I learned to live half alive, and now you want me one more time ✦ Rayo

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{Soms denk je dat je veilig bent. Dat je weet hoe je moet leven. Dat je denkt dat je wijs genoeg bent, volwassen genoeg om zelf te leven. Totdat je die kennis en wijsheid nodig hebt. Dan word je geconfronteerd met de realiteit. Mijn overkwam dit. Ik wist niet meer wie ik was of hoe je moest leven. Ik had geen idee. En toen pas besefte ik me dat ik dat ook nooit het geweten. Er werd altijd al voor me gezorgd en ineens moest ik maar voor mezelf zorgen. Moest ik zelf maar bedenken hoe ik in leven bleef. En ik ontdekte een manier van leven, maar niet de juiste manier. Ik werd overmoedig en gedroeg me als een jong veulen. Maar eigenlijk was ik ook niet meer, niet opgevoed, niet getraind en geen kegregen, enkel liefde. Maar omdat ik zo was beschermd tegen de wereld dacht ik dat ik alles had wat ik nodig had, ik had geen weten van de wereld die buiten me was. Maar het was bergleeuw die waakte in de duistere nacht die me duidelijk maakte dat ik geen veulen was, dat ik niet zo kon leven als een jong veulen.

Mijn ogen draaide waakzaam over het bloemenveld van Anderfels. Ik wist van mezelf dat mijn zicht niet het beste zintuig was, ik maakte over het algemeen dan ook meer gebruik van mijn reuk. Een hoogbegaaft zintuig. Ik had de bijzondere gave van veraf de paarden en dieren al te ruiken. Echter had je het nadeel van de wind die je reuk met de minuut weg kon nemen. Ik voelde me dan machteloos. Ik was niet blind en kon prima zien, maar het was alsof zien niet genoeg voor me was. Ik had nou niet het beste beeld, het was iets wazig waar door ik de kleinste details als snorharen niet kon zien, maar de kleur ogen de kleinste littekens, geen één bleef buiten mijn zicht. Maar wanneer ik hier alleen liep in een nieuw gebied met zélfs een blauwe maan was het toch anders. Ik vroeg me af waar ik terecht ben gekomen. Waar kleurt de maan zich nou blauw? De geur was ijzig en koud. Kleine rookwolkjes verlieten mijn neusvleugels wanneer ik uitademde.

Mijn passen waren ruim en krachtig, zoals je kan verwachtte voor een grote friese kruising als ik. Maar ik had een bijzondere souplesse voor een dier als ik. Maar mijn snelheid was een mispunt. Ik kon hard rennen, dat wel. Maar mijn reactievermogen was niet zoals dat van een jonge ranke merrie. Maar ik moet bekennen dat ik het nog nooit eerder heb gemist. Wanneer de geur van een dier in mijn neusvleugels dringt spits ik mijn oren. Ik gokte het beest op zo’n 700 meter van mijn lichaam vandaan. Maar ik rook de geur steeds sterker worden. Het liep naar me toe. Ik wist niet of ik opgelucht moest zijn of bang. Eindelijk leven, gezelschap. Maar toch was ik bang weer gevangen te worden, geconfronteerd. Opgevoed. Misschien dat ik daarom mijn comfort zone had, waardoor niemand me zou zien als onvolwassen, dat niemand zijn of haar best zou doen op de vriendelijke reus die ik ben op te voeden.

Wanneer ik het paard gok op 100 meter bij me vandaan doe ik mijn best mzelf nonchalant te gedragen en niet op te kijken. Ik laat mijn hals zakken en scheur de laatste klaprozen af. Het was werkelijk prachtig hoor, de kleurijke velden van Anderfels, maar het was werkelijk niet te vreten. Kuchend spuug ik de bloemen uit. Ik maak een smakend geluid terwijl mijn gezicht zuur staat. Nee, geen bloemen voor mij. Maar toch genoot ik van de kleuren en het groen. Dagen had ik door de zandvlaktes gestruind zoekend naar land en leven, naar voedsel en water. Maar naast deze vlaktes vol kleurrijke bloemen zag ik ook de rotsen waar de wolken omheen hingen. Het was werkelijk een prachtig gebied, Anderfels, het had wat mysterieus. Iets wat mijn aandacht trok. Maar wanneer ik in mijn ooghoeken het lichaam van een paard zie trek ik mijn hoofd snel omlaag en is mijn aandacht weer op die niet zulke lekkere bloemen. Kieskeurig kies ik een aantal grassprietjes uit die tussen de bloemen groeide. Mijn oren strak gericht op het lichaam van het dier dat me hoogswaarschijnlijk zal benaderen.}

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Gedachte vliegen door Rayo zijn hoofd. Zijn verleden bleef hem achtervolgen. En hij wilde er niet zielig over doen, hij wilde het überhaupt nooit aan andere vertellen. Dan zullen ze alleen maar een slecht beeld krijgen over wie Rayo echt is. Rayo de moordenaar. Rayo die zijn bloed eigen vader heeft achtervolgt totdat ie gek werd en vervolgens gevoelloos heeft neergeslagen. Hij was zo woest om wat zijn vader had gedaan. Zijn vader, de grote brute fries, had zijn enige inspiratie verwoest. Zijn moeder. Een pracht van een Andalusiër.

Nadat Rayo zijn vader had vermoord voelde hij zich verschrikkelijk. Hij wilde een schim worden. Hij was immers geen haar beter dan de schimmen. Maar toch besloot hij verder te gaan voor zijn moeder. Hij kwam toen aan in Minanter. Waar hij de kudde intrad en een nieuw leven wilde beginnen. Hij zou niets over zijn verleden vertellen. Hij had alleen één nadeel: zijn lichaam vertelde zijn verhaal. Zijn vuurrode manen en een blind oog.

Rayo had een blind oog opgelopen tijdens het gevecht met zijn vader. Het enige dat zijn vader hem naliet. En hij haatte het. Het maakte hem zwak. Rayo was snel en sterk, maar vijanden konden hem treffen door in zijn blinde kant te gaan staan. En zo heeft een schim hem aangevallen. Zielig. Hij voelde de wond nog in zijn hals prikken. Hij was de pijn wel gewend. Zijn hele leven heeft hij niets meer gevoeld dan pijn. Oke, hij was een tijd gelukkig. Omdat hij dacht verliefd te zijn op een domme merrie die voor een andere hengst koos. Misbaksel die hengst.

Hij stijgerd kort waarna hij krachtig een brul uitstoot. Hij zet zijn hoeven krachtig op de grond. Het geluid dat hij produceert zal zich ver verspreiden over de velden van Ferelden. Hij was voor niemand bang en dat liet hij ook duidelijk merken. Hij zette een krachtige pas voort en een gang werd zichtbaar in het veld. Hij staarde naar de horizon en zijn oog zocht naar enige afleiding. Een geraamte werd zichtbaar. Nieuwsgierig richten zijn oren zich naar het paard toe. Zijn hals krulde zich en hij versnelde zijn pas.

Toen het paard nog enkele meters voor hem stond bleef hij even stilstaan om het paard in zich op te nemen. Een jonge hengst. Hij heeft iets af van een fries. Hij kwam langzaam op het paard af en hij zag hoe het paard de aandacht richtte naar het gras en de bloemen die hij kennelijk niet lekker vond. "Dat is inderdaad voor geen meter te vreten" bracht hij lachend uit toen de hengst zuur keek. Rayo stond nog enkele meters voor het paard. Hij had zijn goude hoeven stevig op de grond bevestigd. Rayo's lichaam was ontspannen maar zelfverzekerd. "Je kan die bloemen beter laten staan voor de merries. Die vreten toch alles." een glimlach vormde op zijn gezicht en hij liet zijn hoofd zakken naar het gras. Hij trok er in een ruk een bosje gras af.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{De hengst was dichtbij, ik rook hem. Hij bewoog zich vast en zeker sierlijk door het gras. Wanneer ik door mijn wimpers in de richting van het dier kijk zie ik zijn voorbenen de grond loslaten. Mijn oren vlogen in mijn nek. Dit was nou net níét de indruk die paarden op me moesten maken, ik had een hekel aan overgevoelige merrie’s en macho hengsten. En deze beoordeelde ik al snel tot de macho hengsten groep. De brul die zijn keel verliet deden mijn oren strak in mijn neg liggen. Met een opgekrulde hals kwam de grote hengst sierlijk in mijn richting gestapt. Ik was geen oude hengst, maar vergelijke veel paarden hier voelde ik me wel zo, soms. Ik was nu in mijn negende levensjaar en vond mezelf al snel oud als ik naar de jonge merrie’s keek. Niet dat het erg veel uit maakte, het waren meestal de jonge dieren die me op mijn zenuwen werkte, die ik dan ook niet mocht.

Maar wanneer ik de lachende stem van de hengst hoor laat ik mijn oren weer wat naar voren hangen. Zijn woorden lieten een geamuseerde grijns op mijn gezicht verschijnen. ”Het is té vreten... Enkel is het niet erg smakelijk” Bracht ik onverschillig uit met een waterige grijs op mijn gezicht. De overdreven zelfverzekerdheid was iets waar ik snel op af knapte, maar ik vond dat hij ene kans verdiende, daarnaast kon ik, nu ik de Beta leider was geworden van de eerste rang –het laagste leiderschap, maar goed, het was iets- hem niet zomaar boos wegjagen, ik moest het goede voorbeeld geven. ik was stomverbaasd geweest wanneer ik was uitgekozen, Ik had de hele tijd het gevoel gehad dat niemand me ook maar een blik waardig vond, maar wel dus, anders werd je niet zomaar uitgekozen neem ik aan. Ik had het een en ander te horen gekregen over Zehlia waarmee ik samen moest werken. In eerste instantie had ik er best van gebaald, merrie’s waren immers niet mijn sterkste punt, zeker niet als het om vriendschap of iets dergelijks aan kwam. Maar ik wist dat ik er weinig op in te brengen had en moest er maar mee dealen.

Zijn volgende woorden deden me echter raar opkijken. Langzaam trok ik mijn hoofd uit het gras vol klaprozen en keek hem vragend aan. Ik had zijn theorie juist anders gezien. Merrie’s waren juist kieskeurig, té kieskeurig, niets was altijd goed. Maar de macho’s waren degene die het opaten, want dat was ‘stoer’ als ze alles aten. Een snuif van irritatie verliet mijn neusvleugels, niet in de richting van de hengst, nee, enkel de gedachte aan die macho’s en kieskeurige merrie’s. ”Zo had ik het nog niet bekeken...” Klonk mijn stem kalm en beheerst. ”Merrie’s zijn toch juist kieskeurig? No way dat die ook maar één bloem afscheuren, tenzij ze het voor in hun manen willen natuurlijk...” Klonk mijn stem terwijl ik bij de laatste zin met mijn ogen rolde. ”Ossyrok” Klonk mijn stem rustig. Het beeld dat hij had getoont bij zijn aankomst was niet iets wat één, twee, drie uit mijn gedachtes was, maar ik wist dat hij een tweede kans verdiende.Langzaam trok ik mijn rechter mondhoek vriendelijik omhoog. ”er zijn twee dingen waar ik een hekel aan heb... Overgevoelige merrie’s en macho hengsten...” Klonk mijn stem ineens vanuit het niets.}

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Uiteindelijk liet de hengst zijn oren wat ontspannen. ”Het is té vreten... Enkel is het niet erg smakelijk” Bracht hij onverschillig uit met een waterige grijs op mijn gezicht. Daarna keek de hengst raar op op wat Rayo daarna zei. Hij snoof van irritatie. ”Zo had ik het nog niet bekeken...” Klonk zijn stem kalm en beheerst. ”Merrie’s zijn toch juist kieskeurig? No way dat die ook maar één bloem afscheuren, tenzij ze het voor in hun manen willen natuurlijk...” Klonk mijn stem terwijl ik bij de laatste zin met mijn ogen rolde. "Ach ja merries... geen hoogte van te krijgen." bries hij zacht en keek even weg.

Alle merries waren bang voor hem behalve luna, zehlia en sayare. Ze vooroordelen hem zo op zijn uiterlijk, alsof hij er wat aan kan doen. Oke, hij heeft wat littekens op zijn geweten. Maar Sayare.. Een beeldschone merrie waar hij zo zijn best voor had gedaan. Hij doet normaal nooit extra zijn best om aardig gevonden te worden. Zij zag wie hij echt was van binnen. En Rayo dacht dat hij wist hoe zij was. En hij had zich zwaar vergist. Hij heeft zich voor het eerst ingehouden niet bot over te komen. Hij is zelfs een vechter geworden om haar te overtuigen dat hij wel degelijk een hart heeft. Maar ze had toch voor zon leidertje, Treasure, gekozen. Alsof die zo beter zijn. Die arrogante types, die denken dat ze alles kunnen krijgen wat ze willen.

”Ossyrok” zijn stem doorbrak Rayo's gedachte. Ossyrok.. de nieuwe beta-leider. Hij keek naar hem. Tuurlijk nog een leidertje. "Ah Ossyrok, de nieuwe beta-leider. Dan ken je Zehlia vast." een korte glimlach verschijnt op zijn mond. Zehlia was een leider, maar haar mocht hij wel. Hij voelde zijn wond in zijn hals weer prikken. Hij werd in zijn nek gegrepen door een schim die bruut een stuk vel eraf gescheurd had. Maar dat was het waard om Zehlia enigzins te beschermen.

Hij was zichzelf helemaal vergeten voor te stellen. "Rayo is mijn naam" zei hij kort. Hij had zijn naam veranderd in Rayo. Zijn naam die hij van zijn vader had gekregen verafschuwde hem. Zijn moeder noemde hem vaak Rayo. "Rayo betekend bliksem, en jij bent net zo snel en sterk als bliksem. Rayo onthoud dat goed." zei zijn moeder tegen hem. Dat zal hij ook nooit meer vergeten.

Rayo liet zijn hoofd wat hangen. ”er zijn twee dingen waar ik een hekel aan heb... Overgevoelige merrie’s en macho hengsten...” Klonk zijn stem ineens vanuit het niets. Rayo bracht zijn hoofd weer rap omhoog. Rayo bracht een korte lach uit. "Jij denkt natuurlijk dat ik een macho hengst ben?" Rayo kreeg geen hoogte van Ossyrok. Rayos mocht hem aan de ene kant wel. Hij durfde zijn mening te zeggen en op hem in te gaan. Maar aan de andere kant is het een leidertje. "Ik ben misschien wel grof gebekt, maar ik ben geen macho." hij schudde zijn hoofd lachend. Het kon hem niets schelen wat andere van hem dachten. Maakte hij zichzelf wijs. Zijn hart is misschien wel versteend aan de buitenkant maar aan de binnenkant klopt het nog. "Weet je waar ik een hekel aan heb? Leidertjes die denken dat ze beter zijn dan andere" voor hij het wist had hij het uitgebracht. Het was niet zo zeer op Ossyrok gericht maar meer zijn woede voor Treasure.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{Zijn woorden over merrie’s deden een oprechte lach uit mijn keel gaan. Nee, ik had het niet op merrie’s. Ik liet het meestal in eerste instantie niet zien, want dat was vals, je mocht niet oordelen op sekse zoals de emperor waarschijnlijk zal zeggen. Ik had gehoord dat E’vesdar de oude emperor was geweest. Nooit heb ik hem gezien of ook maar één woord gewisseld. Maar ik was benieuwd naar de Emperor die binnenkort waarschijnlijk aangewezen zal worden. Zolang hij maar een normale hengst was was het goed. Ik wilde niet oordelen op sekse maar het was gewoon zo, ik had het in eerste instantie meer op hengsten, en dan niet op het romantische vlak, daar ben ik eerlijk waar nog nooit aan toe gekomen in mijn leven wat nu al zo’n 9 jaar duurde.

Ik concetreerde me vollop op mijn zicht om de hengst scherp in beeld te krijgen. Mijn ogen vielen op de rode manen en het toch wat vijandelijke uiterlijk, ik wist dat ik niet kon oordelen op uiterlijk, wat ik dan ook niet deed. Maar iedereen kreeg bij zo’n uiterlijk wel een beeld. Maar ook viel me op dat zijn vachtkleur niet zo ver van het mijne af zat. Toch verdiende elk een kans was ik van mening, owhjah, er was nog een soort dat ik niet kon uitstaan; paarden met een vooroordeel. Mijn dikke manen vielen op een warrige manier langs mijn hals. Een klein glimlachje sierde nog altijd mijn lippen. Bij zijn woorden keek ik hem beleefd aan. ”Ik zal je eerlijk bekennen dat ik haast niemand ken, ik wist niet eens dat ze van mijn bestaan af wisten, tot ik werd uitgekozen...” Klonk mijn stem. Je hoorde nog steeds de verbazing erin. Ik kon het ook nog steeds ampper geloven. ”Ik ben niet graag op de voorgrond, en hou de meeste paarden het liefst zo ver mogelijk buiten me. Ondanks dat ik me vriendelijk gedraag is er een groot aantal paarden dan ik niet mag...” Klonk mijn stem, -niet op rayo bedoeld- Mijn ogen vielen op de littekens waar zijn lichaam mee onder zat. Ik vroeg me af waar die van hem vandaan kwamen. Maar ik was met mijn littekens. Ik had respect voor het dier dat ze het had aangebracht, de bergleeuw die in de nacht op zijn plek waakt. Vanuit was hij op mijn lichaam gesprongen. Maar het had me wel wakker gemaakt. Hij heeft me gemaakt tot wie ik nu ben

Rayo was blijkbaar de naam die tot de sterke hengst toe behoorde. Het was dan ook wel een naam dat je kon verwachten bij een type als hij. Hij zal er sterk uit, krachtig maar toch kon ik zijn geest niet goed plaatsen. Wie was hij? Was hij een vriend of een vijand? Zijn vraag deed me echter niet raar opkijken. Ik vond hem geen macho hengst, misschien was hij in eerste instantie zo overgekomen, maar hij stond neutraal tegenover mij, elk verdiende een eerlijke kans. En rayo had deze nog niet verspild. ”Nee. Het was meer een reactie over onze woorden over merrie’s Klonk mijn stem onverschillig. Zijn woorden die snel volgde deden me afkeurend mijn hoofd schudde, of tenminste in mijn gedachtes. ”Met grof gebekt zijn is niets mis. Maar je mag wel je best doen dat andere paarden je mogen. En het is niet zozeer op jou bedoeld, het is goed dat je je niets van andere aan trekt, maar er mag wel respect en medeleven getoont worden” Klonk mijn stem rustig, niet zozeer in de richting van Rayo bedoeld. Maar over het algemeen.

Zijn woorden die daarna uit zijn mond kwamen waren bitter, koud. Deze hengst heeft duidelijk geen prettige ervaring met een leider achter de rug, en toch klopte het niet van hem. ”De leiders zijn hier om je in leven te houden Rayo...” Klonk mijn stem iets wat afkeurend. ”Leiders zijn niets meer dan normale paarden die de zware last op hun schouders nemen van de veiligheid van de kudde. Ze vechten voor de kudde, maar ze zijn er ook om orde te houden, bedenk hoe de kudde zal zijn zonder leiders, zonder consequenties op vreselijke daden” Klonk mijn stem rustig, maar toch kon je horen dat ik hem wat wijs wilde maken. ”Je hoeft geen sociaal dier te zijn om leider te zijn, je moet laten zien dat je ene leider bent, dat je er tegenin durft te gaan en dat je wil vechten voor andere...” Klonk mijn stem rustig. Zo was het ook bij mij gegaan. Al moest ik zeggen dat het niet eerlijk was dat ik was gekozen. Ik ben hier nu net 2 weken en ben al leider, ik ben nieteens eerder in aanraking geweest met een schim. Ik vroeg me af wat de leiders van me hebben gezien om nou net mij te kiezen. Het is niet dat ik erg sociaal ben, over altijd aardig over kom, ik heb nog nooit mijn kracht en vechtkunsten kunnen gebruiken in dit gebied dus dat zal het ook niet zijn. Ik wist niet wat het was en zal het waarschijnlijk ook nooit weten, wel weet ik dat ik met de volle 100% hiervoor wil gaan. ”Tuurlijk zijn niet alle leiders even aardig en vriendelijk.” Klonk mijn stem terwijl ik me schouders ophaalde alsof ik het over mezelf had. ”Maar ze willen wel allemaal voor jou leven vechten, hoe kun je dan zeggen dat je een hekel aan ze hebt?” Klonk mijn stem ongelooflijk}

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Kyali schreef:

”Ik zal je eerlijk bekennen dat ik haast niemand ken, ik wist niet eens dat ze van mijn bestaan af wisten, tot ik werd uitgekozen...” Klonk zijn stem. Je hoorde nog steeds de verbazing erin. ”Ik ben niet graag op de voorgrond, en hou de meeste paarden het liefst zo ver mogelijk buiten me. Ondanks dat ik me vriendelijk gedraag is er een groot aantal paarden dan ik niet mag...” Rayo knikt. Hij wil de paarden ook zo ver mogelijk bij hem uit de buurt houden. Hij snauwt andere paarden af. Het is een soort zelfbescherming. En meestal werkt dat ook. Hij heeft om paarden gegeven maar die hebben een mes in zijn rug gestoken. Rayo geeft wel om een paar paarden, zoals zehlia en luna, maar dat durft hij niet toe te geven. Dat zal hem immers zwak maken.

”Nee. Het was meer een reactie over onze woorden over merrie’s" Klonk zijn stem onverschillig. ”Met grof gebekt zijn is niets mis. Maar je mag wel je best doen dat andere paarden je mogen. En het is niet zozeer op jou bedoeld, het is goed dat je je niets van andere aan trekt, maar er mag wel respect en medeleven getoond worden” Klonk zijn stem rustig. Rayo keek even bedenkelijk. Hij is grof gebekt om paarden af te schikken. Hij wil niet meer gekwetst worden, maar misschien moet hij sommige paarden nog een kans geven om hem beter te leren kennen. In ieder geval, als ze hem de kans geven.

”De leiders zijn hier om je in leven te houden Rayo...” Klonk zijn stem iets wat afkeurend. Hij brieste kort. Hij had geen leider nodig om in leven te blijven. Misschien wel andere paarden maar Rayo niet. ”Leiders zijn niets meer dan normale paarden die de zware last op hun schouders nemen van de veiligheid van de kudde. Ze vechten voor de kudde, maar ze zijn er ook om orde te houden, bedenk hoe de kudde zal zijn zonder leiders, zonder consequenties op vreselijke daden” Klonk zijn stem rustig. ”Je hoeft geen sociaal dier te zijn om leider te zijn, je moet laten zien dat je een leider bent, dat je er tegenin durft te gaan en dat je wil vechten voor andere...” laten zien dat je wil vechten voor de kudde, dat heeft Rayo wel gedaan. Hij is een vechter geworden maar daarna waren de vechters niet meer nodig en werden gedumpt. Stank voor dank. Het lijkt wel dat alles wat Rayo wél goed doet wordt gestraft. "Leiders zijn niet de enige die vechten voor andere, ik had mijn leven ook gegeven voor andere. Maar leiders krijgen alle eer en ik wordt opzij geschoven. Maar goed ik ben het wel gewend."

”Tuurlijk zijn niet alle leiders even aardig en vriendelijk. Maar ze willen wel allemaal voor jou leven vechten, hoe kun je dan zeggen dat je een hekel aan ze hebt?” Rayo gelooft niet dat leiders hun leven zouden geven voor die van Rayo. "Ik haat niet alle leiders. Echt niet." Hij wist niet hoe hij het moest uitleggen. Hij heeft het niets specifiek over leiders maar over sommige paarden. "Maar leg me eens uit hoe je dat voor elkaar hebt gekregen, leider worden?" klonk hij oprecht geïnteresseerd. Hij heeft er zelf ook over nagedacht om leider te worden, maar dan zou zijn vrijheid weg zijn. Hij zou wel willen vechten voor zijn kudde, maar dat kan hij nu ook. Zonder leider te zijn.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

_{Nog altijd kon ik de hengst voor me met de naam Rayo niet goed plaatsen. Ik mocht hem enerzijds wel, hij liet zich niet op zijn plek zetten en wist wat hij wilde, en wat hij deed. Maar toch klonken zijn woorden negatief, pessimistisch. Er was niets mis mee. Maar het pessimistische gaf toch niet zo’n prettige sfeer over. Ondanks dat had hij iets was ik graag zag bij hengsten... Hij was geen grote goedzak, wat ik zo wel zag. Maar hij was ook niet slecht, en dat geloofde ik oprecht. Een oprechte glimlach sierde mijn lippen. Ik draaide mijn oren in zijn richting wanneer ik zijn stem hoorde. Hij had wel gelijk, ik had wel het één en ander gehoord over de vechters die er destijds waren geweest, hij zou vast wel een ex-vechter zijn. ”Het spijt me Rayo.... Dat is ook oneerlijk... Echter heb ik er weinig over te zeggen, de emperor destijds besloot alles, ik was nog niet eens in bmh...” Klonk mijn stem terwijl ik mijn hals schamend liet zakken. Ik schaamde me voor de regeling van destijds. Het was ook niet eerlijk, hij had gelijk. Maar wat kon ermee?

”Niet alle leiders doen precies wat van hun verwacht woorde, bij sommige stijgt het leiderschap inderdaad naar hun hoofd...” Klonk mijn stem triest. Sommige leiders tegenwoordig zagen het enkel als een eer, als de baas kunnen spelen, als de baas kunnen zijn. Het gaf hun het gevoel van macht,w at ze graag wilde hebben. Zijn vraag kwam niet heel onverwachts maar toch moest ik er even over na denken. ”Ik weet niet precies...” Klonk mijn stem bedachtzaam. ”Ik leefde gewoon hier, in bluemoonhorses, op mezelf. Ik dacht dat de leiders niet eens van mijn bestaan wisten. Maar op een dag kwam Treasure naar me toe gestapt, hij overhoorde me en vertelde me dat ik zijn taak over mocht nemen. “ Klonk mijn stem. ”Eigenlijk is het ook helemaal niet eerlijk dat ik de taak in één keer op me kreeg” Klonk mijn stem schamend

Mijn ogen gleden af naar de lange bloemenvlakte, ik voelde mijn benen a; haast rennen. ”Wie het laatste bij die eik daar is is een loser” Riep ik uit terwijl ik mijn gigantische lichaam in één gigantische sprong in beweging zette. Mijn sterke passen strekte zich ver uit. Ik zakte tot laag op de grond om alle kracht en snelheid uit mijn lichaam te halen. De bloemen maakte krassen op mijn benen, maar ik trok er geen aandacht aan. Het was niet ernstig en ik overleefde het wel. Voor ik het wist zag ik de eik voorbij vliegen. Vlug zet ik mijn lichaam in een noodrem om achterom te kijken hoe het hem was gelukt me bij te houden. Ik was verbaasd wanneer ik zag dat hij vlak achter me was blijven hangen. Aan zijn snelheid zal het niet liggen. ”Het kan er mee door” Grijnsde ik

**flutje c:}

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Kyali schreef:

Rayo richtte nu zijn woede af op Ossyrok. Maar wat kon hij er aan doen? Hij is hier net en dan krijgt hij dit gezijk van Rayo over zich heen. Hij lachte even in zichzelf bij de gedachte wat hij hem aandeed. Maar hij was wel zijn frustratie kwijt. Ja misschien heb je toch iemand nodig. Mwa een beetje dan. Hij keek Ossyrok aan. Hij sprak heel wijs.

”Het spijt me Rayo.... Dat is ook oneerlijk... Echter heb ik er weinig over te zeggen, de emperor destijds besloot alles, ik was nog niet eens in bmh...” Klonk zijn stem terwijl hij zijn hals schamend liet zakken. ”Niet alle leiders doen precies wat van hun verwacht word, bij sommige stijgt het leiderschap inderdaad naar hun hoofd...” Klonk zijn stem triest. "We leren van de fouten die we maken om daar een betere wereld van te maken. Maar ik ben blij dat je beta-leider in onze kudde bent. Wat vernieuwing kan geen kwaad." Hij glimlachte kort "Maar ik houd je in de gaten! Een foutje ... " bracht hij plagend uit.

Na de vraag hoe Ossyrok nu leider was gewoorden antwoorde hij: ”Ik weet niet precies... Ik leefde gewoon hier, in bluemoonhorses, op mezelf. Ik dacht dat de leiders niet eens van mijn bestaan wisten. Maar op een dag kwam Treasure naar me toe gestapt, hij overhoorde me en vertelde me dat ik zijn taak over mocht nemen. “ Klonk zijn stem. Rayo probeerde zijn lach in te houden. Maar toen hij dat hoorde, dat Treasure geen leider meer was kon zijn dag niet meer stuk. ”Eigenlijk is het ook helemaal niet eerlijk dat ik de taak in één keer op me kreeg” ging hij verder. Rayo schudde zijn hoofd. "Maak je geen zorgen, je zult het zo veel beter doen dan Treasure!" Nog even moest hij zich inhouden niet op de grond te rollen. Hij keek weer naar Ossyrok die serieus zijn vraag had beantwoord. "Nee het is niet eerlijk dat je in een keer zo veel verantwoordelijkheid op je schouders draagt, zonder voorbereid te zijn. Maar ik zal je helpen als dat nodig is." Bracht hij oprecht vriendelijk. Rayo gelooft dat Ossyrok die taak op zich kan nemen zonder zijn hulp.

Ossyrok dwaalde af naar het veld. Rayo volgde zijn blik en keek Ossyrok weer aan. ”Wie het laatste bij die eik daar is is een loser” Riep hij uit terwijl hij er al vandoor was. Oke dat had Rayo niet verwacht, maar hij is altijd in voor wat beweging. Zijn achterbenen zetten zijn lichaam krachtig af. Hij zag de krachtige bewegingen van Ossyrok die steeds dichter bijkwam. Snelheid was Rayo's sterke punt. Zijn rode manen wapperde in de wind en hij voelde de wind door zijn vacht strelen. Dit is wat hij het liefste doet en hij geniet er ook volle tuigen van. Hij had niet door dat Ossyrok rap om de rem trapte, waardoor Rayo zowat de bocht omvloog en tegen hem aanknalde. Zijn manen vlogen met een klap naar voren. Ossyrok keek naar hem om. ”Het kan er mee door” grijnsde hij. Rayo lachte. dat scheelde niks. "Jij kan er ook mee door.." glimlachte "kijken wat je nog meer kan!" En hij was er alweer vandoor gesprongen zonder op zijn reactie te wachten. Maar dit keer richting het bos.

Hij rende het woud in. Zijn thuis, dat voor een deel verwoest was door het vuur. Hij hoorde Ossyrok vlak achter hem. Rayos gouden hoeven kwamen krachtig op de grond. Hij sprong lenig over struiken en takken. Hij keek achterom en zag Ossyrok die hij niet heeft kunnen afschudden. Hij zag dat Ossyrok snelheid afnam en vroeg zich af waarom. Hij keek weer naar voren en zag een wolf. Hij stopte net voor de wolf die hem hongerig aankeek. Rayo steigerde om de wolf te imponeren en zetten zich krachtig neer op de grond. De wolf leek er van te schikken en rende jankend terug. "Ja goed zo! Ga maar naar je mammie!" lachte hij spottend en zuchte van opluchting. Dat scheelde weer niets. Hij dacht ervan af te zijn totdat hij wolvengejank hoorde van een groep. Hij keek weer de richting in waar de wolf verdween. En ja hoor, daar stond zijn hele familie die zich om Ossyrok en hem heen stonden. "En ja breng je mammie en je hele familie gelijk mee om te spelen..." hij grijnsde. Alhoewel de situatie er niet goed voor stond.

~Arme Treasure.. wordt helemaal bespot door Rayo... Luna wil hem wel troosten hoor haha

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

ossyrok
But I have grown too strong
To ever fall back in your arms

^{Zijn woorden lieten een grijns op mijn gezicht verschijnen. We moeten leren van onze fouten, maar toch wist ik dat veel paarden over hun fouten heen keken en zomaar weg scholden " ik kijk wel uit! " klonk mijn stem lachend en speels. Zijn woorden over Treasure deden me wel nadenken. Hij was overgekomen als een spontane en ware leider. Hij was enkel gestopt omdat hij voelde dat hij meer vrijheid wilde en niet de nauwlettende ogen op zich wilde hebben " ik weer het niet... Treasure is een ware leider die weet wat van hem verwacht word... Ik daar in tegen heb geen idee..." klonk mijn stem twijfelend.. Ik wist niet goed van mezelf wat ik er van moest vinden. Enerzijds was ik heel blij geweest, maar toch had ik het gevoel dat andere leiders in mijn nek hijgen. Dat ze wachten tot ik één fout maak. De woorden van Rayo die op de mijne volgde deden mijn mondhoeken omhoog glijden. Het was fijn dat ik iemand had die aangaf dat ik op hem kon rekenen. "Je weet dat je spijt moet hebben van die woorden he? Ik zal nu met elk probleem naar jou toe moeten rennen"

Het was heerlijk om je benen even te strekken, om jezelf te kunnen zijn. Speels schudde ik mijn hals waardoor mijn lange manen voor mijn ogen langs wapperde. Ik moest lachen wanneer de hengst bijna tegen mijn lichaam aan knalde door mijn onverwachte stop. Maar hé, ik had de eik gezegd, dus mij kan hij niets kwalijk nemen. Een lach verliet mijn keel wanneer hij er onverwachts weer vandoor schoot. Het woud in, de bomen vlogen langs mijn lichaam. Ik voelde de mos onder mijn benen veren. Mijn manen klapperde langs mijn hals terwijl ik mijn best deed hem bij te houden. Tot de geur in mijn neusvleugels drong.

Wolven. Binnen een straal van een kilometer. Op zulke moment was mijn extra ver ontwikkelde reukvermogen een voordeel. Maar door de snelheid en de wind van voren kon ik de afstand niet inschatten. Tot ik plotseling in mijn ooghoeken een grijze wolf zag. Ik schoot op de noodrem. Maar de wolf sprong al op. In een noodvaart rende het dier in de richting van Rayo. Een waarschuwende brullende hinnik verliet mijn keel. Maar plotseling kwamen ze overal vandaan. Mijn aandacht was niet meer op Rayo gericht, maar op de wolven die met een hongerige blik me omcirkelde. Mijn voorbenen trokken zich hoog op. Een brullende schreeuw verliet mijn keel. Mijn voorbenen zwaaide hoog in de lucht. Wanneer ik neer kwam op de grond haalde ik uit in de richting van een aantal wolven. Piepend met de staart tussen hun benen rende ze weg. Lachende draaide ik me om, met de verwachting Rayo voor me te zien staan. In plaats daarvan zie ik een grote sterke wolf staan die al had afgezet. Met vol zijn gewicht sprong hij op mijn lichaam.

De beelden van de bergleeuw gleden voor mijn oogleden langs. Ik voelde de tanden van de wolf in mijn nek gaan. Mijn reactie vermogen was niet snel genoeg om de pijnlijke snee te voorkomen. Hoog steiger ik in de lucht. Mijn benen maaide langs zijn lichaam. Een piepend geluid verlaat zijn mond. Zijn tanden bleven stevig in mijn hals staan. Totdat mijn hoef zijn schouder raakte. Met volle kracht word het beest de lucht in gelanceerd. Met een klap viel het op de grond. Ik voel het bloed langs mijn hals naar beneden glijden.

Nog steeds hoorde ik ergens het gelach nagalmen dat Rayo uit zijn mond had verlaten. Ik vroeg me af wat hij zo grappig had gevonden. Ik laat mijn manen over de wond heen vallen zodat hij niet zichtbaar is. Ik knijp mijn ogen samen en span mijn spieren aan om de pijn zo min mogelijk te voelen. Mijn ogen zoeken naar het lichaam van Rayo maar al snel glijden ze terug naar de wolf. Zal hij nog leven? Ooit had ik er zo bij gelegen, nadat ik was getroffen door de bergleeuw. Ik had er velen littekens aan over gehouden en het geweten dat ik niet kon spotten met dat wezen. Die wolf kon niet spotten met mij. De kracht die ik bezat was meer dan je maar durfde te dromen. Maar toch kwam ik niet zonder schram uit een gevecht als deze}

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Kyali schreef:

Rayo keek naar de roedel. En hij bekeek elke wolf een voor een. De wolven gromde en lieten hun scherpe tanden zien. Hun vacht stond omhoog en sommige likten hun lippen af. "als je het zo wil spelen, mij best." gromde hij. Hij hoorde een hinnik uit Ossyroks keel ontsnappen. Rayo zette zich af om richting zijn geluid te gaan, maar een zwarte wolf stond hem in de weg. De wolf had gele ogen en keek dwars door Rayo heen. De wolf zette zich af om zich te bevestigen in Rayo's nek. Maar deze keer zat het niet weer gebeuren. Rayo zakt door zijn benen waardoor de wolf over Rayo springt. Vervolgens geeft hij de wolf een schop met zijn achterhoeven voordat de wolf zelfs ook maar de grond aan kan raken. De wolf jankt en land tegen een boom. Rayo keek vluchtig om zich heen in de hoop Ossyrok te vinden.

Uiteindelijk zag hij Ossyrok dat zich verzet tegen de wolven. Hij zag een wolf op de grond liggen die Ossyrok waarschijnlijk een schop had verkocht. Rayo nam een sprint naar Ossyrok toe, maar voelde een scherpe pijn in zijn achterbeen. Hij bleef doorrennen aangezien hij wel wat pijn gewend was. Door het gewicht aan zijn achterbeen lukte het hem niet snel genoeg bij Ossyrok te zijn. Een andere wolf sprong op zijn rug, waardoor hij door zijn benen zakte. Zijn voorbenen hielde hem overeind. Hij boog zijn hals om naar de wolf aan zijn achterbeen, pakte deze in de hals en scheurde hem in een ruk van zijn been af. De scherpe tanden en nagels hadden diepe krassen achter gelaten. Rayo probeerde zichzelf daarna op te tillen. Hij voelde de andere wolf in zijn nek hangen en hij kon er niet bij om hem eraf te krijgen.

Hij voelde de woede door zijn aderen stromen. Er kwam nog net geen stoom uit zijn neus. Zijn borstkas ging hevig op en neer. "Het spelletje is over!" zei hij zuur. Hij sprong op en neer, zijn benen vlogen alle kanten op. Uiteindelijk vloog de wolf van zijn rug af toen hij doorkreeg dat hij geen hulp meer kreeg van zijn roedel. Rayo trapte hem nog na en ging naar Ossyrok toe die nog steeds in gevecht was.

Een wolf waagde een sprong op Ossyrok, maar Rayo stootte hem met zijn hoofd neer. Hij keek Ossyrok vluchtig aan. "We moeten gaan." zei hij vlug. De meeste wolven hadden zich al uit de voeten gemaakt. Maar er waren nog enkele pestkoppen over, maar die zullen ze vast wel te snel af zijn.

**Profile**

» I learned to live, half a life
» I learned to live half a life || Avareth
» Know how to live the time that is given you. ~ Open.
» Dream as you will live forever, live as you will die today. [Roque]
» Rayo

I learned to live half alive, and now you want me one more time ✦ Rayo

I learned to live half alive, and now you want me one more time ✦ Rayo

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen