Diablo had zich de laatste tijd op de achtergrond gehouden. Zijn leiderspositie was dan ook alleen nodig bij problemen of bij de blauwe maan, hij moest niemand toelaten in zijn kudde en zijn leven was dus rustiger geworden dan voorheen. Natuurlijk was hij zich bewust van de gevaren die er alsnog konden optreden, maar daarvoor moest hij geen sociaal contact maken met andere paarden. De shire keek liever toe vanuit de schaduwen om dan te hulp te schieten wanneer dit nodig werd geacht.

De tijd die hij over had had hij dus besteed aan het herordenen van zijn gedachten. Hij had dit eerder al gedaan, maar je kon nooit genoeg aan jezelf werken. Daar ging het leven nu eenmaal om: werken aan jezelf, het gemakkelijker maken voor jezelf en voor de paarden rondom je. Rust kunnen vinden in de meest chaotische situaties. En hij moest toegeven, dat lukte hem prima. De tijd had hem geleerd dat je niet altijd kon krijgen wat je wou en dat dingen vaak een vreemde wending namen, en hij had geleerd er vrede mee te nemen als dat het geval was.

Begrijp me niet verkeerd, de hengst had natuurlijk nog steeds doorzettingsvermogen en ging voor de dingen die hij echt wou, maar hij kon situaties nu beter overzien en begreep het wanneer hij een strijd verloren had. Hij relativeerde dan de situatie en kon het slechte gevoel net zo snel uitsluiten als dat het gekomen was. Zie Diablo dus niet als een ongevoelige hengst, maar zie hem als iemand die vrede vindt bij situaties waar anderen dat niet kunnen.

En nu stond hij daar, zoals altijd, gewoon te staan. Te kijken, te rusten. Zijn oren leken als antennes heen en weer te schieten om de omgeving te 'scannen' en dit deed hij om de zoveel minuten. Elke verandering in de omgeving nam hij waar, plaatste hij, en steeds kwam hij tot de conclusie dat er niets aan de hand was. Alhoewel het winter was, was het rustig, en dat deed hem goed. De schimmen hadden het te druk met de voorbije blauwe maan te bespreken, dus ook zij kwamen niet piepen om te zien waar ze onheil konden scheppen.

Zijn oog viel, later dan hijzelf wenste, op een sneeuwwitte merrie. Door haar vacht had hij hem net iets te laat opgemerkt en de schuld stak hij op zijn eeuwige gedachten. De merrie leek echter ook in gedachten verzonken te zijn, dus zag Diablo niet direct een reden om contact te maken. Hij vond het goed als paarden dachten, want denken is (zoals voorheen genoemd) erg belangrijk in zijn ogen.

Maar de minuten verstreken en Diablo kwam tot het besef dat hij eigenlijk al een hele tijd met niemand meer had gesproken. Hij had hier en daar een kort gesprek gehad, een goeiedag en daarna niets meer. Misschien was het wel een goed idee om de sneeuwwite denker even te onderbreken. Daarbij, te veel denken was ook een slechte eigenschap wanneer je nog niet geleerd hebt te relativeren, dan ga je overdrijven en situaties overschatten en belangrijker schatten dan ze in werkelijkheid zijn. De shire zette dus zijn zwarte lichaam in een zware draf richting de verschijning, en stopte op enkele meters voor haar. Sneeuw vloog rondom zijn hoeven, want deze waren niet enkel groot van omvang, zijn draf was niet soepel en hij maakte dus lange, slenterende sporen in het witte doek onder hem. Een sluipende jager zou hij dus nooit kunnen zijn.

Hij bekeek de merrie even ongegeneerd om haar in zich op te nemen, en knikte toen kort. "Goeiemorgend Sneeuwwitje," vulde zijn ruwe stem de witte leegte rondom hem, en hij knikte kort naar haar met een kleine maar charmante grijns.

De shire merkte hoe de merrie even uit het veld werd geslagen door zijn aanwezigheid en hij kon niet anders dan nog breder te grijnzen dan voorheen. Wanneer er dan ook nog een pak sneeuw op haar hoofdje valt lacht hij kort en luid. Het zit je niet mee he, lachtte hij de situatie weg, en binnen een fractie van een seconde is Diablo weer de serieuze verschijning die hij zo vaak was. Zehlia was een aparte naam maar Diablo vond Sneeuwwitje toch gepaster. Nu blijkt hoe de sneeuw op je gesteld is, verwijst hij terug naar de sneeuw op haar hoofd, denk ik dat ik het bij sneeuwwitje hou.

Normaal gezien is Diablo niet een hengst die zichzelf voorsteld, maar nu het gespreksonderwerp toch over namen ging werd hij er vanzelf aan herinnerd. Mijn naam is Diablo," verkondigde hij strak. Hij was het niet gewoon om zijn naam te zeggen. Vaak vergat hij het ook gewoon, vooral omdat paarden bij hem de neiging hadden nooit lang in zijn leven te blijven. Hij zag er dus niet echt het nut van in om zichzelf voor te stellen aan iemand die hem daarna toch vergat. Maar Donkere Wolk is inderdaad ook ok voor me.

Diablo merkte hoe de merrie niet echt wat te zeggen had, dus besloot hij (onsociaal als hij eigenlijk was) zelf een gesprek aan te knopen. Ligt er wat op je lever? Problemen? Typisch Diablo. Direct privé gaan, nooit een normaal gespreksonderwerp. Maar het is dan ook zo saai om over het weer te praten. Of over wat dan ook. Het kostte moeite om een boeiend onderwerp te vinden, iets wat Diablo langer vasthield dan andere dingen. Hij was zowieso al geen prater.

Wanneer Sneeuwwitje zo argwanend op zijn vraag reageerde, glimlachte de hengst weer even kort. Diablo was niet lang leider en ook deze merrie moest niet op de hoogte zijn van status. Maar het maakte ook niet erg veel uit, Diablo vond het fijner om inderdaad als gewoon kuddepaard behandeld te worden. Zo ging er niemand zomaar aan je voeten liggen en namen ze de kans om je te leren kennen. Zo kreeg Diablo zelf ook de kans om de échte persoonlijkheden te leren kennen, en niet de overvriendelijke maskers die ze droegen wanneer dat moest.

Elk litteken heeft zijn herinnering. Dat is inderdaad waar, knikte de shire zachtjes. Ik had alleen de indruk dat je jouw littekens weer bent aan het open krabben. Het was geen aandringen dat de jonge merrie voor hem haar verhaal moest beginnen te doen, eerder een suggestie dat ze misschien kon nadenken om te beginnen leven in het heden en niet in het verleden. Het is niet slecht om aan het verleden te denken, maar je moet onthouden dat het al is geweest. Het enige wat je nog kan beïnvloeden is je toekomst.

Diabo was een hengst van wandelen en zwerven en het voorstel klonk als engelengezang in diens oren. Ik vergezel je graag, keurde hij dus het voorstel goed, maar dan wil ik kiezen waar we heen gaan. Zijn stem klonk speels en uitdagend, niet persé veeleisend. De merrie kon steeds zijn idee afweren wanneer ze wou, maar als Diablo toch de kans had, koos hij het liefst voor een wandeling aan de kustlijn. Nu in de winter ging hij liever niet al te diep het water in. To the horizon and beyond dan maar? verduidelijkte hij zijn idee om naar de zee te gaan, en hij zette alvast een enthousiaste (maar opnieuw lompe) draf in.