Lost in the snow ~Theron

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

De blauwe maan straalt aan de hemel en de winter is ook aangebroken, ondanks dat het koud is en dat de bomen kaal zijn, is de winter een prachtig seizoen. de witte sneeuw en de dieren die hun winterslaap houden is gewoon prachtig. Dikke vlokken vallen op haar rug. Ze voelen koud en hun witte kleur steekt of tegen haar donkere aftekeningen. Genietend van het winter landschap loopt ze zonder het zelf te beseffen richting Orlais. Haar ogen kijken rond, een speelse fonkel die de vorm lijkt te hebben van een sneeuwvlok, is duidelijk te zien en deze word bijgestaan door een sierlijke glimlach die plots op haar lippen verschijnt. Haar hoeven zakken weg in de sneeuw die al in een redelijk dik laagje op de grond lag. Bij elke pas stuift de wind op en vliegt rond in kleine wolkjes. Haar vacht staat dik, maar nog steeds waren haar puntige aftekeningen goed zichtbaar. Ondanks haar ruige uiterlijk en grijzige kleur is ze een natuurliefhebber uit hart en nieren. Haar groene ogen kijken het gebied vol bewondering aan en zet haar lichaam langzaam stil om alles goed in zich op te nemen. AL gauw gaat ze weer over in een soepele galop en de gure wind blaast door haar vacht. Ze draait haar hoofd weg, weg van de wind. Door een plotse windstoot moet ze haar benen uiteen zetten en moet ze zelfs een stap opzij zetten.

Eenmaal dat de wind weg is loopt ze weer verder, verder op zoek naar andere prachtige plekken die ze kan bezoeken en zelfs kan bewonderen. Haar benen hebben moeite om door de dikke sneeuw te komen en haar hals begint zelfs al klammig te voelen. Ze weet maar al te best dat ze nu beter wat rustiger aan deed, want als ze echt begint te zweten en ze koelt af kan ze zonder problemen verkouden worden en zonder bescherming was het voor de natuur niet moeilijk om dan een einde aan haar leven te maken en haar te laten sterven door een ziekte en door haar dood te laten vriezen.

Ze zet haar lichaam weer in een soepele en stap die weinig energie vroeg en gaat van de open vlakte af. Haar lichaam beweegt zich de bossen in. Ze weet maar al te best dat dat op dit moment niet de veiligste plek was aangezien de blauwe maan de lucht sierde. Maar de open vlakte was nu ook niet de veiligste plek om te blijven terwijl ze het stilaan heel koud kreeg en dus een perfect doelwit zou zijn. In de bossen kon ze zich beter verbergen. Ze stil mogelijk beweegt ze zich tussen de bomen door, op zoek naar een plek om te schuilen voor de sneeuwstorm die er zat aan te komen. Vanity zag het aan de lucht en ze voelde het ook. Slapen zit er niet in, ze is helemaal alleen en schimmen lagen overal op de loer. Wanneer ze dieper Orlais inwandelt via het bos, heeft ze door dat ze niet meer in Minanter is. Ze heeft alle bossen en velden afgelopen zodat ze zeker weet dat ze nooit zou verdwalen en dat ze altijd haar weg zou weten. Is ze nu werkelijk naar een ander gebied gegaan terwijl ze eindelijk groot gevaar loopt. Haar blik is nu niet meer vol bewondering, neen, er is zelf schrik in te lezen. Ze zal haar nieuwe alpha, betha en gamma zwaar teleurstellen. Ze draait haar hoofd weg als ze nog maar denkt aan de blik in de ogen van Diablo en Morax.

Toch wandelt ze stevig door en kijkt zoekend rond. Ze wilt hinniken om hulp, naar gezelschap, maar ze houd zich stil om geen aandacht te trekken van ongewilde gasten. Ze sneeuw die uit de lucht valt belabberd haar zicht en dus trekt ze haar ogen tot spleetjes. In de verte ziet ze een bont paard staan. Ze zet haar lichaam abrupt stil, misschien was het wel een schim. Ze twijfelt. Zou ze er nu heen gaan, zich wegdraaien of net blijven staan. Ze gaat het er op wagen en blijft gewoon staan, ze heeft niet op tijd een schuilplaats kunnen vinden en zoals ze al dacht kwam er een sneeuwstorm opzetten. De kleine sneeuwvlokjes veranderde al snel in dikke vlokken die met een razende snelheid uit de lucht komen vallen.

No one can promise that they will never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end

Menig paard kende hem nu. Menig paard had hij gesproken en menig paard had hem leren waarderen. De pinto hengst glimlachte zacht. Hunter had zich niet meer laten zien. Maar nu was Towra niet meer de Alfa, hij was dat nu. En hij had nu een Beta. Zijn nieuwe wederhelft aan de top van Rang twee. Lerav. Hoewel Lerav niet was zoals Towra voor hem was geweest. Hoe Towra nu nog was. Zijn broeder. Zijn beste vriend en een van zijn enige vertrouwenspersonen. Zacht glimlachte hij bij die gedachte. Tja, sinds alles was er niet veel meer te vertrouwen van zijn geschiedenis. Noch zijn vader. Noch Hunter, en al helemaal niet Whisper.. Al was die wonderschone merrie die ooit zijn bride to be was niets meer als stof..

Het was winter en witte vlokken vielen uit de hemel op zijn vacht. Hij nam de moeite niet eens om het van zijn rug af te krijgen. Ze zouden toch weer terug keren om hun rechtmatige plek op zijn rug toe te eigenen. Dus nam hij maar genoegen met het kleine laagje witte laagje op zijn gevlekte vacht. Hij had belangrijkere zaken. Zijn kudde beschermen tegen de verwoestende krachten van de Schimmen. Hij mocht niet rusten. Hij moest vechten voor zijn leven en voor het leven van zijn kudde. Hen beschermen samen met Lerav en Roque. En Theron zou niet rusten voor hij zeker wist dat elk lid van zijn deel van de grote kudde van BMH veilig was.

Met zijn ogen samengeknepen tegen de sneeuw stampte hij door. Zoekend naar enig teken van leven in de kille winterwind. En toen, op het moment dat hij zich had willen omdraaiden liet zijn goede oog hem een silhouet zien. Nog dichter kneep hij zijn ogen op elkaar en deed een stap naar voren. De zachte warme lucht van een merrie dreef zijn neusgaten binnen en Theron wist meteen twee dingen zeker. Deze merrie was geen Schim, en deze merrie zat niet in zijn rang. Hij verlaagde zijn hoofd en stapte haar gezichtsveld in. Langzaam hief hij zijn hoofd weer wat hoger waardoor zijn manen tegen zijn hals aan klapte. "Kan ik je helpen?" Klonk zijn stem warm terwijl hij haar recht aankeek. "Een merrie hoort niet alleen te zijn tijdens tijden als deze, zeker niet met deze weersomstandigheid en deze tijd van de maand." Zijn stem was oprecht bezorgd en hij keek haar twijfelend aan. In zijn kudde of niet. Ze liep hier gevaar en dat was iets wat Theron absoluut niet kon toestaan. Welke rang dan ook. Ze was nu op zijn grondgebied en dat betekende onder zijn bescherming.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

. V A N I T Y .
No one can promise that they never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end.

Haar blik kijkt wat rond, op zoek naar een ander paard. Al gauw word haar aandacht getrokken door een zachte, maar toch lage stem. ”Ik weet het, ik werd zo meegetrokken door de natuur dat ik geen idee had dat ik naar Orlais was gelopen.” Haar stem was rustig en zacht, nog duidelijk onder de indruk. Haar benen waden zich een weg daar de sneeuw, zo richting de hengst. Wanneer ze merkt dat zijn linkeroog blind was draait zich bewust naar rechts en gaat naast hem staan, nog een redelijke afstand om niet te opdringerig te lijken of te zijn. Met een simpele glimlach kijkt ze de hengst aan en stelt het een simpele vraag, een vraag die ze graag stelde. Dit was voor haar heel belangrijk. ”Wat vind je van de natuur? Ook een natuurliefhebber?” Ze wandelt een paar stappen verder en kijkt dan achterom om te vragen of hij mee gaat.

Een glimlach siert haar lippen en ze beweegt zich sierlijk en soepel door het laagje sneeuw dat het groene gras bedekte. Ze was hier nog niet zo heel lang en nog maar zelden in Orlais geweest, enkel nog naar aan de grens geweest en er net over. Toch had ze al een magische plek gevonden. Haar benen werken zich naar benen, richting de top van dit toch redelijk hoge heuveltje. Eenmaal daar had je een prachtig uitzicht over het landschap en de ijzige bevroren rivier, die al vrij dik leek te zijn. ”Zou die al sterk genoeg zijn om op te lopen ??” Vanity had nog nooit eerder op ijs gestaan en wou daar nu dus verandering in brengen.

Haar hoofd laat ze wat zakken en kijkt de prachtige vijver aan, daarna draait ze haar hoofd weer naar de hengst. ”Hoe noem je trouwens? Ik ben Vanity.” Ze had er nog geen benul van dat de hengst naast haar een alpha was en dat wou ze graag zo houden. Meestal verafschuwd ze alpha’s, omdat ze vaak arrogant zijn en zichzelf heel wat vinden. De hengst leek momenteel zich normaal te gedragen en dus zou Vanity nergens naar vragen of zich ook niks beginnen afvragen.

Wanneer de sneeuw haar benen ijskoud maakt stampt ze eens met haar achterhoef en wat er gebeurde ging tegen al haar verwachtingen in. Een grote berg sneeuw die op de boom boven haar hoofd lag valt boven op hun hoofden. Vanity was wel een gibberkont en dus schiet ze meteen in de lach en als ze de hengst naast haar ziet staan met sneeuw op zijn hoofd en hals lacht ze nog meer. Maar al gauw stopt ze, wat ze deed was onbeleefd en zeker onbeschoft, je lacht niet met andere paarden en zeker niet als je het zelf hebt veroorzaakt. Verlegen en duidelijk schamend van haar fout draait ze haar hoofd wat weg. Haar ouders hadden haar nooit zo opgevoed, altijd was haar geleerd nooit paarden uit te lachen of met ze te lachen als ze geen mopje maakte. Dat had ze ook nooit kunnen doen doordat ze tot de dag van vandaag of toch een maand geleden naar BMH kwam, bij haar ouders leefde en nooit in contact is gekomen, behalve met hen.

Haar blik word weer getrokken door de natuur en voor al door de rivier die ze zo graag eens wou bewandelen.

”Ik weet het, ik werd zo meegetrokken door de natuur dat ik geen idee had dat ik naar Orlais was gelopen.” Haar stem was rustig en zacht, nog duidelijk onder de indruk. Theron begon te lachen terwijl hij naar de neerdwarrelende sneeuw keek. Wetend dat deze merrie nog niet uitgesproken was. Rustig wachtte hij terwijl hij licht vragend naar haar keek. ”Wat vind je van de natuur? Ook een natuurliefhebber?” Ze wandelde een paar stappen verder en keek achterom om te vragen of hij mee ging. Hij grijnsde zacht en liep langzaam achter haar aan. Rustig wachtend en haar woorden door zijn hoofd laten gaand. Na haar opmerking over de rivier en of ze er op kon lopen schudde hij zijn hoofd. "Ik denk het niet, winter heeft nog maar net haar intrede gedaan en een nacht ijs is onbetrouwbaar." Hij glimlachte waterig en schudde even zijn lange manen uit zijn gezicht.

”Hoe noem je trouwens? Ik ben Vanity.” Haar naam deed hem zacht glimlachen en hij keek haar onderzoekend aan. "Theron Hunter of the West is mijn geboorte naam. Geschonken door mijn vader." Het woord vader sprak hij met lichte tegenzin uit. hoewel hij heel open en eerlijk over zijn verleden was was zijn vader toch een pijnlijke plek in zijn hart. "De meeste zeggen Theron, maar je mag me noemen zoals je wilt. Zo word ik bijvoorbeeld ook Rots hoog in de Bergen genoemd door iemand." De gedachte aan de jonge en zeer wijze Hazel Rah deed hem glimlachen. Zij was bij verre de merrie met wie hij het meest interesante gesprek had gehad en de naam Rots hoog in de Bergen had hij dan ook met trots ge aanvaard door de hazelbruine merrie. Hij glimlachte nogmaals terwijl hij ook naar de rivier stapte en er met zijn hoef half op balanceerde. Het kraakte gevaarlijk onder zijn gewicht maar scheuren leken zich niet te vormen. Hij trok even met zijn oren en zette daarna meer gewicht op zijn hoef. "Krakend ijs is goed.." Ademde hij zacht. "Ijs leeft het is slechts de bevroren staat van water. Dus kraken is goed. Dat bewijst dat het leven niet opgegeven is." Fluisterde hij zacht en snuffelde even aan het ijs. "Ik denk dat het veilig is Vanity." Bevestigde hij zichzelf zacht en keek haar aan. "Alsnog moet je wel voorzichtig zijn." Waarschuwde hij haar snel en keek om zich heen. Er verzekerd van te zijn dat er geen ongewilde gasten naar hen keken.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

. V A N I T Y .
No one can promise that they never hurt you, because one at a time or another they will, the real promise is, if the time you spent together will be worth the pain in the end.

Haar blik rust op het bonte gezicht van Theron. Zonder enige twijfel volgt ze hem en kijkt verbaasd als hij zijn op het ijs zet, ondanks dat hij net nog zei dat het ijs misschien nog niet dik genoeg was. Met zijn toestemming, als je dat zo mag noemen, plaatst ze ook beide voorhoeven op het glibberige ijs. Nog voor ze helemaal op het ijs stong schoof een van haar voorbenen weg waardoor ook het tweede wegschoof en met haar hoofd op het laagje ijs op het water smakte. Haar ogen flapperde geërgerd en ze zuchtte eens terwijl ze daar nog steeds op het ijs lag. De grijze voorbenen met de rare aftekeningen lagen ondertussen al voor haar hoofd. Vanity zou nu knalrood zien, moesten paarden kunnen blozen.

Ze raapt zichzelf weer bijeen, maar wanneer ze weer op haar benen staat schoof ze weer bijna weg, nog net kon ze zich rechthouden en ze trok zich terug tot op de veilige vaste grond die bedekt is met een laagje sneeuw. "Ik denk wel dat je kan zien dat ik het niet echt kan." Haar stem was zacht en rustig, toch was er duidelijk in te horen dat ze zich schaamde voor wat er net was gebeurt.

Voor Theron het helemaal kon zien zag hij hoe ze onderuit gleed en duwde hij meteen lachend zijn neus onder haar nek. Hij liet haar heel even stuntelen en hielp haar daarna verder omhoog. "Ik denk wel dat je kan zien dat ik het niet echt kan." Was het enige commentaar wat ze gaf en hij begon harder te lachen.

"Het is slechts een kwestie van oefenen jonge Vanity." Zijn stem was lachend en vriendelijk terwijl hij opnieuw zijn voorbenen op het ijs plaatste waarbij hij al zijn gewicht op zijn achterbenen liet steunen. Op het moment dat hij zijn achterbenen ook op het ijs plaatste liet hij het gewicht weer gelijkmatig verdeelt en keek haar aan. "Zie je, het is slechts oefenen." Hij begon te lachen en schudde zijn hoofd om vervolgens weer van het ijs af te gaan, het risico niet willen nemen dat het ijs hen zometeen samen niet zou houden. "Verdeel je gewicht zodat je niet onderuit gaat en er zou geen enkel probleem moeten zijn." Hij glimlachte warm naar de merrie en keek nieuwsgierig toe tot ze haar volgende poging zou nemen.

**Profile**

» hoofprints in the snow. ~open
» Only miss the sun when it starts to snow
» ღ Zehlia -- Snow is falling ..
» x And the snow slowly falls... [Open]
» Zehlia ღ Darkness en falling snow ... Triptune

Lost in the snow ~Theron

Lost in the snow ~Theron

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen