Het voelde alsof je gewoon het knopje van de lichtschakelaar omsloeg. De hevige, ruwe sfeer die er hing ging bij slechts een vingerknip weg en de zee werd weer een rustige en serene omgeving. Dit vond Diablo al duizend keren beter dan voorheen en dat liet hij ook meteen merken door zijn lichaam weer volledig te ontspannen. Je bent een rare driftkikker, grinnikte de hengst kort haar richting uit waarna hij zijn lichaam ruw omdraait en de zee uitstapt. Ook hij was volledig doorweekt, al was dat enkel door de golven die tegen hem op hadden zitten beuken.

Nu die rustige sfeer er weer was, ging de shire op zijn dooie gemakje naast de merrie lopen, met zo'n twee meter tussen hen in. Niet te ver en niet te dicht. Hij hobbelde ook een metertje of twee-drie achter haar aan, hij liet haar even de weg beslissen zodat Diablo gewoon wat kon sluimeren met zijn ogen op half zeven. Hoe kan je van het ene moment op het andere van een verloren merrie, naar een zelfverzekerde merrie, naar een woedende, naar een speelse, en dan weer een rustige merrie gaan? mompelde de hengst slaperig. Hij articuleerde ook niet zo erg goed, het was dus duidelijk geen bedreigende of serieuze vraag. Hij vroeg het zich gewoon even af. Daar zit toch geen logica in...

Bij haar antwoord knikte de hengst weer kort zonder haar aan te kijken. Daar beantwoord je inderdaad mijn vraag mee, herhaalde hij haar woorden. Bij Abyss wedervraag wist hij niet echt direct wat te doen. Maarja, hij had dan ook al eeuwen geen normaal gesprek meer gehad en bijna niemand had hem ooit nog vragen gesteld, zeker geen vragen die dieper gingen dan enkel 'wat vind je leuk' en 'wat heb je vandaag gedaan' en 'mooi weer vandaag he'. Diablo antwoordde dus niet meteen maar nam even van de stilte gebruik om zijn antwoord voor te bereiden.

Maar hoe hij ook wikte of weegde, hij kon niet meteen een antwoord vinden dat normaal klonk. Er was ook helemaal niets normaal aan het antwoord dat hij zou moeten geven. Geen enkel normaal paard zou hem geloven wanneer hij de waarheid vertelde. Waarom stelde ze ookk zo'n moeilijke vraag? Maar de shire nam het haar niet kwalijk, nieuwsgierigheid was erg normaal en zijn vriendschap met de zee was geen relatie die hij verborgen hield. In tegendeel, hij liep er altijd open mee te koop en het was dan ook een vraag die snel aangewakkerd kon worden. Geloof je in.. Buitennatuurlijke dingen? het klonk een beetje twijfelend. Het was niet goed om als alpha met scheve ogen bekeken te worden. Hij wou door niemand gek verklaard worden, en als hij het zelf niet had meegemaakt wist hij dat hij anderen met hetzelfde verhaal wel als gek zou verklaren. Daarbij: wat hij zelf niet heeft gezien is niet waar. Dus waarom zou dat bij anderen wel zo zijn?

Haar woorden gaven Diablo niet direct meer moed of aanstalte om zijn verhaal te doen. Het was toch altijd een delicaat onderwerp geweest. Maar, zoals duizend keren eerder gezegd, hij kon steeds weer een klik maken in zijn hoofd en dat ging hij ook nu weer doen. Hij moest het gewoon tegen iemand vertellen, het brandde al zo lang op zijn tong maar er had nooit iemand achter gevraagd, en er zelf over beginnen was ook weer zo aandringerig of opschepperig. Vroeger, zo begon hij, niet verder definierend hoe lang geleden, ben ik in een kudde terecht gekomen waar dingen mogelijk waren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ik kreeg er de kans aangeboden om een God te worden. Een watergod. Ik kreeg de gave om water te besturen en er wonderbaarlijke dingen mee te doen. Ik was slecht van aard, ik verkrachtte veel, maar ik had wel die ene merrie. Even pauzeerde de hengst, terugdenkend aan Mayalynde, die ook hier weer even had rond gedwaald maar alweer was vertrokken.

Het was water en aarde tegen vuur en lucht. Kwaad tegen goed. Maar toen mijn lieve wederhelft me besloot te bedriegen met Vuur - terwijl zijzelf ook water was - ben ik vertrokken en heb mijn krachten opgegeven. Sindsdien ben ik geworden wat ik nu ben. Diablo ging niet geheel in op de details, zo zou hij zijn liefdesverhaal met Maya nooit, maar dan ook helemaal nooit blootleggen tegen iemand anders. Al zou hij wel kunnen vertellen dat het de meest passievolle tijd in zijn leven was die hij ooit had meegemaakt. En hij zou nooit een liefde als die terugvinden. Ze waren beide nooit echt trouw geweest, en het is angst om elkaar kwijt te raken wat liefde net zo vurig maakte. De lust om weer in elkaars armen te vliegen nadat je bang was om elkaar kwijt te raken.

Mijn liefde voor het water is altijd gebleven, en met voorkeur de zee. Het was een plek waar ik over de bodem kon wandelen, een plek waarvan zij en ik alleen weten hoe die er echt uit ziet. En ik kan je vertellen, de zee is de meest wonderbaarlijke plek die ik ooit heb gezien. Ik heb geen woorden om aan je uit te leggen hoe het daar is, maar het is goed daar. Of je nu goed of slecht bent, je voelt je er altijd op je gemak.

Aan de ene kant was Diablo zeker fier dat hij die ervaring heeft meegemaakt, aan de andere kant was hij triest, hij miste het verdomd hard en dat was niet altijd even gemakkelijk. Maar na zijn verhaal en het gepieker, werd zijn blik meteen hard en hij blikte even licht gefrustreerd opzij. Waarom vertelde hij dit ook weer aan haar? Dit was zíjn geschiedenis en zijn leed. Niemand zou er wat vanaf moeten weten. Bij haar woorden over Mayalynde, over 'grote liefde, sterke liefde', draait de shire zijn oren bruut in zijn nek. Met zijn hoofd laaghangend, zag dit er behoorlijk gevaarlijk uit, al wist iedereen dat Diablo geen vlieg kwaad zou doen in een situatie als de deze. Hij trok gewoon een heel mokkig gezicht wanneer iets hem niet aanstond.

Mijn toekomst mag dan wel onbekend zijn, net zoals ieder ander, maar ik weet dat Mayalynde er geen deel meer van zal uitmaken, de shire had moeite om zijn tanden van elkaar af te houden bij het spreken, en dat was wel nodig want anders verstond geen hond wat hij nu eigenlijk aan het zeggen was. Soms is hopen en vechten goed, maar je moet je kunnen neerleggen bij dingen. Mayalynde zal me nóóit meer aanraken zoals ze toen deed en er zal nooit dezelfde liefde zijn als toen, en dat moet ik accepteren. Arme Diablo bedoelde het allemaal niet zo grof, hij had gewoon even een kort lontje. Hij miste Mayalynde niet, maar herinneringen terug ophalen kon hem even woedend maken als toen.

Wat moet een ander doen als je zelf niet eens weet wat je met jezelf moet aanvangen? Diablo was een rustige ziel van orde en vrede net omdat hij niet dieper inging op de onderwerpen die hem ooit hadden geraakt. Nu hij dat wel moest doen, laaide de vlammen terug hoog op. Ik ben inderdaad wisselvallig als het weer ja, mompelde hij achter haar aan nadat ze de afstand tussen hen wat groter maakte. Ik ben niet bitter of kwaad, vervolgde hij uiteindelijk zijn gemompel, Ik hou gewoon een bepaalde afstand van alles en iedereen. En zoals je merkt is het niet aan mij besteed om die afstand vrijwillig te verkleinen. Het leek alsof de hengst een zelf analyse was aan het maken. De merrie was in zijn ogen betrouwbaar genoeg om het even te zeggen. Hij was niet meteen van plan om zich open te stellen, hij deelde gewoon even mee waar de merrie stond bij hem.

Ik ben vriendelijk tegen iedereen, soms wat ruw. Ik zal nooit vrijwillig vijanden maken, maar ik maak ook geen vrienden. En dat is wel vrijwillig. Nu was het Diablos beurt om even te krabben aan de sokken boven zijn hoeven. Door het zand, de sneeuw en het water waren ze volledig samen geklit en zwaar geworden. En iedereen kent het gevoel wel dat, wanneer een haartje in een andere richting ligt dan normaal, dat het soms een vervelend (al dan niet pijnlijk) gevoel kan geven. En je kon niet meer proberen dan het hopeloos weer in de goede richting te plooien. Voorheen had ik geen excuus om mezelf af te schermen. Ik deed het gewoon. Nu ik Alpha ben heb ik wel een excuus gekregen en dat ligt me prima. Wat ik niet lief heb, kan me niet worden afgenomen. Ik zal in de toekomst keuzes moeten maken en ik zal offers moeten brengen om andere paarden te redden. Die keuzes mogen nooit gebaseerd zijn op de relatie die ik met een paard heb. Als ik moet kiezen tussen een vreemdeling redden, of de liefde van mijn leven, zou ik kiezen tussen de liefde van mijn leven, ongeacht de situatie. En als die situatie dan verkeerd is, kan het zijn dat ik ze beide verlies, terwijl ik de onbekende misschien wel had kunnen redden. Het was weer een hele soep van woorden en Diablo had vaak het idee dat zijn raaskal en zijn zinnen niet overal even goed klopten, maar hij had het te druk met de gedachten te ordenen in zijn hoofd om ze ook volledig uit te spreken.