Melissaamlo
Profile
Number of posts : 743
Contact
|  Onderwerp: Don´t cry because it´s over, smile because it happend za 21 jul 2012 - 11:01 | |
|
Mijn hoeven die dreunen op de harde ondergrond, mijn benen die me met enorme vaart, grote passen dragen de spieren die rollen onder mijn huid. Mijn hals volledig gestrekt, mijn neus in de wind en mijn manen die meedansen op het ritme van mijn krachtige galop. Alles vliegt aan me voorbij en alleen aan het dreunen van de ondergond is te merken dat ik de grond daadwerkelijk raak. Heerlijk was het om soms alles te geven en even alles eruit te rennen. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en snuif diep. De geur van de winter, sneeuw en kou. Een koud fris briesje, de sneeuw en het veraderlijke gladde ijs bevinden op de grond. Je kon ze horen kraken onder het gewicht van mijn hoeven. De winter was mooi, maar verder was ik er geen fan, het betekende dat het koud bleef, je de wintervacht kreeg en het eten schaars werd. Ik was een lente en zomer paard, behalve dat de winter zorgde voor weinig voedsel en veel kou, leek ik nooit op te vallen in de sneeuw.
In gedachten verzonken denk ik aan mijn eigen veulen tijd. Mijn jeugd was heerlijk, sterker nog, het was perfect. Geboren als zoon van de leider, van mij werd geacht in zijn voetsporen te treden. Ik werd behandelt als een jonge prins, iedereen speelde met me, respecteerde me en ik hoorde er thuis. Ik was jong, onbezonnen en altijd nieuwschierig geweest, iets wat me veel in de problemen had gebracht. Als jong veulen wou ik altijd alles zelf uitvinden en nam ik nooit zomaar iets van iemand aan, ik moest altijd eerst op m'n bek gaan voor ik ervan zou leren en ze zeiden dat een ezel zich niet twee keer stootte aan dezelfde steen, nou.. Ik deed dat dus wel. Heerlijk was het om even te denken aan hoe leuk ik het had als veulen, in plaats van waarom ik er weg was gegaan, dat had laatste tijd al teveel in mijn hoofd gezeten.
Ondertussen had ik alweer een flink eind gerent, mijn conditie was bijna op en top en mijn spieren stonden volledig op spanning. Ik was een van de grootste paarden hier, maar schijn bedriegt. Ik zag er dan sterk uit en dat was ik ook, maar ik was geen bedreiging. Ik was een goedzak, altijd geweest en zo zou ik altijd blijven. Soms te goed, trok ik andere voor mezelf. Ik neem mijn tempo enkele passen terug naar een drafje om dan weer in een stap terug te vallen. Een laagje zweet op mijn hals en borst, mijn ademhaling die redelijk op en neer pompt en dampwolkjes die zich uit mijn neus laten glijden. Een teken dat ik goed gerent moet hebben. Terwijl ik met grote passen doorstap laat ik mijn ogen om de omgeving glijden. Onderzoekend neem ik alles in me op, tot mijn ogen blijven hangen in dat van een ander paard.
|
|
|
