DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Engeltje. dat was hoe haar moeder Darlica haar noemde. eikel. dat was hoe haar moeder haar vader Aeron noemde. de loner had, zo vertelde haar moeder haar dikwijls, haar gedekt zonder dat ze het wilde, maar toch was Dahlai een engeltje en zou ze haar nooit kwijt willen. Nu was het zo ver. de kleine merrie was uiteindelijk oud genoeg om onder haar moeder uit te komen. gelukkig. een verstikking was het geweest. haar moeder hield van haar, dat was duidelijk, maar altijd dezelfde verhalen, over hoe erg ze het vond dat ze haar zoon Roque had achtergelaten, over hoe kwaad ze was op Dahlai's vader.. vreselijk vond ze het.

de kleine, toffee kleurige merrie brieste opgelaten en draafde door Orlais, haar slanke maar korte benen hoog optillend over de hopen sneeuw. het zou niet lang meer duren voor ze echt weg was van haar moeder, die verbannen was naar minanter, en zij eindelijk naar anderfels zou kunnen. tot nu toe durfde ze het niet. haar moeder achterlaten was toch moeilijker dan ze dacht. enkele uren kon nog wel, maar het idee dat haar kleine bonte moedertje helemaal alleen zou achterblijven, zonder de mogelijkheid om haar op te komen zoeken, dat kon ze nog even niet aan. vanuit Orlais was Minanter niet ver weg, en haar moeder vinden was nooit moeilijk, ze hield zich altijd op in het bos. maar vanuit Anderfels zou het toch een stuk verder zijn om haar te bezoeken, en het werd tijd dat de toffekleurige Dahlai haar eigen leven ging leiden, zonder haar moeder overal bij te betrekken.

haar donkere manen wapperden in de wind terwijl ze haar lichaam moeiteloos in galop zette en door het gebied kruiste. aangekomen bij de rand van het bos stopte ze abrupt, haar lichaam gespannen terwijl haar ogen naar de bossen staarden. het zat nog vers in haar geheugen. hoe alles in brand had gestaan, een boom bijna boven op haar was gevallen en haar staart brandde. gelukkig was de vieze brandwond goed geheeld, en had ze maar een klein litteken er aan over gehouden op haar achterbeen, maar de herinnering zou ze voor altijd bij zich dragen. de geur van de verschroeide aarde, de wonden van de paarden om haar heen, het stond haar nog zo voor de ogen. haar ogen sloten zich, terwijl ze oppervlakkig, gehaast ademde, bijna in paniek, zo echt waren de herinneringen nog voor haar. ze was een veulen geweest, waardoor alles nog veel meer in druk op haar had gemaakt.

*Open for anyone.

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Een klap liet haar opschrikken uit haar gedachten, en haar ogen schoten rond opzoek naar het geen dat het veroorzaakt had. Al snel ziet ze een hengst, lichtgekleurd. Zijn lichaam ligt levenloos op de grond,de sneeuw erom heen dwarrelend dat hij blijkbaar heeft opgeschept tijdens zijn val. Een deel van een boomstronk was zichtbaar onder de uitgegraven sneeuw. Hij was gestruikeld zeker.

Even haalt ze diep adem om haar gedachten te kalmeren, de brand uit haar te halen en zich weer op het hier en nu te richten, waar de blauwe maan haar blauwe oog liet stralen, terwijl haar groen/gouden oog strak op de hengst gericht was. Haar verschillend gekleurden ogen hadden bijna iets griezeligs, zo goed waren emoties er vaak in zichtbaar.

’hee..’ zachtjes drukte ze haar neus tegen de hengst zijn rug. ’gaat het?’ haar zachte, hoge stem had geen moeite om boven de wind uit te komen die om hen heen gierde. Hij was duidelijk verstaanbaar maar toch lieflijk en zacht.

De hengst reageerde voorals nog niet, en nu duwde ze haar voorhoef zacht tegen zijn schouder aan. Hij moest opstaan, de koude sneeuw zou hem geen goed doen. ’Komop joh..’ haar stem begon paniekerig te worden. Zo onder de blauwe maan zou de hengst een makkelijke prooi zijn voor de schimmen als hij zo bleef liggen, duidelijk niet in staat zich te verdedigen.

even nam het gevoel om weg te rennen haar over, terwijl haar oren schichtig ronddraaiden opzoek naar gevaar, maar dan vermand ze zich en richt haar ogen weer op de hengst voor zich. Ze kende hem niet, maar toch kon ze hem niet zomaar achterlaten. Niet onder de blauwe maan. Wat er met hem kon gebeuren wilde ze niet op haar geweten hebben.

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


De hengst leek eindelijk bij te komen. Hij probeerde overeind te krabbelen, maar dat lukte hem in eerste instantie niet. ’wat is er?’ hoorde ze zijn stem voor de eerste keer. Dahlai grinnikte terwijl ze een stap achteruit deed om hem de ruimte te geven om overeind te komen. ’Wat denk je dat er is, je bent een hapje voor de schimmen zo, sta op joh!’

Uiteindelijk was hij overeind gekrabbeld en bedankte hij haar. Dahlai’s ogen waren echter op het bloed in de sneeuw gericht. Dit was niet goed.. ’Komop, wegwezen hier’ beval ze hem. Ze wist niet eens zijn naam, en hij die van haar waarschijnlijk ook niet, maar het zag er naar uit dat hij niet veel wist van bmh, anders had hij zelf wel gezorgd dat hij niet bloedend in de sneeuw terecht was gekomen tijdens de blauwe maan.

Ze duwde haar neus even tegen hem aan en stapte toen weg, weg van het bloed, weg van de plek die de schimmen binnen no time zouden vinden, geleidt door hun scherpe neuzen. ’Ik ben Dahlai’ knikte ze toen naar hem, terwijl ze even haar ogen over zijn lichaam liet glijden. De vreemdeling voor haar was een knappe hengst, en hij zou zijn best moeten doen om te overleven, anders zou ze voor altijd kwaad op hem zijn. Waarom had ze anders die moeite gedaan om hem bij te brengen, om hem te helpen?

ze liet haar ranke lichaam door de sneeuw ploegen terwijl haar oren schichtig heen en weer gingen, opzoek naar tekenen van gevaar. De enige die haar nu zou kunnen helpen, haar moeder, was nergens te bekennen. Zij zat vast in minanter, verbannen door de stomme fouten die ze gemaakt had. Dahlai mistte haar, maar aan de andere kant was ze blij dat ze uit haar verstikkende greep was losgekomen nu ze zichzelf een rang 2 paard mocht noemen, en het prachtige Orlais haar thuis mocht noemen.

Vanth grinnikte te vreden wanneer Xariv aan haar voorbij vloog. De zielige arabiere hengst wist gewoon niet beter, de arme jongen. Hij had zich laten meedrijven met haar woorden en zich tot Avanti's kudde gekeerd. Haar tong streek over haar lippen terwijl ze met haar lelijk geklitte manen door de bossen liep. Deze manen waren ooit prachtig glad zonder knopen. De bijna zwarte manen met een blauwe schijn aaide elke dag opnieuw haar hals. Het enige wta ze nu nog dagen was achter allemaal takken hangen. Dit loste Vanth op daar ze dan gewoon uit te trekken. Ze miste haar mooie uiterlijk soms en wilde op de een of andere manier soms terug keren naar haar oude leven, maar deze beslissing neemt ze te laat.

Haar oren draaide alle kanten op wanneer ze een paard in de buurt rook. Een vuile grinnik rolde over haar lippen naar buiten en ze trippelde naar het dier toe. Ze trok haar hoektanden binnen haar mond en liep naar het paard toe. "Ben je verdwaalt mijn lief?" sprak ze vriendelijk en keek de merrie met vragende ogen aan. "Ik ben verdwaalt ne het is blauwe maan en wil niet ten prooi vallen" De merrie haar stem trilde en terecht, ook al had ze geen idee dat ze nu oog in oog stond met een schim. "Deary, maak je geen zorgen, ik zorg ervoor dat schimmen je niet te pakken krijgen." Ze draaide zich wat om en fluisterde heel stilletjes in de merrie haar oor. "Andere schimmen toch niet" De merrie verstijfde van de angst en keek Vanth angstig aan. Een kreet verliet haar lippen, met deze greep Vanth snel in en boord haar tanden in de merrie haar hals om deze vervolgens op de grond te gooien. Wanneer er geen leven meer in het dier zat duwde ze haar zonder emoties van de klif af. "Wat een zielig paard." Ze rolde met haar ogen en wandelde verder.

Niet veel verder zag ze een koppeltje lopen. Dit was haar tweede kans. Gauw likte ze het bloed van haar lippen en trok haar hoektanden haar mond weer binnen. Ze ging voor de twee staan en keek ze met een licht geschokte blik aan. "Hebben jullie dat gehoord? Die merrie is gewoon van de klif gevallen." Vanth stopte even haar zin en deed alsof ze er echt was van verschoten. "Ze was aan het rennen net als ik voor de schimmen, ze keek achterom en pardoes viel ze naar beneden." Ze schudde ongelovig haar hoofd en briesde lichtjes. "Ik ben er helemaal kapot van." Ze dacht helemaal iets anders, maar Vanth kon geweldig acteren en daar maakte ze hier gebruik van.

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


’Oh geloof jij daar ook al in?’ hoorde ze de stem van de nog onbekende hengst. Ze snoof en richtte haar ogen op hem, hij liep net wat achter haar. ’uhh.. ja..’ knikte ze toen, haar ene wenkbrauw vragend opgeheven. Waarom zou iemand er niet in geloven?

Dahlai herinnerde zich duidelijk de brand, en hoe de paarden kris kras door elkaar renden. De brand was aangestoken door de schimmen, hoe en wat wist ze niet, maar dat was duidelijk. De monsters hadden niks anders gedaan dan tevreden toegeken, en toen Dahlai n het bos was, haar vacht smeulend, kon ze zweren dat ze het maniakala gelach van éen van de schimmen gehoord had. Dan kwamen er de waterpaarden, die de emperor had aangestuurd. Er was geen andere mogelijkheid dat dat magie was geweest, en als dat kon bestaan, konden de hellewezens als de schimmen ook bestaan. Er was geen twijfel over mogelijk dat ze bestonden, hoe had Dahlai’s moeder er anders verliefd op kunnen worden?

ze schudde onbegrijpend haar hoofd, en ietwat kwaad op de onbekende hengst, die zich nog altijd niet had voorgesteld, stapte ze verder, uit de richting van zijn valplek. Plotseling klonk er een ijselijke gil, en daarna niks anders dan stilte, tot er een harde plof klonk bij de kliffen. Wat gebeurde er?

Dahlai legde haar oren in haar nek terwijl ze rondtuurde, haar oren schrikkerig heen en weer bewegend. Al snel kwam daar een silhouet dichterbij, en de onbekende hengst kwam ietwat beschermend voor haar staan toen de merrie dichterbij kwam. Dahlai’s oren schoten verder haar nek in terwijl ze naast hem ging staan. Hij hoefde haar niet te beschermen, dat kon ze zelf wel. Was zij niet degene zie hem net had gered?

de merrie voor hen begon éen of ander ongeloofwaardig verhaal over een paard dat van de klif gevallen was, maar het enige dat Dahlai kon was de merrie bekijken die voor hen stond. Ze zag er niet uit. Overal op haar lichaam zatten littekens, haar manen in de klitten en haar vacht was gehavend. Er zat opgedroogd bloed overal op het lichaam van de merrie, en de geur was niet al te aangenaam.

Even rilde ze, en meteen ging de hengst daarop in om te zeggen dat er niks aan de hand was, dat er alleen een merrie gevallen was. Dahlai schudde haar hoofd en duwde hem aan met haar neus. Snapte hij het dan niet? Het dier dat voor hen stond kon geen paard meer genoemd worden..

’komop, wegwezen hier.’ Zegt ze, terwijl ze haar ogen even over de merrie laat glijden, haar oren nog altijd in haar nek. Ze duwt de hengst nog eens aan en draait zich dan langzaam om, haar oren oplettend op de merrie, zodat ze een onverwachte aanval in de gaten zou hebben. Het dier hier voor hen kon niets anders zijn dan een schim, en Dahlai trilde van binnen van angst maar deed haar best om het niet te laten merken.

Vanth snifte eens kort en keek de merrie geraakt aan. "Ik ben helemaal in de war en jij wilt gaan lopen van mij?" Een traan rolde over haar wang, ze was misschien niet echt, maar zo leek ze wel. Vanth kon geweldig acteren en daar maakte ze graag gebruik van, jammer dat haar uiterlijk dit soms wat tegen zat, maar daar moesten paarden maar doorkijken. Het stuk bot dat zichtbaar was op haar flank stond lelijk tegenover het donkerbruine van haar vacht. Nu pas rook ze het bloed van de hengst en begon ze te trillen op haar benen om medelijden op te wekken. Ze liep met onzekere passen naar de merrie toe en ging voor haar staan. "Ga je mij nu echt in de steek laten?" Haar stem bibberde en haar oren draaide onzeker in het rond.

Haar bijna witte ogen werden op de hengst gericht en ze keek hem verbaast aan. "Jij denkt dat de schimmen een grapje zijn?" Ze draaide even rond de hengst en draaide haar dan weer tot de merrie. "Je hebt je vriend niet vertelt over de vloek die zich over BMH heeft verspreid?" Kort stampte ze met haar hoef op de grond en keek de merrie recht in haar ogen. "Hiermee breng je de hele kudde in gevaar, Deary" Ze zuchtte eens en schudde kort haar hoofd. Tussen haar tanden door, al fluisterend sprak ze kort. "Waar gaan we naar toe in deze wereld?"