Nors bracht ik mijn lichaam voort over de parelwitte stranden van Minanter. Mijn hoeven zakte bij elke passen weg in het mulle zand. Wat was er met me? Waarom bleef ze in mijn hoofd zitten. Ik was gemeen geweest, bot en kortaf... Enkel omdat ze een merrie was... Ik haatte merrie,.. Toch? Waarom bleef ze in mijn hoofd spoken? Waarom was ze niet als elke merrie? Een zucht verliet mijn lichaam. Ik wilde verontschuldigen, maar wat moest ik met haar aan. Ze had iets wat me aan bleef trekken, iets wat als een magneet werkte. Hoewel ik de magneet wilde zijn die weg sprong omdat ze tegenstrijdige polen waren. Maar dat waren we niet... Ik had gehoord dat ze ergens in Orlais leefde,dezelfde plek als ik nu woon... Mijn ogen speurde hulpeloos als tevergeefse poging over de eindeloze stranden.

Ik sleepte mijn hoeven door het zand. Langzaam slenterde ik weg naar de zee. Mijn hoeven sloegen het water omhoog. Ik voelde mijn vacht langzaam nat worden. Maar mijn aandacht was er niet bij, Wanneer de geur van zout word onderbroken door de geur van een ander paard draai ik geschrokken om. Een grote hengst was me benaderd. Ik had er geen zin in , niet nu... Zuchtend schudde ik mijn hoofd. In een drafje haastte ik me weg van het paard. Op het strand liet ik me rustig door mijn knieeën zakken. Langzaam liet ik mijn oogleden dichtglijden. Wat was er met me? Ik was niet zo... ”Niet nu!” gromde ik wanneer ik voetstappen hoorde. Na mijn woorden hoorde ik het paard direct halt houden. Geërgerd draai ik mijn hoofd naar het lichaam toe. Wanneer ik zie dat het niet die hengst was sta ik met een ruk overeind. Verontwaardigd kijkt ze me aan. Haar ogen staan fel. ”euh.. Sorry...” Klonk mijn stem voorzichtig,

Mijn ogen gleden naar de horizon. Ik had mezelf voorgenomen mijn excuses aan te bieden. En wat deed ik nu? Ik maakte haar, weer, aan het schrikken. Wat was ik toch een grote stomkop. Stom staarde ik naar haar blonde plukken die met de wind mee dansden. Ik zou mee willen dansen, met haar. Argh. Ik haatte merrie’s weet je nog? Gaat lekker astracan, snauwde ik tegen mezelf in mijn gedachtes. Ik hoorde haar woorden niet, ik was afgeleid door de fluwelen stem. De klank die klonk als engelen gezang in mijn oren. Wanneer ze zich omdraait raak ik lichtjes in paniek. NEE BLIJF BIJ ME, dacht mijn lichaam. Hoe had ik zo kortaf tegen haar kunnen zijn de vorige keer? Wilde ik mezelf beschermen tegen een relatie? Plotseling viel elk puzzelstukje op zijn plaats. Ik haatte merrie’s niet. Ik was bang voor ze. Bang dat ik zou veranderen net als ik bij andere hengsten zag gebeuren, en bang, dat mijn hart gebroken zou worden, netals bij mijn moeder. Maar ook besefte ik me, dat het tijd was een angst te overwinnen. ”Nee.. Rhaira.. wacht” Klonk mijn stem hees, als ze me zou kennen zou ze weten dat het angst was die de heesheid veroorzaakte.

Ik haalde diep adem wanneer ik haar warme bruine ogen zag. Haar blonde manen vielen perfect om haar gezicht heen. ”Rhaira...” Begon ik voorzichtig. ”Het spijt me van de vorige keer... het was gewoon... Nouja het is best gênant... Nou... Ik weet nu wat het is.. En vergeef me..” bracht ik voorzichtig uit. Lekker bezig, Astracan... Wauw, geweldig, echt waar... gênant... Welke hengst zegt dat nou tegen een merrie die hij wil hebben? WAT?! Ik wil haar heben!? Het was net alsof twee personen in mijn lichaam zaten die een heftige discussie hadden. Super, Astracan, Discussie met jezelf? Ik zucht verliet mijn lippen. ”Geef me,.. Geef me een nieuwe kans, de laatste...”

Een zachte zucht verliet mijn lippen. Ze dacht natuurlijk dat ik het zo bedoelt had, tegen haar. Waarom was ik nou zo dom bezig. Argh. Maar ondanks dat deed het me pijn, dat ze zo over me kon denken. Het was logisch, maar toch... Zachtjes beet ik op mijn lip. ”Nee... Ik dacht dat je iemand anders was Rhai... Daarnet, in het water kwam een hengst naar me toe. Ik was weggerend, ik dacht dat hij het was.” Klonk mijn stem pissig maar toch niet echt onaardig, niet tegen haar. Meer in de richting van de hengst. Ik schudde mijn hoofd langzaam heen en weer. Het zat ons niet bepaald mee. Bij haar woorden glijden mijn mondhoeken omhoog. Mijn tanden worden lichtjes ontbloot.

Maar ik wist nog steeds niet was ik moest. Ik wilde haar, ik wilde Rhaira. Maar misschien wilde zij mij enkel als vriend... Hoe kon ik daarachter komen? Hoe kon ik weten wat zij over mij dacht, voelde. ”Wist je dat je mooie ogen hebt?” Sprak ik uit als een vage poging tot versieren. Een waterige glimlach hing om mijn lippen. Nee dit was niet echt mijn ding. Goed werk Astracan, bravo. Wat was ik toch in vorm vandaag sprak ik vrolijk in mezelf.

*flutje

Opgelucht haalde ik adem bij haar woorden. “dankje, nee dat wist ik niet” klonk haar zoete stem verlegen. Haar blonde manen waaide voor haar diepe bruine ogen langs. Voorzichtig duw ik mijn neus tegen haar roze snoet. Ik sloot mijn ogen een moment bij het gevoel van haar zachte huid. Moest ik het gewoon zeggen? Zou dat de enige manier van actie zijn. Er waren twee mogelijkheden; 1. Ze vind mij ook leuk. 2. Ik heb mezelf voor schut gezet en er zou ook geen vriendschap meer zijn. ”Rhaira...” Begon ik voorzichtig. ”Ik weet niet wat het is... Maar de laatste tijd zat ik constant bij jou in mijn gedachtes. Je hebt iets wat me aantrekt. Iets waardoor ik bij je wil zijn. “ Voorzichtig keek ik haar aan door mijn wimpers. Komop, Alsjeblieft. Smeekte ik in mezelf.

Mijn mondhoeken glijden omhoog als ze haar woorden uitspreekt. Opgelucht haal ik adem. Zachtjes duw ik mijn neus in haar manen. Ik snuif de geur in me op. De heerlijke geur. De Rhaira geur. Bij haar woorden grijns ik breed. ”Nouja... Ik kon me eerlijk waar niet voorstellen dat je me ooit nog wilde zien... Na die vorige keer...” Hielp ik haar herinneren. Ik schudde mijn hoofd zachtjes. Waar was ik toen mee bezig. Ik voelde een schuldgevoel in mezelf. Haar bruine huid glansde prachtig in de warme zon. Zachtjes knabbel ik aan haar lange blonde manen. Mijn ogen stonden op haar perfecte hoofdje gericht.

”Je zal nooit alleen zijn…” Klonk mijn zuivere stem. ”Ik ben altijd bij je. In je hart, in je gedachtes…” Ik duwde mijn neus tegen haar romp waarachter haar hart zat. Ik liet mijn neus terug glijden via haar hals, hoofd en neus. ”Beloof me… Beloof me dat je nooit alleen bent… Dat ik altijd bij je zou zijn” Klonk mijn zuivere stem opnieuw. Misschien klonk het raar, maar ik wilde ergens zekerheid, weten dat ze het echt meende. Beloftes mochten niet gebroken worden toch? Dan was dit de enige manier voor míjn zekerheid…

Ik rook het. Direct. Ik deed mijn best mijn hoeven diep onder het zand te begraven. Ik wist dat ik hier zwak voor was. Ik liep altijd weg als ik het rook. Maar ik kon haar niet zo achter laten, toch? Twijfelend keek ik haar aan. Ik maakte me klein en deed geschrokken een stap naar achter. Ik wilde wel. Natuurlijk. Maar ik kon het toch niet maken? Niet nu al , toch? ”Ik weet niet of ik mezelf in bedwang kan houden...” Piepte ik terwijl ik haar bang aankijk. ”Wil je dat ik ga?” Vroeg ik bang. Stiekem hoopte ik dat ze ja zei. Dat ik haar het niet aan hoefde te doen. Maar ergens ook nee. Mijn verlangen naar haar werd steeds groter.

Ik neem de blonde merrie in me op. Ik voelde de dwang naar haar achter kant te lopen. Maar ik deed het niet. Ik moest het leren. Ik was jong en onervaren zonder zelfbeheersing. Het was vreselijk maar ik moest er door heen komen.

Bij haar woorden gleden mijn mondhoeken omhoog, ze hield dus echt van me, zoals ik van haar hield. Een opgewonden lage hinnik verliet mijn lippen. Ik moest bekennen dat ik mijn lust en dierlijk instinct moest moeten leren beheersen, maar niet nu. Zij wilde het, ik wilde het. Ik krulde mijn hals op en kon het niet laten om op te scheppen met mijn gespierde lichaam. Het ging vanzelf. Mijn neus gleed over haar rug wanneer ik naar haar achterhand toe loop. Met mijn neus duw ik haar staartwortel wat aan de kant . De geur drong mijn neusgaten in. Niet langer dan drie secondes kon ik me inhouden. Ik liep naar voren en bracht mijn voorkant omhoog om me op haar rug te laten glijden. Ik liep wat naar voren om me verder over haar heen te krabbelen. Met mijn mond knabbel ik aan haar schoft. Langzaam laat ik me bij haar naar binnen dringen. En samen smelten in het moment. In haar. Enkel zij en ik. Zoals ik het wilde.

--

Langzaam laat ik me van haar rug afglijden. Mijn hals was nat. Damp kwam van mijn lichaam af van de inspanning. Ik liep terug in de richting van haar voorkant. Mijn romp ging wild op en neer. Ik laat mijn neus over haar hals glijden naar haar neus. Ik kijk haar aan in haar diepe bruine ogen.