a return for a son; [ Serano ]

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

Een druppel woelde zich door de manen van Chaos. Zijn imposante figuur raakte de aarde onder zijn hoeven lichtjes aan, alsof hij zweefde. Maar dat deed hij niet. Hij stuifde over de oppervlakten. Een snelle draf, door het zand, door de stenen, door het natte gras en door het water. Een rivier die zijn weg naar het gebied van BMH enkel bevestigde, herrinneringen vlogen door zijn hoofd. Beelden vlogen voor zijn netvlies. Weerstandig schudde hij zijn hoofd in de lucht, proberend om deze vluchtige beeltenissen uit zijn hoofd te verdrijven.

Zijn ogen waren koud, zwart en er stond niks in af te lezen. Een donkere schemering verraadde zijn woedendheid vanbinnen, die hij al zijn hele leven met zich meedroeg, maar die sinds kort meer levendig was geworden. BMH was zijn thuis niet meer, is het ook nooit geweest. Het was eerder een oord waar hij opgegroeid was en waar hij zijn toegekomen macht dan ook verdiend had. Nu is het dat zelfs al lang niet meer.

Eenmaal diep in de bossen aangekomen, vertraagde hij. Hij was er nu zeker, het gebied van BMH. Hij spitste zijn oren en liet zijn ogen over het gebied dwalen. Hij was niet voor niets teruggekeerd nam hij zich voor, hij zou en moest zijn doel bereiken. Hij kwam voor niemand anders dan zijn zoon, zijn enige zoon die het product was geweest van pure liefde, liefde die hem gewurgd had tot in zijn val. Die liefde had hem blind gemaakt, had hem verbannen van leiderschap. Het bloed in zijn adertjes kookte bij het denken aan de giftige liefde. Maar zijn zoon, het was een geschenk geweest.

Stoppen met rennen en de realiteit voor ogen komen. Stoppen met rennen en je omdraaien naar degene die je dood wilde ... degene die je moest doden maar het punt van de hele zaak was de moed vinden om het te doen. De moed samen te rapen om degene die je dood wilt de afgrond in te duwen om je eigen leven te redden. De angst in sommige ogen was een onbeschrijfelijk fenomeen ... onschuldigen samen steken in een bos en ze laten vechten tot er één terug levend uit kwam was gewoon gruwelijk. Hoe ver moest het gekomen zijn om dit in te voeren, om je kuddes onder bedwang te houden? Serano had die vraag meermaals door zijn geest laten dwalen maar hij kon nooit op een goed antwoordt komen. De verhalen waren er wel, over een grote opstand tegen de leiders van het gebied met zen tien kuddes. Er was één kudde fel genoeg om opstand te bieden en die werden afgeslacht tot het laatste veulen. Als herinnering van die opstand moesten ieder jaar één merrie en één hengst uit iedere kudde naar voor treden om te vechten tot de dood. Toen hij voor het eerst de verhalen van zijn vader te horen kreeg borrelde een zekere woede op. Hij wou geen onschuldig bloed zien verspilt worden. Maar het was niet zijn keus en op zijn drie werd hij weggerukt van zijn familie en samen met de onervaren Jenna in de bossen gestoken tijdens een kille winter.

Hij opende zijn ogen en keek naar het groene gras onder hem. De beelden van die tijd raasden voor zijn geest en een gevoel die weinigen konden delen nam bezit van zijn lichaam. Het liefst van al was hij gestorven naast haar of had hij zijn leven voor haar gegeven maar zoals iedereen zei: De goden waren je gunstig gezind Serano. Hij overleefde het en keerde vermoeid terug naar huis met een verwerkingsproces van jaren. Hetgene wat hij het meest nodig had was de troost van zijn moeder maar ze was er niet. Libertad had hem zo goed mogelijk opgevangen omdat hij de enige was die dat gevoel kon delen. Serano kon zich niet meer normaal gedragen tegen anderen. Hij knakte als een twijgje bij de minste woordwisselingen hij hoorde of had. Hij wist nog goed wat Libertad hem had gezegd, hoe hij met dat verdriet, die woede moest omgaan.

"Ik zet mijn emoties altijd over in mijn werk ... op die manier kwets ik daar geen andere mee buiten mezelf."

En Serano volgde die raad op en stak al zijn emoties en concentratie in zijn werk als leider. Het hielp, hij werd er beter van. Hij verloor niet sneller zijn geduld meer en kon beter, maar verbitterd, omgaan met andere paarden. Toch bezorgde de kudde hem teveel druk en vluchtte hij na een half jaar heersen. Hij vertelde niemand, zelf Libertad, niet waar hij geen hing. Hij wou weg van de plek, weg van het bloedvergiet, weg van de herinneringen ...

En zijn instincten om te overleven waren zo groot dat hij hier op BMH ook zijn leiderstatus kon krijgen. De dingen die hij van Jenna had geleerd waren hier van enorm belang. Overleven was regel 1 en de rest kwam veel later. Terwijl het gras tussen zijn tanden door scheurde bracht Serano de ene herinneringen naar de andere op. Maar toen hij zich min of meer bekeken voelde blikte hij op de bossen in. Hij was zo gesteld op overleven dat niets anders hem kon afleiden. Hij spiste zijn oren en sperde zijn neusgaten, de geur kwam hem heel vaak bekend voor. Nu zijn moeder terug was ging het allemaal een stuk moeilijk voor Serano en er waren ook geruchten dat zijn trainer Libertad hier was aangekomen. Wat kon er nog meer gebeuren ... zijn vader? Dat moment doemde een gevlecht lichaam op en Serano gooide kort zijn oren plat voor ze naar voren schoten. 'Vader?' Vroeg hij verbaast. In godsnaam, hij was gevlucht van alles wat hij kende vanwege de pijn en het verdriet en nu kwamen ze gewoon allemaal hem achterna ...

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

De grond trilde en hij hoorde licht schertsende geluiden. Hij snoof diep om te weten wat er zich achter de bomen verscholen zou kunnen houden. Er kwam een bepaalde geur zijn neusgaten binnen gesijpeld en Chaos trok zijn neus op. Het kwam hem bekend voor, hij schoof wat vooruit en richtte zijn hals. Onderaan de heuvel merkte bij een gevlekt lichaam op en hij was bijna zeker dat zijn instincten hem niet zomaar zouden vertellen dat hij goed zat. Chaos wierp eerst zijn ogen op het open gebied om mogelijke andere paarden uit te sluiten en hij liet zich daarna met de zwaartekracht mee de heuvel afvoeren. Zijn imposante lichaam deinsde vooruit en hij hield zijn ogen strak gericht op het bonte lichaam. Zijn gelaat bleef emotieloos en hij herkende de gelaatsuitdrukking van zijn zoon, hij leek ietswat verbaasd. Waarschijnlijk had hij zijn verschijning niet verwacht. Een geamuseerd grijnsje speelde om zijn lippen als hij steeds meer zijn zoon naderte. Er was geen twijfel meer mogelijk, Serano stond voor hem, na al die jaren.

Hij bleef staan op een meter afstand. Zoon, was de klank die hij uit zijn luchtwegen bromde. Het bevatte een norse tint maar er klonk ook zijn wanhoop door. Hij had al dagenlang gereisd om zijn zoon op het spoor te komen. Zijn ogen waren gericht op de zijne, proberende om de emotie die erin lag te ontcijferen, iets wat hem nog nooit gelukt was. Chaos had daar de capaciteiten niet voor, omdat het hem nooit geïnteresseerd had.

Serano twijfelde zo over de dingen die nu door zijn hoofd gingen. Hij had zoveel verschillende visies gehad voor zijn leven voor hij de spelen in werd gedumpt. Hij had gedroomd over de perfecte toekomst en hoe het leven er zo uit zien. Toen stond familie op de eerste plaats, zijn ouders betekende boven de rest alles en de kudde volgde daarop. Maar toen werd hij het bos ingedropt op de meest koudste winter ooit en heel zijn visie werd omgegooit, gewoeld en dan weer langzaam als wankelende blokken weer opgebouwt. En de resultaten waren veronsrustend slecht. Hij had vier regels en familie stond daar helemaal niet in. Zijn eerste was de grootste en dat was overleven; Overleven is van hoogste nood. Zo had Jenna het hem altijd voor gehouden. "Serano alstublieft, probeer te overleven, als ik er niet ben. Verblijf bij water want daar heb je het meest kast en bescherm jezelf alvorens je anderen beschermd.' Had ze hem toegefluisterd. En daaruit vloeide ook zijn tweede regel voor, bescherm enkel jezelf alvorens anderen. En dan was er regel drie, de regel die Jenna het leven had gekost. Vertrouw nooit wat achter je rug kruipt of sluipt. Ze was gestorven omdat ze van achteraan werd beslopen. En dan zijn laatste regel en waarschijnlijk wel de ergste van allemaal; liefde is er enkel als het haalbaar is. Daarmee sloot hij zijn regels af, hoe erg het ook mocht zijn, Serano was zijn liefde een beetje kwijt.

Hij keek toe hoe zijn dichter kwam met een geamuseerde grijns. Serano wist niet of hij die grijns wel wou zien. Hij had zijn vader gezegd dat hij weg wou van de herinneringen en problemen en nu liep zijn vader hier rond. Het voelde goed om het woord zoon uit zijn mond te horen maar Serano ging er niet zo heel overhaast op in. 'Hoe kom je hier terrecht?' Vroeg Sereno op een kalme bittere toon. De bitterheid die hij droeg sinsd hij het bos was uitgekomen, zijn leven was helemaal veranderd maar zijn ouders betekende nog steeds wat voor hem, die was hij zeker nog niet vergeten.

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

Chaos bemerkte het plots zo uitgestreken gelaat van Serano op, het was alsof er een waas van gedachten rond hem hing. Hij herkende dat gelaat, het was er één dat bewees dat hij puur zijn gedachten aan het afhandelen was. Hij wist dit omdat de hengst dit geërfd had van zijn vader, die had net hetzelfde bedenkelijke gelaat als hij zijn gedachten karig op een rijtje wilde zetten, zonder gestoord te worden hierin. Dus hij wist maar al te goed dat hij zijn zoon nu beter niet kon storen in zijn gedachten, degene die het deed bij Chaos zou ook een wrokkig humeur kunnen opwekken.
Bij de woorden van de jonge hengst keek Chaos hem bedenkend aan. Oude herrinneringen hebben mij hier doen stranden. En dat was ook geheel waar, ookal hielden die oude herrinneringen hem ook 3 jaar weg van hier. Zeg eens, je bent intussen leider geworden, of vergis ik me daarin? Chaos tilde zijn hoofd nog wat meer omhoog, afwachtend op het antwoord op een vraag die hem al 2 jaar treiterde.

Serano schudde zijn hoofd alsof hij probeerde alle gedachten die in hem opkwamen weg te schudden. Hij spitste zijn oren richting zijn vader en wandelde dan langzaam dichter. Bij het simpele antwoord van Chaos kon Sereno zichzelf wel de kop in slaan, waarom had hij niet wat slimmer gedacht voor hij zo'n vraag stelde. Zijn vader vertelde hem vroeger een verhaal over zijn vorige leven, hij was toen een leider op een gebied met vele gevaren. Gevaren die onmenselijk waren voor ogen, gevaren waar je beter niet in gemengd werd. Nu pas viel het bij Serano, dit was het gebied waar zijn vader het altijd over had gehad, BMH. Het gebied met de blauwe maan en zijn verschrikkelijke schimmen. BMH met de pracht en praal maar de vloek bij nacht. Had zijn vader hier gefunctioneerd als leider ... nu stond Serano hier als leider. Niet omdat hij het wou maar omdat hij zijn gedachten ergens op wilde focussen.

'BMH was het land waar je verhalen altijd over gingen?' Vroeg Serano dan toch nog maar eens voor de zekerheid. Hij had het liever bij het rechte eind. Bij de vraag van zijn vader werd hij iets groter omdat hij zich groter opmaakte. Hij spitste zijn oren en in zijn ogen zag je dat klein beetje trots. Zijn vader had hem altijd voor een dag voorbereidt waarop hij leider zou worden. Toen hij de bossen uitkwam werd hij ook leider gekroond maar toen had Serano andere dingen te verwerken. Hij knikte zelfzeker. 'Van rang vier en ik heb enorm veel geleerd van mijn voorganger, alles wat ik moet weten denk ik.' Zei Serano met een blik op de omgeving. Ja, Axis was evenals zijn vader een goede leerkracht, evenals Libertad ...

**Profile**

» He'll always return. ~ Morax
» I will always return [&FAYLICE]
» Serano
» So dreams do come true || Serano
» Kadertje voor Serano?

a return for a son; [ Serano ]

a return for a son; [ Serano ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen