'Ignorance bumping its head in the dark'

Het tempo waarmee de bruine hengst zich voortbewoog was gestaag. Een vlot tempo, maar minder vlot dan waarmee hij zich enkele dagen geleden had voortbewogen. Met elke stap die hij zette, zonken zijn hoeven volledig weg in de witte massa die de grond bedekte en weerklonk er een knerpend geluid. Een dorstig gevoel speelde in Forcas zijn mond en met een semi-uitgeputte blik in zijn ogen keek hij om zich heen, over de besneeuwde vlakte waar hij eenzaam en alleen over liep. Een zacht, kabbelend geluid klonk als muziek in zijn oren, waardoor deze energiek naar voren kwamen te staan. Enkele tientallen meters verder slingerde een klein, ondiep beekje over de open vlakte. Terwijl hij naderde zag hij hoe ijs zich had gemanifesteerd op bepaalde delen van het wateroppervlak. Forcas brieste zacht, liet zijn neusvleugels trillen en keek kort omhoog hoe de wolkjes warme lucht opgingen in de omgeving. Een eenzaam gevoel trok over hem heen toen hij het water naderde en hij zijn hoef op het dunne ijs plaatste. Dagenlang had hij geen enkel paard gezien, het leek haast alsof ze met het vallen van de sneeuw allemaal waren verdwenen, alsof ze allemaal mee ingesneeuwd waren. Met een krak doorbrak hij het ijs, om onmiddellijk zijn snuit in het koude water te drukken en met gulzige teugen van het ijzige water te drinken. De hengst kneep zijn ogen krampachtig dicht, voelde hoe de koude op zijn hersenen en borstkast sloeg, maar bleef toch gretig doordrinken totdat ook zijn mond de koude niet meer kon verdragen en zijn dorst gelest was. De waterdruppels die aan zijn tastharen hingen vroren onmiddellijk aan toen hij zijn hoofd weer ophief en hij zijn ogen opnieuw de omgeving rondstuurde. Voor de zoveelste keer hoopte hij een ander, levend wezen te ontdekken, maar weer opnieuw werd hij teleurgesteld.

Spijt dat hij vertrokken was? Nooit. Hij had lang genoeg in de aanwezigheid van de andere, jonge hengsten vertoefd. Zelfs in zijn ogen was het duidelijk dat ze beter hun eigen weg konden gaan, en dat betekende veel. Behalve de bijtwonde bij zijn schoft was er niets meer van de uit de hand gelopen spelletjes te zien. Vier jonge hengsten, bomvol testosteron, in zijn ogen één groot feest, totdat het instinct het van het gezonde verstand overnam en het meer leek op een battle royal dan hetgeen ze zouden willen dat het was. Een kudde van vier, groots, krachtig, majestueus. Al had hij op voorhand ook al geweten dat het gedoemd was om te falen. Maar waarom niet proberen?

En daar stond hij dan, aan de rand van een dennenbos waar hij op automatische piloot naartoe gewandeld was. Terwijl hij tussen de bomen door keek, merkte hij hoe het opnieuw begon te sneeuwen. In enkele seconden tijd hing zijn dikke vacht weer vol met sneeuwvlokken die langzaam wegsmolten onder zijn lichaamswarmte en zijn vacht nat en koud maakten. Resoluut stak hij de rand tussen het bos en de open vlakte open, in de hoop om daar wat beschutting te vinden tegen de sneeuw. Hoe lang hij langs de bosrand op wandelde?  Hij had er geen idee van, tijd was iets subjectief geworden de laatste paar dagen. Totdat hij uit zijn trance werd gehaald door iets..bekend. En onbekend tegelijkertijd. Zijn houding veranderde in een oogopslag, zijn hals kreeg weer die trotse kromming en zijn neusvleugels stonden opengesperd terwijl hij luidruchtig de lucht naar binnen trok. Paarden, of op zijn minst één. Vastberaden bracht hij zijn gespierde lichaam in beweging, vond voor het eerst in tijden weer de motivatie om te draven. Forcas ging zijn neus achterna, als een hond die een kluif had geroken. Waar zijn zware hoeven neerkwamen braken twijgjes, klonk een gedempt geluid van de niet ondergesneeuwde bosrand.

Hoe dichter hij kwam, hoe duidelijker de geur werd en hoe meer de adrenaline in zijn lichaam kwam opzetten. Een zachte, brommende hinnik klonk in de achterkant van zijn keel, terwijl hij tussen de voorbij razende bomen naar de open vlakte te kijken, in de hoop om iets op te vangen. En daar was het dan.. Het eerste paard dat hij zag was monsterlijk groot, en leek in zijn richting te kijken voordat het zijn hoofd omdraaide naar.. Nog meer paarden. Forcas wist zijn enthousiasme niet te temperen, schoot onbezonnen over in galop richting de scheidingslijn tussen vlakte en bos. Alsof het een hindernis was, sprong hij er overheen, kwam met een doffe dreun opnieuw neer in de sneeuw en schoof op vier benen wat vooruit voordat hij zijn galop hervatte. Nu hij zijn aanwezigheid op die manier verraden had, besefte hij pas wat voor gevolgen het kon hebben. Wie was deze kudde? Hoe zouden ze op hem reageren? Tijd om daarover na te denken had hij niet, want voor hij het wist was hij nog maar enkele meters van het enorme, donkerbruine paard verwijderd. Op het laatste moment week hij uit, moest bijna opzij springen om niet tegen hem aan te beuken. Forcas probeerde zijn snelheid te temperen, iets wat niet vanzelfsprekend was met sneeuw onder zijn hoeven. Dus hij draaide groot om het paard heen, keek hem daarbij ondoorbroken aan, wachtende op de reactie die hij zou geven op zijn entree die hij eigenlijk niet op die manier bedoeld had. Uiteindelijk kwam hij tot stilstand, met zijn hoeven weer diep in de sneeuw en zijn vier benen kaarsrecht gestrekt van de spanning. Hoewel hij niet snel bang of geïntimideerd was, was deze situatie wel overweldigend, of toch voor hem in ieder geval. Een rilling van adrenaline ging door zijn lichaam en een reutelend geluid weerklonk via zijn neus. Van een entree gesproken..

'Ignorance bumping its head in the dark'

Zijn hinnik werd als enige beantwoord door een veulen van amper enkele maanden oud. Voor de rest bleef het stil, te stil naar zijn goesting. Het enige wat hij kreeg toegeworpen waren blikken van de paarden wiens rust hij had verstoord. Zelfs de gigantische hengst die hij als eerste voorbij raasde, leek niet geïmpressioneerd door zijn plotse vertoning. Het was niet zijn bedoeling geweest om op zulke manier zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Maar na de dagen van stilte en gebrek aan communicatie, was het een instinct wat het van hem had overgenomen. En instinct dacht niet altijd even helder na als het gezonde verstand. Daarom dat hij zich mispakte in de sneeuw, een meter vooruit schoof voordat hij besefte dat hij zijn snelheid langzaam moest minderen, en niet zo bruusk. Bijna was hij tegen de gigantische hengst aan geknald, maar zelfs dat leek hem niet veel te deren. De enige reactie die hij kreeg waren oren die kort naar achteren werden gelegd en een taxerende blik. Forcas kwam tot stilstand, dag en nacht verschil met de manier waarop hij tussen de bomen door was gesprongen. Rookwolken van hete adem stoomden uit zijn neus en hij stuurde een luid, briesend geluid over de vlakte. Voor enkele seconden keek hij de gigantische hengst recht in zijn ogen aan, merkte al snel op dat er iets niet klopte aan zijn ogen en de blik die hij er in droeg.

’Jij hebt in een hele lange tijd geen paarden meer gezien.’ De stem van de hengst tegenover hem klonk zwaar, met een zweem van wijsheid die Forcas nog nooit gehoord had. De paarden waar hij het afgelopen halfjaar mee had omgegaan waren… niet zoals de hengst voor hem. Hij slikte, voelde zijn geleste dorst weer langzaam opkomen door de inspanning die hij zonet geleverd had. ’Hoe raad je het.’ merkte Forcas behoedzaam op en krabde rustig met zijn voorbeen door de sneeuw. De adrenaline gierde nog steeds door zijn lichaam en het was moeilijk voor hem om stil te blijven staan. Daarnaast maakte de rust die de hengst met zich meebracht hem op een bepaalde manier nerveus. De houding die hij over zich had hangen, het was iets wat hij absoluut niet kon thuisbrengen. Kort maakte hij zijn blik los van het paard tegenover hem en keek langs hem door, naar de kudde die achter hem schuilging als het ware. Voor zover hij het kon zien waren het een heleboel paarden, iets wat ervoor zorgde dat er een klein vlammetje in hem weer aangewakkerd werd. ’Welkom op het land van de blauwe maan.’ Zijn aandacht vestigde hij weer naar het paard dat hem aansprak en hij kneep zijn ogen bedenkelijk dicht voordat hij zijn hoofd wat omhoog hief en er mee schudde. ’Wat? Blauwe maan?’ onwillekeurig ging zijn blik naar omhoog, naar de hemel als poging om ergens een blauwe maan gewaar te nemen. ’Je doet precies alsof ik in een ander universum ben beland.’ Hij draaide zijn hoofd naar achteren, naar het bos waar hij vandaan kwam. ’Van zo ver ben ik nu ook weer niet gekomen..’ Vastberaden keek hij weer naar voren, maar toen hij het paard opnieuw aankeek, smolt die vastberadenheid langzaam weg. Van waar hij kwam waren er geen paarden van die grootte, laat staan met een paarsgekleurd oog. En hij betrapte zichzelf erop dat ook de vegetatie waar hij vandaag kwam geheel anders was..  ’Of wel?’ sprak hij meer tegen zichzelf als tegen het paard voor hem. Hoeveel kilometers kon een paard afleggen op een week tijd?