Under the late summer rain. [+Anomalis]

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

N O T E S: Meh, slecht ;v; | T A G S: Anomalis

Drip, drop, drip, drop, drup drup drup, het regende..., nee misschien was 'het plensde' een betere uitdrukking. Ondanks dat normaal velen de grasvelden bekleedden, was er nu slechts een enkeling. Zijn vacht was doorweekt, maar dat leek de hengst niets te deren. De haren van zijn vacht stonden overeind om de kou te weren, en de hengst had zijn oren plat in zijn nek geduwd zodat de regendruppels niet zijn oren in zouden druppelen. De 'normale' kuddepaarden had zich allemaal verscholen tussen de bomen van Ferelden, maar nooit te dicht bij Vyrantium natuurlijk. Vreemd dat een natuurverschijnsel zoals de regen, krachtig genoeg is om een hele kudde op de been te krijgen. Als het er op neer komt, zijn we allemaal onderdanig aan de natuur, bedenkt de zeiknatte hengst zich, tevreden. Het was zoals het hoorde.

De hengst -Silas- heft zijn hoofd bij het horen van krakende takken rechts naast hem. Een schaduw glijdt langs hem heen, te snel om voor Silas te bepalen wie of wat het was. Het vreemde en onbekende deed hem overigens niet rillen van angst, hij was niet bang voor deze wezens van de maan. Bovendien had hij van de andere kuddeleden begrepen dat de wezens alleen machtig zijn als de appel van de nacht een blauwe kleur droeg. Silas werpt zijn honinggele ogen op de hemel waar de grijze wolken zich verzameld hadden en samen een muur van grijze leegte vormden. Geen blauwe maan; en dus geen angst.

Met dat de tijd passeert lijken de grijze wolken steeds meer uit elkaar te drijven, tot er uiteindelijk een waterig zonnetje doorheen breekt en daarmee een vinger duwt in de openliggende dijk. Silas schudt zijn krachtige lichaam uit, en kijkt lichtjes afkeurend om zich heen wanneer hij de eerste kuddepaarden weer ziet wederkeren. En alsof er een geheim teken gesproken was zet Silas daarmee zijn krachtige lichaam in beweging. Hij had geen zin in drukte en nieuwsgierige vragen naar zijn bestaan, hij was hier voor deze zogenaamde mythe van de blauwe maan en niet om vriendjes te maken met die jonge en vaak ongeleerde paarden van de kudde. In een stevige galoppade zet hij koers naar een iets rustiger deel in Ferelden, maar wordt halverwege zijn korte tocht onderbroken. Silas moet een sliding stop maken om het paard te ontwijken wat tegelijkertijd met hem tussen de bomen was verschenen. Silas komt terug in een krachtige draf, zijn goudgele ogen op het paard gericht. Fier krult hij zijn hals waarna hij tot een halt komt. Kort werpt hij een blik op de donkerbruine merrie voor hem. ''Excuseer mij, vrouwe. Ik vrees dat uw schoonheid me voor een moment verblind had.'' zegt Silas voor de grap, zijn stem en gezicht serieus. ''Ik hoop niet dat ik, in mijn zwakke moment uw lichaam ergens bezeerd heb?'' zegt hij vervolgens. Hij sprak altijd deftig, hij was het gewend, zo was hij- nee, zo had hij zichzelf opgevoed. Zijn goudgele ogen houdt hij op de merrie gericht; waarna hij briest en zijn hals uitschud, daarbij zijn opvliegende manen negerend.

**Profile** Number of posts : 133 Status : Active

Under the late summer rain. [+Anomalis] R1jyub

Deze ochtend morgen was Anomalis voor de verandering eens op pad gegaan. Er had zich een avontuurlijk gevoel van haar meester gemaakt vanaf het moment dat ze haar ogen open had gedaan en de zon langzaam boven de wolken uit had zien klimmen. En met haar verstand op nul en enkel verwachtingen was ze gaan lopen, benieuwd waar ze uit zou komen, wat voor paarden ze tegen zou komen. Ze was hier pas net, in dit uitgestrekte gebied, en had alleen Minanter nog gezien. Ze wist wel dat er meer was, maar waar en wat, daar had ze geen weet van.
Echter, getraumatiseerd als ze was, waren haar gedachten langzaam weggeëbd en waren de oude beelden weer door haar hoofd gaan spelen. Een enkele keer struikelde ze en haalde een been open aan een scherp stuk steen, maar het drong niet tot haar door, hoorde bij de herinnering. Tot een koude stroom regen haar langzaam uit de herinnering haalde. Het moest zijn begonnen met miezer en steeds harder zijn gaan regenen, ze had er niets van gemerkt. Tot het moment dat ze daadwerkelijk doorweekt begon te raken. Snel keek ze om zich heen, tot ze de bosrand met haar ogen had gevonden. In een ruime draf bewoog ze zich tussen de bomen door, tot ze ongeveer droog stond.
Het duurde niet lang tot eindelijk de zon door de wolken brak, en op een rustige draf bewoog de merrie tussen de bomen door, het waterige zonlicht in. Om vervolgens geschrokken een andere kant op te springen, om een paard te ontwijken. In haar haast om vooral de ander niet te raken met haar ledematen knalde ze tegen een boom op, om vervolgens wat wankel te kijken naar de hengst die haar nu naderde. 'Excuseer mij, vrouwe. Ik vrees dat uw schoonheid me voor een moment verblind had,' klonk de stem van de hengst deftig. Anomalis trok in een reflex een mondhoek omhoog. 'Ik hoop niet dat ik, in mijn zwakke moment uw lichaam ergens bezeerd heb?' Ze schudde kort haar hoofd. Aan de kant die de hengst op het moment niet kon zien, ze hield hem haar linkerzijde voor, stroomde het bloed over haar wang en langs haar kaak, maar dat hoefde de hengst niet te weten. 'Niets aan de hand, ik keek niet uit.' Ze keek even kort in de richting waar de hengst vermoedelijk heen ging, voor hij een noodstop moest maken voor haar. 'Je had haast? Of heb ik dit verkeerd gezien?'
Ze nam de hengst in zich op. Zijn hals was fier gekruld, hij leek verre van onzeker. 'Vergeef me mijn manieren, ik ben Anomalis.'

"I keep seeing those empty eyes"

» Anomalis
» Summer fire
» Sun and summer {Open}
» Summer is getting in your body ~ Toran - Roque - Trevor
» When the rain falls down.

Under the late summer rain. [+Anomalis]

Under the late summer rain. [+Anomalis]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen