Aan de zomer was een einde gekomen, dat was duidelijk te merken door de frisse bries die nu over het noordelijk gebied van het land van de blauwe maan wapperde. Het kondigde een winter aan, een winter die in dit gebied nog wel eens zwaar kon worden. Met veel paarden zou dat betekenen minder eten voor elk. Het zou verstandig zijn om je een rang hogerop te werken, maar Arya wist dat zijzelf dat niet met veel gemak zou doen. Ze was een merrie, klein, zwak en dus een makkelijk doelwit. Wie weet haalde ze deze blauwe maan niet eens. De Fjordenmerrie snoof een keertje terwijl een koude damp weg kringelde bij haar neus. Een klein grassprietje werd naar binnen gezogen en ze kauwde er twee maal op, voordat ze het doorslikte. De merrie sloeg een keer met haar staart en kwam in beweging, ze was wat te ver afgedwaald naar de bosrand. Haar oren bewogen onrustig, ze was niet bepaald het type wat kalm kon blijven. De kleine merrie liet haar ogen rond schieten, zoekend naar een eventueel gezelschap. Ze vond een hengst die een eindje bij haar vandaan stond te grazen, en die tegelijkertijd zijn aandacht op de bosrand gericht had. Voorzichtig stapte Arya op hem af, oortjes wat nerveus heen en weer draaiend.

De valk hengst leek haar op te merken doordat hij zijn lichaam haar kant op gedraaid had, en een enkel oor naar voren had gericht. Zijn vriendelijke en tegelijkertijd iet wat bezorgde stem klonk. Het antwoord van de jonge merrie was een knikje met haar hoofd van ja, ze was inderdaad een beetje ver van de kudde af gedwaald. Arya was altijd al een eenling geweest, gewoon omdat ze net een beetje buiten de boot viel. De Fjordenmerrie was nu bij de hengst aangekomen en hield halt, terwijl ze zijn blik naar de donkere bosrand volgde. Nog een keer knikte de kleinere merrie, terwijl haar manen hierbij een beetje bewogen. Haar lange staart zwierde vlak boven het aardoppervlak en ze haakte haar ogen weer in die van de hengst toen hij opnieuw begon te spreken. Haar naam werd gevraagd. "Arya, en wie ben jij?" zei ze op haar gebruikelijk zachtere toon en dit keer met een kleine glimlach rond haar lippen. Ze was iemand van weinig woorden. Haar blik gleed over de hengst heen, hij zag er ruw uit. Alsof hij vaak vocht, wat gebruikelijk was voor hengsten, maar zijn vriendelijkheid gaf hem een speciaal contrast wat ze niet helemaal goed kon plaatsen.

Phantom was zijn naam. Het was mysterieus en dat paste wel bij zijn bijzondere verschijning. "Aangenaam," klonk haar zachte stem toen terwijl de wind haar manen en staart licht heen en weer liet bewegen. De hengst, Phantom, draaide zich voor een deel om en keek over zijn schouder naar haar. Niet wetend waar hij precies heen zou gaan, al leek het wat meer naar de kudde toe, zette ze haar lichaam in beweging en volgde ze hem. De kleine merrie kwam naast hem lopen en draaide een keer met haar oortjes. De blauwe maan maakte haar nerveus en om eerlijk te zijn was ze niet bepaald dapper ingesteld. Phantom liep om een rots heen en duwde hier wat bladeren weg. Lang gras kwam tevoorschijn en haar oren draaiden zich naar voren. De hengst nam zelf een hap en nodigde haar uit ook wat te nemen. "Bedankt," zei de kleine merrie terwijl ze een stap naar voren deed en ook een plukje gras afhapte, om vervolgens haar hoofd weer te heffen en rond te kijken. Arya volgde zijn blik naar de blauwe maan. "Ik hoop dat die weer snel voorbij is," zei ze zacht toen ze haar gras doorgeslikt had.