Change isn't always bad | Wilson

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Met ferme, zelfverzekerde passen stapte de merrie over de vlakte van Anderfels. Ze kwam hier de laatste tijd graag, na het voorval met de schim. Zonder er ook maar enige aandacht aan te schenken stampte ze door een beekje, verplaatste haar gewicht naar haar achterbenen en kwam met haar voorhand omhoog om een late appel uit een boom te plukken. Ze genoot van het gemak waarmee ze het ding kon vermorzelen met haar tanden, van de zoete smaak die door haar mond ging en haar dag weer een klein stukje beter maakte. Ze had zich zo, zó zwak gevoeld, zoals ze daar tegenover Xariv had gestaan. Enkel woorden had ze gehad, om een poging te doen zich te verdedigen. Hij zou haar grijpen als ze zou rennen, hij zou haar grijpen als ze een poging zou doen tot vechten.. En als de schim de blauwe maan niet verkeerd ingeschat zou hebben en deze niet ergens midden in het gesprek weer langzaam wit was gekleurd, dan was ze zelfs gegrepen met simpelweg praten. Ze had niets kunnen doen. Voor haarzelf niet, maar ook voor Wilson niet. En zo machteloos als toen, zo wilde ze zich nooit meer voelen. Nooit. Meer.

Dus ze moest veranderen. Het idee was enkele dagen geleden in haar hoofd gekomen, was als een zaadje in haar hersenen geplant. En het wilde er niet meer uit. Maar het belangrijkste was misschien wel; het hoefde er niet meer uit. Ze zou veranderen, ze zou sterker worden, ze zou alles wat gebeurde in haar voordeel laten werken in plaats van in haar nadeel. Paarden zouden respect voor haar krijgen. Zouden haar niet meer als zwak zien, zoals ze de laatste tijd vermoedelijk wel bekend had gestaan. Bij de kudde, bij Wilson.. Vooral bij Wilson.

En alsof ze over de duivel sprak.. Een bekende geur prikte in haar neus toen ze naar voren boog om de laatste stukjes van haar appel op te eten. Wilson. Alsof ze hem had opgeroepen. Toen ze ook het laatste stukje van de zoete appel in haar mond had genomen keek ze, al kauwende, om.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Wilson liep genietend door het gebied van Anderfels. De dreiging van de blauwe maan was weer geweken voor een tijdje en ondertussen was het duidelijk herfst geworden. De bladeren hadden nieuwe, warme kleuren gekregen die mooi samen gingen met de dikkere, goudbruine vacht die Wilson aan het ontwikkelen was. Het gras werd misschien wel schaarser in dit seizoen, maar dat betekende niet dat je af en toe even de tijd mocht nemen van de schoonheid die het met zich meebracht. De ponyhengst ademde even diep in en ving hierbij een geur op die hij al snel herkende: Anomalis. Zonder ook maar te denken aan wat er gebeurd was bij hun vorige ontmoeting – de nare herinneringen aan de schim had hij min of meer uit zijn gedachten verbannen – liep hij haar kant op. “Hé, fijn om je weer eens te zien,” zei hij oprecht vriendelijk, waarna hij op een paar meter afstand van haar stil stond om haar nog wat ruimte te geven.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Met alle plannen die elkaar haar hoofd uit probeerden te werken, wist ze toch de geur in haar neus te identificeren; Wilson. De ponyhengst had haar weten te vinden. Of was haar gewoon tegen het lijf gelopen natuurlijk. Ergens was ze bang dat hij haar zou zien zoals ze zichzelf zag; zwak. Aan de andere kant was ze natuurlijk wel nogal een stukje groter en torende ze haast boven de palomino uit, terwijl ze zelf nu ook weer niet zo groot was. Maargoed, hij was een pony. Dat verklaarde genoeg en hij zou er vast vaak genoeg op aangesproken worden. Geen rede dus, voor haar om dat nu te gaan doen. Volstrekt onnodig zelfs. Dat probeerde ze zich voor te houden, terwijl ze zich al kauwende naar hem omdraaide en haar gifgroene ogen hem even in zich opnamen.

Hij zag er goed uit. Zelf was ze, naar haar idee, wat hoekiger geworden en ingevallen. Misschien van stress. Misschien van alles wat ze zichzelf de laatste dagen op aan het leggen was, haar grote rondes door het gebied. De spieren die ze probeerde te kweken verdwenen; in de plaats daarvoor verdween ook het beetje vet dat er nog op haar botten zat. Misschien moest ze wat meer eten.

‘Hé, fijn om je weer eens te zien.’ De toon van hengst klonk zo oprecht vriendelijk dat ze de tranen achter haar ogen voelde prikken; zoals ze eerder gedacht had, had ze toch best wat opgelopen, na de ontmoeting met de schim. Maar; wat je niet doodde, maakte je sterker.
’Wilson,’ met een kleine glimlach knikte ze even kort naar de palomino, waarna ze nog een appel uit de boom plukte en deze tussen haar kaken vermaalde.
’Hoe gaat het met je?’ Even pauzeerde ze, terwijl ze de ponyhengst vanuit een ooghoek bleef aankijken, en de andere helft van de appel in haar mond nam. ’Niet al te erg onder de indruk na de blauwe maan, hoop ik?’
In een kleine beweging schopte ze de laatste kleine restjes van de vrucht opzij. ’Oh, wil je er ook eentje?’ ze gebaarde met haar hoofd naar de vruchten in de boom. Ze vermoedde dat de hengst er niet bij kon. Dan kon ze hem helpen. En ze kon het er stiekem een beetje inwrijven dat ze toch best een stuk groter was.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Nu Wilson wat dichterbij was gekomen, viel het hem op dat Anomalis er wat magerder uitzag dan bij hun laatste ontmoeting. Het was niet meteen zorgwekkend, maar het was al een verschil met de gezonde merrie die hij eerder was tegengekomen. In elk geval genoot ze weer van een appel nadat ze hem kort begroet had. “Met mij gaat alles goed. Ik heb niets te klagen,” antwoordde hij toen Anomalis vroeg hoe het met hem ging. Hij had ook niets op te merken over zijn huidige toestand: hij was gezond, zijn wintervacht begon te groeien... Veel meer dan dat had hij niet nodig om gelukkig te zijn. Gezelschap was natuurlijk ook fijn, maar hij zag dan ook vaak andere paarden. Toen Anomalis vroeg of hij niet al te erg onder de indruk was van de Blauwe Maan, keek Wilson verrast op. Waarom begon ze daarover? De Blauwe Maan was voorbij en ze waren er allebei zonder kleerscheuren vanaf gekomen. “Goh... het heeft me wel een waarschuwing gegeven,” besloot Wilson maar te zeggen. Het was allesbehalve fijn geweest om die schim tegen te komen en dat wilde hij liever net nog eens meemaken – en dat gold ook voor de herinneringen. Hij was dan ook blij dat de merrie even van onderwerp veranderde en vroeg of hij ook een appel wilde. “Graag,” zei hij, terwijl hij even naar de vruchten keek. Ze hingen te hoog voor hem om makkelijk te pakken, dus het zou fijn zijn als Anomalis dat voor hem kon doen. Hij zou meer moeite moeten doen om er eentje uit de boom te moeten plukken door zijn lage schofthoogte, maar hij was het ondertussen allang gewend geraakt.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Met een kleine glimlach om haar lippen keek de merrie naar de palomino ponyhengst. Ergens was het goed om hem te zien. Heel goed zelfs. Aan de andere kant werd ze er bang van en kwamen juist de dingen die ze zo graag had willen vergeten, in een kamertje in haar hoofd had willen opsluiten en er nooit meer uit halen, weer naar boven. Ze zag de schim weer voor zich, alsof hij opnieuw voor haar stond.
‘Met mij gaat alles goed, ik heb niets te klagen,’ antwoordde de hengst op haar vraag. Ze knikte even naar hem. ’Ik ben blij dat te horen.’ En ze meende het. Ze was blij dat het goed met hem ging.
Ze had hem gevraagd of hij nog erg onder de indruk was van wat er gebeurd was met de blauwe maan. Het was duidelijk te zien aan de hengst; verkeerde vraag. Ze had hem beter niet kunnen stellen. ‘Goh.. Het heeft me wel een waarschuwing gegeven,’ was het enige dat de hengst erop antwoordde. ’Zeg dat wel..’ mompelde ze er achteraan. Het had haar wakker geschud en met vier benen op de grond gezet.
Om snel weer een ander, vrolijker en beter onderwerp aan te snijden vroeg ze hem of hij ook een appel wilde. ‘Graag,’ was zijn simpele antwoord, waarna de bruine merrie zich kort op haar achterbenen zette om een appel uit de boom te kunnen plukken. Met een kleine glimlach om haar lippen rolde ze de appel over de grond naar hem toe - het zou toch maar gênant worden als ze hem de appel zou aanbieden.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile**

» One side of the story isnt enough ... [Lerav]
» Wilson
» Until our story ends .: Wilson
» Wildest Dreams .: Wilson
» Can't change the way I am.

Change isn't always bad | Wilson

Change isn't always bad | Wilson

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen