He's the best thing I never had [Av & Astra]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Shade

Ik voel me goed. Zo goed dat er gevoelens in me opgewekt worden die ik nog nooit geëvenaard heb. Eindelijk werpt de maan zijn donkerblauwe gloed over het gebied en is de tijd voor de schimmen aangebroken om op jacht te gaan. Al ons opgehoopte lusten kunnen eindelijk op zoek gaan naar het slachtoffer die de bevrediging biedt. En ik, ik heb de opdracht gekregen een bezoekje te brengen aan Astracan. Aanvankelijk vond ik dat een vreselijke opdracht, ik ben immers niet iemand die uiterst sociaal is. Maar toen ik te horen kreeg dat hij de zoon van Lerav is, prees ik mezelf gelukkig, en twijfelde ik geen seconde langer om hem op te speuren. Ik verheugde me naar het moment waarop ik in de ogen van Lerav zou kunnen kijken, wetende dat ik zijn zoon in de greep heb en alles met hem aan kan vangen dat ik wil.

Mijn ranke, spierwitte Volbloedlichaam beweegt zich even sierlijk als altijd voort tussen de dikke boomstammen. Mijn aanrakingen met de grond zijn haast onhoorbaar. Mijn kleine oren liggen plat in mijn hals gedrukt, en nijdig kijk ik naar ieder dier die ongewenst mijn pad belemmert. Wanneer ik mijn ogen opsla, valt me een spierwit lichaam op. Zijn lichaam lijkt in de verste verte niet op dat van Lerav, noch op dat van Avareth. Zijn moeder moet wel een struis beest zijn, om zo een lelijk scharminkel te kunnen baren. Ik houd halt en laat mijn ogen ongegeneerd over zijn lichaam gaan. 'Astracan..' Ik verplaats me, ben voor hem niet zichtbaar, enkel mijn zwoele stem is hoorbaar. 'Astracan..' Met mijn stem blijf ik hem de stuipen op het lijf jagen, tot ik vind dat het genoeg is geweest, en ik mezelf bekend maak. 'Wie we hier hebben..' Ik voed me met de gedachte dat hij me niet kent, maar ik hem wel. Ik ben zijn grootmoeder, maar meest van alles ben ik zijn grootste angsten in een bloedmooie, spierwitte korst.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Met ruime passen breng ik mijn sterke lichaam langs de rand van de kudde. Mijn spieren rolde onder mijn grijze vacht. Mijn lange manen vielen soepeltjes om me heen. Mijn ogen glijden van de kudde naar het duistere bos. Ik had me voorgenomen bij de kudde te blijven en niet zomaar het bos in te lopen. Ondanks dat voelde het als een soort uitdaging. Dus besloot het op het randje te houden. Aan de linkerkant stond de kudde, onder het oog van de leiders. Aan de rechter kant het bos, vol duistere schimmen. Wanneer ik een heldere stem hoor die mijn naam roept spits ik mijn oren naar voren. Bang was een ander woord, enkel een beetje van streek, omdat ik de stem niet weet te herkennen. Voorzichtig zet ik een stap dichter de kudde. Wanneer ik mijn naam nogmaals hoor galmen gooi ik mijn oren in mijn nek. Mijn ogen priemen door de bomen.

Wanneer ze blijven hangen op het rankje lichaam van de lichte merrie. Kijk ik haar strak aan. Ik volgde elke beweging van de schim. Geen pas miste ik. Met een nauwlettend oog luister ik half naar haar treiterende woorden. ” Ehm, nou je hebt Dasher hier ” Sprak ik krachtig uit. Ik had altijd graag zo geheten. Voor een paard dat niet te vertrouwen was zweeg ik mijn echte naam ook. Mijn grijze vacht glanst in het maanlicht. De maan geeft een blauwe gloed af op mijn vacht. Het kleurde mooi bij mijn ogen, enkel zag ik geen positieve kant bij de blauwe gloed. Ik loop rustig wat meer in de richting van de kudde. Wanneer ik met 5 meter afstand sta van het meest dichts bijzijnde paard draai ik me om en kijk de schim rustig aan. ”Getuige is altijd van belang” Mijn tanden werden lichtjes ontbloot bij de grijns die om mijn lippen hing. Mijn oren stonden erg wisselvallig. Ene keer naar voren en de ander keer plat in mijn nek.

Gast **Profile**

^{Avareth Rang vier
it was your kiss m'love that made me immortal

Een nijdige bries ontgaat zijn neusgaten, met gedempte passen beweegt hij zich moeiteloos tussen de bomen door. Zijn hoeven zorgvuldig plaatsend, en voor één keer in zijn leven echt goed oplettend waar hij loopt. Over het algemeen gingen de paarden wel voor hem aan de kant, was het niet zijn forse lichaam die dat af dwong dan was er nog de siedende blik in zijn ogen. Het was een wonder dat na al die jaren zijn temperament nog niet afgezwakt was en het minste of geringste nog de knoppen kon laten doorslaan. Avareth was niet gek, misschien had hij een gestoorde blik in zijn ogen, maar hij was niet gek. Op de meeste vlakken bezat hij zelfs een bepaalde wijsheid die sommige paarden maar al te goed konden gebruiken. Misschien was het met de jaren gekomen, of misschien was het enkel een toevoeging van enkele jaren geleden.

Zijn hete gouden ogen staan op oorlog en zijn lichaam is daar volledig op ingespeeld. Zijn spieren liggen dik op zijn zwarte vacht, zijn oren zijn plat in zijn nek gedraaid en zijn ogen staan siedend, flikkeren van de woede die brande in zijn ziel. Roddels reisde ver in dit land, en het had niet lang geduurd voor het nieuws zijn oren had bereikt, kleine zielige Aleera die zich had aangesloten bij de schimmen. Dat ze mormels als haar accepteerde begreep hij niet, ze was voor niet veel goed, met veulens kon ze niet om gaan en hengsten waren al helemaal haar zwakke kant. Na al haar jarenlange pogingen was Avareth immers nog steeds niet de hare, hij vroeg zich af wanneer het tot haar door ging dringen dat ze niet knap was, en vreselijk opdringerig.

Misschien waren er naïeve stomme hengsten die zouden vallen voor het knipperen met haar wimpers, maar Avareth niet, nee hij was klaar met haar idiote gedrag. Wat had haar in hemelsnaam bezielt om zich aan te sluiten bij die vreselijke wezens, waarom had ze zichzelf gemaakt tot een slaaf van die ó zo almachtige Avanti. Bij de naam alleen al briest hij afkeurend, de hengst wist niet om te gaan met macht, hij zag het potentie van zijn volgelingen niet, en kleineerde ze enkel om onder de duim te houden. Avanti was verblind door machtswaanzin, en idioot in zijn handelingen. Hij was alles behalve 100% daarboven, daar was Avareth verzekerd van. Hij had toch wel meer verwacht van Aleera dan zo verdomd idioot te zijn om haar leven te geven, haar vrijheid te geven om aan de zijde van een verdomde tiran te vechten. Avanti zou haar uit buiten tot hij door zou hebben dat ze nooit zou moorden, nooit bloed zou laten vloeien. En op dat moment zou hij beseffen dat ze geen waarde had voor zijn intentie's, en op dat moment zou Aleera alles kwijt raken, alsof ze dat niet al kwijt was.

Ze had haar zoon tegen zich opgespeeld, had Avareth zo lang gekweld dat hij een intense haat voor had ontwikkeld. Ze verloor alles door haar stomme keuzes en haar idiote gedraag. Siedend versnelt hij zijn pas, schampt met zijn schouders de bomen, en voelt hoe de takken tegen zijn lichaam striemen.

Wanneer een zoete stem, veel te zoet en veel te gemaakt, zijn oren bereikt schiet zijn hoofd de lucht in en weerklinkt een schelle hinnik die zijn lippen verlaat. In een fractie van een seconde heeft hij zijn lichaam in een draf gezet en bereikt de plaats waar de witte merrie staat, oog in oog met een grijze hengst die hij enkel van naam kende, de zoon van Lerav. Avareth zijn goede oog glijd over Aleera heen en geïrriteerd door haar toon rolt hij met zijn ogen. Hij stapt de schaduwen uit, laat het blanke maanlicht over zijn littekens glijden, een spookachtige gloed op zijn lichaam verschijnen. De blik in zijn ogen is boos en heet, het deed veel denken aan de blik van iemand die op pad was om een moord te plegen, en misschien was Avareth dat wel.}

**Profile**

» The only thing we want, is the a little bit of fear
» The little thing in life to enjoy. [Open]
» The only thing I've known, is pain and other pain

He's the best thing I never had [Av & Astra]

He's the best thing I never had [Av & Astra]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen