De sfeer veranderde en Diablo hoorde ondanks de geluiden van de oceaan hoe de ademhaling van de hengst achter zich veranderde. Zijn eeuwige zwijgen verraadde de innerlijke chaos, of deze nu van droeve aard of van kwade aard was. Diablo kreeg ook al snel de neiging om terug in gedachten te verzinken, maar hij realiseerde zich dat hij eigenlijk niet meer zoveel wist. Er ontbraken stukken uit zijn geheugen, hij had ze - vrijwillig of onvrijwillig - verdrongen in de loop der jaren. Op sommige vlakken speelde dit in zijn voordeel, zo was hij tot rust gekomen en had met nare situaties leren omgaan: relativeren, doordenken, kalm blijven. Maar op sommige vlakken speelde het dan weer in zijn nadeel, hij had geen behoefte meer om paarden in zijn hart te sluiten of om een merrie lief te hebben.

De vraag van de hengst was een vraag die hij vaak aan anderen had gesteld. Als jongere ziel had hij vaak gedroomd over de horizon en wat daar lag, maar uit wanhoop is hij het zelf gaan ontdekken. Plaatsen waarvan hij dacht ze nooit te kennen: pure wanhoop of net pure liefde. Een normale kudde, een kudde waar hij werd gezegend met de kracht van water, een kudde zoals de deze,... Soms wou hij dat hij nooit was gaan zoeken wat er lag daar, anderzijds heeft hij veel geleerd.

Het was de verbitterde klank van Serano die Diablo even liet aarzelen. "Ja," antwoorde de shire met een zwak glimlachje. "Wil jij erheen?" de Shire draaide opnieuw zijn hoofd naar achter en bekeek de bonte hengst nu ongegeneerd. Hij nam hem nu voor het eerst in zich op en in het achterste van zijn hoofd ging een klein alarm af. Hij zou deze hengst moeten kennen, in theorie wel te verstaan. In praktijk kon hij er nog steeds geen naam op plakken. Het baarde hem zorgen, nu hij een leiderspositie had moest hij beginnen onthouden, iets waar hij pas goed in zou zijn wanneer paasmaandag op een zondag viel.

Diablo zette zijn logge lichaam in beweging en hij zette koers richting de kustlijn. Hij had er geen moeite mee, hij was groot genoeg, maar hier en daar moest hij een been hoger opheffen dan het ander en het gaf hem om de zoveel seconden een komisch uiterlijk. De laatste paar meters zette hij een korte draf in totdat hij op het natte zand naast Serano stond, met zijn aanzicht naar het binnenland. "We kunnen nu vertrekken, als je wilt," het was meer een grapje dan een serieuze vraag, maar Diablo doelde meer op het feit dat, als de hengst wou gaan, hij daar steeds zelf de keuze toe had.

Bij elk woord dat de bonte hengst zei, al was het nog zo klein, werd meer bevestigd dat Diablo's oordeel juist was. Hij was verbitterd, had het moeilijk met liefhebben, weinig interesse of zin,... Het waren dingen die overeenkwamen met Diablo, maar er was slechts één klein verschil: Diablo zag er de zonnige kant van in. Hij mocht dan wel amper nog verdriet hebben om iets om wille van een laag pitje van 'care-gehalte', maar hij zag de vreugde wel nog in het leven. De kleine dingen, het genieten. Ook zonder sociaal contact en met alle horrortaferelen die hier afspeelden. Diablo had een nieuwe levenslustige vlam in zijn hart gekregen en dat had hem goed gedaan.

"Alles is de moeite, als je het de moeite waard maakt..." mompelde hij even kort achter Seranos antwoord aan. "Dingen worden niet leuker als je ze niet zelf leuker maakt." De shire glimlachte nu even kort maar gemeend. Wanneer de hengst voor hem zijn oren in zijn nek legt, schud Diablo even verbaasd zijn hoofd. Hij begreep niet waarom de hengst plots zo gepikeerd was. De shire had enkel bedoeld dat, als Serano naar de horizon wou gaan, hij die tocht altijd kon beginnen. "Het was niet mijn bedoeling," zei hij, niet van plan zijn zin af te maken. Hij had geen idee waarom Serano even onrustig was, dus hij kon zelf wel invullen wat de 'bedoeling niet was'.

Terwijl de bonte gezel zijn tocht inzet langs de kustlijn, blijft Diablo nog even twijfelend staan. De meters werden groter, dus besloot hij even kort achter hem aan te draven tot de afstand weer kleiner werd. "Een metgezel nodig? Ik zal zwijgzaam zijn als je dat wilt," een brede grijns verlichtte even Diablos gezicht, vergezeld door een flikkering in diens ogen.

Het duurde niet lang voordat Diablo volledig ontspande. Hij bracht strekte zijn hals, bracht zijn neus tot tegen het natte zand en gaf zijn schouders voor het eerst in lange tijd een ontspannen houding. Hij had ze steeds strak moeten houden om de beukende golven toch maar in bedwang te houden. Een klein, opgelucht zuchtje verlaatte zijn lippen, niet meer dan een fluistering in de wind; een teken van gelukzaligheid.

Toen de bonte gezel zich zo plots dominant opstelde, bleef Diablo rustig verder wandelen. Hij reageerde niet echt maar bekeek hem enkel even vanuit zijn ooghoeken. "Een slechte nachtrust is inderdaad de nagel aan ieders doodskist," bevestigde de shire zijn excuus. Ook Diablo had al even niet meer geslapen, maar dat was om andere redenen geweest. Drukte, de drukte om van kuddelid naar vechter naar leider te gaan. Het had hem wat afgezwakt, uit enthousiasme had hij bijna niet kunnen slapen. Hij mocht dan nog zo rustig zijn als een windstille dag op zee, hij kon het enthousiasme van een klein kind krijgen bij dergelijke situaties.

De tweede, oprechte glimlach van de hengst liet ook Diablo even glimlachen. "Het is best wel wennen ja, als je terug tussen de paarden komt. Maar het is daarom geen slechte gewoonte." Diablo bleef even stilstaan, om zo achter Serano door te lopen en aan zijn andere zijde, die aan het water, te gaan lopen. Nu hij toch nog de kans had om in het water te 'spelen', greep hij die ook. "Heb je je stilte nuttig doorgebracht?" vroeg Diablo zachtjes, gewoon uit pure nieuwsgierigheid.

Wanneer de bonte hengst uiteindelijk zijn naam zegt, knijpt Diablo even zijn ogen samen. "Dus daar zou ik je van moeten kennen," grinnikte hij er vervolgens lichtjes onhandig achteraan. "Mijn naam is Diablo," voegt hij er nog snel even achteraan.

Diablo luisterde naar de terughoudende woorden van Serano en knikte hier en daar eens bevestigend of twijfelend. Hij wist niet veel terug te zeggen, hij had nu slechts een glimp van het verleden van de bonte hengst opgevangen en zou snel verkeerde oordelen kunnen vellen. "Solitude is bliss," voegde Diablo er dus maar kort en krachtig bij terwijl hij opnieuw even knikte. "Ikzelf heb er in ieder geval een boel van geleerd." Hij aarzelde even, leek even weg te zinken in een storm van gedachten, maar schudde zichzelf amper twee seconden later weer wakker. "Ik was vroeger wat men noemt de 'slechterik'," de shire zijn stem klonk aarzelend, peilend of dat wel de juiste woorden waren. Hij had de herinneringen verdrongen maar kon hier en daar nog een luchtig beeld voor ogen halen hoe het was. Hij kon het niet ontkennen: het was een tijd van adrenalinestoten en zelfvermaak geweest en het had hem indertijd geamuseerd.

"En toen kwam een merrie, en toen kwam er macht, en toen kwam er hartezeer, en toen kwam de leegte, en uiteindelijk kwam dit," ratelde Diablo vervolgens als een sneltrein tegen Serano, mompelend, niet meer dan een fluistering in de wind en met een kleine grijns. Niet uit trots noch uit amusement of verlangen, eerder om het 'genante' er wat af te gooien. Serano had gelijk toen hij zei dat rust en stilte de ideale manier is om je gedachten te ordenen. Niet alleen te ordenen, maar ook te herzien. "Je hebt tenslotte alle tijd van de wereld, een zee van tijd om je eigen idealen eens te herzien en te wijzigen wanneer je inziet dat het toch niet zo... Ja, ideaal is."

Diablo ploeterde hier en daar wat overdreven met zijn voorste hoeven in het water, trok hier en daar een laag zand mee van de bodem en dribbelde wat onrustig verder. Hij had niet veel gezegd tegen Serano, toch was het vreemd om het te vertellen. Want ja, buiten Maya - die Diablos hele verleden kende - had hij niemand meer gesproken in maanden. Hij heeft het nooit aan iemand verteld. Het voelde ongemakkelijk en tegelijkertijd luchtte het op. Anderzijds was er niet zo erg veel meer te vertellen over Diablo. Hij was het cliché geweest van 'bad turning good' en was nu gewoon het cliché van 'de grote vriendelijke reus'. En buiten het feit dat hij ooit water had kunnen beheersen, was er dus niet veel meer aan de hand geweest met hem.

Maar het was een mooie tijd, dat wel. Één zijn met het water. Het voelen, horen, ademen, proeven. Het had meer smaken, kleuren en geuren dan anderen wisten. Nu ving hij er soms nog een glimp van op, maar hij was het verleerd, het was hem afgenomen en hij was het zo goed als vergeten. Hij voelde enkel af en toe een leegte die hij vulde door in de zee te gaan staan en te dagdromen. Maar wie zou zo een verhaal nu geloven? De paarden hier zouden hem in zijn gezicht uitlachen als hij het hen zou vertellen, maar voor Diablo was het het mooiste moment uit zijn leven.

Nadat Serano had vernomen dat Diablo een leider was, ontspande hij meteen. Dat was voor Diablo de aanleiding om zich nu ook, buiten schouders en hals, volledig te ontspannen. Hij knikte bij zijn woorden en glimlachte vervolgens kort. "Ik ben inderdaad de nieuwe leider van rang 1," herhaalde hij Seranos volledige zin, een beetje om zichzelf te prijzen. Het klonk vreemd om te zeggen. Onrealistisch, als je ziet dat hij amper een week geleden nog steeds de kalme, makke, nietsdoende Diablo was die hij een hele tijd terug is geworden. "Nou, dankje, ik weet alleen nog niet echt wat ik moet verwachten," gaf hij twijfelend toe.

Een gevoel van onbehagen bekroop Diablo, hij had ook niet tegen Theron gezegd wat zijn verleden was. Hij had zich uitgesproken, gezegd dat hij niet vond dat de hengst recht had om achter Diablos verleden te vragen, of eender ander paard, maar hij had zijn reactie niet meer gekregen. Maar hij was vrijwillig tegen Serano begonnen en had nu niet meer het recht om dat te zeggen. Misschien was Diablo wel een beetje egoistisch, misschien schaamde hij zich te hard. "Verkrachting," was het enige woord dat hij uitbracht. Het klonk hard en was niet toonvast, en hij slikte even de brok in zijn keel weg. Een brok van onbekende afkomst, want hij kon de emoties die door zijn lichaam krioelden niet echt omschrijven. Later, toen hij een zogenaamde 'God' werd, had hij opnieuw zijn krachten misbruikt. Hij en Maya maakten deel uit van de slechte kant van de kudde, al hadden ze elkaar wel lief gehad.

"En moord," vervolgde Diablo dus, denkende aan die tijd. Bij Seranos volgende vraag stond de hengst wederom met zijn mond vol tanden. Was dit wat hij werkelijk wou? Hij wou liefde, wat hier een onmogelijke opdracht leek. Vele waren innerlijk gebroken, anderen hadden gewoon liefde afgezworen. Begrijp me niet verkeerd, ook Diablo had gevoelens voorlopig verbannen, maar hij hunkerde er soms wel nog naar. Hij hunkerde naar de passie die hij vroeger bezat. Naast zijn 'zwarte hart', had hij wel een hart met vuur, vuur dat brandde voor Maya, en uiteindelijk gewoon weer doofde. "Ik wil leven," antwoorde de Shire tijfelend. "Ik wil leven en ik wil er gelukkig mee zijn, maar ik ben er nog niet achter wat mij gelukkig maakt of zou kunnen maken. Ik heb altijd genoegen genomen met wat ik had, maar misschien moet ik passie vinden in het groeien. Zoals zovelen dat hier moeten terugvinden, levenslust. Ik heb vreugde in mijn leven, maar het kan steeds beter, er is altijd plaats voor verbetering. Je moet constant aan jezelf werken, en wanneer je dat opgeeft... Ja..." Hij maakte zijn zin niet echt af, Serano kon wel voor zichzelf uitmaken wat 'opgeven' teweeg bracht in je leven. We waren leiders van BMH, we wisten wat de gevolgen waren.

Diablo glimlachte even kort en knikte. "Ik mag mezelf dus gelukkig prijzen dat ik een hengst van veel slaap ben. Een paar dagen overslaan zal voor mij een makkelijkere taak zijn dan voor anderen." Zoals Serano zei, hij had een slechte nachtrust gehad en was lichtjes op Diablo uitgevallen. Diablo had een meer stabiel humeur, had een stabielere, positievere geest. Daarom niet persé omdat hij een ander karakter gehad, gewoon omwille van zijn slaappatroon.