Ze was nu ongeveer een weekje uit en voelde dat haar blik nooit 100% zou worden. De eerste dagen zag ze helemaal niks, maar nu kon ze al een beetje zien. Zelf had ze geen idee hoe ze eruit zag, was ze simpel van kleur zonder specialiteiten of net heel apart? Ze trippelde verder weg van de plek waar ze was geboren en dus ook de plek waar haar moeder was gestorven, bij deze gedachte rolde er een traan over haar witte hoofd met speciale en prachtige zwart aftekeningen, die leken op zebrastrepen. Haar glazige ogen keken wat rond, maar naar wat, iets wat Hayyel niet echt kon zien. Ze grinnikte, stom veulen dat je bent, zit niet rond te kijken, e ziet toch niks. Toch trippelde ze vrolijk verder. Ze mocht al blij zijn dat ze leefde, niet soms? Hayyel doorkruiste heel Orlais, haar veulenhoefjes zakte in de zand waar het gras zich in vast klampte. Haar kleine oortjes stonden naar voor gericht en zonder enig besef liep ze regelrecht Vyrantium binnen. Ze had geen idee waar ze was, hoe ze hier was gekomen en welke gevaren hier scholen. De heldere lucht die over Orlais zweefde veranderde hier in een kille, onaangename lucht. Het was donker en grijze wolken draaide gevaarlijk boven deze donkere bossen. Een kille wind waaide door haar korte veulenmanen. De lucht van dood vliegt haar neus binnen, ze wist zeker dat dat nog de geur was van haar moeder dat ze rook. Wanneer ze nog eens heel goed snoof herkende ze dat dit niet kon, want ze rook niks van zeelucht. Angstig trappelde ze haastig naar achter en liep met haar achterste tegen een paard zijn benen. Ze bleef zo even staan en haar ademhaling werd zwaar en hefgtig van de angst dat door haar aderen kolkte. Vervolgens draaide ze zich haastig om en keek het paard met haar glazige ogen aan, ondanks de blindheid, was er toch angst in te lezen. Ze wist dat ze fout was gelopen en was ergens gekomen waar het niet pluis was. Het duurde niet heel lang of de angst was weg, ze wist niet waarvoor ze bang was, waarom zou ze zich dan bang gedragen? "Hallo," Ze wist dat het een paard was, maar wat voor een en wie? Daar had ze geen idee van. Ze had nog net van haar moeder geleerd dat je altijd vriendelijk moet zijn en... dat je nooit maar dan ook nooit een hengst moet geloven en vertrouwen wanneer je hem voor eerst ziet. Alleen wist Hayyel niet of dit een merrie was of niet. Ze rook eens en tussen de geur van dood en rotheid rook ze de geur van een hengst. Maar moest ze bang zijn? Wat zouden ze een veulen doen en dan nog, Hayyel had niet snel schrik omdat ze geen idee had waarom en dat was nou net een van de redenen waarom haar moeder zo graag wou dat ze iemand zocht die ze kon vertrouwen en die voor haar door het vuur zou gaan om haar te beschermen.Ze mikte ongeveer naar het hoofd, richting het geluid van zijn ademhaling. Haar ogen keken naar het hoofd van de hengst en zachtjes zei ze. "Ik ben Hayyel en wie ben jij?" Haar stem was zacht, aardig, lief en rustgevend. Net het gezang van een engel, mocht deze zebragestreepte merrie niet iets mee hebben? Haar manen waren al redelijk lang en golfde lichtjes, net als haar staart. Ze hinnikte zachtjes en bleef dit mysterieuze aankijken, ookal wist ze zelf niet wat ze zag.