Haar groene ogen stonden op een groepje paarden gericht als die van een kat op een prooi. Als je er lang genoeg naar zou staren zou je kunnen zweren dat zelfs haar pupillen zich tot twee spleetjes hadden gevormd. Dat was echter onmogelijk, in deze vorm tenminste. Ayana zette haar lichaam in beweging, sierlijk, doch duidelijk krachtig. Het was geen pas die menig paard zette, maar schimmen hadden dan ook overal hun eigen manier voor. Haar paardengedaante was slechts een illusie, van binnen zat veel meer dan dat. Het was te voelen in de sfeer die om haar hing, een aura die het groepje nu aan leek te voelen en daarom de benen nam. Observeren was toch het enige wat ze vandaag van plan was geweest. Toen er dan ook een eindje verderop iemand haar pad op kwam gewandeld en haar begroette, antwoordde ze slechts met een klein glimlachje. Net genoeg om haar fluweelzachte lippen haar hoektanden te laten onthullen. Het beest nam de benen zodra hem dit kleine detail opviel en ze lachte hardop om zijn snelle vertrek, opdat haar stem hem nog een eindje tussen het woud door zou volgen. Bang waren ze nog altijd en dat was goed.

De aanwezigheid van een schim was door een ander van zijn soort altijd aan te voelen. Enkel Avanti wist zich door het gebied te begeven met slechts de kleinste hints van waar hij rondhing. Haar oortjes draaide zich dan ook een tikkeltje naar rechts toen ze merkte dat Thriumph in de buurt was. Hij leek het kuddebeest van zojuist ook hebben zien vertrekken en grinnikte zacht met haar mee. Haar groene blik gleed opzij naar de schim die op een afstandje aan haar rechterzijde stond. Ze snoof even bij het horen van zijn opmerking. Kuddepaarden waren niet zo snugger, zo stonden ze bekend. "Dat is een goede vraag. Al zou het behoorlijk saai worden als ze eens een stel hersens lieten groeien," merkte ze op. Wanneer elk paard het gezond verstand had en naleefde om hen uit de weg te gaan, werd het wel heel moeilijk bij hen in de buurt te komen. Natuurlijk was dat niet altijd nodig, maar soms had je nu eenmaal even zo'n kleine ontmoeting nodig zodat er wat gelachen kon worden.

Ook haar blik viel op de merrie die in hun buurt was komen grazen. Er waren hier simpelweg te veel paarden, je zou het overbevolkt kunnen noemen. Te veel om hen compleet te mijden en ervoor te zorgen dat er geen slachtoffers vielen. Zij als schimmen hielpen slechts de populatie een beetje in te dammen. Het zou immers catastrofaal zijn als er niet genoeg voedsel meer was voor iedereen. Thriumph maakte een opmerking over de kuddepaarden, dat ze toch eigenlijk best aardig waren. "Ik houd het op dom. Ze werpen zich makkelijk voor onze hoeven, in dat opzicht ben ik het met je eens, maar het is niet bewust. Ze zijn simpelweg te verwaand om te geloven dat er echt wat gebeurd als je een schim tegen het lijf loopt," merkte ze op, terwijl ze haar hoofdje iets schuin hield met haar blik nog altijd op de merrie. Het volgende moment neuriede ze een zachte melodie het paard in kwestie deed opkijken. Nieuwsgierig, niet direct bang, daar ging men de fout in.