In dreams he came to me | Avanti |

Gast **Profile**

Alhoewel het dan misschien een jaar of twee terug was dat ze hier voor het laatst geweest was, was de geur van het woud bekend en de grond onveranderd. Natuur had veel meer nodig dan de twee jaar die zij weggeweest was om te veranderen. Phantoma baalde daar echter geen moment van: ze was blij dat alles nog was zoals het was, want dat betekende dat haar thuis ook nog bestond. Zelfs als de paarden veranderd waren en de rangen gewijzigd, dan nog was dit een thuis voor de donkere merrie. Al was het maar voor de bomen die er stonden, en de grotten die zich in de rotsige grond van de bergen verscholen … en voor de schimmen.

De schimmen. Haar zilveren ogen dwaalden langs de donkere silhouetten van de bomen in het glanzend witte maanlicht. Blauwe maan moest net voorbij zijn, wat betekende dat de stille, gevaarlijke schaduwen van het woud gevoed en slaperig behoorden te zijn. Of vervuld met toorn en nog steeds heel erg hongerig. Hier had je omtrent het gevaar nooit garanties en je was in feite nooit werkelijk veilig. Het wezen in haar, ze had hem tijdens haar omzwervingen tot Wolf gedoopt, om de onuitgesproken affectie die hij toonde voor de harige beesten, bewoog zich onrustig in haar geest: ook Hij was niet vergeten welke gevaren hier huisten.

En toch... Ze had zich nooit echt onveilig gevoeld. Misschien omdat ze al op zeer jonge leeftijd met de belangrijkste en meest machtige schim geconfronteerd was – en daar zonder problemen heelhuids vandaan was gekomen. Meer dan had ze een verstandhouding met het wezen ontwikkeld die Wolf de koude rillingen gaf, maar die haar onrustig en nieuwsgierig maakte. Kennelijk hielden spookverhalen meer in dan opgegeten worden onder, bij wijze van spreke, de blauwe maan. Misschien was er wel altijd meer, achter verborgen gedachten en gedragen maskers.

Alsof hij haar gedachten wilde bevestigen, liet het Oude Instinct, een beeld voor haar geestesoog flitsen. Het was een beeld dat ze maar al te goed kende: het was de herinnering aan haar allereerste droom. Een ranke witte, Arabische merrie, met gifgroene ogen en rode, opgedroogde bloedvlekken op haar vacht. Een bloedmooi ding om te zien, maar ze straalde iets uit waar zij het koud van kreeg – en toch deed Wolf niks anders dan warme gevoelens voor haar koesteren. Ze wist inmiddels dat de merrie naar de naam May Flower geluisterd had en dat ze zowel zijn indirecte moordenaar was geweest als zijn geliefde.

Phantoma betrapte zichzelf erop dat ze was blijven staan. Haar blik schoot heen en weer, terwijl ze zich realiseerde dat ze zich bekeken voelde. Ze zocht contact met Wolf omdat ze hoopte dat hij haar kon vertellen waar dat onbehaaglijke gevoel vandaan kwam, maar hij sluimerde in de oude herinnering van zijn verloren gegane liefde. Bovendien was het haar eigen beslissing geweest om zich in een dusdanig gevaarlijk gebied te wagen en mocht ze het dus ook zelf oplossen. Niet wetend wat werkelijk te doen, sprak ze de enige naam waarvan ze zeker wist dat het paard dat erbij hoorde zich hier ergens moest bevinden: 'Avanti?'

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

De cadans van zijn grote zwarte lichaam was inmiddels door iedereen gekend. Iedereen die de voorbije week op het gebied was geweest kende de regelmatigheid van zijn tred, de regelmatigheid van zijn adem. De geur, die als een gordijn van mist over ieder paard heen sluimerde maakte je onrustig. Vele paarden keken nerveus op naar de bossen maar vonden hun rust bij de gedachten dat de Blauwe maan net zijn dienst bewezen had. Ze gingen door met grazen, het berustende gevoel dat de schimmen hun maag gevuld hadden, stelde ze gerust. Toch was het niet iets om gerust op te zijn want nooit stopte de jacht van diegene met het eeuwige hart. De stilte die zijn lichaam meebracht deed de kudde weer opkijken, de cadans was weg. De ogen die ze langs hun lichaam voelden strijken deed ze heen en weer wiegen tot de kleine kudde langzaam maar toch weer zo snel deed verder kruipen over de vlakten.

Daar in het bos stond hij toe te kijken. Zijn paarse ogen gefixeerd op ieder wezen die voor hen wegliep, gefixeerd op het bloed dat door hun aders kroop. Een zekere tevredenheid kroop door zijn lichaam, ze vergaten niet wat hij kon, wat zijn kudde kon en dat gaf voldoening. Te zien hoe ieder paard angstig wegwandelde als zijn geluid, zijn geur hun zintuigen bereikte. Hij wendt zijn hoofd af en blik naar de lange gapende wond over zijn rechterschouder, maar ook daar zag hij de voldoening, hoe slecht de wond er ook aan toe was want hij wist dat diegene die hem dat had aangedaan nu onder de grond lag te rotten. Eender ander paard was dood door de infectie maar Avanti bleef gewoon verder leven, zijn lange gezellige leventje. Hij verplaatste zijn bebloede benen en wandelde langzaam weer verder. De geur die zijn aandacht had vastgenomen bracht hem dieper het bos in.

Als zijn naam weerklinkt als een melodie uit een ver verloren lied spannen al zijn spieren in enkele seconden. De wond die zo triomfantelijk op zijn schouder pronkte liet wat bloed vrij door de plotse stop van zijn lichaam. Hij hoefde niet te zien om te weten wie het was en een gefrustreerde zucht verliet zijn lippen. Hij kon zich draaien en gewoon weg wandelen maar een zekere kracht deed hem verder wandelen richting haar ... de enige merrie die hem een emotie kon laten tonen, de enige merrie die hem iets liet tonen wat geen ander paard hem tonen kon ... 'Phan.' Weerklinkt zijn ijzige stem afkeurend. Hij stapt de donkere bossen uit en onthult zijn lichaam voor haar. Zijn paarse ogen strijken kort langs haar schoonheid voor hij ze door haar ziel boort ...

Gast **Profile**

Toen de grote schimmenhengst zich losmaakte van de schaduw, konden Fay's zilveren ogen hem inderdaad ontwarren als Avanti. Ergens was dat een opluchting: het was zoveel beter dan elke andere schim die ze tegen kon komen. Maar, uiteindelijk bleef het wel een schim en ze wist nog steeds niet of dat een goed of slecht gegeven was. Ze was opgevoed met het idee dat schimmen uitermate slecht en gevaarlijk waren – en in de praktijk was er meer dan één paard door de handen (of eigenlijk hoeven) van een schim gestorven. Feit bleef echter ook dat Avanti haar en Sylver destijds had afgeblaft en weggehoond, maar ze nooit wat aan gedaan had – en in de jaren die volgde evenmin.

Dus ergens was ze inderdaad blij dat het Avanti was en om meer redenen dan dat hij haar in het verleden heel had gelaten. Al paste ze erover om die gedachte ook maar duidelijk te denken, want Wolf zou het niet kunnen laten om haar uitgebreid te vertellen hoe gevaarlijk de schim was. Net zolang de gedachten zo echt waren, dat het haar eigen gedachten konden zijn en ze niet beter meer wist dan dat de schim daadwerkelijk levensgevaarlijk was en dat ze bij hem uit de buurt wilde blijven. Hier en nu was dat precies wat ze niet wilde, dus hield ze haar eigen gedachten nauwkeurig onder controle, om Wolf niet nog meer macht te geven dan hij toch al bezat.

Avanti was geen spat veranderd in de tijd die ze hem niet gezien had. Niet in zijn uiterlijk, of uitstraling, niet in de manier waarop hij bewoog of praatte. Hij bestond om anderen bang te maken en dat deed hij bijzonder overtuigend. Haar naam was een koel statement, om niet te zeggen afkeurend. Alsof ze hier niet behoorde te zijn. Misschien moest ze hier ook wel niet zijn. Beter van niet waarschijnlijk. Maar ze was hier wel en ze was niet van plan om weer zomaar weg te gaan.

Haar zilveren ogen gleden over het gespierde en gehavende lichaam van de schim. Haar blik bleef even hangen bij de gigantische jaap op zijn schouder, maar schoot toen weer terug naar Avanti's kille paarse ogen. 'Long time no see.' Hoewel haar toon misschien enigszins terughoudend was, klonk er van onzekerheid niks in door. Als ze al onzeker was over zijn bijzijn, als hij haar al bang maakte, dan zou ze dat nooit van haar leven aan hem tonen. Al was het maar omdat angst je een bijzonder makkelijk slachtoffer maakte.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti was zelfzeker van zichzelf, soms te zelfzeker om goed te zijn. Maar Phan die zich liet zien bracht hem altijd een klein beetje aan het twijfelen. Hij had haar en een stom vriendinnentje van kleins af gewaarschuwd. Sylver had hij maar al te graag vermoord gewoon omdat ze rotirritant was om op te kijken. Maar Phantoma was een heel ander verhaal. Uiterlijk had ze alles wat hij verafschuwde, dat mooie ranke lichaam, die lang gekleurde manen en dat typische merrie over haar gangen. Alleen naar haar kijken was al een verschrikkelijk iets, Avanti had meteen zin om haar naar de keel te vliegen maar toch had hij het nog nooit gedaan en waarom? Lag het aan haar uiterlijk? Aan de manier waarop ze sprak? Aan haar zelfzekerheid? Omdat ze misschien helemaal niet angstig over kwam? Zijn paarse ogen gleden naar de grond onder haar hoeven, de regelmatige hartslag van de jonge merrie zei hoe kalm ze was en bleef onder de situatie.

Zijn ogen gingen weer op naar haar waarna zijn lichaam op twee meter voor haar stilviel en hij haar onderzoekend opnam. 'Je bent niet veel veranderd, ik dacht op zen minst dat je gezond verstand zou doordringen maar daar heb ik het precies ook over mis.' Meldde hij laconiek. Het feit dat ze hier in de donkere bossen kwam wandelen, kennelijk op zoek naar iets of helemaal naar iets. Ze had haar bekeken gevoelen en vervolgens zijn naam gesproken. Kennelijk drong het dus nog niet door dat hij wel echt gevaarlijk was, dat hij niet het type was waar je mee kon lopen te spelen maar dan weer zagen sommige paarden dat anders. Misschien zag zij iets in de schimmenleider dat daadwerkelijk wel goed kon zijn al betwijfelde hij dat. Op de één of andere manier zou ook Phan ten onder gaan aan zijn macht.

Long Time No See ... inderdaad. Zijn oren schoten kort naar de omgeving voor ze weer de berustende positie in zijn nek in namen. Zijn paarse ogen met hun doodse blik bleven haar gewoon aankijken tot je er bijna ongemakkelijk bij werd. 'Waarom roep je mijn naam terwijl er zoveel meer betere namen zijn om te roepen?' Vroeg hij. Ooit, heel lang geleden had hij een dergelijk gevoel ontwikkeld met een merrie, het was geen liefde nog vriendschap. Maar de merrie hield hem altijd op het rechte spoor, naar haar luisterde hij soms en hij remde zich af in al zijn woede voor haar. Hij beschermde de merrie. Ze was soms even erg als hem, moordlustig. Maar bovenal was ze kalm en geduldig geweest met de moeilijke Avanti. Hij mocht er niet aan denken dat dit misschien dezelfde kant kon oplopen ...

Gast **Profile**

Hij vertelde haar dat ze niet veel veranderd was; dat ze nog altijd een gebrek had aan gezond verstand. Zij nam hem geamuseerd in zich op met haar zilveren ogen. 'Ik ben meer veranderd dan jij weten kan.' De correctie was vriendelijk, en niet in het minst verwijtend, maar haar ogen weerspiegelden haar gedachten: ze was gegroeid, en inderdaad in meer dan hij weten kon. Ze waren immers geen oude vrienden, dat zou stellen dat er meer was geweest tussen hen dan er werkelijk was. Kennissen was een beter woord. Ze hadden elkaar immers gekend: ze hadden geweten wie ze waren, maar nauwelijks wat ze werkelijk in hielden en welke gedachten en geheimen ze allemaal verborgen. Kennis was macht en misschien was het daarom wel dat het Phantoma verstandiger leek om zoveel mogelijk kennis over zichzelf ook voor zichzelf te houden. Uiteindelijk was de schim inderdaad niet haar vriend en allerminst te vertrouwen.

Bij zijn volgende vraag liet ze een zacht, geamuseerd geluid horen. 'Ik doe wat ik doe, omdat ik ben wie ik ben.' Ze kon niet met zekerheid zeggen dat het haar eigen instinct was die nauwkeurig in de gaten hield hoe dicht hij naderde, of dat Wolf zich in haar roerde om haar mogelijk tegen zichzelf in bescherming te nemen. 'Welke naam moet ik anders roepen? Jij moet als geen ander weten hoe moeilijk het voor velen is om hier te blijven: door de angst, de onzekerheid of het verlies, of misschien in het algemeen de honger naar nieuwe plaatsen. Paarden blijven nooit lang, maar de schimmen zullen nooit weggaan. Ik riep jouw naam, omdat dat de enige naam is waarvan ik zeker weet dat hij nog door de juiste persoon gehoord zal worden. En daarnaast,' ze wierp een snelle blik in zijn bijna magisch paarse ogen, 'daarnaast ken ik jouw blik. Wie anders zou de moeite nemen om me zo te bekijken?' Haar lippen flitsten omhoog in een glimlach, maar dit keer was de waarschuwing van het Oude Instinct scherper: dit was niet het paard om luchtig mee om te gaan.

Ze week een stap opzij en liet haar blik voor enkele seconden langs de bomen dwalen. Het was nog een end naar beneden, naar de rest van de kudde, en voor een moment had ze spijt dat ze niet om het dal heen getrokken had. Dat had haar aanzienlijk meer tijd gekost, maar ze was dan wel meteen in de directe bescherming van de kudde aangekomen. Nu moest ze nog zeker twee uur afdalen voordat ze die garantie had. Al behoorden de leiders ook de afgelegen delen van de kudde in de gaten te houden om ook afgedwaalde paarden te kunnen beschermen.

Een korte maar krachtige windvlaag trok haar aandacht terug naar de schim. 'Je ruikt naar de dood, Avanti.' Opnieuw was er geen sprake van een verwijt: zoals zij was wie zij was, zo was hij ook wie, of wat, hij was – en deed daarom wat hij deed. Het enige verwijt wat ze hem mogelijkerwijs kon maken was in de keuze wie hij besloot te doden, maar dat was zelfs nauwelijks aan haar. Als ze hier immers weggebleven was, zou ze zich ook nooit gaan hechten aan de paarden hier en zou ze ook nooit het risico lopen om zelf gedood te worden, of hun te zien sterven door de scherpe tanden van de schimmen. Zij had er voor gekozen om hier te zijn, dus zou ze die gevolgen ook dragen.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

Jennifer schreef:

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Bij haar woorden kwam een vage minachting in zijn blik. Hij keek haar vanuit de hoogte met zekere afschuw aan, alsof ze het lelijkste mormel ooit was. Het was nu eenmaal hoe Avanti op andere neerkeek, alsof ze een stuk vuil waren. Tuurlijk zou ze veranderd zijn, hoelang was het ondertussen geleden? Twee jaar of meer? Maar ze bleef, was vriendelijk en daar ergerde Avanti zich binnenin het meest aan. Hoe kon een merrie zo zuiver en mooi zo goed blijven denken, of vriendelijk blijven tegen een monster zo gevaarlijk en dodelijk als Avanti. Hij was nog steeds niet altijd mee hoe sommige merries dachten, het waren ingewikkelde geesten die soms moeilijk te lezen waren. Gedachten en emoties schoten door hun blik heen en hadden vaak geen houvast aan het leven. Avanti bleef altijd op één mooi zuivere lijn en daar stopte het mee. Hij week er niet vanaf en iedereen kon hem zo goed lezen als een open boek qua bedoelingen, wat zelf niet moeilijk te raden was.

Zijn oren spitsen zich kort bij haar woordenrij. Hij vond het niet moeilijk om te blijven, bijna zou hij het luidop spreken maar hij zweeg. Nee, voor hem was het niet moeilijk, hij wou hier blijven de rest van zijn leven. Genieten van anderen hun pijn, genieten van de Blauwe maan en diens diensten. Bij haar laatste woorden kwam een bijna onschuldige glimlach op zijn lippen. 'Ik zou nooit weg gaan maar je weet Phan dat ik niet het juiste gezeldschap ben ...' Zijn stem stierf weg en hij keek bedenkelijk op. 'Voor een babbeltje vol rozengeur en manenschijn althans niet.' Beaamde hij uiteindelijk. Zijn paarse ogen blikte op de omgeving. 'Er zijn veel ogen die je kunnen gaande slaan, hoe zeker wist je dat ik het was?' Nu was hij wel nieuwsgierig. Was het de intensiteit waarmee hij keek, of het gevoel dat het bij haar creëerde dat hem verraadde?

De strakke windvlaag trok zijn klitterige manen een eind van hem weg. Maar het bracht ook geuren mee uit zijn omgeving en even had Avanti er spijt van dat hij zich zo liet meeslepen door Phan. Hij gooide zijn oren plat en blikte het struikgewas in voor hij kort zijn tanden ontblootte. Hij haatte het als andere van zijn kudde hem gaande sloegen, alsof luisteren naar hem al zo moeilijk was. Meestal droegen ze de gevolgen met heel hun lichaam. 'Zoals ik eerder benadrukte, ik ben niet de enige die je aanstaarde.' Siste Avanti met een blik op de struiken. Het vage geluid stierf weg en bij haar woorden keek hij haar met een valse grijns aan. 'Het hoort zou te zijn. Hoe meer de dood op me drukt hoe meer anderen zich in me zullen vrezen. Ontelbare lichamen hebben hun geur op mijn lichaam gedrukte ..' Hij zweeg en hield zijn hoofd wat schuin terwijl hij haar strak aankeek. 'En toch vertik je het terug naar de kudde te gaan. Ik volg de geest van jullie merrie's niet altijd.' Meldde hij eerlijk. Ze waren één grote warboel...

Gast **Profile**

Gefascineerd keek de donkere merrie met de lichte manen toe hoe Avanti een ander stel ogen wegjoeg. Aan de manier waarop Wolf in haar geest huiverde, trok ze de conclusie dat het moest gaan aan om een andere schim. Dat was opmerkelijk: kennelijk was haar onbesuisde houding niet geheel onterecht: Avanti leek in ieder geval niet van plan om haar samen met zijne mede-schimmen langzaam in stukjes te scheuren. De stem in haar hoofd meldde sarcastisch dat dat nou niet iets was waar de leider-schim hulp bij nodig zou houden. Geërgerd snoerde Phan hem met een enkele gedachte de mond, maar verdwenen deed hij allerminst. Hij wilde dat ze afstand zou scheppen, maar om zowel hem als de schim te provoceren, stapte ze naar voren.

Zelfs voor haar, of misschien wel juist voor haar, was dat een uitzonderlijk roekeloos gebaar. Ze wist dondersgoed dat de schim provoceren ongeveer gelijk stond aan het tekenen van haar doodvonnis, maar de drang in haar om te weten hoe ver ze kon gaan, was simpelweg te sterk om te negeren. Dus duwde ze haar achterhand krachtig onder haar lichaam en draafde de laatste twee meter statig naar voren. Op het moment echter dat ze met haar borst de grote zwarte hengst aanraakte, explodeerde het Oude Instinct in haar hoofd. Ze wist uit ervaring dat een krachtige golf van roze mist haar ogen deed oplichten, net als de ketting om haar hals. Maar deze ervaring was meer dan dat: hij was sterker dan ooit te voren, allicht door de ontembare angst die hij voelde. Het maakte dat de roze waas over haar gehele vacht joeg, zodat voor een moment haar lichaam roze oplichtte in het donker.

In dezelfde seconde als dat ze Avanti had aangeraakt, had haar lichaam zich achteruit getrokken, zo snel en zo struikelend dat ze geen controle meer had over haar eigen benen en wankelend tegen een boom van drie meter verderop tot stilstand kwam. Langzaam kalmeerde Wolf in haar hoofd, maar ze kon haar eigen ziel maar moeilijk terugvinden in de roze chaos. Haar ledematen voelden heet en alles aan haar leek te gloeien. Ze hoorde de woorden die uit haar mond kwamen, maar die met de dubbele toon gesproken waren die ze herkende als de stem van het Oude Instinct: 'Laat haar met rust.' Ze wist dat haar ogen, hete, pupilloze roze spiegels waren.

Ze wilde hem onder controle krijgen, maar hij broeide heftig in haar geest. Alhoewel hij zich wat terug liet dringen, was dat slechts beperkt. Het was echter genoeg om weer controle te krijgen over haar eigen benen en om op te merken dat haar oren plat in haar nek lagen en haar tanden half ontbloot waren. Ze wist dat ook dat het gevolg was van de heftige reactie van Wolfs geest op haar aanraking met de schim. Langzaam ontspande ze haar spieren wat en draaide één oor terug naar voren; haar lichaam gehoorzaamde onwillig.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Vanop de afstand dat hij stond sloeg hij Phantoma gaande. ZIjn blik bleef zo gestrand in de hare dat hij bijna door haar ziel naar de bomen achter haar keek. Maar het was niet haar ziel dat zijn hersenen roerde, het was iets anders. De afwezigheid die in enkele micro seconden zichtbaar was. Een gewoon paard zou het allerminst opmerken maar hij was geen gewoon paard. Hij was een schim, getraind op te zien wat anderen niet konden ziel. Hij kon meer zielen lezen dan welke andere schim dan ook. Zijn zintuigen waren vele malen verder ontwikkelde dan welk paar dan ook. En die zintuigen, zijn ogen in het specifiek hadden die fractie van een second van afwezigheid in haar ogen geregistreerd. Alsof ze haar gedachten ergens anders op richtte. Avanti had het gezien en hij wist niet eens of Phan er zich ook maar bewust van was dat hij zo snel haar ogen kon registeren.

Hij wendt zijn aandacht voor de helft af van zijn fasinatie om iets meer te ontdekken dan er al was door naar haar bewegingen te kijken. De elegantie in haar draf, de zuiverheid in haar gangen. Ze bleef voor hem staan en reikte haar neus naar zijn borst en op dat moment raakte ze één van Avanti's toch wel ernstig gevaarlijke snaren. Zijn oren gingen waarschuwend plat, het bloed droop in kleine druppels uit de wond van zijn schouder maar ach wie kon het deren en zijn scherpte hoektanden ontblootte zich gevaarlijk. Net als hij ook maar een waarschuwing wil overbrengen gebeurt iets helemaal anders. Zijn paarse ogen konden in korte tijd enorm veel opnemen en ook nu schoten ze over alle facetten van haar lichaam. Haar ogen die plots niet meer de hare leken, de verandering van haar vacht die plots roze leek te worden en uiteindelijk haar bewegingen die amper door haar werden uitgevoerd.

Avanti had veel mismakingen gezien, al zeker als ze half schim waren dus er waren veel dingen die zijn gedachten kruisten op die enkele seconden dat het gebeurde. De woorden die dubbel door haar gesproken werden brachten hem echter terug naar zijn ware ik. En wie was Avanti als hij in ging met de wil van ieders woorden. Zijn oren gleden dreigend plat, zijn lichaam stelde zich statig op en hij liep langzaam richting Phantoma. 'En wat als ik het niet doe, wat als ik haar nu aan stukken scheur?' Vroeg hij de tweede ziel in haar lichaam rechtuit. Al wist hij diep vanbinnen dat het moeilijk zou worden Phan te vermoorden, enkel al om wie ze was en hoe ze over hem dacht. 'Wat ga je dan doen, eruit springen en mij vermoorden?' Hij grinnikte donker en geamuseerde voor hij zijn hoofd schudde. Hoe meer tijd er tussen de aanraking en het moment nu kwam hoe meer Phan zich probeerde terug te trekken naar de realiteit. 'Reageer je altijd zo heftig als je iets niet mag doen van gelijk wie je daarbinnen hebt?' Vroeg hij met een zweem van een glimlach op zijn lippen. Hades, de eerste zoon van Avanti had iets gelijkaardigs, al was het bij hem niet zo impulsief als hier, bij Hades was het nuttiger op het één of ander vlak ...

Gast **Profile**

Bij het dichterbij naderen van Avanti, draaiden haar oren zich opnieuw in haar nek, maar dit keer was het net zoveel haar eigen reactie als die van Wolf. Ze luisterde naar de uitdagende woorden die zijn lippen verlieten, maar gaf niet toe aan de neiging om deze te beantwoorden. Nu ze wist hoe heftig hij reageerde op schim, was het makkelijker om hem onder controle te houden. Ondanks het feit dat ze al haar aandacht bij Avanti moest houden, ontging het haar niet dat Wolf nog altijd sterker groeide en hoewel hij nooit de wil had gehad om haar over te nemen, kon hij bijzonder … hardhoofdig zijn in zijn overtuigingen.

'Dat is genoeg,' beet ze de schim toe toen hij durfde te vragen of Wolf altijd zo heftig reageerde en, hetzij indirect, of ze hem altijd zo slecht onder controle was. Op enkele hete vonken na was het roze weggevaagd uit haar ogen, maar het amulet om haar hals verried nog de onrustige aanwezigheid van het Oude Instinct in haar ziel. Het gebrek aan angst voor de schim, zette haar er toe aan om zichzelf weer stevig op haar vier benen te zetten en zich groot te maken – alhoewel haar lengte nog altijd aanmerkelijk geringer was dan de zijne.

'Je hebt geen idee wie ik ben, of wat er in mij leeft, dus durf niet om er de spot mee te drijven.' Ze blikte recht omhoog in zijn angstaanjagende paarse ogen, maar keek hem zonder angst aan. 'Ik ben niet bang voor je, Avanti.' Voor haar was dat de waarheid, ongeacht waar de schim ongetwijfeld toe in staat was. Misschien omdat hij nooit werkelijk wat had willen aandoen, maar misschien ook wel omdat ze niet zo zeer bang was voor de dood, of voor lijden. Ze wist niet precies waarom, het was nou niet bepaald iets wat ze ooit eerder had meegemaakt, maar het had er ongetwijfeld mee te maken dat ze wist dat ze zich altijd nog kon terug trekken in de diepe krochten van haar ziel, waar niks anders bestond dan zij zelf … en het Oude Instinct uiteraard.

Phan knipperde een keer met haar zilveren ogen en wendde haar blik af. Ze besefte dat het zowel voor haar als voor hem een stuk makkelijker zou zijn als ze zich niet beide in het woud bevonden: Avanti had op dit gebied een gigantisch voordeel, maar dat betekende ongetwijfeld ook dat hij veel meer moeite zou moeten doen om zichzelf onder controle te houden. 'Ik moet naar de kudde.' Zonder te twijfelen stapte ze langs de schim heen, echter zonder hem per ongeluk aan te raken, en begon haar weg naar beneden te zoeken, door het eeuwige naaldwoud.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti was geen hengst van tweede of derde kansen ... als hij je trouwens al een kans gaf was het een goed iets. Maar Phan hier voor hem had er meerdere gehad. Eerst als veulen had hij haar laten gaan. Toen ze wat ouder was kruisten hun paden weer en toen had ze met haar stem en verhalen hem wat meer ingenomen. En toen al kreeg Avanti dat gevoel van haat ... niet de haat die hij anders had. De uitzonderlijke haat waarin hij haar geen pijn wou doen wat eigenlijk wel zou moeten. En dan nu ... kans drie die ze eigenlijk met lichaam en ziel in het water gooide. Avanti was geen hengst van kansen, zoals eerder gezegd. Maar toch, een situatie als deze had hem eerder al doen barsten maar nee. Hij keek nog steeds met die fasinatie en koelbloedigheid toe. Het bevel kwam niet alleen van dat tweede in haar lichaam maar ook van Phan zelf en dat moment ...

Zijn oren gleden plat in zijn hals, zijn scherpe hoektanden gaven kort hun kijk aan het leven en zijn paarse ogen werden opgeflakkerd door een woede en opgekropte haat die nooit eerder gezien was. Maar voor de rest oogde hij heel rustig en kalm, bijna te relaxt. 'En dat vraag je aan een schim. Een bevel aan een schim.' Siste zijn stem dodelijk. Zijn oren spitsten zich kort terug naar voor ... "Ik ben niet bang voor je Avanti!" ... Het bleef heen en weer spoken door zijn hoofd en eigenlijk wist hij dat ze niet veel beter was dan al die andere paarden. Dat ze slechts maar dezelfde was als de anderen, een wezen dat geen angst kende voor hem, zich stoer voordeed terwijl hij eigenlijk altijd won. 'Had je beter niet gezegd Phan.' Mompelde hij op een nochalant dodelijke toon.

Zonder twijfelen stak ze hem voorbij, met de woorden dat ze naar de kudde moest. In een vluchtige pas sneed hij haar de weg af en schudde langzaam vals grijzend zijn hoofd. 'Jij gaat nergens heen ...' Zijn stem dreef weg en hij keek met een sarcastische blik opzij. 'Eigenlijk nog beter, je gaat met mij mee.' En ontblootte zijn tanden en klapte ze toe recht voor haar. Hij knikte naar het donkere bos en dan terug naar Phan. 'Ga maar voor.' Nodigde hij haar op de vriendelijkste manier uit ...

Gast **Profile**

Phan's oren schoten onmiddellijk naar achter toen de zwarte schimmenhengst haar de pas afsneed. Hoewel hij met zijn waarschuwende hap heel duidelijk maakte dat de tijd van spelletjes voorbij was, was het contact met Avanti voor Phantoma nooit een spelletje geweest. Met haar hoofd hoog geheven en haar oren plat in haar nek bleef ze staan: niet van plan om Avanti voor te gaan naar waar ook naar toe. Ze wist, en daar twijfelde ze geen moment aan, dat hij het maar één keer vriendelijk zou vragen. Ze wist ook dat ze geen enkele kans zou maken wanneer hij zou besluiten om haar aan haar manen mee te slepen. Ten slotte was ze maar gewoon een merrie, en zelfs als hij gewoon een hengst was geweest, was hij haar fysiek de baas geweest. Nu was hij een schimmenhengst: te groot en te sterk, in elk opzicht – en toch bleef de donkere merrie met de lichte manen staan. Niet van plan om slechts met hem mee te lopen omdat hij dat van haar verlangde.

'Avanti.' Ze sprak zijn naam zorgvuldig uit, terwijl haar zilveren ogen zich zonder een spoortje van angst in de zijne legden. 'Je bent geen paard dat gewend is om om te gaan met weigeringen – of met paarden die niet bang voor je zijn.' Langzaam, uitdrukkelijk, nam ze de hengst in zich op. Met haar intense, zilveren ogen bekeek ze ieder stukje van zijn vacht, sloeg geen enkele van zijn littekens of wonden over. 'Je hebt al zeker twee keer besloten om me in leven te halen, dit gesprek heeft daar nog zeker drie mogelijkheden aan toegevoegd. Als je me werkelijk dood had willen hebben, had je me allang al vermoord.'

Ze deed een stap achteruit, haakte haar blik opnieuw in die van het roofdier en hoewel ze zijn haat bijna in de wind kon proeven, maakte dat haar niet onzeker, allerminst. 'Ik ga niet met je mee,' besliste ze en hoewel ze zich geestelijk voorbereidde op de waarschijnlijk onaangename reactie die dat tot gevolg zou hebben, liet ze zijn blik niet los. 'Hier kan je met me praten als je wilt, maar verder ga ik niet bij de kudde vandaan, dat risico is mij te groot.' Ze haalde een keer diep adem en ontspande wat spieren in haar hals. 'De leiders zullen onze sporen vinden, vroeger of later, en als ze jou zien, met mij, waarom zouden ze je dan niet aanvallen?' Instinctief voelde ze aan dat Avanti niet bang was voor de leiders, maar zelfs hij zou zich moeten realiseren dat hij zonder de blauwe maan het onderspit zou delven, zeker als ze met z'n tweeën waren. Phan kon niet zeker weten of ze hen zouden vinden, maar ze ging er vanuit dat de leiders hun gebied goed beschermden, en daarmee ook de paarden die daar bij hoorden.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Ze bleef staan in haar koppig zelfgenomen karaktertje, haar oren plat een gefocuste blik op de schimmenleider. Moest er nu een blauwe maan zijn dan was ze dood, geen twijfel aan mogelijk maar het was geen blauwe maan dus kon hij haar niet vermoorden om duizend en één redenen. Als hij haar hier en nu vermoordde dan zouden de leiders achter hem aankomen en hij was niet zo dom om te weten dat zelf als zijn schimmen allemaal samenkwamen ze zouden winnen. Dus kon hij haar simpel weg niet vermoorden, wat niet betekende dat hij andere dingen kon doen. De manier waarop ze nauwkeurig zijn naam sprak doet zijn hoofd een stukje hoogachtend stijgen zodat hij op haar neer keek. Hij luisterde naar haar woorden en grinnikte donker ... en daar had ze het verkeerd.

'Je kent me goed maar niet goed genoeg.' Siste hij donker. Ja, hij kon haar al vermoord hebben, nee, hij was niet de hengst die van een lange jacht genoot als Zircon vaak deed. Maar hij observeerde en Phantoma was één van de paarden geweest die zijn blik gevangen had. Ze had iets en hij zocht het uit. En wat ze zojuist had gedaan, haar kleine innerlijke uitspatting, gaf hem weer maar eens gelijk over zijn kunnen en doen. Dus nu was het aan hem er meer over te weten en al moest hij daarvoor flink meedoen met haar toch zou hij krijgen wat hij wou en zou niet? Dood zou het gevolg zijn en daar twijfelde hij niet één keer over.

'Het risico was al te groot toen je mijn naam riep.' Mompelde Avanti droog. Bij haar opmerking over de leiders glimlachte hij donker. 'Ik ben niet de enige schim die zo gretig in dit bos rondtrippeld.' Meldde hij kortaf. Hij keek over zijn schouder naar de richting van de bosrand en snoof verbitterd. 'En voor het moment hebben ze zelf geen idee dat je hier bent trouwens Phan ...' Hij zweeg en hield zijn hoofd wat schuin. 'Je bent hier net, je bent de kudde nog niet gepasseerd evenals iemand je hier gezien heeft dus niemand weet dat je hier bent. Niemand weet dat je terug bent of ga je de bomen vragen een boodschap door te sturen?' Vroeg hij met een donkere grinnik ...

Gast **Profile**

Een boodschap doorgeven aan de bomen, ze wist dat haar oma iets dergelijks gekund had – of nog steeds kon, ze durfde niet met zekerheid te zeggen of ze al dan niet in leven was –, maar zelf had ze geen idee van hoe ze met het bos zou moeten communiceren. Misschien was het daarom wel haar geluk dat Avanti's opmerking niet serieus was geweest, en haar pech dat ze hem daarmee dus niet op zijn plek kon zetten. Wat zijn plek dan ook wezen mocht.

Erger was echter dat hij een punt had dat de leiders niet wisten dat ze hier was. Niet dat ze dat niet mee had genomen in haar overweging, maar ze hoopte dat de leiders hun territorium sowieso bewaakten: zij konden immers ook niet altijd weten wanneer er een paard wel of niet afgedwaald was. Met dit in gedachten keek ze de schimmen hengst enige tijd zwijgend aan: niet wetend of ze voet bij stuk moest houden en nog een poging moest doen om weg te lopen, met alle gevolgen van dien, of dat ze wat meer toe moest geven … ook met alle gevolgen van dien. En toen voelde ze zich nog steeds niet echt onveilig bij Avanti, hoewel haar hoofd haar vertelde dat dat onredelijk was, weigerde haar lichaam zich bang en onzeker te voelen.

'Waar wil je heen, Avanti?' Het was haar niet ontgaan hoe hij eerder gereageerd had op het uitspreken van zijn naam en dus herhaalde ze hem nu weer, misschien nog wel meer voor zichzelf dan voor hem. Uiteindelijk was het uitspreken van zijn naam, het erkennen van zijn persoonlijkheid en daarmee de bevestiging dat hij hier was en dat het gevaar hier ook was. Misschien hielp het om zich bewust te worden van het gevaarlijke spel dat ze speelde, maar Phan koesterde weinig hoop: het leek wel alsof ze als een magneet door het gevaar aangetrokken werd.

'Ik ben niet van plan om mee te gaan naar het gebied van de schimmen,' ging ze toen langzaam verder, weloverwogen. Hoewel ieder ander zijn hypnotiserende, paarse ogen waarschijnlijk angstaanjagend had gevonden, liet zij zijn blik niet los. 'Maar we kunnen wel een rondje wandelen, als je hier niet wilt blijven.' Lopen gaf haar daarbij de kans om zich te concentreren op iets wat ze kende en om haar spieren te ontspannen, het gaf haar een soort afleiding. Zonder werkelijk afgeleid te raken: een win-win-situatie dus.

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Misschien moest hij Ayana maar vragen om dit af te handelen, alhoewel zijn zwakte zou tot een groot gat open worden gesteld. Dus hij besloot het maar te laten om wat het was, haar vermoorden of negeren wat er eerder was gebeurd. Voor nu negeren voor tijdens blauwe maan vermoorden. Tenminste als ze haar hoeven nog één keer in dit bos zou zetten. De manier waarop ze zijn naam iedere keer zo goed accentueerde gaf hem de kriebels. Hij snoof verbitterd en staarde haar met een harde blik aan. Waar wil je heen! Hij wilde helemaal nergens heen ... of wacht toch wel. Er was iemand die heel hoognodig een bezoekje nodig had. 'Je bent roekeloos Phan.' Siste hij waarschuwend.

Zijn lichaam ging in een stap, cirkel rond haar om haar een korte duw te geven in de juiste richting. 'Laten we op familiebezoek gaan.' Zei hij geamuseerd. Met familiebezoek was niets mis, in tegendeel, misschien kon Phan iets doen dat Avanti of gelijk wie anders nooit gelukt was. Hij stapte meer naar de bosrand en bleef daar met gespitste oren staan. Zijn paars vervloekte ogen keken de omgeving rond voor hij kort glimlachte. 'Laten we broertje eens dag zeggen. Heb je Alvaro al ontmoet. Hij is een stuk charmanter dan mij als hij zijn goede dagen heeft.' Merkte Avanti op. En dat was ook zo, Alvaro en hij waren misschien een tweeling toch verschilden ze veel in karakter. Alvaro was een stuk gevoeliger, Avanti niet. Ze vulden elkaar een beetje aan, Ying en Yang. Maar hij wist dat Phan, slimme kleine Phantoma meenemen naar zijn broer misschien wel een hele slechte zet kon zijn. Tog zou hij het wagen. 'Hij verkeerd nogal in een lastig parket. Weet je normaal werkt hij voor me maar nu niet meer...' Hij rolde geergerd met zijn ogen en stapte op een stevige tred door. 'Hij is nogal nors maar dat ben je vast gewoon. Heb jij veel familie Phan?' Vroeg Avanti achterloos ...
° Khad al bij Vladimir ook gaw maar men pc blokeerde en alles was weg dus das voor morgen ofzo.

Gast **Profile**

Ze was roekeloos... Uiteraard was ze roekeloos, hoe zou ze hem kunnen volgen zonder roekeloos te zijn? En toch. Het voelde goed om roekeloos te zijn, het voelde goed om de adrenaline in haar aderen omhoog te jagen en het bonzen van haar hart te versnellen. Zelfs als deze nacht haar laatste zou zijn, zelfs dan zou ze nog geen spijt hebben van het risico dat ze genomen had. Het voelde goed om eens niet binnen de grenzen van het mogelijke te wandelen, maar risico's te nemen waar ze mogelijk zelfs de ultieme prijs voor zou moeten betalen. Ze wist, instinctief, dat Wolf het tot puberaal gedrag bestempelde en dat ze niet zo verdomd koppig moest zijn. Ze vermoedde dat Avanti ongeveer hetzelfde dacht – als hij al wist wat hij met haar aanmoest.

Onwillekeurig draaide ze haar oren naar achter toen hij brutaal genoeg was om haar aan te raken. Ze trok haar achterbeen op om aan te geven dat ze niet van zijn actie gediend was, maar zich bewust van de sluimerende blauwe maan, ging ze er niet verder op in. De zachte blauwe gloed deed haar huid kriebelen en maakte dat ze meer op haar hoede was dan daarvoor. Niet genoeg om weg te lopen, maar wel genoeg om hem niet nog verder uit te lokken. Zwijgend volgde ze hem naar de bosrand en stapte daar snel, maar zonder echt te haasten, tussen de donkere bomen vandaan. Met haar zilveren ogen volgde ze Avanti's blik, tot ze bleven hangen op de gitzwarte hengst die hij vermoedelijke bedoelde. Ze betwijfelde of dit haar in een beter parket bracht dan wanneer ze alleen zou blijven met Avanti. Dat vermoeden werd er niet beter op toen de hengst bevestigde dat Alvaro, hij heette kennelijk Alvaro, ooit voor hem gewerkt had – maar nu niet meer. Alleen zij kon het waarschijnlijk voor elkaar krijgen om tussen een schimmenleider en zijn broer – welke, zoals ze nu wist, een ex-schim was – te komen.

'Nee. Ik heb hem nooit eerder ontmoet,' beantwoordde ze Avanti's vraag: één oor zijn richting op gedraaid, maar haar blik op Alvaro gericht. Ze achtte het niet verstandig om daaraan toe te voegen dat ze er geen flauw benul van had gehad dat de schim een broer had gehad. Ze wierp hem een snelle blik toe toen hij vroeg of zij veel familie had. 'Wat is veel?' ontweek ze de vraag. Ze had er geen behoefte aan om hem te vertellen dat haar vader, oom en nichtje hier ergens rondliepen, om over haar overgrootouders nog maar niet te beginnen – en Pegasus mocht weten hoeveel familie ze hier nog had via Avareth. Uiteindelijk was de wereld maar klein en het nageslacht van deze hengst groot. Maar voor zover zij wist had Avanti geen flauw benul van haar afkomst en zou zij hem niet wijzer maken. Hij had al genoeg macht over haar: ze vond het niet nodig om hem nog meer controle te geven

* Sorry voor de late reactie, moest ff inspiratie opdoen (: is het nog nuttig om verder te gaan met Dimi's topic? Hij is immers al rang 4 door dat Captain-gedoe xD

in sleep he sang to me, in dreams he came: that voice which calls to me and speaks my name
and do I dream again for now I find: the phantom of the opera is there, inside my mind

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti twijfelde maar enkele tellen en liep uiteindelijke het zonnige deel van BMH op. De schaduw had hem altijd een zekere rust gegeven, hier in de volle klaarte onder de zon had hij altijd een soort van zenuwinzinking. Hij haatte de zon in eerste instantie al en daarnaast zorgde het ervoor dat hij extra moest opletten voor de leiders. Maar uiterlijk zag je niets van al die opgekropte frustratie. Hij liep met zijn nochalante zelfje tredzeker verder. Zijn oren schoten heen en weer op zoek naar de leiders, hij trof ze aan, de ene stond tussen de kudde en de andere stond te doezelen terwijl hij waakzaam rond keek. Maar Avanti deed geen moeite zichzelf te verbergen, Alvaro deed dat ook niet terwijl het eigenlijk moest.

Alvaro was verbannen vanwege zijn verleden, hij hoorde ergens hier dus niet te zijn. Waar Avanti dan wel merkbaar van schrok was de zelfzekerheid van zijn broer. Twee weken geleden kroop Alvaro nog in een holletje, wachtend op de dood. Nu gooide hij zijn oren dreigend plat naar zijn broer en hield statig zijn status aan van "je krijgt me niet klein". De vraag van Phan wat veel was deed Avanti achteloos opzij kijken. 'Defineer het naar je eigen zin. Bij mij is veel slechts enkele zielen.' Hij zweeg en glimlachte vals. Ja, voor hem was het al "veel" als hij vier paarden eigenhandig kon vermoorden op blauwe maan. Voor Phantoma kon veel een twintigtal paarden zijn.

Hij bleef uiteindelijk staat en keek zijn broer kortaf aan. Alvaro keek met een verwonderde blik naar Phantoma. 'Vriendinnetje mee?' Vroeg hij smalend. Avanti ontblootte zijn scherpe hoektanden en keek zijn broer dreigend aan. Alvaro grinnikte enkel donker en richtte zich dan tot de merrie. 'Alvaro.' Stelde hij zichzelf met een korte buiging voor. Anders dan Avanti was Alvaro een stuk vriendelijke en opener tegenover kuddepaarden. Hij was weggeschopt uit het schimmenleven omdat hij teveel lief was. 'Je ziet er een stuk zelfzekerder uit dan je geacht wordt te zijn.' Merkte Avanti vinnig op. Alvaro glimlachte kort en blikte weg van de merrie en haar schoonheid. 'Merries doen wonderen broer evenals een goed gesprek. Je zou het zelf eens moeten proberen ...' Hij zweeg en keek weer de merrie aan. 'Of ben je daarmee bezig?' Hij glimlachte nochalant en zette zijn oude lichaam wat conforabeler. Het feit dat hij vooraan mank was zorgde voor vaak lastige posities in zijn periodes van rust ...
° Nee, kdenk niet dat het nog zin heeft om daarmee verder te gaan. Proficiat met de promotie =P

**Profile**

» Weird dreams...
» The dreams in which I'm dying are the best I've ever had.
» The world is not like I my dreams
» Beyond my wildest dreams
» Wildest Dreams .: Wilson

In dreams he came to me | Avanti |

In dreams he came to me | Avanti |

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen