Het was een heerlijke winterdag. Of te wel de overgang naar het voorjaar. Je merkte het al zeker aan het gedrag van moeder natuur. Bijvoorbeeld dat de sneeuw begon te smelten. Groen gras liet hier en daar alweer wat van zich zien. De bomen die oh zo kaal waren krijgen nu ook al langzaam hun knoppen. De knoppen die het begin zijn van verse bladeren. De dieren komen uit hun winterslaap, zo zie je weer de eekhoorntjes de egeltjes en alles lopen. Het bos kwam zo langzaam weer terug tot leven. Ook de voorjaars gevoelens komen weer terug, en dat is in ieder levend wezen te vinden. Konijntjes zitten samen knus tegen elkaar aan en knabbelen liefdevol aan elkaars oren. De vogels beginnen hun balts gedrag weer te laten zien door mooi te fluiten en hun mooi te presenteren tegenover elkaar. Maar deze gevoelens leken ook weer sommige levens te eisen. Territorium bijvoorbeeld. Ze maken elkaar dood door hun stekkie te verdedigen. En gelijk hebben ze. En zo overleven alleen de sterkste in hun soort. Devantium had ook al veel meegemaakt. Zoals die oude tijd waar hij liever niet meer aan terug denkt. De tijd is geweest, en hij is weer terug, en zijn tijd is bete geworden.
Devantium heeft sinds kort zijn liefde ontmoet. Het klinkt misschien oudbollig en zwak. Maar devantium werd er juist sterker van. Weer een doel om voor te leven. Met grote krachtig passen denderde hij door het gebied. Zijn grote brede zwarte behaarde benen droegen zijn imposante lichaam waar hij maar heen wou. Zijn dikke bos met lange golvende manen deinsde met zijn passen mee en de wind speelde met zijn laatste puntjes. Zijn oortjes stonden rustig en ontspannen en zijn ogen straalde vriendelijkheid uit en warmte. Vroeger was hij niet zo. Vroeger vond hij het leuk om als een kille zombie door het leven te gaan en iedereen die hij tegenkwam een beuk te geven of even lekker vernederen. Maar nu niet meer. Zijn nieuwe ik was ontwikkeld en had zijn oude ik achtergelaten. Ook al zit er nog steeds er van in hem. Maar dat was niet meer zo krachtig dat het gevaarlijk was ofzo.
Eenmaal bij een openvlakte aan gekomen te zijn hield hij halt en gleden zijn ogen over de horizon. Hij zag een kudde paarden. Hij zag hier en daar verliefde paarden. Een glimlach kwam op zijn zwarte lippen en zonk even in gedachten aan zijn calliope. Zijn merrie. Hij had netjes toestemming gevraagd aan de leider genaamd legend. En hij had het gekregen. Hij schudde zijn gedachtes weer uit zijn hoofd toen zijn blik viel op een groen stuk door het witte kleine laagje sneeuw. Het was weer een stukje gras. Vers gras. Verser kon het haast niet. En voedzamer zal het gras niet meer worden dan nu. En door zown lange koude en strenge winter is ieder paard wel toe aan extra energie en eiwitten om zich weer op krachten te helpen. Devantium liet zijn hoofd even zakken en zetten zijn voorbeen naar voren. Hij schuurde zijn hoofd en neusje even aan zijn been. Ook dat begon weer. Verharen. De oude doffe wintervacht liet los waardoor de nieuwe haren die er onder zitten zichtbaar werden. Hij devantium was dat ook al het geval. Hij schudde zich even uit en stapte naar het groene stukje en rook even aan het gras. Wat rook het lekker. Rustig en kalm begon devantium van het verse gras te eten. Even kwam het voorjaars zonnetje er door en branden op het lichaam van devantium. Oh wat was het heerlijk om dit weer te voelen.
Devantium zetten zijn eten even stop en zetten zijn lichaam in een ruststand. Hij sloot zijn ogen even en genoot met volle teugen van de voorjaars warmte. Een gras sprietje hing nog uit zijn zwarte lippen. Het zag er slonzig uit. Maar wie laat nou op dit moment zown zonnestraal aan zich voorbij gaan? Niemand toch? Naar een tijdje gestaan te hebben hoorde hij iets achter zich. Devantium draaide zijn oren naar achteren richting het geluid. Devantium zag er misschien uit a,s een gemeen en vals paard? Maar zo was hij niet. Devantium draaide zijn hoofd even om en zag een paard bij hem staan. " oh, hallo " sprak hij met een warme stem. Hij was nog een beetje dromerig door de zon. Maar hij richtte zich op het paard voor hem.
