De zomerzon scheen door het bladerdek heen en gaf een mooi en magische blik op de wereld. De sfeer in het bos was goed, vogeltjes vloten prachtig, eekhoorntjes sprongen van boom naar boom en af en toe dartelde er een hertje voorbij. Zoveel vreugde door de zomer en tussen al die vreugde door wandelde een spierwitte merrie alleen dan zonder enige vreugde maar eerder somber. Aldyne haar bruine ogen staarden naar de grond voor haar hoeven en haar hoofd hing laag voor haar borst. Alles was heel veel anders dan ze had gedacht, anders dan ze had gehoopt. Ze was al op jonge leeftijd achter de hekken gestaan, dromend over het leven buiten de hekken en in het wild, dromend over hoe het zou zijn om een ‘echt’ paard te kunnen zijn. Maar eenmaal buiten bleek de wereld heel anders te zijn dan ze had gedacht, het was heel veel moeilijker. Het probleem was ook dat Aldyne niet heel veel sociaal contact had gehad en dus ook niet heel makkelijk was in omgang. Ze was veel te verlegen en stil waardoor ze misschien niet zo heel interessant was voor andere paarden, niemand keek naar haar om, niemand leek zich in haar te interesseren. Ze was een doodnormale witte merrie. Aldyne legde haar oren in haar nek. Alles leek zo moeizaam te gaan, ademen, elke stap die ze zette en elk woord die ze sprak. Ze brieste en liep toen op een beekje af die tussen de bomen door kronkelde. Ze stapte met haar hoeven het ijskoude water in en liet haar hoofd nu nog verder zakken zodat ze een paar slokjes kun nemen. Haar lippen raakte het koude water en namen een paar verfrissende slokken. Haar lange witte manen raakten het water en vloeiden mooi mee met de stroming. Ze hief haar hoofd nu weer en het gedeelte van haar manen dat nat was geworden plakte aan haar borstkas vast. Ze keek even om haar heen en zag toen aan de overkant van het beekje een bruine hengst lopen. Aldyne kneep even haar ogen dicht. Oke, ze moest zelf ook eens actie ondernemen als ze aanspraak wou krijgen of een gesprekje. Ze hinnikte kort en onzeker maar hard genoeg voor de hengst om het te horen. Gelijk nadat ze hinnikte trok ze haar hoofd verlegen terug en draaide ze het in een andere richting. Ze keek kort in die andere richting waarnaar ze haar ogen toch weer richting de hengst waagde. Ze moest niet altijd zo verlegen zijn en ook eens iets van zichzelf laten horen, hoe moeilijk dat ook voor haar was. Wanneer de hengst weer in het zicht kwam sprak ze heel zachtjes. “Hai” Zei ze met haar zijde zachte stem die verlegen klonk..

(&Eligos)