Er was zoveel gebeurt in de laatste paar jaar, E'vesdar zijn leven was in een stroomversnelling geraakt en nu hij er zo op terug keek herinnerde hij zich het meeste niet eens meer. Van niemand had hij het omhoog geschopt naar leider van de derde rang, en uiteindelijk heeft hij de Emperor titel bemachtigd. Hij vroeg zich soms af waar hij het aan te danken had, maar het bleef altijd een feit dat hij niks te verliezen had en zijn leven continu op het spel zette om anderen te redden, daar leefde hij immers voor. Toch was het ook niet waar dat hij niks meer te verliezen had, met de bijkomstigheid van zijn nieuwe rang was er ook een nieuwe hengst in zijn leven gekomen, zijn zoon Roque. Ondanks dat de donkere pinto niet was voort gekomen uit liefde, überhaupt respect, E'vesdar heeft altijd innig van zijn zoon gehouden en geprobeerd deze tot een welgemanierde hengst op te voeden.

Het was echter maar al te duidelijk dat Roque ook het hete opvliegende karakter van Darlica had geërfd en E'vesdar had gevreesd dat Roque niet goed zou terecht komen. Echter was niks minder waar geweest, zijn zoon had de titel Gamma van de tweede rang toegekend gekregen, misschien ook wel omdat E'vesdar een goed woordje voor hem had gedaan toen.

Het was alweer twee weken geleden geweest dat hij Roque had gezien en vanmorgen had het verlangen hem overwelmt om Roque op te zoeken. Vol goede moed en een goed humeur, wat al vrij zeldzaam was, was hij vertrokken. Echter had de kille grond en de gure wind hem de das om gedaan en chagrijnig stapt hij over het mulle zand, de wind snijdend in zijn vacht. Zijn gedachtes maakte over uren en een warm broeierig gevoel verspreid zich in zijn borst, grijpt hem naar zijn keel en beneemt hem de adem. Herinneringen van vroeger wellen op, verschijnen voor zijn ogen en zorgen er voor dat zijn hartslag versneld en het witte schuim rond zijn schouders verspreid. Hij moest niet te veel na denken, dat was niet goed voor hem, en zeker niet vlak voor een goed bedoelt bezoek aan zijn zoon.

Een zucht verlaat zijn lippen en hij probeert zijn gedachten weer helder te krijgen, zacht geritsel achter hem brengt hem terug naar de realiteit. Rys bewoog niet ver achter hem en de hete oranje ogen van de kat flitsen op voor zijn ogen, zijn gedachtes kalmeren en hij krijgt zijn ademhaling onder controle. Een zucht rolt over zijn lippen wanneer hij zijn ogen op slaat, het was nog maar een klein stuk. Een hinnik buldert over de vlaktes en E'vesdar herkend de stem van Roque, hij opent zijn mond en kaatst een hinnik terug.

Hij was hier niet heen gekomen om te kijken of alles verliep naar wens, hij kwam niet langs om te zien of Roque zijn taak wel naar behoren uit voerde. Nee hij kwam als vader om zijn zoon te zien, zijn eigen vlees en bloed waar hij van hield als geen ander. Hij was gekomen om Roque simpelweg even bij zich te hebben, hij wist maar al te goed dat de jonge gevlekte hengst al snel een eigen leven zou op bouwen en misschien zou er binnenkort geen plek meer zijn voor zijn ouwe. Misschien zou Roque al snel een merrie vinden om een leven mee op te bouwen en zou E'vesdar voor goed uit zijn leven worden geschreven. Natuurlijk deed de gedachte hem pijn, maar hij wist dat Roque een goed hart had. Hij had geen vader nodig die over hem waakte. En misschien werd het tijd dat E'vesdar afstand nam, maar vandaag nog niet. Vandaag was hij hier om zijn zoon te zien.

Hij overbrugt de laatste meters en laat Roque er niet zo makkelijk vanaf komen, hij trekt zijn zoon naar zich toe en sluit deze kort maar krachtig in een omhelzing. 'Hey Roque' Zijn toon nonchalant, nog maar amper hoorbaar dat hij even hiervoor bijna uit zijn vel was gesprongen. Hij laat zijn blik over zijn zoon glijden, de ijskoude blik zorgt er voor dat zijn smalle lachje verdwijnt. Hij zag zijn zoon liever lachen, al begreep hij zijn kewellingen maar al te goed. Soms vroeg hij zich af of Roque wel van hem hield, of hij überhaupt om hem gaf, maar meestal verdwenen de gedachtes vanzelf weer.

Een zachte geamuseerde grinnik verlaat zijn lippen, duidelijk zat er ook wat bloed van Darlica in, want E'vesdar was alles behalve blij met zijn uiterlijk, laat staan er mee bezig. Nee zijn lichaam zat onder de diepe littekens en zijn gezicht was gehavend door het vele vechten, zijn ogen stonden ijskoud en een harde blik siert vrijwel altijd zijn gelaat, alles behalve een merrie verslinder dus. Niet dat E'vesdar ook maar tijd of zin had in het andere geslacht, met een taak als de zijne was het belangrijk dat hij niemand had die aan zijn mouw trok elke keer dat er iets aan de hand was, nee hij moest continu op zijn hoede zijn en altijd aanwezig om in te kunnen grijpen wanneer het dreigde fout te gaan. En hij hield van die taak, dus was het ook geen groot probleem dat hij daar de merrie's voor op moest geven. Niet dat ze ook maar een beetje geïnteresseerd waren, ach wat deerde het hem ook. Hij leefde voor zijn twee zonen en de bewaking van de kudde. Hij mocht zich gelukkig prijzen als hij zo voldaan zou sterven als hij nu was.

'Je ziet er geweldig uit hoor Roque' grinnikt hij zacht en heft zijn robuuste hoofd op, om zijn smeulende oranje ogen in de ijskoude ogen van Roque te richten. Het was misschien bijna jammer dat Roque zo goed wist dat hij charmant en knap was, waarschijnlijk kon hij van menig merrie het hart laten smelten met slechts een enkele grijns. Hij gunde zijn zoon alles wat hem toe kwam, en zelfs als Roque zijn zinnen zou zetten op de merrie's dan zou hij nog trots zijn. Hij hield immers niet van Roque om wie hij was, nee hij hield van zijn zoon omdat het zijn zoon was. Roque kon niks fout doen om E'vesdar zijn liefde niet meer te verdienen, nee Roque zou altijd een plek in zijn hart hebben ongeacht wat.

'Beetje tevreden met je nieuwe taak? Heb je het naar je zin met het domineren van kudde paarden?' Hij grijnst donker en geamuseerd, misschien een tikkeltje speels.

E'vesdar was niet de hengst om met jan en alleman het bed in te duiken, alles behalve zelfs. Darlica was de enige merrie waar hij in 5 jaar mee samen was geweest, zijn charmes en flirt-technieken waren verouderd en minstens net zo stroef als zijn sociale vaardigheden. Het stelde werkelijk waar niks voor en hij moest zichzelf zeer vaak uit een ongemakkelijk gesprek redden omdat hij weer iets fout had gezegd. Ach, niet dat het hem ook maar iets deerde, met een taak als het zijne was het fijner om niemand aan je te hebben hangen, daarnaast was er ook niet echt een merrie waar hij zijn hart aan had verkocht. Hij kende Lye'et en Delaney, maar Lye'et was zijn jongere zusje in zijn ogen, en Delaney had zoveel bagage dat E'vesdar het gevoel had dat zijn verleden licht verteerbare literatuur was.

Er was natuurlijk Morrow, de merrie die hem kouder aan kon kijken dan wie dan ook. Haar woorden en blikken waren als een mes in zijn ziel, maar toch leek ze iets in hem los te maken, iets wat hij liever ver weg stopte in een donker hoekje van zijn ziel. Het was al eerder fout gegaan, hij was eerder door het lint gegaan. Hij kon het moment na al die jaren nog goed voor ogen halen. Het was het moment geweest dat O'delden, zijn eerste zoon, vlak voor zijn ogen was verzwolgen in het moeras. Op dat moment had hij zijn beheersing verloren, waren zijn emoties te sterk en allesoverheersend, Sarafina probeerde hem te kalmeren, maar het was te laat de lange klauwen van de zwarte panter waren al diep in het vacht van de merrie gedrongen. Zijn ademhaling hapert en zijn ogen verschieten van helder oranje naar een diep en donker zwart. Sarafina, hij had ooit om haar gegeven, misschien zelfs van haar gehouden, en hij had haar bijna vermoord. Hij was haar verloren, net zoals hij Yrdaice had verloren.

Nee, hij vreesde dat een relatie nooit meer iets voor hem zou worden. Zijn taak was zwaar en eiste veel concentratie van hem, een merrie kon er misschien wel niet bij, daarnaast wilde hij er zeker van zijn dat hij zijn emoties kon controleren, dat hij Rys in bedwang kon houden. Dat was zijn prioriteit, het donkere beest dat hij creëerde in bedwang houden en gebruiken voor de juiste doeleinden.

De lage brommerige stem van Roque bereikt zijn gehoor en zonder het door te hebben glimlacht hij lichtjes, zijn zoon was volwassen. De woorden van Roque, de vraag was echter minder leuk. Hij haalt zijn schouders lichtjes op, wend zijn blik af en probeert Darlica van zich af te zetten. Hij had werkelijk gedacht dat hij er een vriendin bij had gewonnen toen hij haar voor het eerst tegen kwam, ze was zo heerlijk koppig en eigenwijs. Hij hield er wel van als een merrie vurig en temperamentvol was, een labyrint vol geheimen en getekend door een ver verleden. Maar Darlica was enkel schone schijn geweest, misselijkmakend genoeg had ze hem gebruikt om haar pleziertje te krijgen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven dat ze hem zo gek had gemaakt, vrijwel had gedwongen aan zijn instinct over te geven. Ze had de kans gehad, ze had zich kunnen om draaien. Hij wilde dat hij het had gedaan, dat hij zich had omgedraaid, maar hij wist dat zijn lichaam dat niet had gekund, zijn lichaam zou enkel dichter naar het hare zijn gegaan. Nee ze had weg moeten stappen op dat moment, dan was ze aan hem ontkomen. Maar dan zou Roque er ook niet zijn, zijn Roque waar hij trots op was met heel zijn hart.

'Ik denk dat ze met haar gladde praatje overal binnen kan komen. Ik wil haar absoluut niet dwars bomen op wat voor manier dan ook, maar ik denk dat de leider die haar in behandeling neemt wel op de hoogte moet zijn van haar verleden, van ons verleden' Een zwak lachje glijd over zijn lippen. 'Ongeacht wat ze heeft gedaan verdient ze een tweede kans, echter weet ze ook maar al te goed dat ik er zal zijn wanneer ze een misstap maakt, en dan is het gedaan' Hij wend zijn blik af naar de horizon. 'Ik geef om je moeder, wat voor slechte keuzes ze ook heeft gemaakt. Ik denk niet dat ze een slecht persoon is, enkel verward, en wij doen allemaal rare dingen als we verward zijn'