Sun and summer {Open}

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

Deze plek gaf de merrie een rustig, vredig gevoel. Deze geheime plek in Ferelden was alleen van haar. De kleine watervallen hier waren werkelijk prachtig. Het water dat over de rotswanden naar beneden stortte. De slanke merrie slaakte een vredige zucht. Haar lichaam was volkomen ontspannen. Haar manen zwiepten vrolijk mee op het ritme van de koele wind. Myran kon het ruiken. Het voorjaar was in volle glorie. Een periode van liefde en leven. Zo ervoer ze het tenminste. Voor de meeste dieren was de lente het seizoen waarin ze zouden paren. Ook zouden er jonge dieren worden geboren. Liefde stond voor het paren en leven voor de jonge dieren. Voor Myran zou dit een rustig seizoen worden. Een beetje rondhangen met vrienden, nieuwe paarden ontmoeten en volop genieten van de zon. Dat laatste stond bovenaan het verlanglijstje van de merrie. Zon. Het enige ding waar ze echt vrolijk van werd. Natuurlijk ook wel van andere dingen, maar vooral van de zon. De merrie dacht aan de heerlijke warmte die de zon aan haar schonk. Die gedachte was zo sterk dat ze het zelfs ervoer alsof het echt was.

Myran boog haar sierlijke hals en nam een hap gras. Het smaakte dof en oud. Het voorjaarsgras was niet bepaald lekker. Dit was nog oud gras van de winter. Het was het hele jaar, tot nu toe, meegaan. Tijd voor een dosis nieuw leven. Ze snakte naar vers, sappig gras. Ze was een kieskeurige eter. Kon ze ook niks aan doen. Ze was gewoon zo. Punt uit.

Een geluid deed haar opschrikken uit haar dromen. Het leek op hoefgetrappel. Een teken dat ze niet alleen was. Myran kreeg een angstig gevoel in haar maag. Ze drukte het weg. Er was geen enkele reden om bang te zijn. De meeste schimmen waren hier nu niet. Alleen de neutrale en goede paarden waren misschien hier. De merrie speurde de omgeving op. Toen ze de aanwezigheid van een paard merkte, draaide ze zich om. Wie was dat?

Laatst aangepast door Banaan op ma 20 aug 2012 - 20:14; in totaal 2 keer bewerkt

Axis

Axis had niet veel nodig om tevreden te zijn. De zachte ochtendzon scheen zwakjes door op de bladeren die de bomen liet groeien. Nu het lente was leek de hele wereld weer tot leven te komen. Vogels maakten hun nest, ze zongen hun liet en het hele bos kwam weer tot leven. Merries werden zwanger, veulens geboren en een heel nieuw leven nam de plaats in van iets dat de dag ervoor was gestorven. De balans die moeder natuur gaf was daadwerkelijk perfect en schitterend. De knoppen aan de bomen, het zachte groene mos en de geurige bloemen ... meer was niet nodig om een hengst met zoveel diepgang als Axis op te peppen. Naast dat deed heel dit moeder natuur gebeuren hem denken aan Hazelaar, zijn allerbeste vriendin. Hoe zei sprak over de fenomenen van de natuur, over de golven op de zee ... zo kon niemand anders het. Haar manier van omgaan met het dagdagelijkse was buitengewoon uitzonderlijk.

Zoals iedere morgen, net voor de zon op kwam was ook vandaag Axis naar de golven gaan kijken over de woeste oceaan. Hij had zijn gedachten laten meedrijven en zijn geest leeg gemaakt. Het was de enige manier om terug een kijk te krijgen op het leven dat hem al zo vaak had dwars gezeten. Maar hij had beloofd te luisteren naar al wie hem lief was. Hij moest positief denken tussen al dat slechte. En voor hem was er meer slecht dan goed. Zijn afkomst, zijn bloed en zijn verleden waren getekend met zwarte inkt, aan hem en enkel hem alleen om dat weer recht te trekken en vooruit te kijken naar de toekomst.

Zijn gigantische halve Shire lichaam stapt tussen de bomen door. Niemand buiten zijn vader kon aan die immense hoogte tippen, het maakte hem imposant, heersend en gezagnemend maar eigenlijk was die grootste het grootste nadeel als hij ooit moest vluchten of snel wenden. Gelukkig zat hij in rang vier en hoefde hij zich geen zorgen te maken om de daden die zijn nonkel aka de schimmenleider hem kon aanrichten. Achter zijn zwarte voorlok staarde zijn ene paarse oog hebzuchtig, woedend en vals voor zich uit, het beest in de kist had hij het altijd genoemd en hij zou het niet loslaten. Zijn zwarte oog was wel één en al vredelievend. Hij nam een geur waar op een plek waar hij ook vaak was, bij de watervallen en grotten. Hij meldde zijn aankomst simpelweg door op een tak te stappen, zo zou het paard hem niet aanzien als een sluipmoordenaar of schim want die maakten geen geluid. Hij spitste zijn oren naar een kleine slanke merrie met blonde manen en staart. Hij knikte begroetend en blikte dan naar de watervallen voor hij zich naar het water begaf en enkele slokken nam. Met een beetje geluk kende dit paard hem niet, niet bij naam en niet bij uiterlijk maar die hoop was al lang verloren gegaan toen iedereen hem aansprak als degene met het paarse oog, degene die afstamde van de schimmen ...

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

Terwijl haar caramelbruine ogen zoekend in het rond bleven kijken, bleef haar slanke lichaam roerloos stilstaan. Myran wist niet met wie of wat ze te maken zou krijgen. Schim, paard of ander wezen. De merrie voelde angst en nieuwsgierigheid tegelijkertijd. Het was raar om die twee emoties samen te voelen. Niet normaal. Zij was ook niet gewoon zoals ieder ander paard. Zíj was Myran. Verstoten door haar moeder, opgevoed door een kille merrie en nooit wetend wie haar vader was. Pas jaren later was de merrie er achtergekomen wie hij was. Helaas had de dood hem toen al van haar afgenomen, voor eeuwig. Nooit zouden haar vragen beantwoordt worden.
Een knappende twijg bracht de aanwezigheid van een paard mee. Als Myran een egel was geweest dan had ze nu haar stekels opgezet als teken; ik ben gevaarlijk en voel me bedreigd, dus kijk uit!
Een grote gedaante kwam tevoorschijn. Myran draaide nerveus met haar kleine oren naar achter. In een flits was de ware Myran te zien. Een persoonlijkheid die bijna nooit naar bovenkwam. Snel vermande ze zich en zette haar koele kille masker weer op. Ze zou geen angst meer tonen, naar niemand. Anders zou ze alleen maar zwak overkomen op anderen. Dat wilde ze niet hebben. De vosse merrie liet haar caramelbruine ogen naar de zwarte gestalte glijden. Hij deed haar denken aan Avanti de schimmenleider. Alleen deze hengst had maar één paars oog, zijn andere was zwart. Zouden ze misschien familie zijn of zo? De gedachte kwam maar een tel in haar op, maar verdween al snel weer. Als sneeuw voor de zon. De zwarte imposante hengst zond haar een groetend knikje toe. Hij liep naar het water en nam daar een paar teugen van. Al die tijd, hooguit een paar minuten, had Myran hem nieuwsgierig gade geslagen. Wie was deze zwarte hengst? Ze wist het niet, maar zou daar gauw genoeg achter komen. "Wie ben je?" zei ze. De merrie deed een stap in de richting van hem. "Mijn naam is Myran. En de jouwe is?" Haar blik bleef afwachtend op de hengst hangen. Ze was benieuwd naar zijn reactie. Al toonde ze niet al teveel emoties. Ze wilde niet zwak of lief lijken.

-Sorry voor late en korte reactie-

Axis

Axis had het gezien. Hij was goed in het observeren, ontleden van gedrag die voortkwam uit angst of wantrouwen. Iets waar hij zijn kindertijd bij de schimmen enorm dankbaar voor was. Maar daar bleef het ook echt bij, de rest van wat hij leerde zou nooit nuttig zijn in de positie waarin hij nu zat. Als vierderangspaard die leek te genieten van een oud pensioentje. Al was hij maar tussen de tien en vijftien jaar oud ... Hij had lang genoeg aan de macht gestaan van rang 2,3 en uiteindelijk vier dus beschouwde hij dit als zijn pensioen en daarin hielp hij anderen. Anderen als de merrie voor hem, hard en zonder emoties langs de buitenkant maar een angsthaas vanbinnen. Hij had de nerveuze trek geregistreerd maar hij ging er niet op in. Iedereen reageerde nerveus of angst als Axis naderde. En het lag niet aan zijn intimiderende zwarte lichaam van 1.96 m schoft ... net het kwam door dat ene paarse oog waar iedereen onmiddelijk de benen van nam. Of verstarde, of een moedig masker opzette als de merrie nu.

De frisse slokken van het water maakten hem weer helder, meer wakkerder in deze nochal vroege ochtend. Hij voelde haar blik in zijn rug, onderzoekend maar onzeker. En uiteindelijk kwamen de vragen. Een tikkeltje verbaast draaide Axis zijn hoofd en keek over zijn schouder naar de kleine,voor hem dan, caramelkleurige merrie. 'Weet je dat niet?' Vroeg hij nieuwsgierig. De meeste paarden kende hem, ook die vanuit rang 1. Axis was de enige hengst geweest die het schimmenleven had gekend toen hij werd geboren en het leiderleven had gekend toen hij volwassen was. Hij was degene die van veulen af aan op BMH was gebleven en vocht voor wat juist was. Een beetje een legende. Maar hij was blij dat ze hem niet kende, het voelde eens goed om onbekend te zijn. Ze stelde zich voor als Myran, Axis knikte en draaide zijn lichaam een kwartslag. 'Aangenaam Myran, ik ben Axis.' Stelde hij zichzelf kalm voor, totaal niet bedreigend als sprong zijn paarse oog bijna uit zijn oogkas om de merrie op te peuzelen. 'Ben je nieuw hier?' Vroeg hij met een korte peilende blik op de omgeving.

**Profile**

» Summer fire
» Under the late summer rain. [+Anomalis]
» Summer is getting in your body ~ Toran - Roque - Trevor
» So this is It? (OPEN)
» Where am i? [open]

Sun and summer {Open}

Sun and summer {Open}

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen