Met van nieuwsgierigheid gevulde ogen staarde Utaro naar de bosrand, tientallen meters voor hem. Verschillende paarden hadden hem in terdege mate gewaarschuwd voor wat zich daar binnen bevond, dat het hem toch verstandiger leek om op enige afstand te blijven. Niet dat het hem zou helpen, als de schimmen daadwerkelijk ‘superkrachten’ hadden, zoals hij het een veulen vol bewondering had horen zeggen. Superkrachten, snoof de hengst verachtelijk. Alsof het nog niet erg genoeg is dat er bloeddorstige monsters in het midden van ons land wonen. Maar dat had hij het veulen niet durven zeggen. Hij was nog steeds sociaal awkward, zelfs naar een miezerig veulen van amper enkele maanden oud. Een persoon bleef een persoon. En wat nu als er ineens een schim voor zijn neus zou staan? Zou hij dan wel weten wat hij zeggen moest, wat hij doen moest, hoe hij zich gedragen moest? Vooral, zou hij er levend vandaan komen?

De zon school nog boven de bomen, had zich nog niet naar haar rustplaats van deze nacht laten zakken. Het gaf de zwarte hengst voor de verandering een goed gevoel, alsof hij tenminste nog op een bepaalde manier beschermd was. Hij wist dondersgoed dat het onzin was. En toch, tóch kon hij het niet laten om hier te staan, elke avond weer, en zijn bloedrode ogen over de bosrand te laten glijden, op zoek naar een teken van aanwezigheid. Een teken dat de mythes die verteld werden, die hij toch nog niet écht geloven wilde, toch daadwerkelijk bestonden. Of, natuurlijk, een paard dat besloot dat hij wel ontzettend dom bezig was en hij daar absoluut weg moest. Een held die vervolgens trots zou weglopen, met het idee een paard van de ondergang gered te hebben. Niet wetende natuurlijk dat de hengst de verhalen in de wind zou slaan en evengoed wel weer naar diezelfde plek terug zou keren. Op zijn kleine heuvel, waar hij het misplaatste gevoel van veiligheid had vanwege het grote stuk dat hij zien kon.

Met een korte zucht wendde de zwarte hengst zich van de bosrand af om te controleren of hij nog steeds alleen was. In de verte was de lichtgekleurde vacht van een pony te zien, maar hij besloot het dier te negeren. Met zijn tegen het witte masker afstekende ogen werd hij misschien wel aangezien voor een schim en zou de pony hem ontwijken, in plaats van naar hem toekomen. Maar hij had het mis. De palomino kleurige pony kwam de richting van zijn heuvel op. Maar hij liep rustig, het zou nog even duren voor hij hier was. En dat liet Utaro nog kort de tijd om de bosrand in hem op te nemen. Achter een boom dacht hij iets te zien bewegen, maar het bleek een vogel toen hij langer keek. Nog een beweging. Een vos schoot tussen de bomen achter een konijn aan, en de zwarte hengst durfde zich langzaam wat te ontspannen. Niemand zou hem komen halen en het bos in slepen. Niet vandaag.

De pony was bij de voet van zijn heuveltje aangekomen. Het gaf hem nog steeds een misplaatst, veilig gevoel, te weten dat zelfs de pony daar bleef staan en nog verder omhoog moest kijken dan hij normaal zou moeten doen. ‘Mooi uitzicht, hé?’ De rode ogen van de hengst dwaalden af naar de bruine exemplaren van de pony beneden. ’Het is prachtig. Angstaanjagend, omdat je weet wat zich er schuil houd, maar prachtig als je kijkt naar wat zich er afspeeld.’ Hij besloot de waarschuwende toon in de stem van de andere hengst te negeren.