Onderwerp: I learned to live, half a life ma 21 jan 2013 - 8:02
ossyrok
I've grown too strong to ever fall back in your arms
Bij elke stap die ik zette zakte mijn hoeven weer weg in het mulle zand dat langzaam was ontdooit vanuit de dorre winter. De lange winter vol eenzaamheid, kou en leiden was voorbij gegaan. Ik was trots hoe ik het had gered. Voor zover ik het wist waren alle paarden in mijn kudde nog levend, en was iedereen gezond. Maar ik was blij dat de winter voorbij was. Ik had rust nodig, niet persé slaap, maar rust aan mijn kop. Er even tussenuit. Ik vroeg me meerdere malen steeds weer af wie ik voor de kudde was. Was een hengst die slechts de waakhond was. Of was ik de hengst die de hele kudde op zich nam ondanks dat het zijn leven kon betekenen? Ik was trots op wat ik had bereikt in mijn leven, maar iets in me zei dat ik verder wilde. Ik wilde niet blue moon horses verlaten. Maar ik wilde meer verantwoordelijkheden. Minder stresserige rang 1 paarden, meer paarden die het waard zijn. Paarden die voor hun eigen leven kunnen vechten en niet maar afhankelijk blijven zijn. Maar waarschijnlijk was dat iets wat onmogelijk was. Dus tot die tijd moest ik het hier maar mee doen. Ik slaakte een zucht. Mijn manen hingen langs mijn dikke hals en over mijn gespierde rug.
Het lente zonnetje was doorgebroken. De zon scheen op mijn donkerbruine vacht met de strepen op mijn hals. Mijn spieren rolde onder mijn glinsterende vacht. Mijn manen klapperde in de wind die langs mijn lichaam suisde. Plotseling draaide ik mijn oren naar achter. Plat in mijn nek. De wind had de geur van een dier meegenomen, een merrie om preciezer te zijn. De afstand was onbekend, de plaats was onbekend en haar doel was onbekend. Maar als ze aan het sluipen was mocht ze wel wat voorzichtiger gaan doen. Een zware brullende hinnik verlaat mijn lippen terwijl ik me omdraai. Tot mijn verbazing stond er een redelijk grote pittige merrie. Haar brindle patroon met daarop die witte aftekeningen was niet iets wat me snel ontglipte. Ik had weer zo'n ranke arabieren merrie verwacht die bang naar je toe kwam dribbelen. Ik trok mijn sterke benen op uit het zand en steigerde hoog. Wanneer ik met een klap neer kwam stoof het zand onder mijn hoeven vandaan. Mijn hals opgekruld cirkelde ik om de merrie heen, waar kwam ze vandaan, wie was de überhaupt? Ik had haar nog nooit eerder gezien in mijn al 9 jaar durende leventje. Haar pittige hoofd door de apart gedraaide oren deden me grijnzen. "Jij dacht ik glip even weg uit de drukte?" Klonk mijn stem zacht en toch ondanks dat het gemeend was iets spottend. Ik wist niet wat ik met de toon wilde bereiken, maar het was míjn toon, die er nu even onder zat, deal with it.
OOC: ENKEL VOOR SKYFALL
Laatst aangepast door pipvl op wo 23 jan 2013 - 19:12; in totaal 2 keer bewerkt
Michelle ǤØÐ ÂßØVЄ ÂĿĿ
Profile Number of posts : 6870 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: I learned to live, half a life di 22 jan 2013 - 21:45
skyfall
"This is a story about a little girl. She never wanted to die and now she's all grown up and running loose in this world. All she wants is to survive "
Dit nieuwe gebied facineerde haar. Hoe Velkan overhet had gesproken was bijna alsof het echt de woonplaats van de duivel was maar hoe zou de bruine merrie dat moeten geloven. Ze geloofden niet in dit soort onzin de duivel, schimmen het was allemaal onzin die nergens op sloeg en Skyfall zou die hele mythe ontkrachten. Zo waar zij Skyfall was. Ze was sterk en ze had haar doel voor ogen gehouden en haar kracht werd haar beloond Serano leider van de vierde rang had haar benoemd tot Alpha van Rang twee en een zeer interesante beslissing dat wel. Want hij had een hengst onder haar geplaatst een hengst die al langer leider was. Ossyrok..
Haar lichte neus hief ze even zoals ze altijd deed in de lucht en snoof de zachte lucht in. De geur van dood was er nog altijd aanwezig en het gaf haar de kriebels en ze schudde haar hoofd. Ze trok haar oren heen en weer vervolgens slikte ze even en draaide zich half om. Haar oren zouden haar nooit verraden. Iemand had haar pad gevolgt en de statige bruine merrie staarde naar de donkere hengst die langzaam aan steeds dichterbij kwam. Aan zijn gehele houding zag ze meteen al dat hij een hoge rang bekleedde en haar minachtende houding veranderde naar intresse. Een zachte glimlach gleed over haar lippen en ze deed een halve stap dichterbij, over haar lippen liep een glimlach terwijl ze de hengst in zich op nam en statig bleef ze zo staan terwijl haar manen tegen haar bruine nek wapperde. Geen woord verliet haar lippen en stil bleef ze zo staan terwijl de hengst haar kant op kwam en de zachte glimlach op haar lippen werd langzaam breder toen ze het uiterlijk herkende. Deze hengst stond onder haar. Ossyrok. Wat een naam.
Ze snoof even en stapte met een lachje zijn richting op. Zijn stem deed haar even opkijken en ze grijnsde nog even. "We meet at last." Klonk haar stem op een gedempte toon en glimlachte. "Skyfall is de naam. En jij bent Ossyrok nietwaar." Klonk haar stem zacht en ze grijnsde nog even. Dit kon nog wel eens interessant worden...
