Genietend stak de hengst zijn neus in de wind, waarna die door zijn manen heen sloop. De onbekende stranden van Orlais, het leefgebied van andere anderen paarden van anderen rangen. Doch waren zij volgens hem allemaal gelijk, enkel sommigen zochten de hogere rangen op voor veiligheid, anderen voor roem. Maar was die veiligheid wel de waarheid, of was het maar een illusie en maakten de schimmen geen onderscheid tussen hoog en laag. Hij hield van illusies, mysteries en raadsels. Zo onschuldig zij leken, zulke grote gevolgen ervan konden eindigen. Even als leugens: Dat waren de meest fascinerende dingen in de wereld. Hoe anderen de waarheid verborgen wilden houden, en in plaats van zwijgen, iets verzonnen. Hij vond de leugens prachtig, zo raadselachtig en stil ze waren. Maar zo lang ze nog zichzelf waren, zolang men ze nog geloofde. Ze zwierden door hun breinen, je op het verkeerde pad brengend, of je onzekerheid deed opwekken. Men was soms naïef, men was wantrouwend. Maar leugens bleven hun interessante twist eraan houden. Maar de waarheid, die deed soms pijn. Hoe groter de leugen, hoe groter de de pijn als gevolg in je innerlijke ziel. Zo fragiel, toch dodelijk en niet te onderschatten.

Maar wat wist hij van dit land? Hij was enkel een eenzame ziel, een toerist, een inlander. Het witte lichaam van een gedwongen moordenaar in een strijd die niet van hem was. De spijt die hij voelde voor de doden, de woede die hij voelde voor diegenen die hem hadden gedwongen. Littekens hadden zijn lichaam getekend, maar de herinneringen deden meer pijn dan alle wonden die hij had gehad. Hij was een ex-oorlogspaard, iemand die was gevlucht voor de strijd. Hij wilde die strijd niet weer terugvinden, het bloed niet meer zien vergieten.

Zijn tred was kalm, zijn houding ontspannen, toch alert. Hij luisterde naar de wind en de golven, de zilte zeelucht snoof hij op in zijn neus. Enkele meeuwen krijsten boven zijn hoofd. Het was het leek hier zo verraderlijk vredig. Het parelwitte zand voelde echter fijn onder zijn hoeven, al had hij nooit last van de rotsachtige gebieden, de stenen in zijn hoeven. De ijzers onder zijn hoeven zorgded ervoor dat hij een paar centimeter boven de grond leefde. Toch voelde het als een deel van zijn lichaam, hij wist niet meer hoe het was om zonder hen te leven. Toch had het altijd weer angstaanjagend gevoeld als de nagels dwars door je hoeven heen boorden. Je zag het wel, maar je voelde niets. En het vuur was dan nog wel het engst, de rook en de brandlucht. Het was onnatuurlijk. Hij schudde zijn hoofd en versnelde zijn pas naar een rustige draf. Hij zakte ver weg in het mulle zand, toch voelde het vredig hoe de wind met zijn manen speelde en de rust die hem omhelsde.

Zijn gedachten dwaalden af en werden gevestigd op iets nieuws. Een bonte merrie kwam op zijn netvlies te staan. Zijn oren draaiden zich naar voren, zijn donkere ogen speurden naar haar ogen. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, en stopte toen voor de merrie, in zijn ogen was een zekere nieuwsgierige blik te bekennen. Zijn sociale vaardigheden waren dan nog niet zo ver ontwikkeld, de interesse in andere paarden overwon het altijd. 'Goedendag,' begroette hij de merrie vriendelijk. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, en liet deze een beetje zakken.

(Casharell)