De hengst ging lopen, zonder wat te zeggen. Nyro volgde hem. Hij keek de zwarte hengst aan, nieuwsgierig naar de uitleg die hem gegeven zou worden. In tegenstelling tot de hengst naast hem stapte hij elegant verder. Zijn slanke benen droegen hem mee. "Je bent in het land van de blauwe maan gekomen vreemdeling. Dit betekend het land waar de duivel zelf huis houd," mompelde de hengst alsof dit een gewoon gesprekje was. Nyro knikte langzaam, als teken dat hij verder moest gaan. "Je zal je leven hier nooit zeker zijn. Tenzij je naar de vierde rang weet te komen waar je onsterfelijkheid verkrijgt. Tot dan ben je niets anders dan een lopend buffet." De hengst zuchtte zachtjes en schudde zijn hoofd. "Je kan je afvragen waarom er dan alsnog zo veel paarden hier zijn.. De blauwe maan houd je vast. Iedereen wordt in de ban gehouden van de schoonheid van dit land. Het moment dat je binnenkomt weet je dat dit je thuis is.. En je zou er alles voor doen om dit land en diens inwoners te beschermen. Iedereen voelt zich zo. En daarom gebeurd het slechts zelden dat een ziel toch besluit om de weg terug door Seheron te nemen. Mits deze die weg overleeft. Het land van de blauwe maan binnenkomen is simpel. Maar verlaten.. Een hele andere opgave." De grijze hengst knikte, hij begreep het. Hij wist niet of er nog meer zou komen vanuit de andere hengst, maar hij hield het bij stilzwijgen. Luisterend naar de gewone geluiden van het gebied. En hopend dat hij meer uitleg zou krijgen over dit gebied.