Elke keer weer trok ik vlak na de blauwe maan weg van Minanter, voor een aantal dagen. Deze keer was mijn keus gevallen op Anderfalls. Net als alle andere gebieden een prachtig stuk land. Elk gebied in Blue Moon Horses had zijn eigen schooheid. De prachtige bergen die boven je uit torende van Minanter. Het parelwitte strand met de helder blauwe zee van Orlais. De geweldige watervallen met hun eeuwige geruis van Anderfells. En niet te vergeten de betoverende bossen van Ferelden. Zelf trok ik meestal in de richting van Orlais. Ik wist niet wat het was maar de parelwitte stranden met het gladde water voorbij de branding met daarboven de eindeloze horizon werkte als een magneet. Misschien het geruis van de zee. Ze geur van zout of het eindeloze zicht. Maar ik was nu niet in Orlais, nee ik was ik Anderfalls. Waarom was ik hier ook al weer? Dacht ik in mezelf. Om na te denken over de gebeurtenissen en mijn taak die ik goed moest uitvoeren. Enkele conclusies stonden vast. Ik zette mijn ranke maar bespierde lichaam vlug voort naar het beekje waar het heldere water me lief toelachte. Door deze lach leek de verleiding wat slokken te nemen onweerstaanbaar. Ik liet een. Diepe zucht. Alweer moesten mijn behoeftes het winnen van mijn gedachtes.

Terwijl ik genoot van het heerlijke koele water dat door mijn keel gleed noemde ik de conclusies in mijn hoofd op. De afgelopen twee seizoenen hadden de schimmen zich rustig gehouden. Geen doden en weinig gewonden. Ergens was dit een positief idee. Maar het was enkel een goed teken geweest als we er tegen hadden gevochten en onze missie was geslaagd. Maar dat was niet zo. Ze waren er gewoon niet. En deze gedachte liet een ruige rilling over mijn ruggengraat gaan. Ik wist maar al te goed dat dat niets goeds kon betekenen. Wie weet welke plannen Avanti zijn onderdanen nu uitlegde in Vyrantium... Ik kon me er vreselijk aan ergeren dat ik niet wist wat er afspeelde in het mistige woud. Misschien wilde ze de volgende blauwe maan hun slag slaan. Alles in één keer. 
Daarnaast was er nog een probleem. De lente was aangebroken: over het algemeen was dat geen probleem. De temperatuur nam toe en er was steeds meer voedsel beschikbaar. Maar helaas namen ook de paarden toe. Zeker in minanter was dat een groot probleem. De kudde werd te groot. Met de blauwe maan moesten we zo'n 40 paarden beschermen met 2 leiders en misschien een paar vechters. Het leek bijna onmogelijk. De gaten worden steeds groter. Wanneer de schimmen hun slag willen slaan zou het met gemak kunnen. Wat houd ze tegen? 

Peinzend beet ik op mijn lip wanneer mijn gedachtes werden verstoord door een spierwitte merrie die in een krachtige galop langs me heen suisde. Bijna voelde ik de behoefte achter haar aan te rennen. Je mee laten voeren met de wind. Geen doel. Geen bestemming. Gewoon rennen.   Ik beet op mijn lip wanneer ik haar lichaam na keek met een lichtjes geërgerde blik. Ik meende haar nog niet te kennen. Ik zucht ontglipte mijn lippen. Ik besloot - Aangezien ik enkel depresief raakte van mijn gepeins- dat ik maar beter haar kon volgen. Zoveel kwaad kon het niet om nieuwe 'vriendjes' te maken. Had echter toch niet veel te doen.

Ik zette mijn goede lichaam langzaam in beweging. Mijn stappen waren krachtig en sterk. Ik krulde mij hals op mijn achterbenen er goed onder te zetten om vervolgens de achtervolging in te zetten. In een draf waarbij de punt van mijn hoeven slechts een fractie van een seconde grond raakte volgde ik de witte stip zo'n 100 meter verderop. Nog steeds was ik verbaasd dat ik haar niet eerder had gezien. Ik was Treasure. Ik kende iederéén. Of nouja, eigenlijk niet dus , maar daar zal snel verandering in komen. Wanneer ze haar gang terug neemt zet ook ik mijn lichaam in een galop. Mijn spieren rolde onder mijn goed gekleurde vacht. Mijn witte manen zweefde  mee op de wind. Op zo'n 10 meter afstand nam ook ik mijn lichaam terug tot een rustig stap. Nog altijd mijn hals opgekruld en achterbenen er krachtig onder. "Hallo daar vreemdeling" klonk mijn zuivere warme stem wanneer ik haar nieuwsgierig bestudeerde. "Jij lijkt je te amuseren?" bij mijn woorden krulde mijn mondhoeken langzaam maar zeker omhoog. "Laat me raden, sneeuwklok, snowflake,  of ben je meer het andere typ?" afwachtend keek ik haar aan. Mijn laatste zin was mijn originele manier van simpelweg het vragen naar haar naam

Geschrokken spitste Maëve haar kleine, witte oortjes bij het horen het denderende geluid achter haar. Was ze nou zo in haar gedachten gezonken of was het nog maar kort geleden dat het paard achter haar aan galoppeerde? Onrustig hief ze haar hoeven om de beurt op haar plaats, hopend dat dit paard het op goede zinnen gezet had, en niet toevallig een handlanger van Torak was of een ander paard dat een verschrikkelijke haat aan haar had. Echter werden deze gedachten volledig uitgewist toen het paard voor haar neus vertraagde en halt hield. Bedenkelijk keken haar hazelnootbruine ogen hem aan. De woorden die net als gezang uit haar mond kwamen moest hij gehoord hebben en kort twijfelde ze over haarzelf. Zou hij het lelijk vinden? En haar recht in haar gezicht uitlachen? Een hevige rilling liep over haar ruggengraat heen en ze vroeg zich af waarom ze zich zo druk maakte. Over de eventuele mening die de hengst al had klaargestoomd, of de woorden die hij haar in het gezicht zou drukken. Om zich tot bedaren te helpen bekeek ze grondig zijn lichaam, een lichte kleur met witte manen. Spierwit, net zoals haar uiterlijk. Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze zich geen moment een houding wist te geven. Haar manen waren aan het dansen in de wind die kwam opzetten, maar het leek mooi weer te blijven. Kort liet ze haar blik vallen op de lucht, om te observeren of haar gedachten wel klopte. Al snel werd ze afgeleid door de palomino hengst die voor haar stond. “Hallo daar vreemdeling.” Was het eerste wat zich in haar oorschelpen verkondigde. “Jij lijkt je te amuseren?” Maëve nam aan dat het een reactie was op haar zang, dat hij zojuist had gehoord. “Laat me raden, Sneeuwklok, Snowflake of ben je meer het andere typ?” Met een scheve glimlach luisterde ze naar zijn laatste woorden. Charmant draaide ze een rondje om hem heen. “Wel,” Begon ze, terwijl ze nog bezig was met de ronde. “Die namen zijn verschrikkelijk random, en ik ben blij dat ik niet geboren ben als een Snowflake.” Maakte haar zin af, met haar elegante, zachte stem. Verraderlijk, maar een o zo mooie schuilplaats om achter te schuilen. Maëve keek hem scheef aan, om zijn reactie te bekijken. “En vertel jij eens, Palomino.” Tergend langzaam ontbrak ze weer haar zin, zonder haar naam te onthulden aan de hengst. “Moonlight, Macho of misschien toch een Valentino?” Ging ze door, net zoals hij het tegen haar gezegd had.

Dit spel amuseerde haar en intussen voelde ze zich al aardig op haar gemak. Ze hunkerde naar sociaal contact en dat had ze nu gekregen, na al die maanden afzonderlijk te leven, om haar leven op een rijtje te zetten. Maar toen ze eenmaal weer onder de paarden kwam, begon al de drama opnieuw en had ze nog geen rust gevonden, net zoals ze nu nog steeds nerveus was. Het veroorzaakte lichte trillingen met haar hoofd, een van haar psycho trekjes. Maëve probeerde dit zo goed mogelijk te camoufleren, maar nog altijd besefte ze dat het niet ging lukken omdat het trillen soms te opvallend werd. Statig, maar elegant hief ze haar hoofd, terwijl ze haar ogen in de hengst boorde. Grondig bekeek ze nogmaals zijn lichaam, en bleef hangen bij zijn ogen. Rustig probeerde ze oogcontact te maken terwijl er een scheve grijns hing rond haar lippen. “Weetje, meneer de palomino.” Even trokken de vogels die overvlogen haar aandacht, en traag richtte ze zich weer op de hengst. “Mijn antwoord heeft je vast niet voldaan, maar noem me zoals je wilt.” De klanken in haar stem waren zuiver, en charmant. Misschien een klein beetje flirterig maar ze kon het niet helpen, ze hunkerde zo naar die specifieke aandacht. Langzaam begon ze nog een rondje om hem heen te stappen, waarna ze een rechte lijn vooruit maakte, om van de hengst weg te stappen. Het was niet haar bedoeling om een weg te banen ver weg van de hengst. Kort stopte ze om haar hoofd om te draaien. Zonder nogenige interesse te tonen in het horen van zijn naam, keek ze hem indringend aan. “Kom je nou nog?” Haar stem was uitdagend, maar de andere kant was zacht, lief en pril. Was ze uit om de hengst van zij stuk te brengen? Ze wist het niet, maar dit spelletje zou haar voorlopig nog even zoet houden.

 
Mijn ogen bestudeerde het sneeuwwitte lichaam van de andalusische merrie. Ze was absoluut niet met het woord lelijk te beschrijven. Ze had de perfecte gespierde bouw. Haar grote spieren was iets wat me direct opviel. Ze was niet zo tenger als de meeste merrie's, wat haar ook een sterkere indruk gaf. Ze zon gaf een mooie glans op haar spierwitte vacht. Afwachtend draaide ik mijn oren naar voren. Benieuwd hoe ze zal antwoorden. Wanneer haar heldere stem begint te praten krullen mijn mondhoeken sierlijk omhoog. "Mnee... Ik zie mezelf eerder als het Helios typ, elegant,krachtig maar toch beleefd en rechtvaardig" antwoordde ik met een bedenkelijke toon in mijn stem. Maar nog steeds had ze haar naam nog niet gezegt en was het doel nog niet geslaagd. 

Mijn ogen glijden langs de contouren van haar lichaam wanneer ik de heldere stem weer hoor spreken. Een lichte zucht verlaat mijn lippen van de teleurstelling. "tja... In de loop van het komende gesprek komt er vast wel wat in me op." bracht ik met een klagende toon uit. Waarom kon ze haar naam niet gewooon zeggen? Hmmpf. Als we het zo gingen spelen. "Hard tegen hard" mompelde ik zachtjes terwijl ik snel een antwoord bedacht. "houd jij het dan maar gewoon op Palomino of Helios." ik dacht na aan de manieren van voorstellen. Ik stelde me vaak voor als Treasure, maar niet Treasure de leider. Ik kon me mateloos ergeren aan paarden die zich als leider voorstelde. Al was het waar. Ikzelf zag leiders als paarden die zich op willen offeren de kudde te beschermen en op orde te houden. Maar andere zagen het als een roem, macht en kracht. Een trots. Ik niet... Ik ging het leven in als Treasure, niet als de leider.

"Wie ben jij? vroeg ik tenslotte. "En dan heb ik het niet over je naam, aangezien je niet van plan lijkt die te geven." sprak ik er klagend acherna. " Ik bedoel, ik ben iemand, net als iedereen trouwens. Maar ik als persoon... Het is vaak met de dag anders. De ene dag ben ik de sterke leider maar de andere dag voel ik me als een klein veulen." sprak ik langzaam uit terwijl mijn ogen naar de verte staarde.

“Mnee, ik zie mezelf eerder als het Helios typ, elegant, krachtig maar toch beleefd en rechtvaardig.” De woorden die hij uitsprak lieten haar grinniken. De eigenschappen waren nogal braaf in haar ogen, en wanneer ze met zo’n hengst te maken had zou er haar nog veel plezier staan te wachten. Rustig bekeek ze hem nog eens, hij was wat groter dan haar maar het intimideerde haar niet door zijn vriendelijke uitstraling. De witte manen sierde hem, het onderscheidde hem. Lang waren ze ook, langer als die van haar maar op een dag hoopte ze dat haar manen tot die lengte waren aangegroeid zonder enige beschadigingen. Wat dromend week haar blik af naar de horizon, maar ze herpakte zich weer wanneer zijn stem weer in haar oorschelpen galmde. De klagende toon irriteerde haar maar ze besloot zich in toom te houden, misschien was het een uitspatting van sarcasme, ze besloot zich er verder niet heel druk om te maken.

Rusteloos stond ze wat te trippelen op haar benen, het liefst had ze een eindje gaan rennen aangezien de energie door haar lichaam stroomde maar nog steeds verlangde ze naar aandacht en die had ze nu gevonden. En voorlopig zou ze hem niet verlaten. “Wie ben jij?” De vraag herhaalde zich wel honderd keer in haar hoofd en nerveus versnelde haar ademhaling. Wie was ze? Het was een enorm goede vraag van hem, echter wist ze het zelf niet. Malend naar een antwoord, bekeek ze de horizon nogmaals en kneep ze haar ogen tot spleetjes. Haar onrustige ademhaling was niet gezakt en ze verwachtte dat dat de komende minuten ook niet zou gebeuren. Afwezig keek ze hem aan, de volgende woorden van hem ratelden door maar echt verstaan deed ze niet. Ze was veel te druk bezig met het bedenken van haar eigen antwoord, een zinnig antwoord, dan naar zijn geratel te luisteren. Leider. Het woord bleef in haar hoofd hangen, was hij een leider? En van welke rang dan? Plotseling voelde Maëve zich ontzettend klein bij het palamino kleurige paard, dat ze maar Helios moest noemen.

“Leider?” Stamelde ze, terwijl de afwezige blik in haar ogen nog steeds niet was weggetrokken. Nerveus keek ze hem aan. Haar ademhaling was weer op een normaal tempo gekomen en ze probeerde zich te herpakken. Bedenkend keek ze naar hem, om op een zinnig antwoord te komen. “Wie ik ben? Goede vraag, Helios.” Langzaam rolde de woorden uit haar mond, haar blik lag tijdens de woorden vastgenageld op hem. “Wel, ik zal je niet teleurstellen en zal mijn naam nu maar aan je vertellen, echter als je het wel uitdagend vind om het niet te horen moet je het zeggen.” Een waterige glimlach sierde haar lippen, en ze wachtte zijn antwoord niet af. “Maëve.” De glimlach werd wat overtuigender en een vriendelijke uitstraling hing om haar heen. Had hij het verwacht dat ze die naam droeg? “En? Vind je het bij me passen?”

De nervositeit was gezakt, maar de vraag wie ze was maalde nog door haar hoofd. “Ik ben..” Begon ze, tergend langzaam terwijl ze een stap achteruit zette, alsof ze weg wilde rennen van het ingewikkelde gedoe. Ja, daar was ze tamelijk goed in, wegrennen voor haar problemen. “Gewoon, een vriendelijke merrie die hunkert naar aandacht van andere paarden omdat ze dat al tijden niet heeft gehad.” De woorden verraadde haar situatie niet helemaal, en ze probeerde haar woorden te verdoezelen met een vriendelijke glimlach. Nadenkend probeerde ze op de woorden te komen die hij zojuist had gezegd. Leider. Een jong veulen. Meer kwam er niet in haar op. “Zeg, Helios. Dus je bent leider? Van welke rang? En hoe is dat eigenlijk?” Geïnteresseerd ratelde ze door, oprechte interesse was voor de eerste keer in haar opgekomen. Nog nooit had ze een leider ontmoet, en nu meteen bij de eerste ontmoeting van een paard in BMH had ze al meteen een leider te pakken. De glimlach die haar lippen sierde werd steeds groter, en statig hief ze haar hoofd. Haar hazelnootbruine ogen keken vriendelijk naar hem omhoog, afwachtend op een antwoord die hij zou geven.