Don't let me down

**Profile** Number of posts : 291 Status : Active

Witte hoeven werden voorzichtig in het mulle zand neergezet. Nu hij eindelijk een uitweg had gevonden uit zijn vroegere kudde was hij weggerent. Ze hadden hem tot op het bot mishandeld. Zijn linkerzijde van zijn lichaam zag er dan ook niet uit. Strompelend had hij de eerste dagen gelopen, omdat zijn linkervoorbeen open had gelegen. Gelukkig had dat zich nu hersteld. Moon zette een draf in, terwijl hij de zon het water zag verdwijnen wierp de maan zijn witte licht op hem. Hij vond het prima alleen, lekker rustig. In de afgelopen drie jaar had hij wel geleerd dat hij beter op zichzelf kon vertrouwen, in plaats van op iemand anders. Daar kwam alleen maar ellende van. De parelwitte hengst zette een galop in, maar zo te zien was zijn been echt genezen. Hij maakte een sliding stop en zuchtte. Ook hier zou hij vast weer nieuwe vrienden krijgen. Échte vrienden.

Geruchten waren zijn gehoorgang binnen gegaan. Iets van schimmen, bij de blauwe maan. Moon wist niet wat hij moest geloven en wat niet. De maan was wit, dat was altijd zo geweest. Een blauwe maan? Dat was wel heel onwaarschijnlijk. En dan schimmen die je levend opvraten? Ja, dat maakte het sprookje compleet. Het was vast een verhaal voor de veulens, zodat die braaf luisterden ofzo. Blauwe maan, ja hoor. Moon was zelf bij de volle maan geboren, die was wit geweest, die was altijd al wit geweest. Moon schudde zijn hoofd en brieste. Hij had honger. Hij draafde verder over het strand toen hij aan de rand een strook gras zag. Waarschijnlijk leidde dat naar een nieuw gebied. Maar eerst zou hij hier blijven, alles verkennen. Hij boog met een pijnlijk gezicht zijn hals, door de littekens deed dat wel pijn, trok wat gras uit de grond en hief zijn hoofd weer. Doordat zijn linkerhelft van zijn lichaam er zo uit zag, keerde hij dat vaak weg van andere paarden. Niet dat hij zich er voor schaamde, maar hij wilde niet meelijwekkend zijn.

-open voor goede paarden-

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

De hoge golven braken tegen de rots punten die ferm uit het water staken, de wind blies de golven hoger en hoger om vervolgens te zorgen dat de rotsen of de kliffen de genade klap uit deelde, waardoor de golven met veel lawaai braken, het was typerend dat hier in het Orlais, bij de zee veel kabaal en lawaai was. Als het al niet de golven waren die het parel witte strand opkropen om zich vervolgens weer terug te trekken, of dezelfde golven die met veel geweldig braken tegen de kliffen en de scherpe rotspunten die uit het water staken, dan waren het wel de meeuwen die hier met zijn allen rond vlogen en krijste alsof hun leven ervan af hing. Om nog niet te spreken over de wind die hier altijd heerste en die in je oren krijste. Maar al met al genoot de hengst van de wilde natuur van de ontembare zee. Hij bewonderde moeder natuur en haar krachten. De zee over wie niemand de baas ooit zal zijn, de zee die de baas was over alles en iedereen samen met die wind, de ene keer zacht, de andere keer onheilspellend, guur en hard. Het was lente en het was te merken, de eens zo witte sneeuw die had geregeerd over het land van de blauwe maan lag nu alleen nog her en der verspreid in miezerige hoopjes, hier op het strand was het bijna helemaal weg en waren de parel witte stranden alweer zichtbaar. Een paard, daar voor hem, rustig draafde hij op het paard af, geen moeite nemend zijn hoeven goed op te tillen sleepte hij een heel spoor van zand mee naar de jonge hengst. Bij de hengst aangekomen schudde hij zich goed uit. ,,Een goedendag, met wie heb ik vandaag het genoegen of ongenoegen?''

**Profile** Number of posts : 291 Status : Active

Slepende hoeven waren te horen. Moon keek op en zag een witte hengst. Hij was misschien een jaar of drie ouder dan hij, misschien kon hij Moon vertellen of het verhaal van de Blauwe Maan echt was. De hengst nam niet de moeite om zijn voeten op te tillen toen hij naar Moon toe kwam. Moon verzette een paar stappen, zodat de hengst zijn verfomfaaide linkerzij niet zou zien. Dat was niet was nodig. ,,Een goedendag, met wie heb ik vandaag het genoegen of ongenoegen?'' vroeg de hengst toen hij bij Moon was beland. Deze liet zijn blik over de hengst glijden. Op het eerste gezicht zag hij er aardig uit. "Mijn naam is Moon." antwoordde hij. Oke, misschien was hij ook een beetje zo gaan staan zodat het maanlicht precies op hem scheen. Maar goed. "Ehm, ik ben nieuw, en heb wel wat dingen gehoord. De een zegt dat het waar is, de ander zegt dat het allemaal verzonnen is. De schimmen tijdens de blauwe maan." Zijn stem klonk neutraal, hij ging geen vooroordeel geven voordat hij wist of het echt waar was. Of niet. Hij keek de hengst even aan en draaide zijn hoofd toen schuin naar boven, naar de maan. Het zou raar voor hem zijn als die ineens blauw werd. Maar dat leek hem eigenlijk wel heel onwaarschijnlijk.

-Flutje, sorry...-

**Profile**