So dreams do come true || Serano

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Dromen waren niet echt. En in Delaney's keiharde waarheid wist ze dat maar goed. Al wat ze ooit had gedroomd of ooit had gehoopt was niets meer dan een valse belofte. Het was gewoon een vals spel wat Lady Luck met haar speelde om haar elke keer weer in de grond te drukken. Elke keer haar weer achterbakser te maken. Elke keer weer een slag pijn. Elke keer weer haar hard die iets kouder naar deze wereld werd. Zou iemand haar hieruit kunnen redden? Zou iemand zijn ogen kunnen openen en door haar masker kunnen kijken? E'vesdar. Ja, hij kon haar masker van haar af halen. Maar hij was nog wel de enigste. En zelfs enkel als ze alleen waren. Waren ze bij meerdere was Del afstandelijk. Ze droeg haar geschiedenis mee. En dat was een waslijst aan pijnigingen..

Ze herrinerde zich haar moeder nog. Haar moeder had een schitterende Pinto vacht gehad. Het was een van de weinige dingen die Del nog van haar moeder wist. Haar hemelsblauwe ogen. Die ondanks alles waar ze zich doorheen had geworsteld. Pas veel later kwam Delaney er achter dat waar haar moeder doorheen ging haar toekomst ook was. En toch was het anders gelopen bij Del dan ze had verwacht. Toen ze oud genoeg was. Begon haar nachtmerrie. Gepijnigd en gemarteld boog Delaney onder de overmacht van die mensen. Liet die hengsten haar nemen en baarde ze pijnlijk een veulen om die weer veelste vroeg van haar af te laten nemen. Zo vaak lukte het niet eens. En het ergste was nog wel dat die smerige mensen haar gewoon bij een kleine kudde hengsten zette. Die gewoon op haar kikte.
En toen kwam hij.. Hij bevrijdde haar. Deed alsof hij van haar hielt. Maar toen.. Delaney herrinerde zich die zwarte hengst. Flight.. Ze kende zijn naam. Wist dat hij zich ook in dit gebied bevond. Dat was al waarom ze hier was. Wraak. Maar ze had een vriend gevonden. In die tijd had ze pas 2 veulens geworpen in haar gevangenschap. De rest van de keren was nutteloos geweest. Toen ze nieteens hengstig was. Het was smerig.. Gewoonweg smerig. Maar ze was vrij. Ze liet in die tijd haar droomhengst met Flight achter. Kwam in een nieuw gebied. Waar ze een hengst vond die opnieuw van haar leek te houden. Doch hielt ze niet van hem. Ze kon het zichzelf niet veroorloven. Maar ze had wat gezelschap nodig. En toen ze drachtig van hem bleek te zijn had ze bijna de wil gehad weg te lopen zodra het veulen gebaard was. Er was slechts een ding dat haar had tegengehouden. Het kleine hengstje zijn vachtkleur. Haar moeders vachtpatroon. Serano.. Hij was het eerste veulen van die drie waar ze echt van hielt. Waar ze haar leven voor wou geven. En wat ze nog had gedaan ook als ze het had kunnen doen. Als ze haar leven had kunnen opgeven om het zijne te redden. Maar toen was ze? Zeven of acht jarig.. Hij was drie jaar. Intussen had hij een iets jonger zusje en Delaney dacht dat ze het nog wel eens vol kon houden zo te blijven leven. Met haar toenmalige partner. Gelukkig. Serano gelukkig zien. Tot het noodlot toegreep. Ze herinnerde zich die dag nog vaagjes. Ze wou die dag uit haar geheugen bannen maar toch bleef het beeld terugkomen. De stem die zijn naam riep. Haar schreeuw van pijn en puur verdriet. Haar dochter die naast haar spontaan begon te huilen. Nee. Zodra haar zoon van haar was weggehaald was Delaney met de noorderzon verdwenen. Niet meer omkijkend. Haar moeder was van haar afgenomen. Haar eerste echte liefde, en toen ook nog haar zoon..
De volgende twee en een half jaar waren slechts een hel voor haar. Ze had elk deel van liefde in haar leven verbannen en was van de ene hengst naar de andere gegaan. Slechts een keer had ze in die tijd nog een veulen gekregen. Waardoor ze in totaal vijf veulens had. De eerste twee gedwongen.. De derde was een ongeluk maar een verandering in haar leven. De vierde uit liefde en de vijfde slechts een ongeluk gelijk verbannen uit haar herinnering en vergeten voor de rest van haar leven.
En toen kwam ze hier. Het laatste half jaar. Ze had E'ves ontmoet. Was opener geworden en in zichzelf had ze iets recht gezet. Ze had wel een naam gehoord die ze licht had herkend. Libertad. Maar dat moest gewoon toeval zijn. Dat kon nooit de vader zijn van een vroegere vriendin van Serano. Die beredenering maakte haar wat meer depri maar ja. Wat zei men altijd? Je kan niet alles hebben in het leven. Tja, daar wist zij alles van..

Zacht zuchtte ze en richtte haar ogen weer op de omgeving. Ze had nog een naam horen vallen. Maar ze hielt zichzelf voor dat ze het fout had gehoord. Serano.. Het kon elke naam zijn. Het kon toch sowieso niet zo zijn. Hij was dood. Hij was omgekomen in die vreselijke wedstrijd. Zijn naam was een doodvonnis. En Delaney moest zich daar maar mee genoeg doen. Of zijn zusje nog leefde wist ze niet. Ergens had ze niet de behoefte om naar het gebied terug te keren en het uit te zoeken. Langzaam slikte ze terwijl ze vooruit keek. Ze had slechts een ding geleerd en dat was simpelweg vooruit kijken. Sluit elk ander ding uit je systeem en richt je op de horizon. Enkel zo kan je overleven..
Maar wat de horizon nu liet zien deed haar hart stilstaan. Het voelde alsof lood in haar hoeven zakte en waar ze zich normaal had omgedraaid om het waanbeeld af te schudden bleef ze nu toch stilstaan.
Dit kon..
Niet..
Die vacht..
Haar moeder..
Nee...
Die had niet zoveel spieren..
Was dit een gedachte van haar..
Was dit een stille wens..
Stond hij daar..
Was dat..
Serano..

Haar hart sloeg lanzaam over en toen ze een stap naar voren zette en hij zijn hoofd naar die van haar richtte wist ze het zeker.. Hij was het.. Hij was niet dood. Hij leefde, hij stond daar en keek naar haar. Hij. Haar alles. Voor drie jaar haar houvast en haar licht. Haar zoon. Verloren maar teruggekeerd. Was dit mogelijk.. Was dit de waarheid. Droomde ze niet? Al deze gedachtes gingen door haar heen en terwijl ze haar bovenlichaam van de grond wou krijgen om zijn aandacht te krijgen bleef ze toch stil staan. Hem aankijkend met onwetende ogen. Dit was gewoon.. Onwerkelijk..

Stoppen met rennen en de realiteit voor ogen komen. Stoppen met rennen en je omdraaien naar degene die je dood wilde ... degene die je moest doden maar het punt van de hele zaak was de moed vinden om het te doen. De moed samen te rapen om degene die je dood wilt de afgrond in te duwen om je eigen leven te redden. De angst in sommige ogen was een onbeschrijfelijk fenomeen ... onschuldigen samen steken in een bos en ze laten vechten tot er één terug levend uit kwam was gewoon gruwelijk. Hoe ver moest het gekomen zijn om dit in te voeren, om je kuddes onder bedwang te houden? Serano had die vraag meermaals door zijn geest laten dwalen maar hij kon nooit op een goed antwoordt komen. De verhalen waren er wel, over een grote opstand tegen de leiders van het gebied met zen tien kuddes. Er was één kudde fel genoeg om opstand te bieden en die werden afgeslacht tot het laatste veulen. Als herinnering van die opstand moesten ieder jaar één merrie en één hengst uit iedere kudde naar voor treden om te vechten tot de dood. Toen hij voor het eerst de verhalen van zijn vader te horen kreeg borrelde een zekere woede op. Hij wou geen onschuldig bloed zien verspilt worden. Maar het was niet zijn keus en op zijn drie werd hij weggerukt van zijn familie en samen met de onervaren Jenna in de bossen gestoken tijdens een kille winter.

Hij opende zijn ogen en keek naar het groene gras onder hem. De beelden van die tijd raasden voor zijn geest en een gevoel die weinigen konden delen nam bezit van zijn lichaam. Het liefst van al was hij gestorven naast haar of had hij zijn leven voor haar gegeven maar zoals iedereen zei: De goden waren je gunstig gezind Serano. Hij overleefde het en keerde vermoeid terug naar huis met een verwerkingsproces van jaren. Hetgene wat hij het meest nodig had was de troost van zijn moeder maar ze was er niet. Libertad had hem zo goed mogelijk opgevangen omdat hij de enige was die dat gevoel kon delen. Serano kon zich niet meer normaal gedragen tegen anderen. Hij knakte als een twijgje bij de minste woordwisselingen hij hoorde of had. Hij wist nog goed wat Libertad hem had gezegd, hoe hij met dat verdriet, die woede moest omgaan.

"Ik zet mijn emoties altijd over in mijn werk ... op die manier kwets ik daar geen andere mee buiten mezelf."

En Serano volgde die raad op en stak al zijn emoties en concentratie in zijn werk als leider. Het hield, hij werd er beter van. Hij verloor niet sneller zijn geduld meer en kon beter, maar verbitterd, omgaan met andere paarden. Toch bezorgde de kudde hem teveel druk en vluchtte hij na een half jaar heersen. Hij vertelde niemand, zelf Libertad, niet waar hij geen hing. Hij wou weg van de plek, weg van het bloedvergiet, weg van de herinneringen ...

En zijn instincten om te overleven waren zo groot dat hij hier op BMH ook zijn leiderstatus kon krijgen. De dingen die hij van Jenna had geleerd waren hier van enorm belang. Overleven was regel 1 en de rest kwam veel later. Terwijl het gras tussen zijn tanden door scheurde bracht Serano de ene herinneringen naar de andere op. Maar toen hij zich min of meer bekeken voelde blikte hij op naar een elegante zacht grijze merrie. Haar geur drong in zijn neusgaten en iedere zenuw in zijn lichaam waarschuwde hem voor wat er komen zo. Zijn oren spitste zich naar haar, de merrie die hij in de steek liet op de dag dat hij terugkwam als overlevende uit de bossen. Hij snapte haar wel, ze zou het niet kunnen verdragen te horen dat haar zoon gestorven was maar dan noch ... Serano had haar meer dan nodig toen, hij hield van haar, zijn moeder en nu stond ze naar hem te kijken met dezelfde blik van affectie als hem. Zijn lichaam weigerde de woede te laten gaan, het liefst van al zou hij roepen, "waarom heb je me alleen gelaten" maar het lukte niet. Er kwam niets over zijn lippen. Hij kon niet kwaad zijn op degene die hem drie jaar lang zo hard had beschermd en geleerd wat goed en fout was. Uiteindelijk lukte het hem. 'Moeder?' Vroeg hij zo zacht dat ze het amper zou kunnen horen. Zijn gevlekte lichaam kwam langzaam in stap ... zijn moeder, hier op BMH, hij wist niet eens of hij daar blij of verdrietig om moest zijn.
* Zo verliefd op je bovenstaande post! <3

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Alles wat tot nu toe in haar leven een leugen of een droom had geleken was vervaagd, haar lichaam stond stijf van de spanning en haar spierwitte manen vielen golvend langs haar ranke nek. Haar blauwe ogen keken naar hoe het lichaam van haar zoon dichterbij haar kwam en ononstuitbaar verlangen gleed door haar aderen. Ze zette haar hoeven naar voren om die afstand tussen hen kleiner te maken. Het draagbaar te maken dat hij nog enkele meters van haar verwijderd was. Zijn stem die haar hopen bevestigde. Het leek allemaal te mooi om waar te zijn en toch was het waar.
Serano.. Wat heb ik je aangedaan,
ik liet je voor dood achter omdat ik niet met deze pijn kon leven
ik liet je in de steek..
Duizend woorden die ze uit wou spreken flitste door haar hoofd. Duizend woorden die ze nooit zou kunnen spreken. Die te veel pijn zouden doen om aan te horen. Ze wou hier praktisch in elkaar vallen op de grond voor zijn hoeven. Ze wou dat hij elk scheldwoord wat hij maar kon bedenken naar haar toesmeet en ze zou het hem in dank afnemen.
De meters werden overbrugt en Delaney verborg haar gezichtje onder haar lange golvende manen zoals ze altijd deed als ze zich schuldig voelde. Opeens leken woorden niet meer zo te komen zoals ze had gehoopt dat ze zouden komen. Vantussen haar lokken keek ze hem aan en ademde diep in. Alle moed bij elkaar proberend te grijpen om het ene woord te zeggen. Een woord dat ze haast nooit sprak en een woord dat niet haar eigen was. "Sorry.." Het kwam er ruw en pijnlijk uit. Alsof ze haar stem was verloren. Langzaam keek ze van de hengst weg terwijl vocht uit haar oog liep. Een enkele traan die zich opwelde aan de gedachte van al dat ze ooit had kunnen zijn en al dat ze ooit als toekomst had gezien toen Serano nog jong was. Ze kon haar woorden niet vinden.. En even leek ze helemaal niets meer te kunnen vinden. Een stilte die haar had overgenomen en haar het duister in trok.

Jennifer schreef:

Serano twijfelde zo over de dingen die nu door zijn hoofd gingen. Hij had zoveel verschillende visies gehad voor zijn leven voor hij de spelen in werd gedumpt. Hij had gedroomd over de perfecte toekomst en hoe het leven er zo uit zien. Toen stond familie op de eerste plaats, zijn ouders betekende boven de rest alles en de kudde volgde daarop. Maar toen werd hij het bos ingedropt op de meest koudste winter ooit en heel zijn visie werd omgegooit, gewoeld en dan weer langzaam als wankelende blokken weer opgebouwt. En de resultaten waren veronsrustend slecht. Hij had vier regels en familie stond daar helemaal niet in. Zijn eerste was de grootste en dat was overleven; Overleven is van hoogste nood. Zo had Jenna het hem altijd voor gehouden. "Serano alstublieft, probeer te overleven, als ik er niet ben. Verblijf bij water want daar heb je het meest kast en bescherm jezelf alvorens je anderen beschermd.' Had ze hem toegefluisterd. En daaruit vloeide ook zijn tweede regel voor, bescherm enkel jezelf alvorens anderen. En dan was er regel drie, de regel die Jenna het leven had gekost. Vertrouw nooit wat achter je rug kruipt of sluipt. Ze was gestorven omdat ze van achteraan werd beslopen. En dan zijn laatste regel en waarschijnlijk wel de ergste van allemaal; liefde is er enkel als het haalbaar is. Daarmee sloot hij zijn regels af, hoe erg het ook mocht zijn, Serano was zijn liefde een beetje kwijt.

Hij keek hoe zijn moeder langzaam dichter kwam en uiteindelijk haar woord van sorry uitsprak. Serena richtte zijn zwarte ogen kort naar de grond voor hij haar weer aankeek. 'Wist je dat ik levend uit het bos ben gekomen of dacht je dat ik dood was?' Vroeg hij met een dubbele toon die een bittere nasmaak bezat. Zijn bitterheid was iets dat hij al jaren meedroeg van sinds hij dat bos was uitgewandeld. Hij schudde zijn brede hoofd. Zijn zwarte maantop vloog op en zijn gevlekte forse lichaam overbrugde de laatste meters. Hij strekte zijn neus en duwde die vederlicht tegen de hare toe hij de tranen zag. 'Mam, ik ben niet kwaad, nu niet meer.' Fluisterde hij met een zekere geruststelling.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Serano richtte zijn zwarte ogen kort naar de grond voor hij haar weer aankeek. 'Wist je dat ik levend uit het bos ben gekomen of dacht je dat ik dood was?' Vroeg hij met een dubbele toon die Delaney pijn deed. Zo herinnerde ze Serano niet, maar ja.. Hij was veranderd met de tijd en dat was mede aan haar te danken. Hij schudde zijn brede hoofd. Zijn zwarte maantop vloog op en zijn gevlekte forse lichaam overbrugde de laatste meters. Hij strekte zijn neus en duwde die vederlicht tegen de hare toe hij de tranen zag. 'Mam, ik ben niet kwaad, nu niet meer.' Fluisterde hij met een zekere geruststelling. Delaney schuurde langzaam haar hoofd tegen de zijne. Hij vergaf haar? Hoe kon hij, hoe kon hij haar ooit vergeven na wat zij hem en zijn vader had aangedaan? Het voelde zo fout en verkeerd, hij hoorde kwaad op haar te zijn, en toch voelde ze zo'n opluchting door haar aderen gaan met zijn verlossende woorden.
"Nee, ik wou blijven in je geloven, maar overal om me heen hoorde ik dat jij het nooit zou redden, dat ik je voor dood aan kon zien en nooit meer terug zou krijgen, ik kon het niet aan.. Ik was zwak en ik vluchtte." Ze sloot haar ogen terwijl ze het gevoel kreeg dat ze langzaam wegzakte in de pijn en eenzaamheid. "Als ik niet naar hen had geluisterd, als ik had geloofd.. Had ik je nooit pijn hoeven doen." Ze slikte zacht en keek haar zoon opnieuw recht aan. "Jij kan het mij vergeven, maar of ik mezelf ooit zal kunnen vergeven is enkel de vraag, zeker nu ik weet dat je leeft."

Serano zijn neus werd wat zwaarder tegen haar lichaam. Zijn beide ouders waren altijd enorm belangrijk geweest, nu was overleven een stuk belangrijker. Maar hij zou ze blijven beschermen, naar hen zou hij nooit de rug toe keren en ook niet naar Libertad. De hengst had hem ondersteund, hem en zijn eigen dochter. De tijd dat ze samen trainden had Libertad nooit enige verdriet getoond voor het vertrek van zijn dochter. Zijn ouders hadden geprobeerd moedig te blijven maar hij kon het lezen, te makkelijk zelf. Hij zag de pijn in haar gezicht en droeg het als deel mee in de strijd tegen de anderen. En toen hij terugkwam zag hij geen emotie op het gezicht van Libertad, hij was zijn dochter kwijt maar ontfermde zich over Serano die meer verdriet had terwijl hij eigenlijk gelukkig moest zijn. Haar hoofd gleed langs het zijne en hij liet zijn hoofd tegen haar schoft rusten. Dit voelde goed, de laatste omhelsing die hij had gehad van haar was voor zijn vertrek en nu stonden ze hier beide. 'Ik heb je gemist.' Zei hij toonvast. In vier korte woorden zei hij zoveel meer dan mogelijk was.

Hij zette twee stappen naar achter toen ze begon te praten. Zijn oren spitste zich gefocust op haar terwijl hij naar haar pijnlijke woorden luisterde. Ze wist waarschijnlijk niets van zijn avontuur want ze wist niet eens dat hij er levend was vanonder uit gekomen. De kudde had nooit veel vertrouwen in de vechters die naar het bos moesten. Het jaar ervoor had Serano alle mogelijke roddels kunnen aanhoren en het was verschrikkelijk. Niet moeilijk dat Libertad zo afzijdig leefde van zijn groep. En nu had ook geen enig paard hoop gekoesterd in hen. 'Ik snap je, ik snap je.' Fluisterde hij welgemeend. Hij keek in haar blauwe ogen en glimlachte wat zwakjes naar haar. 'Ik weet dat je altijd in me geloofd heb en daar heb ik aan gedacht op die donkere koude nachten, aan jou.' Zei hij. Hij blikte haar kort aan en schudde prostesterend zijn hoofd bij haar laatste woorden. 'Mam, laat het gewoon. Ik leef nog, ik wil het achter me laten dus haal de pijn uit je ogen en leef verder.' Het waren harde verbitterende woorden uit zijn mond maar het was waar. Hij wilde er liever neits meer mee te maken hebben. Hij zou het haar vertellen als ze erachter vroeg maar niet met veel plezier ....

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij blikte haar kort aan en schudde prostesterend zijn hoofd bij haar laatste woorden. 'Mam, laat het gewoon. Ik leef nog, ik wil het achter me laten dus haal de pijn uit je ogen en leef verder.' Het waren harde verbitterende woorden uit zijn mond en Delaney keek even weg. Hij hoefde haar pijn niet te zien, niet opnieuw. "Je kan gewoon niet begrijpen hoe.. Hoe goed dit voor mij voelt, te weten dat je nog leeft. Te weten dat.. Dat je het echt bent." Klonk haar stem zacht en ze slikte langzaam. Ze voelde zo veel pijn in zich, maar al die pijn leek langzaam aan te vervagen, en al waar dat door kwam was om het feit dat ze nu echt wist dat hij leefde, Serano leefde, haar zoon.. Leefde..

Haar zachte woorden deden hem goed. Zo wist hij na al het verdriet, de haat en de terreur dat er nog steeds iemand was die om hem gaf op de manier die hij was. Hij was verbitterd in zijn visie van het leven. Hij had zijn kijk op alles vanuit een heel andere schijnwerper bekeken en hij had geleerd, aanvaardt en gerespecteerd dat zijn "nieuwe" methode de best zijn. Soms was één kleine verandering genoeg om het leven van een wezen zo groot en sterk als deze hengst om te gooien en opnieuw op te bouwen. Serano had niet één kleine verandering meegemaakt, op die paar weken in de bossen was zijn hele leven, zijn visie veranderd. En het was misschien beter dat zijn moeder was weggegaan want hij was niet de hengst van toen het moment dat hij uit het bos kwam gewandeld, als de enige overblijver. Dagen liep hij rond met zijn oren plat, kwaad, woedend en blind door het verdriet. Hij duwde zijn neus tegen haar hals en blies een lange warme ademtocht tegen haar in. 'En je weet niet hoe blij ik ben je terug te zien in de staat van toen. Dat je nog steeds in me geloofd, vertrouwen in me hebt en me niet verafschuwt om wat ik ben geworden.' Zei hij op een vaste maar zwakke toon. 'Het was trouwens misschien beter dat je er niet was, ookal had je me nodig, je zou me misschien niet zo aardig gevonden hebben ...' Hij zweeg en schudde kort zijn hoofd, ze hoefde het niet te weten. Libertad had hem enkele nuttige dingen geleerd en die paste hij toe op zijn dagelijkse leven...

Hij duwde zijn neus tegen haar hals en blies een lange warme ademtocht tegen haar in. 'En je weet niet hoe blij ik ben je terug te zien in de staat van toen. Dat je nog steeds in me geloofd, vertrouwen in me hebt en me niet verafschuwt om wat ik ben geworden.' Zei hij op een vaste maar zwakke toon. 'Het was trouwens misschien beter dat je er niet was, ookal had je me nodig, je zou me misschien niet zo aardig gevonden hebben ...' Hij zweeg en schudde kort zijn hoofd.
Del hielt haar hoofd schuin terwijl ze hem recht aankeek. Daarna schudde ze vastberaden haar hoofd en keek hem standvastig aan. "Serano, hoe je ook bent, ik ken je ware zelf. Ik weet wie je bent en ik hou van je. Niets aan jou wat dan ook, wat dan ook zou veranderen kan dat gevoel voor mij veranderen. Je bent mijn zoon." Klonk haar stem emotioneel terwijl ze even haar hoofd weg trok. Hoe vaak had ze zichzelf niet aan de rand van de afgrond voelen staan. Hoe vaak had ze niet haar hoofd geheven en gehuild terwijl het met bakken uit de hemel kwam. Hoe vaak had ze wel niet gewenst weer bij hem te zijn. En nu zei hij dit? Hij wist zijn eigen weg gewoon niet meer dat was de enigste verklaring die Del er voor had, de enigste verklaring die Del er voor wou geven..

Terwijl hij zo ingenomen was tegenover zijn moeder was hij vergeten op de omgeving te letten ... iets wat hem nog nooit eerder overkomen was en hij zou zichzelf er wel kunnen voor vermoorden. Zijn hoofd ging in de lucht, hij strekte zijn neus en snoof de geuren ui zijn omgeving diep in. De warmte van de kudde bevond zich ergens ten zuiden van hen, daar waar de kudde weinig vertoefde. Dus dat betekende dat er aan de andere kant iets was dat hen afschrikte. Serano wende zijn hoofd af en spitste zijn oren naar het veld waar de kudde normaal altijd was. Hij zag niets, hoorde niets maar er ging wel een vreemde geur die hij niet al te prettig vond. Wat was het? Schim, beer, wolf, tijger misschien? En in de eerste instantie was Serano gaan kijken maar hij kon zijn moeder niet achterlaten, niet zo onbeschermd.

Die belofte had hij al veel eerder gemaakt, hij zou iedereen beschermen die hij lief was, drie om goed te zijn. Zijn ouders en zijn trainer Libertad. Bij haar woorden blikt hij terug in de diepte van haar zachtaardige ogen. Er komt een wrange niet menende glimlach op zijn lippen. 'Het zou je enkel meer hartpijn hebben gedaan.' Fluisterde hij wat afwezig. De obsessie voor zijn omgeving, voor te overleven nam wel vaker de overhand. Hij schudde zijn hoofd en keek terug naar zijn moeder. 'Sorry.' Hij zweeg en zuchtte kort. 'En het zou mij meer pijn gedaan hebben om jou te zien pijn hebben omdat je inzat met mij.' Hij drukte zijn neusje kort tegen de hare en blikte kort terug naar de omgeving. 'Heb je het goed gehad? In die tijd dat je niet daar en hier was?' Vroeg hij uiteindelijk bekommerend ...

'Het zou je enkel meer hartpijn hebben gedaan.' Fluisterde hij wat afwezig. Hij schudde zijn hoofd en keek terug naar zijn moeder. 'Sorry.' Hij zweeg en zuchtte kort. 'En het zou mij meer pijn gedaan hebben om jou te zien pijn hebben omdat je inzat met mij.' Hij drukte zijn neusje kort tegen de hare en blikte kort terug naar de omgeving. 'Heb je het goed gehad? In die tijd dat je niet daar en hier was?' Vroeg hij uiteindelijk bekommerend ...

Langzaam schudde ze haar hoofd en keek hem aan met haar blauwe oogjes. "Mijn leven is nou nooit echt bepaald leuk geweest Serano, jij was toen der tijd het enigste lichtpuntje samen met je vader.." Fluisterde ze zacht en wendde even haar ranke hoofd af. Zo veel wezens die haar in haar levensjaren voorbij waren gegaan. Zo veel verschillende soorten pijnen die ze had gevoeld. Maar het meest pijnlijke waren nog wel de woorden die nu net uitgesproken waren door haar zoon. 'Het zou je enkel meer hartpijn hebben gedaan.' Was het dan zo vreselijk geweest? Dan had ze echt fout gedaan aan hem zo lang laten voor wie hij was. Denkend dat het enigste veulen wat ooit haar liefde had gehad dood was. Nou ja, enigste veulen, er was nog een veulen geweest dat liefde van haar had gevoeld. Roque.. De zoon van E'vesdar en een merrie die ze nog niet had mogen ontmoeten. Al zou die merrie daar niet echt gelukkig van worden..

Twee hengstjes, bijde hadden ze iets van elkaar weg. Bijde hadden ze dingen gemeen. En een van die dingen was zij. Het deed haar licht glimlachen. Maar een ding wist ze zeker. Een fout zou ze nooit maken. Ze zou hen nooit in de steek laten. Serano was haar vlees en bloed, Roque haar ziel en warmte. Tja, niet haar moeder of wel, ze had hem zo goed mogelijk proberen op te voeden. En hij was Gamma geworden van Rang twee. Haar moeder trots kon niet groter zijn. Serano Alfa rang vier. Roque Gamma rang twee. En toch had ze hen twee liever veilig gezien. En dan vooral Serano. Ze was doodsbang dat hem iets zou overkomen. Iets wat hem al was overkomen. Ze kon er niet bij met alles wat ze had. Het was te pijnlijk om er enkel aan te denken.

Haar blauwe ogen vonden zich langzaam een weg naar zijn donkere o zo bekende ogen. Duizenden dingen die ze wou zeggen. Uitschreeuwen. Smeken en geen enkel woord verliet haar lippen. Ze kon enkel zo blijven kijken naar haar zoon. Ze kon enkel zich bedenken hoe tijden ooit waren geweest. De tijd met hem was als een stop geweest op de weg van pijn die ze had moeten belopen. Nee haar leven was na hem niet gelukkig geweest. Net zo min als haar leven perfect was geweest voor hem. Ze had hem nooit wat verteld en nu.. Had hij alle recht het te weten mocht hij het willen vragen. Ze zuchtte zacht geïrriteerd door haar eigen zwaktes. "Sorry's hoeven niet Serano.. Die zijn al te vaak meningloos gezegd en jij hebt niets fout gedaan." Haar stem was helder en zacht en terwijl ze haar zoon aan bleef kijken voelde ze langzaam hoe een spanning uit haar lichaam weg trok. Een spanning die zelfs E'vesdar niet uit haar had gekregen.

-sorry laat

Haar woorden deden hem ineenkrimpen. "Jij was altijd het lichtpuntje geweest." Had ze gezegd. Wat als hij gestorven was? Ze zou het niet geweten hebben want ze was gevlucht nog voor het nieuws haar oren bereikte. Dus ze leefde al die tijd met het gevoel dat haar enige zoon die ze lief had was gestorven. Hoe hartverscheurend was dat niet wel. Serano kreeg er spijt van dat hij niet meteen naar haar op zoek was gegaan. Libertad had hem ervan weerhouden zijn moeder te zoeken, op een dag zouden hun paden elkaar weer kruisen en vandaag was die dag. Hij spitste zijn oren naar haar en glimlachte teder, overgelukkig omdat hij zijn moeder terug gevonden had. De enige naast zijn vader en Libertad waar hij zichzelf kon zijn. Al was met Libertad omgaan een andere soort relatie.

Maar een waren meerdere dingen die zijn geest beroerde op dit moment. Hij was bang voor wat ze hier al allemaal was tegengekomen, te zwijgen over het gevaar in de bossen. In rang vier was ze veilig, daar zou ze moeten geraken, daar zou hij haar voor aansporen. Haar zacht heldere stem deed hem opkijken in haar blauwe ogen. Hij verdronk in de zachte gloed, net als hij als veulentje deed. Hij had altijd graag in haar ogen gekeken, het gaf hem rust, het bracht hem in dromeland. En zeker als ze daarbij iets te vertellen had. Zijn moeder was prachtig om naar te luisteren en te kijken. Hij had niets fout gedaan. 'Ik had meteen naar je op zoek moeten gaan als ik de kans kreeg. Maar ...' Hij zweeg en blikte de omgeving rond. 'Libertad zei dat als de tijd rijp was we elkaar terug zouden vinden. Ik denk dat ik hem gelijk moet geven.'Grapte Serano voor hij wat langs de serieuse kant werd. 'Hoe lang ben je hier al? je weet tog ...' Hij zweeg en bracht zichzelf wat tot rust door diep in en uit te ademen. 'Ik wil je veilig, je snapt wel waarom. Welke rang zit je?' Vroeg hij zachtjes terwijl zijn lichaam langzaam in stap ging uitnodigend voor een wandeling ...

'Ik had meteen naar je op zoek moeten gaan als ik de kans kreeg. Maar ...' Hij zweeg en blikte de omgeving rond. Delaney keek haar zoon geïnteresseerd aan. Er kwam een Maar aan? 'Libertad zei dat als de tijd rijp was we elkaar terug zouden vinden. Ik denk dat ik hem gelijk moet geven.'Grapte Serano voor hij wat langs de serieuse kant werd. 'Hoe lang ben je hier al? je weet toch ...' Delaney begreep de stilte en langzaam knikte ze wachtend tot hij zijn zin af zou maken. 'Ik wil je veilig, je snapt wel waarom. Welke rang zit je?' Vroeg hij zachtjes waarna hij begon te stappen en Delaney volgde hem. Haar hoofd langzaam heffend.

"Libertad zeg je." Begon ze langzaam en begon bijna te grinniken bij het horen van die naam. Herinneringen aan vroeger gleden door haar gedachtes. Ja ze herinnerde zich Libertad nog al te goed. "Ik zou hem moeten bedanken voor jou veilig houden toen ik er niet was." Verzuchtte ze zacht en glimlachte half om de trieste gevoelens te onderdrukken. Tja.. Zij was er niet geweest voor haar zoon, en dat deed haar nog zo veel pijn. Langzaam liet ze zijn vragen door haar hoofd spoken en ze duwde even haar neus tegen zijn schoft om de warme geur van zijn vacht in haar op te nemen. Hem nooit los te willen laten. "Ik ben hier al een tijd, heb een aantal blauwe manen mee gemaakt. Tot nu toe ben ik veilig gebleven. E'ves heeft me beschermt." Ze begon zacht te lachen terwijl ze aan de Alpha dacht. E'vesdar, tja hij was degene wie ze het eerst had ontmoet en degene waar ze nu niet zonder leek te kunnen. "Ik zit in rang drie." Eindigde ze te vertellen en keek haar zoon aan. Ergens wist ze haast wel zeker dat hij haar zou vragen om over te komen naar Rang vier. Die test af te leggen maar iets weerhield haar. Het was kiezen tussen twee van wie ze hielt en om wie ze gaf. Kiezen tussen E'ves wie haar vanaf het begin dat ze hier kwam had begeleid of Serano. Het zou niet zo veel uitmaken.. Als ze niet bijde Alpha's waren waardoor ze wellicht minder tijd kon doorbrengen met de een als ze in de andere rang zat. Dat was waar ze nu licht over begon te dubben en ze zuchtte even zacht waarna ze hem glimlachend aankeek. Wellicht was het gewoon iets waar ze niet te snel over moest beslissen. Ze moest eerst maar gewoon deze dag genieten samen met haar verloren zoon..

Inderdaad, Libertad zou een medaille moeten krijgen voor al het werk dat hij gedaan had voor Serano. Hij zou het zelf nooit kunnen, eerst zijn eigen dochter verliezen en dan tog nog een ander kudde paard, de winnaar, verder begeleidden en hopen dat hij niet zou neervallen voor het verdriet van zijn liefde Jenna. Tevens dochter van Libertad. 'Hij heeft zoveel meer voor me betekend dan pap ooit kon doen.' Zei Sereno stilletje. 'Sorry.' Hij glimlachte zwak, de belediging naar zijn vader uit dan. ZIjn vader was nooit slecht geweest ... enkel als de meeste vaders, het werk aan de moeders overlaten. Libertad was nooit zo geweest, hij hield van zijn dochter tot de dag dat ze stierf, net als zijn merrie tot ook zij stierf van verdriet. 'Hij zal het ongetwijfeld weten.' Zei Serano.

Hij luisterde aandachtig naar de woorden van zijn moeder terwijl ze langzaam verder wandelde over de vlakten. Ze was hier al een tijdje en toen hij de naam E'ves hoorde zuchtte hij hoorbaar opgelucht. 'E'vesdar.' Sprak hij de volle naam van de leider van rang drie uit. Samen hadden ze het plan opgesteld om de vechters in te rekruteren. Het was een goede hengst, met veel verhalen om te vertellen. Maar hij was bovenal als Serano, een doorzetter. Iemand die om zijn kudde gaf, ervoor zou vechten. Iemand die wist hoe te overleven, en te zorgen voor jong en oud. Toen ze zei dat ze bij hem in de kudde zat had Serano niet meteen die drang om haar in zijn kudde te willen. 'Bij E'vesdar zit je goed. En ik ben zeker dat hij je zal blijven beschermen.' Meldde Serano tevreden. Af en toe drukte hij zijn neus nog eens tegen zijn moeders hals, om er zeker van te zijn dat ze er nog was. 'Maar mocht je ooit telleurgesteld zijn, of je voelt je niet meer veilig weet dan dat ik slecht één rang hoger op je sta te wachten.' Vervolgde hij ter bevestiging ...

'Bij E'vesdar zit je goed. En ik ben zeker dat hij je zal blijven beschermen.' Zijn stem deed haar zacht glimlachen en ze voelde af en toe zijn neus tegen haar hals glijden. 'Maar mocht je ooit telleurgesteld zijn, of je voelt je niet meer veilig weet dan dat ik slecht één rang hoger op je sta te wachten.'

Zijn woorden deden haar heel even stilstaan en daarna slikte ze even. Ze trok even nadenkend met haar oren. Rang vier.. Het betekende complete veiligheid.. Ze zou veilig zijn, bij haar zoon zijn. Maar het zou betekenen dat ze E'ves veel minder zou gaan zien. Zou ze dat over kunnen hebben? Haar blauwe ogen focuste zich op haar zoon. Een zachte glimlach streek op haar gezicht en uiteindelijk hielt ze nogmaals even halt. "Serano.." Haar stem was zacht en een warmte die ze lang niet meer had gehoord kwam er in terug. Met een moederlijke blik keek ze haar zoon aan. E'ves zou haar begrijpen toch? Zou het snappen als ze bij haar zoon wou zijn, na zo veel tijd van leven in haar eigen haat. Leven in haar eigen verdriet en pijn had haar verzwakt achtergelaten. Misschien was dit wel iets wat ze nodig had.. "Wat zou het precies kosten om naar rang vier te komen Serano.." Haar stem was bijna fluisterend terwijl ze hem met haar blauwe ogen aankeek. Afwachtend.. Onderzoekend.. Ze wou het antwoord weten en gelijk zou ze het eigenlijk niet willen weten.. Te bang dat het iets zou worden waar ze nooit tegen zou kunnen.

Toen ze zijn naam uitstootte verstijfde hij enkele seconden. Hij kende de klank van haar stem, de nadruk tegen zijn naam, de melody die erachter schuil hing. Toen hij klein was had ze zijn naam op verschillende manieren gesproken. Berispend, wat ze nooit echt kon zonder er wat liefde in te laten doorklinken. Liefdevol, ontdeugend, rechtvaardig, leergierig. Tonen die andere niet zouden merken bij haar maar als je als klein veulen in haar buik groeide en je hele leven al naast haar zijde stond dan kende je dat wel. Deze toon was een toon ... Hij moest lang denken voor hij er daadwerkelijk opkwam. Alsof ze hem iets wou vragen waar hij enkel antwoordt op wist. Die toon had ze nog nooit tegenover hem gebruikt maar hij had het al eerder gehoord. Tegen de leider, of tegen een wijs iemand. Alsof ze raad wou die enkel hij kon geven.

En daar was het dan. Haar vraag. Wat zou het kosten om in rang vier te moeten komen. Hij slikte en ontspande zich weer volledig. Een vraag die hij liever niet beantwoordde omdat het antwoordt hard en medogeloos was. En hij wou zijn moeder niet in die toestand zien. Hij wou zeggen "welkom in rang 4" zonder dat ze daar iets voor hoefde te doen. Maar dat ging niet want dan zou hij op zijn dak krijgen van de grote baas en dat wou hij niet. Iedereen gelijk voor de wet, zo ook je eigen familie. Geweldig, hij had zijn familie nooit met iemand gelijkgesteld. Hoe sloeg zijn donkere ogen naar de grond en liet zijn adem in een lange witte wolk ontsnappen. 'Hetzelfde als het voor mij kostte.' Zei hij aarzelend. Toen hij haar week aankeek was zijn blik vol gemengde gevoelens. 'Overleven.' En verder zou hij er niets over zeggen. Hij zou niet zeggen wat ze moesten doen al wou hij het graag. Het was niet de bedoeling. Maar Delaney zou het wel kunnen weten want ze was één van de weinige die wist wat hij had meegemaakt. Opsluiting in een bos en overleven. Dat moesten ook zijn kandidaat paarden ondergaan ...

'Overleven.'
Het woord bleef hangen in haar oren. Als een irritantte pieptoon die niet weg wou gaan. Natuurlijk had ze niet verwacht van haar zoon dat hij haar zo welkom zou heette in Rang 4. Maar enige stilte kon ze niet ontkennen. Stil keek ze hem aan. Zijn trouwe ogen. Zijn lieve lach, hij was zo sterk geworden in de tijden van haar zwakte. In plaats van dat jonge speelse veulen stond er nu een volwassen Leider voor haar neus en de overeenkomst tussen hem en zijn vader waren pijnlijk duidelijk zichtbaar. Maar met hem zo voor haar snapte ze ook eindelijk iets wat ze heel lang had willen ontkennen. Altijd had ze zichzelf voorgenomen dat het feit dat Serano zo op haar moeder leek het enigste was geweest waarom ze hem en Chaos niet had laten stikken. Maar de waarheid dat Serano zo veel op zijn vader leek was nu niet meer te ontkennen. En haar gehele waarheid en leven was dat ook niet.

In haar hoofd had de merrie zich voor gehouden dat ze had kunnen leren Chaos lief te hebben. Maar het aanbeeld van Serano deed haar beseffen dat ze altijd al van hem gehouden had. Ser was geen noodlottig ongeluk of hoe andere het dan ook zouden willen vertalen. Haar zoon was geboren uit liefde. Liefde dat van bijde kanten was gekomen, en dat werd pijnlijk duidelijk voor Del.

Misschien had ze het altijd al geweten maar had ze de waarheid willen onderdrukken. Stilte heerste en langzaam sloot ze haar ogen. "Dan zal ik overleven." Haar besluit stond vast en ze deed een stap naar voren. Ze zou Serano nooit los laten, daarvoor was hij te dierbaar. "Laat de Hel maar losbranden Serano, ik heb voor hetere vuren gestaan." Hoewel haar ogen serieus waren en haar stem bijna een octaaf omhoog schoot waren haar oren toch warm naar voren gericht. Met lichte spanning sloeg ze haar ongelofelijk lange staart heen en weer en ondanks het gewicht van de lange witte haren die er op haar staartwortel rustte was het toch sierlijk. In stilte keek ze met een lichte twijfeling haar zoon aan. Wachtend op zijn woord..

**Profile**

» Don't believe dreams come true, only the nightmares are reality
» Serano
» a return for a son; [ Serano ]
» Kadertje voor Serano?
» SERANO - draw a line, live above it

So dreams do come true || Serano

So dreams do come true || Serano

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen