hengst zacht en staarde Amosis recht aan om vervolgens een blik met Vanth te wisselen. "Of zullen we hem een beetje straffen voor zijn egoïsme Vanth darling?" Hij keek naar Luna en zijn ogen begonnen te twinkelen terwijl zijn mond zich in een grijns krulde. Ze keek de grote hengst boos aan, niemand komt aan Amosis. Vanth liet haar instemming luiden door eens laag te steigeren. Luna keek Vanth verbaast aan. Nemen ze hun nu in de maling? Wat is dit voor grap? "Egoïsme hè? Dat kan niet anders als bestraft worden." Vanth haar stem werd ondersteunt door een grom. Luna liep een stukje langs Amosis heen om naar haar zusje te gaan. Vanth klapte haar tanden op elkaar als waarschuwing en keek Luna aan om er vervolgens wat dichter naar toe te wandelen. "Zusje lief, nu heb je jezelf in de nesten gewerkt, niet? Omgaan met de zoon van een schim." spottende kwamen de woorden eruit. "Waar heb je het over Vanth? Doe normaal." Zei ze met een bezorgde stem. Ze keek diep in Vanths ogen. Een koude nietszeggende blik. Wat was er met haar gebeurt? Haar lichaam zat onder de scheuren en luna schok ervan en liep nog een stuk dichterbij om te kijken of ze Vanth kon verzorgen. "Vanth wat is er gebeurt?" vroeg ze serieus. Ze wilde voor haar kleine zusje zorgen zoals ze dat altijd heeft gedaan. Ze voelde zich schuldig, ze had Vanth vaker moeten opzoeken.

I don't see it in your eyes, just a cold blank stare.
And no one is asking why. Why you don't seem to care.
We've lost our way.

You hunted me down. Like a wolf, a predator.
I felt like a deer in love lights

AMOSIS
"Be not afraid of greatness:
some are born great, some achieve greatness,
and some have greatness thrust upon them."

De stem van zijn vader deed hem zacht grommen. "Kijk wie egoistisch is monster.." Sist hij zacht voor hij zichzelf nog breder maakt om zijn Luna te beschermen. Het was duidelijk dat Luna Vanth kon maar geen idee had van wat ze was. Verdrietig keek hij naar haar voor hij zijn neusje tegen haar wang duwde. "Luna, ze is niet meer wie je ooit dacht dat ze was." Fluistert hij zacht en liefdevol voor hij zijn ogen terug draait naar de twee schimmen. "Ze is een schim, een monster van de nacht die geen daglicht kan verteren. Ze is een monster dat haar ziel heeft verkocht voor een beetje kracht." Hij sprak zacht voor hij even zuchtte.

De witte manen van de hengst joegen tegen zijn brede hals aan en hij slikte even voor hij zijn zilveren ogen sloot. Het was waar, zijn vader mocht dan wel een schim zijn, maar hij was een halfling het grootste monster van ze allemaal. En dat was iets waar hij of zijn moeder nieteens voor had gekozen. "Ik ben thuis vader.." Fluisterde hij zacht terwijl hij zijn hoofd iets hoger hief met ogen die koud stonden. Ja hij was thuis. Dit was zijn thuis, of nou ja.. Naast Luna was vanaf nu af aan zijn thuis..

Achilles trok zijn wenkbrauw(lolhebbenzeniet) op terwijl hij Vanths woorden hoorde. In stilte begon hij even te grijnzen terwijl hij de kleinere schimmenmerrie aankeek. Niet alleen was ze kleiner maar ook jonger, en op zo'n missie als deze was Achilles maar wat blij dat hij de leiding kon overnemen. Maar alsnog moest hij hier wel staan naar hen kijken. En de stem van zijn zoon deed hem echter meer en meer lachen. Al was het niet leuker dan de woorden van zijn zoon. Probeerde hij nou echt stoer te doen of dacht hij dat hij iets van een kans stond tegenover hem en Vanth, was zijn zoon nou zo werkelijk waar gestoord?

Achilles grijnsde wat breder en likte zijn lippen af. Zijn normaal al donkere ogen staarde nu zielloos en zwart door de vlammen, opgelicht door de brandende takken achter zijn zoon en Luna. Zijn gehele huid was net een litteken en nog half opengereten wonden, waarvan hij meer als de helft zelf had veroorzaakt misschien. Het opgedroogde bloed in zijn spierwitte manen bracht nog een ijzingwekkend effect op de hele hengst en natuurlijk zijn ongelofelijke grootte die niemand tot dusver had kunnen overtreffen. "Wel wel wel kleine jongen heeft een grote mond." Hij grijnsde nogmaals zacht en staarde de zwart witte hengst met zijn witte manen aan. "Avanti wacht op je, nu kunnen we dit moeilijk of makkelijk doen. Vanth?" Hij staarde haar recht aan en gromt nog nogmaals voor hij zijn hoofd omdraait naar Luna en Amosis voor hij langzaam gromt en nog een stap naar hen toe deed.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

vanth

"Vive la mort, vive la guerre,
vive le sacre mercenaire."

Een ijzige lach verliet haar zwarte lippen als ze Luna's woorden hoorde. "Luna, liefje, ik ben niet meer je lieve jongere zus van vroeger..." Ze opende haar mond en likte over haar scherpe hoektanden. Ze antwoordde op Achilles zijn vraag door een laag te grommen en haar hoofd iets hoger te dragen. Ze wandelde richting Luna en ging tussen Amosis en haar zus staan. Eerst liet ze een binnensmondse grom horen en keek dan naar Luna. Haar tanden gleden langs haar inktzwarte vacht en gleden door haat spierwitte manen. Vervolgens draaide ze haar hoofd weer weg en keek Amosis aan. "... Ik ben inderdaad een monster van de nacht, maar ik had mijn ziel niet verkocht voor een BEETJE macht, jonge heer." Weer draaide ze zich naar de merrie. Weer ging haar neus door haar manen en onder haar manen door, boorde ze haar tanden door haar vel en trok ze in een snelle beweging naar beneden, tot aan haar schouder. Een vuile lach ontsnapte uit haar keel voor ze weer wegwandelde en zich opstelde naast de toch wel gigantische Achilles.

** Mega flutje !! Sorry mensjes

"Long live death, long live war,
long live the cursed mercenary."

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

LUNA
ALL OF OUR DREAMS MAKING US BLIND

*Ik steel hem even^^

Luna keek Vanth bezorgt aan. Wat hebben ze met haar gedaan? Amosis kwam naast luna staan en duwde zijn neus tegen haar wang aan. Ze keek hem aan. "Luna, ze is niet meer wie je ooit dacht dat ze was." Fluistert hij zacht en liefdevol. Luna keek haar zusje weer aan en Amosis draaide zich om naar de twee schimmen. "Ze is een schim, een monster van de nacht die geen daglicht kan verteren. Ze is een monster dat haar ziel heeft verkocht voor een beetje kracht." Luna keek de grote hengst aan en het drong nu pas tot haar door dat haar zusje een schim was geworden. Woede en verdriet verspreide haar hele lichaam. Het liefst zou ze alle schimmen in elkaar willen slaan die dit Vanth hebben aangedaan.

Amosis keek de grote hengst aan. "Ik ben thuis vader.." Fluisterde hij zacht terwijl hij zijn hoofd iets hoger hief met ogen die koud stonden. Deze woorden bleven in Lunas hoofd dwalen. Hij was dus wel degelijk half schim. "Wel wel wel kleine jongen heeft een grote mond." De schim grijnsde zacht en staarde de zwart witte hengst met aan. "Avanti wacht op je, nu kunnen we dit moeilijk of makkelijk doen. Vanth?" Hij staarde haar recht aan en gromt nogmaals voor hij zijn hoofd omdraait naar Luna en Amosis. Hij zette een stap naar hen toe. Luna zette een paar stappen achteruit. Ze liet merken dat ze hem niet op prijs stelde.

Een ijzige lach verliet Vanths zwarte lippen als ze Luna's woorden hoorde. "Luna, liefje, ik ben niet meer je lieve jongere zus van vroeger..." Ze opende haar mond en likte over haar scherpe hoektanden. Ze antwoordde op Achilles zijn vraag door een laag te grommen en haar hoofd iets hoger te dragen. Ze wandelde richting Luna en ging tussen Amosis en haar zus staan. Eerst liet ze een binnensmondse grom horen en keek dan naar Luna. Haar tanden gleden langs haar inktzwarte vacht en gleden door haat spierwitte manen. Luna voelde Vanths koude adem in haar hals prikkelen. Vervolgens draaide Vanth haar hoofd weer weg en keek Amosis aan. "... Ik ben inderdaad een monster van de nacht, maar ik had mijn ziel niet verkocht voor een BEETJE macht, jonge heer." Weer draaide Vanth zich om naar Luna. Haar neus liet ze door Luna's lange witte manen en onder haar manen door, boorde ze haar tanden door haar vel en trok ze in een snelle beweging naar beneden, tot aan haar schouder. Een pijn trok door haar hele lichaam en luna liet een scheeuw los. Een vuile lach ontsnapte uit Vanth's keel voor ze weer wegwandelde en zich opstelde naast de toch wel gigantische Achilles. Luna probeerde de pijn te verbijten. Het bloed voelde ze door haar manen naar beneden glijden. Luna voelde zich ellendig. Nog nooit heeft ze zich zo ellendig gevoeld. En dit is allemaal haar schuld. Nogmaals bracht ze een blik naar Vanth in de hoop iets levendigs terug te zien. Maar nee, ze is leeg van binnen. "Het maakt niet uit Vanth. Je blijft nu eenmaal mijn zusje of je dat wilt of niet. En ooit zal ik je terugkrijgen." Haar stem was bazig en koppig.

AMOSIS
"Be not afraid of greatness:
some are born great, some achieve greatness,
and some have greatness thrust upon them."

Hij kon gewoonweg niet bijhouden wat er allemaal gebeurde, Vanth was Luna's zus?!? Luna die wonderschone verschijning was de zus van dat dat lelijke monster! Desondanks haalde hij grommend uit naar Vanth die tussen hem en Luna in kwam. Maa hij wist dat hij niets kon doen. Tot Vanth of Achilles het zou proberen om hun tanden in haar schitterende huid te laten zakken. Dan Zou Amosis er tussen in springen al kostte het zijn eigen leven..

Amosis snoof terwijl hij Vanth aankeek. "De ultime macht behoort nogsteeds Avanti toe, denk toch niet slim te zijn Vanth, hij gebruikt je enkel maar jij en elke andere schim bent te blind om dit te zien." Amosis had een voordeel. Avanti wou hem levend, Avanti wou zijn gave gebruiken. Zou Vanth hem afmaken was haar dood ook bezegeld en dat zou tenminste nog iets zijn. Want dat zou Luna iets veiliger stellen.. Daar zou hij voor gaan.

Nog een maal keek hij van Luna naar Achilles voor hij zichzelf verzette, ademhaalde, zijn hoofd schudde en nogmaals op zijn andere been ging steunen. "Achil.. Vader. Als ik nu meega. Als ik Avanti geef wat hij wil.. Laat je dan Luna met rust.. Laten jij en Vanth Luna met rust." Ik staar haar aan over de rug van Vanth en haal nog even diep adem. "Ieder zijn zin.. Zelfs jij vader.. Dan word je zoon wat je van hem wilt dat hij word, een moordmachine.."

-Gemene dief haha maakt niet uit hoor-

Een grom verliet Achilles zijn lippen toen hij zag hoe Vanth tussen zijn zoon en Luna in stapte. De woorden van zijn zoon deden hem enkel nog meer grijnzen. Er was werkelijk geen brug die Amosis niet zou oversteken zolang hij maar degene kon redden die hem lief was. Dat was gewoon de kant van zijn geliefde mama die hij daarmee droeg. Maar meneer wist wel precies wat Avanti wel en niet toestond. "Je aanbod is hilarisch 'zoon'" Begon de collosale zwarte hengst langzaam terwijl hij zijn hoofd schudde.

Ayana had hem kracht geleerd maar absoluut geen respect. Hij was slim maar daar was dan ook wel alles mee gezegd. Avanti bezat inderdaad ultime macht en Vanth, Vanth dacht dat zij hetzelfde bezat. Maar dat was niet waar. Vroeger of later zou ook zij dit merken, Achilles had ook gedacht dat de wereld aan zijn voeten had gelegen. Maar nu wist hij wel beter en vandaar ook zijn streef naar een hoger doel. Beter in zijn witte sokken staan. Maar vooral veel beter in het aanzicht van Avanti. "Amosis toch. Nog even en je vraagt me ook om je mama Zehlia met rust te laten, want wat heb ik nou gehoord, ze is Alpha geworden.. Ze is je nieteens komen zoeken ze heeft voor haar eigenbelang gekozen en dat zou jij nu ook moeten doen.. Je bent beter dan enige normale hengst. Omhels je lot en laat het verradende leven achter je Luna zal sterven voor je eigen ogen. Beter nog.. Ze zal sterven door jou.." Hij grijnsde vals terwijl hij zijn zoon aankeek en zijn lippen nogmaals aflikte. Amosis zou wel luisteren..

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

miep miep miep even tussendoor, ik vind dit nummer wel toepasselijk:
http://www.weekplay.nl/david-guetta-she-wolf-falling-to-pieces-videoclip.html
Hungry for that flesh of mine :3

-zie dit nu pas lol-
omg past idd <33

**Profile**

» The hope flew away a long time ago ~ Axis
» Luna
» Luna feels alone, anybody there?
» [GEZOCHT] Luna zoekt familie!
» | Luna | eyes like the moon in the night sky

Long time no see.. || Luna

Long time no see.. || Luna

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen