Until our story ends .: Wilson

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Anomalis
Keep seeing empty eyes

Met overwogen passen trad de bruine merrie tussen enkele bomen door het bos uit. Voor haar strekte zich een wat rotsachtig heuvellandschap uit, met in de verte de kolkende rivier. Een kleine glimlach trok haar mondhoeken omhoog terwijl ze even stil bleef staan om het adembenemende uitzicht in zich op te nemen, alvorens rustig naar beneden te lopen.
Als je naar haar keek, als vreemdeling, zou je misschien niet zeggen wat voor zweverig type Anomalis kon zijn, en hoe afwezig ze op het moment was. Haar tred was zeker, zonder onnodige hupsjes of sierlijkheid, haar groene ogen keken naar de rivier. Maar wie haar kende zag de waas van afwezigheid die over het groen heen lag. Maar hier was niemand die haar kende.
Ze was compleet ergens anders, op de vlakten van haar geboorteland. Er hing een dikke mist, waardoor je eigenlijk nooit helemaal zeker wist wat je zag. Toen ze haar voorhoeven optilde voor de volgende pas merkte ze dat ze ergens in stond. Een plakkerige substantie. En rood, concludeerde ze toen ze naar beneden keek. Rood? Er was hier niets roods. Rood hoorde niet in haar belevingswereld, het was een kleur die hier niet te vinden was. Niet tijdens de vrede waar ze in was geboren. Maar het was geen vrede meer, was het eerste wat ze dacht toen ze ze hoorde; fluisterende stemmen. Zwaar en dreigend, op barse toon. Het was de andere kudde, en ze stonden overal om haar heen. Ze hadden geen naam, niemand wist wie er precies bij hoorde. En nu hadden ze vorm. Te veel vorm, besloot ze toen ze iets op de grond zag liggen. Twee passen moest ze zetten, tot er tot haar doordrong wat, en vooral wie daar lag. Een gil van afgrijzen bleef niet, zoals gehoopt, in haar keel hangen maar uitte zich in een schril geluid terwijl de merrie zich op haar achterbenen omdraaide en verblind door de tranen een weg zocht. Weg van alles wat ze kende, maar vooral weg van het lijk van haar moeder.
En dat speelde zich elke keer weer voor haar af, terwijl de tranen uit haar ogen stroomde en ze zich voorover boog om uit de rivier te drinken.

OOC: Hij is een beetje apart sorry, moet nog met haar inkomen en het is een tijd geleden dat ik ge'RPG't heb.

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Wat dagdromend liep Wilson door het heuvelachtige landschap. Hij was niet erg diep in gedachten verzonken, maar in zijn hoofd maakte hij de omgeving wat... interessanter. Hij kon zich bijvoorbeeld makkelijk voorstellen hoe zijn kleine zus, Flannel, elk verborgen hoekje en gaatje in het gebied zou vinden, terwijl ze speels rond zou galopperen. Flannel... hoe zou het met haar zijn? Hij had de tijd niet echt bijgehouden, maar Wilson was er zeker van dat hij nooit zo lang bij zijn familie vandaan was geweest. Hij wist niet eens of ze nog wel in leven waren... Gelukkig voor hem werd hij uit de negatievere gedachten gehaald door de gil van een paard, niet eens zo ver bij hem vandaan. Wilson werd meteen alert en draafde naar de bron van het geluid, waar hij al snel een merrie aantrof die groter was dan hij – nogal logisch, zowat iedereen was groter dan hij – die aan het drinken was bij de rivier. Het was een vredig tafereel, maar er hing toch een bepaalde spanning in de lucht. “Hé, gaat alles goed hier?” vroeg hij zacht, waarna hij voorzichtig naar de merrie toe stapte.

OOC: Geeft niet, hoor c: Ik ben er wel even vanuit gegaan dat de herinnering van Anomalis heftig genoeg was om haar ook echt te laten hinniken/gillen, hopelijk is dat oké ^^”

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Het koude water deed de bruine merrie goed. Het verfriste haar, maakte dat ze weer wat helderder na kon denken. Toch had ze het idee dat het er via haar traanbuizen weer even hard uit stroomde als ze het naar binnen kreeg. En als ze het nu maar wist te verwerken, maar het lukte haar niet. De beelden teisterden haar zowel 's nachts als overdag en ze was er klaar mee, zó klaar mee. Soms kreeg ze zelfs te horen dat ze had liggen gillen in haar slaap. Dat zou ze toch niet nu ook gedaan hebben? Het schrille geluid waarvan ze wist dat het uit haar keel kon komen scheen door merg en been te gaan. Wat zou ze wel niet gealarmeerd hebben dat hier dicht bij zat?
Hoefstappen achter haar maakten dat ze zich snel omdraaide, om te zien dat het enkel een kleine hengst was. Blijkbaar had ze niets gevaarlijks gealarmeerd, of deze hengst moest wat grote vrienden hebben. Of veel meer kracht hebben dan zijn lengte verried. 'Hé, gaat alles goed hier?' klonk zijn stem zacht, en Anomalis knikte snel. 'Niets aan de hand.' Kort keek ze hem in de ogen. 'Of.. Heb je me gehoord?' Ze nam maar aan dat ze opnieuw het uit had geschreeuwd. Gênant natuurlijk.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

De merrie had hem in elk geval al horen aankomen, want ze had zich snel naar hem toe gedraaid. Ze knikte enkel vlug op zijn vraag en beweerde dat er niets aan de hand was, waar Wilson aan twijfelde. Hij zag namelijk een glinstering op haar wang, wat moest betekenen dat ze had gehuild – of dat ze tot aan haar ogen in het water had gezeten, maar dat was minder logisch. Nadat ze hem kort had aangekeken, vroeg de merrie of Wilson haar had gehoord. De jonge hengst knikte kalm met zijn hoofd. “Ja, daarom kwam ik naar hier. Het klonk als een noodkreet,” legde hij uit, waarna hij kort om zich heen keek en zijn oren in verschillende richtingen bewoog. Hij kon geen aanleiding ontdekken voor de kreet, dus er moest iets anders aan de hand zijn. “...Maar waarom deed je dat dan, als ik vragen mag?” vroeg hij, waarna hij nog een stapje dichterbij kwam. Zijn nieuwsgierigheid was immers wel gewekt, maar ergens maakte hij zich ook wel zorgen. Wie weet was er immers iets mis met haar benen waardoor lopen pijn deed, of iets in die richting.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

'Hé, gaat alles goed hier?' klonk zijn stem zacht, en Anomalis knikte snel. 'Niets aan de hand.' Kort keek ze hem in de ogen. 'Of.. Heb je me gehoord?' Ze nam maar aan dat ze opnieuw het uit had geschreeuwd. Het paard tegenover haar knikte kalm met zijn hoofd. De merrie zuchtte even diep. Misschien moest ze hier hulp voor gaan zoeken, voor ze constant iedereen van zijn slaap beroofde. 'Ja, daarom kwam ik naar hier. Het klonk als een noodkreet,' legde hij uit. Vervolgens keek hij even om zich heen en de merrie volgde zijn blik, maar zag niets. '...Maar waarom deed je dat dan, als ik vragen mag?' De bruine merrie zuchtte. 'Het spijt me dat ik je gealarmeerd heb, dat was niet mijn bedoeling. Ik.. Ben nog niet zo lang hier, in dit.. land. En ik ben hier gekomen omdat het in mijn geboortegebied niet langer veilig was. En als ik terug denk aan die momenten.. Dan gaat het wel eens mis,' probeerde ze de situatie op een beetje een simplistische manier uit te leggen. Tja, wat moest ze er anders over zeggen? Dat ze de lege ogen van haar moeder telkens weer voor zich zag, alles onder het bloed? Daar wilde ze geen vreemde mee lastigvallen.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Toen de merrie weer begon te spreken, luisterde Wilson aandachtig. Aan haar gezucht te horen kwam er een zware uitleg aan voor haar, maar wie weet zou ze het fijn vinden om een luisterend oor te hebben. Ze begon met een verontschuldiging, waarna ze uitlegde dat ze nog niet zo lang in dit gebied was en dat ze hier gekomen was omdat haar geboorteland niet langer meer veilig was. Herinneringen aan die momenten waren zo te horen vreselijk en Wilson hield zijn hoofd iets lager als teken dat hij het begreep. “Ik snap wat je bedoelt. Ik ben hier ook nog niet zo lang, weet je. Een paar weken geleden raakte ik mijn familie kwijt tijdens een bosbrand en ben ik hier toevallig terechtgekomen. De herinneringen aan dat moment zijn vreselijk, maar...” Hij keek even op naar de merrie. “...Je hebt vast ook goede herinneringen, toch?”

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Het was er uit. Het was niet in detail, hij wist eigenlijk niet eens waar ze het aller meest mee zat, maar het was er uit. Ze had iemand verteld waarom ze hier was. 'Ik snap wat je bedoelt. Ik ben hier ook nog niet zo lang, weet je. Een paar weken geleden raakte ik mijn familie kwijt tijdens een bosbrand en ben ik hier toevallig terechtgekomen. De herinneringen aan dat moment zijn vreselijk, maar...' Met een ruk trok de merrie haar hoofd omhoog om de kleinere hengst aan te kunnen kijken. Ze was niet alleen. Een zachte blik kwam langzaam in haar ogen te liggen terwijl ze luisterde naar wat de hengst aan haar kwijt wilde. Het voelde, vreemd genoeg, toch goed om lotgenoten te hebben, en er mee te kunnen praten. Hoe graag ze natuurlijk ook gewild had dat de hengst hier compleet vrolijk met familie en al was gekomen. Het leven ging niet alleen over leuke dingen. '...Je hebt vast ook goede herinneringen, toch?' opperde hij. De bruine merrie knikte na enkele seconden, enigszins weifelend. 'Ja, maar.. Ik blijf mijn moeder maar voor me zien, zoals ze daar lag..' Dat de ander misschien niet zou snappen waar ze het over had, deed haar op het moment niets. 'Maar je hebt gelijk. Ze zijn er.' Een waterige glimlach vormde zich om haar lippen.
'Waar zijn mijn manieren. Ik ben Anomalis.'

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Het leek erop dat de merrie wat kalmer was geworden na het horen van Wilsons verhaal. Hij vermoedde dat ze rust vond in het idee dat ze niet de enige was die zonder familie rondliep, al had Wilson dat zelf niet nodig. Hij bleef de hoop houden dat zijn ouders en zussen nog in leven waren, hoe klein die kans ook was. Toen de merrie echter over haar moeder begon, begreep de jonge hengst dat er toch verschillen bleven in hun ervaringen. Wat er precies met de moeder was gebeurd wist hij niet en hij was ook niet van plan om er direct naar te vragen, maar zo te horen was het een traumatiserende ervaring geweest. Hij besloot om zich maar te focussen op wat ze daarna zei: dat er inderdaad ook goede herinneringen waren. “Dan hou je je daaraan vast,” zei hij zacht glimlachend. Zijn eigen moeder had hem immers vaak verteld dat het belangrijk was om meer goede dan negatieve gedachten te hebben, maar tot nu toe had hij eigenlijk nooit echt gesnapt wat ze ermee bedoelde. In elk geval leek het erop dat het gespreksonderwerp een minder verdrietige wending ging nemen toen de merrie zichzelf voorstelde als Anomalis. “Aangenaam. Ik ben Wilson, misschien wel de kleinste inwoner van BMH,” zei hij grappend in een poging een wat vrolijker gesprek te voeren.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

'Dan houd je je daar aan vast,' klonk de stem van de hengst, en Anomalis knikte langzaam. 'Dankjewel,' was het enige dat ze wist te antwoorden, terwijl ze de beelden van vroeger voor zich probeerde te halen en haar hoofd zich vulde met de beelden die haar wél blij maakten. Een dankbare blik kwam in haar ogen toen ze de kleine hengst aan keek, en zich toen herinnerde dat ze zich nog niet had voorgesteld. Ze verontschuldigde zich voor haar manieren en stelde zich toen met een kleine glimlach voor. 'Aangenaam. Ik ben Wilson, misschien wel de kleinste inwoner van BMH,' klonk de hengst, die Wilson bleek te heten, op grappende toon, en de merrie schoot in de lach. Het was een tijdje geleden dat ze gelachen had, en het voelde goed.
'En, Wilson, uit welke bezigheid heb ik je gestoord? Ik hoop niet dat het iets al te belangrijks was?'

OOC: flut, kort, ik moet nog steeds met haar inkomen. Sorry :')

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Wilson wist zeker dat hij het humeur van de merrie in elk geval even had weten te verbeteren toen ze in de lach schoot om zijn opmerking. Het maakte hem zelf niets uit dat hij kleiner was dan de meeste andere paarden, maar hij had er in elk geval iemand mee weten op te vrolijken. Anomalis vroeg toen uit welke bezigheid ze hem had gestoord en of dat belangrijk was geweest, waarop Wilson kort glimlachte. “Nee, hoor. Ironisch genoeg zat ik ook wat over mijn verleden na te denken,” antwoordde hij. “En ik stelde me voor hoe fijn mijn zus dit gebied wel niet zou vinden. Zij is zelfs nog kleiner dan ik,” vervolgde hij geamuseerd zonder te beseffen dat het hier ook gevaarlijk kon worden.

OOC: Geeft niet, joh. Ik schrijf zo vaak korte posts :'D

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

'En, Wilson, uit welke bezigheid heb ik je gestoord? Ik hoop niet dat het iets al te belangrijks was?' had de merrie bij gebrek aan beter gespreksmateriaal maar gevraagd. Tot haar opluchting antwoordde de hengst, Wilson, dat het niets belangrijks was geweest en ze hem enkel uit overpeinzingen over zijn eigen verleden had gehaald. Nog steeds vroeg ze zich af of dat dan niets belangrijks was geweest, maar ze besloot de hengst niet verder lastig te vallen met dezelfde vraag. ‘En ik stelde me voor hoe fijn mijn zus dit gebied wel niet zou vinden. Zij is zelfs nog kleiner dan ik,’ vervolgde hij op geamuseerde toon. Anomalis kon het niet laten om te glimlachen om de manier waarop de hengst het zei. ’Mis je haar?’

’Ik.. Mag ik je iets vragen? Misschien dat jij er meer over weet dan ik.’ Ze raapte nog wat moet bij elkaar, voor ze het laatste er uit gooide. ’Ik hoorde van iemand dat er... wezens in Vyrantium wonen?’ Straks vroeg ze de hengst naar een spookverhaaltje voor veulens, dat hen verteld werd omdat er wolven in het gebied zaten. Wat ze wél wist, was dat ze de sfeer die om het donkere bos hing zowel angstaanjagend als interessant vond.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Wilson spitste verrast zijn oren bij het horen van de vraag over zijn zus, waarna hij ze weer wat ontspande en hij even wegkeek. “Nogal. Ze is, of in elk geval was, mijn beste vriendin,” zei hij wat somber. Hij wist niet eens of ze nog leefde, wat het gemis misschien nog erger maakte. De palomino kon in elk geval zijn gedachten verzetten toen Anomalis iets vroeg over wezens die in Vyrantium leefden. Hij keek even nadenkend voor zich uit en probeerde zich te herinneren wat hij een aantal kuddeleden had horen zeggen. “Ik weet er ook niet veel van. Ik heb alleen gehoord dat het bloeddorstige paarden zijn die sterker zijn dan wie ook,” zei hij, waarna hij even een rilling over zijn rug voelde gaan. “'s Nachts moet je vanwege hen bij je kudde blijven... Dat is alles wat ik weet,” gaf hij toe.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

‘Nogal. Ze is, of in elk geval was, mijn beste vriendin,’ antwoordde Wilson op de vraag over zijn zus. Zijn ondertoon was versomberd en direct al had de merrie spijt dat ze er naar gevraagd had. Ze besloot er dan ook maar geen woorden meer aan vuil te maken. Immers zou ze op het moment ook niet willen dan iemand haar heel uitgebreid over haar moeder zou vragen.. Het zou haar kapot maken van verdriet. Verdriet dat ze verwerken moest. Ze zuchtte kort.

De bruine merrie vroeg voorzichtig, maar toch erg nieuwsgierig naar de wezens die er, volgens zeggen van andere kuddeleden, in het Vyrantium zouden leven. Ja, het bos gaf haar de koude rillingen en de sfeer hield haar prima weg van het gebied, maar dat er iets bloeddorstigs zou leven.. Dat ging er bij haar nog niet echt in. De pony voor haar keek even nadenkend voor zich uit, alvorens antwoord te geven. ‘Ik weet er ook niet veel van. Ik heb alleen gehoord dat het bloeddorstige paarden zijn die sterker zijn dan wie ook,’ klonk zijn stem. ‘’s Nachts moet je vanwege hen bij je kudde blijven... Dat is alles wat ik weet,’ gaf hij toe, en Anomalis knikte. Het was hetzelfde als dat ze zelf had gehoord, maar ze had eigenlijk verwacht dat ze voor de gek zou zijn gehouden. ’Ik had gehoopt dat het een verhaaltje zou zijn geweest om veulens bij de bosrand weg te houden. De sfeer is er immers.. duister.’ Kort keek ze naar de toppen van de donkere bomen, die zelfs hier nog te zien waren. Hoe groot zou het gebied zijn? ’Vind je het goed om een stukje te wandelen?’ Het staan was haar langzaam gaan vervelen, het zou haar goed doen de benen even te strekken.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen 2 maanden geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen. Het was bijna herfst in het land van de blauwe maan, maar onder de kilte van het bos van Vyrantium bleef de sneeuw de overmacht houden.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken. Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Minanter gestaan, de lucht opsnuivend, genietend van het gevoel dat hij kreeg door alle kloppende harten, al het stromende bloed dat onder zijn bereik lag.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht. De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was nog niet gewend aan het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon liet zijn lichaam koken, liet zijn hersenen verdwijnen en de behoefte aan bloed de overhand krijgen.

Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe krachten en snelheden. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn lange hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

Zijn modderige poten baanden zich een weg tussen de laatste rijen bomen heen, terwijl zijn neus fier in de lucht gestoken was, enkele druppels bloed aan zijn kin bengelend. Zijn hoektanden, die nu onder de blauwe maan nog meer gegroeid waren, groter waren dan die van normale paarden, was hij nog altijd niet gewend. Hoe hij ze normaal in zijn mond moest houden was hem nog een raadsel, waardoor hij vaak, zoals nu, zijn lippen schramde en vervolgens met bloed op zijn lippen rondliep. Zelfs van de kleine druppeltjes bloed, uit zijn eigen, ondode lichaam, raakte hij in een trans achtige staat.

het bloed liet zijn lichaam zichzelf oppompen, klaar voor de strijd, terwijl zijn hersenen overuren draaiden en zijn ogen zich vernauwden tot spleetjes. Zijn onervarenheid speelde hem parten, waardoor hij niet meer dan een ongeleid projectiel was, opzoek naar dood en verderf.

hij snoof luidruchtig toen zijn lichaam zich door een rij bomen manoeuvreerde en hij plotseling in het volle zonlicht stond, een teken dat hij de dieptes van Vyrantium had verlaten en nu vlak bij de kudde stond. Zijn grote, vieze lichaam rilde even door de plotselinge warmte die de kilte van het donkere bos overnam.

even gingen zijn gedachten terug naar Xena, de merrie die hij met de afgelopen blauwe maan had ontmoet. Zij zou zijn speeltje zijn. De hele blauwe maan zou hij zich uit leven op haar, haar lichaam, haar geest. Maar natuurlijk moesten ze gestoord worden. Een of andere debiel, Jarrender, was er bij gekomen. Het spel was snel afgelopen daardoor, en zonder voldoening had Xariv zijn spel moeten afsluiten. Hij smakte even met zijn lippen, de smaak van haar bloed nog in zijn mond. Het enige waar het voor had gezorgd, was dat hij nu nog meer verlangde naar een nieuwe blauwe maan, een nieuwe kans.

Zijn ogen gleden razendsnel over de kudde, en al snel zag hij enkele paarden die niet zo verstandig waren geweest om bij de kudde, en de leiders, te blijven tijdens de blauwe maan. Tijd voor een bezoekje.

De laatste paar meters legde hij feilloos in een doodse stilte af, terwijl zijn ogen over de kleine, palomino kleurige hengst, en de bruine merrie gleden. ze waren beide nieuw hier, dat was duidelijk uit hun houding. Hij ving de laatste paar zinnen van hun gesprek op, en een valse grijns verspreidde zich over zijn lippen 'Niet alleen snachts bestaan nachtmerries.' zijn stem was diep, gonzend.

Hij stapte naar voren uit de schaduw van de bomen, zijn ogen hongerig op het stel gericht, terwijl de druppels bloed van zijn eigen lip langzaam naar de grond druppelden. 'Wat een belediging om afgedaan te worden als een kinderverhaaltje.' de afstand tussen hen was snel overbrugt, tot hij bijna neus aan neus stond met de merrie, uitdagend en smerig. 'Zullen we gezellig met zijn 3en een stukje gaan wandelen?' het geluid van hun kloppende harten dreef hem bijna tot waanzin

"Hell has broken loose"

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

‘Ik weet er ook niet veel van. Ik heb alleen gehoord dat het bloeddorstige paarden zijn die sterker zijn dan wie ook,’ klonk zijn stem. ‘’s Nachts moet je vanwege hen bij je kudde blijven... Dat is alles wat ik weet,’ gaf hij toe, en Anomalis knikte. Het was hetzelfde als dat ze zelf had gehoord, maar ze had eigenlijk verwacht dat ze voor de gek zou zijn gehouden. ’Ik had gehoopt dat het een verhaaltje zou zijn geweest om veulens bij de bosrand weg te houden. De sfeer is er immers.. duister.’ Kort keek ze naar de toppen van de donkere bomen, die zelfs hier nog te zien waren. Hoe groot zou het gebied zijn? ’Vind je het goed om een stukje te wandelen?’ Het staan was haar langzaam gaan vervelen, het zou haar goed doen de benen even te strekken, was het niet dat er een stem achter haar klonk die de rillingen over haar rug liet gaan.

'Niet alleen snachts bestaan nachtmerries.' Een valse stem klonk in haar oren terwijl ze zich omdraaide naar de bron van het geluid, enkele seconden hield ze haar adem in. Hetgeen waar ze enkele seconden geleden nog over gesproken had, stond hier smerig te wezen voor haar neus. Ogen als zwarte poelen keken haar met een valse blik aan. Onbewust trad ze een pas naar achteren, haar groene ogen waren blijven hangen bij de bebloede slagtanden die uit de mond van het.. ding staken. En dan zijn vacht.. Ze kon ergens nog vaag zien dat hij wit was. Of was geweest. Maar hij had al heel lang geen verharing of water meegemaakt of gezien, zoveel was duidelijk.

'Wat een belediging om afgedaan te worden als een kinderverhaaltje.' klonk diezelfde diepe stem nogmaals, terwijl de schim steeds dichterbij kwam. ’Ik wilde niet..’ ze stopte toen hij nog dichterbij kwam staan, zijn neus de hare bijna raakte en ze zijn ranzige geur kon ruiken. Ze wilde weg. Natuurlijk wilde ze weg. Maar als alles wat ze gehoord had klopte, zou dat zeker niet lukken met snelheid. Want hij was toch sneller, veel sneller. Als hij wilde was ze dood voor ze de grond raakte. ‘Zullen we gezellig met zijn 3en een stukje gaan wandelen?’ klonk diezelfde stem opnieuw, waarbij zijn adem haar neus in werd gedreven. Ze wilde van hem wegstappen, ze wilde door de grond zakken of naar de bodem van het beekje zwemmen en er blijven leven. Maar ze bleef staan. Want ze wist niet wat ze anders moest. Als ze naar achteren zou stappen, zou de schim toch net zo makkelijk meestappen? Had zo weinig zin.. ’Waarom niet, begon ze met trillende stem. Ze herpakte zich. ’Hoe meer zielen hoe meer vreugd, nietwaar?’ de trilling was verdwenen en ze klonk al zekerder, maar het was duidelijk dat ze zich allesbehalve op haar gemak voelde. Ze moest daar weg. Wilson moest daar weg. Liefst nu. Had dit wezen nog wel een ziel?

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile** Number of posts : 359 Status : Active

Wilson knikte instemmend toen hij hoorde dat Anomalis gehoopt had dat schimmen slechts een verhaaltje voor veulens was geweest. Hij had dat ook gehoopt, maar helaas bleken de verhalen waar te zijn. Het voorstel van de merrie om even te wandelen sprak hem ergens wel aan, maar aan de andere kant had hij een naar voorgevoel. “Ik weet het niet, misschien kunnen we-” Voordat hij zijn zin had kunnen uitspreken, werd hij onderbroken door een diepe, gonzende stem die hem even een rilling bezorgde. Hij keek richting de bron van de stem, ergens tussen de bomen. Het paard, dat waarschijnlijk ooit prachtig wit was geweest, kwam uit de schaduwen met een grote grijns op zijn gezicht. Het kostte Wilson nog geen tel om te weten wat de verfomfaaide vacht, de pikzwarte ogen en scherpe slagtanden te betekenen hadden: een schim. Heel even stond de palomino pony doodstil, starend naar de angstaanjagende gestalte die vlug hun kant op kwam en daarmee ook de geur van dood. Dat was het dan, hij ging eraan...

Of niet. Nog niet, tenminste. De schim kwam dichterbij, tot hij bijna met zijn neus die van Anomalis aanraakte. Hij stelde voor om met zijn drieën een stukje te wandelen – hij had natuurlijk het voorstel van de merrie gehoord –, waardoor Wilson even niet goed wist hoe hij moest reageren. Het moest wel een val zijn, maar hoe zou het in elkaar zitten? Hij moest wel meedoen, want wegrennen of vechten zou hij nooit overleven. Het hart van Wilson klopte bijna in zijn keel van angst, maar hij ademde even diep in en uit om weer helderder te worden in zijn hoofd, waardoor hij helaas wat van de vreselijke stank binnenkreeg. Hij probeerde dit zo goed mogelijk te negeren, wat hem min of meer lukte toen Anomalis instemmend reageerde op het voorstel van de schim. Hoewel Wilson daar even van moest slikken, herpakte hij zich en keek hij de schim schuin aan. “Een wandeling... gezellig,” zei hij met een zo kalm mogelijke stem, waarna hij even stil bleef. Wat was slim? Wat was de schim van plan, en hoe kon hij dat plan dwarsbomen?

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

hij snoof nog eens diep de lucht op om hen heen, de geur van levende paarden, het geluid van hun kloppende hart klonk helder in zijn oren terwijl hij verlekkerd langs zijn lippen likte, een druppel kwijl, vermengd met bloed dat zijn hoektanden uit zijn lip hadden gedwongen, droop langs zijn kin naar beneden tot het op de grond spetterde.

Hij kon de doodsangst in de ogen van de beide paarden lezen, en een grijns verscheen op zijn lippen, terwijl zijn ondode, diepzwarte ogen op de merrie gevestigd bleven. 'Cut the crap,' siste hij 'Doe maar niet alsof je me aardig vindt, ik kan je snelle hartslag horen' Hij had veel liever dat zijn hapjes wat minder meewerkend waren; een spel zo ongeveer, kat en muis, achter elkaar aan. alleen hadden deze muizen geen schijn van kans.

De hengst, een kleine pony, had wat meer moeite zijn angst te verbergen, hij trilde nog net niet op zijn hoefjes. met een ruk schoot Xariv's hoofd opzij, en hij hapte naar de neus van het hengstje, zijn kaken op elkaar klappend net voor zijn hoofd. 'Laat zien wat je van me denkt.' beval hij hem.

Het begon te lang te duren, hij wilde bloed. hij wilde het zien, ruiken, en liefst van al; zich er mee voeden terwijl zijn slachtoffer nog sidderde van angst onder zijn ogen. 'Mijn liefjes, jullie zijn beide nieuw in het land van de blauwe maan, dus het is tijd voor een propere introductie.'

Hij cirkelde zijn lichaam om beide paarden heen, bijna als een adelaar die uit de lucht om zijn prooien cirkelde. 'Ik ben Xariv,' zijn vuile neus raakte de ruggengraat van de merrie. zou hij daar de eerste beet zetten straks, haar hulpeloos verlamd maken zodat ze niks anders kon dan kijken hoe hij eerst de kleine pony oppeuzelde? 'Een naam die jullie liever zullen vergeten waarschijnlijk.' vervolgde hij zijn verhaal, terwijl zijn ogen weer op het hengstje gericht waren. een midnightsnack, dat was alles dat het kleine lichaam was voor de arabische schimmen hengst.

"Hell has broken loose"

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Anomalis bestudeerde de lange, blikkerende tanden van wat ooit een helder wit paard moest zijn geweest, en trok van verbazing haar hoofd iets terug toen ze zag dat hij constant in zijn lip sneed met de lange dingen. Dan zou hij constant zijn eigen bloed proeven.. De merrie kon zich er niets bij voorstellen. Zou hij het lekker vinden? Zou hij er van walgen? Zij walgde in ieder geval van de manier waarop het bloed zich met zijn kwijl vermengde en een weg, langs de tanden, naar de grond zocht. In eerste instantie was ze het niet van plan geweest, maar onbewust zette ze toch een pas naar achteren, weg van het rode zooitje dat uit de mond van het ding kwam gedrupt.

'Cut the crap,' siste hij 'Doe maar niet alsof je me aardig vindt, ik kan je snelle hartslag horen.’ De merrie snoof minachtend, deed nog een halve pas naar achteren. ’Wat kom je doen? Ons terroriseren? Haal je daar je plezier uit?’ snauwde ze, om vervolgens geschrokken haar mond dicht te houden. Ze wilde de schim niet op ideeën brengen, wilde hier gewoon op eigen benen weer weg kunnen lopen. Maar.. hoe? Ze had werkelijk geen idee. Misschien moest ze om hulp gaan roepen? Ze wilde niet zwak overkomen tegenover de schim, mentaal dan. Fysiek was ze toch wel zwakker.

Wilson liet schijnbaar te veel angst zien, in de ogen van de schim. Het hoofd van de ooit witte hengst schoot naar Wilson, zijn kaken klapten net voor diens neus dicht. Anomalis had haar mond geopend om iets te zeggen, maar vond geen woorden. Snel sloot ze hem weer, en keek naar Wilson. 'Mijn liefjes, jullie zijn beide nieuw in het land van de blauwe maan, dus het is tijd voor een propere introductie.' De merrie haar oren schoten naar achteren terwijl ze de schim achterdochtig volgde met haar ogen. Deze was aan een ronde om de twee paarden heen begonnen, echter werd ze haast bang van zijn snelheid. Ze zou nooit sneller zijn. ‘Ik ben Xariv,’ klonk het terwijl ze ineens een neus op haar ruggengraat voelde. Een rilling trok door haar lichaam. 'Een naam die jullie liever zullen vergeten waarschijnlijk.' Dat was in ieder geval iets waar hij gelijk in had. ’Troost je, ik denk niet dat dat zal lukken,’ bromde ze, haar ogen spleetjes. Ze zette een pas voorwaarts, richting het riviertje. Als ze er over heen zou springen, er door zou waden, zou de schim haar volgen? Ze schudde kort haar hoofd. Natuurlijk zou hij dat, tenzij hij vrees had er schoner uit te gaan zien.

"I keep seeing those empty eyes"

**Profile**

» Think where man's glory most begins and ends • Avanti
» Wilson
» Change isn't always bad | Wilson
» Wildest Dreams .: Wilson
» Jew-l. [story]

Until our story ends .: Wilson

Until our story ends .: Wilson

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen