Just a simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Rank 2. A simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

De kleine Hazel Rah liep met haar vlotte efficiënte tred door het gebied van Andersfel, het gebied van rang 3, het gebied dat zij graag als haar thuis zou willen gaan zien. Kleine Hazel was hazelnoot bruin met hazelnoot blonde manen en hazelnoot bruine ogen. Eigenlijk was alles aan de merrie normaal, onopvallend en klein, haast zo normaal dat het in een gebied als Blue Moon Horses op zou gaan vallen. Het was dan ook niet het uiterlijk van de kleine Hazel Rah dat haar zo anders maakte dan de andere, nee om de bijzonderheid van de kleine Hazel te zien moest je haar leren kennen. Je had er niet eens zo gek lang voor nodig, maar wanneer de merrie begon te praten wist je dat ze niet was zoals de meeste andere paarden hier.

Waar de kleine merrie liep leek de wereld een betere plaats, zo was het dat de kleine merrie nog nooit onrecht aan was gedaan, de merrie had in haar leven nog nooit wat vervelends meegemaakt en ze leek met alles weg te kunnen komen. Misschien was het de vertederende look of was het haar vlotte babbel of misschien was het zoals de gouden hengst haar had verteld, immers daar waar de zon fel scheen kon de schaduw niet komen. Duisternis leek geen schijn van kans te hebben bij het licht dat de kleine Hazel Rah uitstraalde, en zo was het dat de merrie nog al haar pure onschuld bezat.

De merrie was opzoek naar de leider, of de onderleider dat maakte haar niet zoveel uit, van rang 3. Echter bij het passeren van de rivier bleef de kleine Hazel staan, ze was altijd gefascineerd geweest van het aanzicht van de rivier. Dit schitterende, glanzende, volbloedige dier. Alles schudde en beefde, kabbelde en bubbelde en niets leek hem te kunnen stoppen, het gat dat erin kon slaan zou hij opvullen met water en bulderend zou het verder stromen.. Het voedde de paarden, de bomen en de struiken om zich heen maar wanneer het boos was zou hij uit zijn oevers treden en alles wegvagen die in dat moment van waanzin te dicht in de buurt zou zijn en wanneer dat zou gebeuren zou iedereen weer met hetzelfde ontzag kijken naar de rivier als de kleine Hazel deed. Natuurlijk hoopte de kleine Hazel niet dat het zou gebeuren, maar het zou dingen wel weer in perspectief zetten voor de meeste paarden.

De kleine Hazel draaide zich vliegensvlug om bij het horen van een dier achter haar, ze merkte dat het al vrij dichtbij was omdat ze haar aandacht bij de rivier had gehad en niet zozeer bij de omgeving om haar heen. Wanneer het paard een hengst blijkt te zijn, en zelfs precies de hengst die ze had gezocht brak een vrolijke glimlach door rond haar lippen en verlichte haar gehele gelaat. Het lot was haar opnieuw gunstig gezind, zoals het lot haar eigenlijk altijd, haar gehele leven gunstig was gezind.

**Profile** Number of posts : 1162

diablo

alpha rank three

Nu Nachtschade hem had geleerd dat niet enkel de zee hem vreugde kon brengen, bracht Diablo regelmatig zijn tijd door bij de kleinere bronnen en rivieren. Het had hem goed gedaan om niet enkel een thuis te hebben bij de zee, maar ook in het bos en de hei. Zo was de oude shire toch steeds net dat kleine beetje minder eenzaam dan dat hij zichzelf achtte. Keer op keer wist het water hem in zijn greep te houden, en waar hij voorheen had geleden onder het verlies van zijn krachten, stond hij nu te genieten van hun wederkeren. Het was nooit weg geweest, het zat enkel diep verscholen en hoewel het enkel nog wat borrelde en sutste, voelde de grote hengst het door zijn hele lichaam razen.

Deze rivier was een deel geworden van hemzelf en hij was niet meer langer een deel van de zee. Zo keerde alles weer naar hoe het vanouds was: hij was niet langer afhankelijk van iets maar leefde er mee samen. De kleine Hazel Rah dacht er duidelijk hetzelfde over, hoe de krachten van het water onnoemelijk groots konden zijn, want het kleine ding liep zonder pardon en onwetend recht in het beeld dat Diablo zo liefdevol stond te observeren. Een flauwe maar geamuseerde grijns liet zijn lippen kort naar boven krullen en om haar niet te storen, want ze leek erg druk met denken, liet Diablo zijn adem afzwakken.
Uiteindelijk bleek de merrie zo erg in 'trance' dat de shire het opgaf en kort een voet verzette om toch maar duidelijk te maken dat de dromende jongedame niet alleen was. 'Jij ook goedemiddag,' weerklonk zijn stem nonchalant wanneer de kleine Hazel hem uiteindelijk met een steeds breder wordende grijns aankijkt. 'Aan de blik op je gelaat kan ik zeggen dat je me zocht.' Geamuseerd gingen zijn wenkbrauwen de lucht in.

A blackened heart and a poison mind
I can't recognize the cruel from the kind

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Rank 2. A simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

Wanneer de geamuseerde blik op het gelaat van de gigantische Shire hengst verschijnt beginnen niet alleen Hazel haar lippen maar ook haar ogen te glimlachen. Het was een absurd gezicht, de kleine Hazel Rah, minuscuul vergeleken met het imposante gestalte van de alfa van rang 3 waarvan Hazel wist dat hij door de meeste Diablo werd genoemd. Echter wanneer de kleine Hazel Rah naar de hengst keek zag ze geen Diablo, dat was immers een vertolking van de duivel hemzelf en Hazeltje zag vele dingen maar de duivel was daar niet een van. Hazeltje zou uiteraard Hazeltje niet zijn als ze de hengst niet een naam zou geven waarvan zij zelf dacht dat hij passend was. Het was iets dat ze altijd deed en veelal werd gewaardeerd of in ieder geval niet erg leek te worden gevonden. De enkele keren dat het wel erg werd gevonden waren de gesprekken meestal maar kort, want meestal waren de paarden dan kortzichtig en dat was alles wat Hazeltje niet was.

De hengst liet blijken dat Hazel haar gelaat had verraden dat ze naar hem opzoek was geweest, en dat was precies het geval dus Hazeltje knikt instemmend. 'Dat klopt Wintereik bij Zonneschijn' spreekt ze, de hengst een naam gevend die zij zelf gepast leek en dat op zo'n manier dat het leek alsof ze hem bij de naam noemde die hij al heel zijn leven droeg. 'Ik ben Hazel, Hazel Rah, Babbelende Hazelnoot, Merrie van 1000 woorden, Kleine Bruinvacht of een van de vele namen die mij zijn gegeven. Mijn moeder echter heeft mij de naam Hazelaar gegeven, enkel om het simpele feit dat ik ben geboren op een prachtige lentemorgen onder een gigantische Hazelaar' Hazeltje begon te kletsen zoals ze dat altijd deed, een hoop woorden, een hoop gebabbel en een hoop positieve energie. 'Het klopt dat ik opzoek was naar jouw Wintereik bij Zonneschijn, immers ben jij de Alfa van rang 3 en ik een lid van rang 2. Het zal u niet zijn ontgaan dat ik klein van stuk ben en weinig fysieke kracht in huis heb, mijn kwaliteiten liggen niet op dat vlak.' Babbelt de merrie voort met haar eeuwige positieve uitstraling en vrolijkheid dat veelal aanstekelijk werkte. 'Alhoewel mij in mijn leven nog nooit onrecht is aangedaan ben ik opzoek naar dat stukje veiligheid die een rang hoger mij te bieden heeft. Uiteraard is niets voor niets, enkel de zon komt op en gaat onder omdat hij ons het leven gunt. En dat, Wintereik bij Zonneschijn, dat is de reden dat ik naar jouw opzoek was.'

Hazel haar vrolijk glimmende oogjes kijken omhoog naar het gigantische gestalte van de hengst voor haar neus en terwijl ze vrolijk babbelt blijven haar ogen rustig in de ogen van de hengst rustten. Hazeltje was niet zoals vele paarden traag van stof en spaarzaam in woorden, oh nee Hazeltje was dol op informatie, dol op kennis en deelde haar kennis graag met dat van anderen in de hoop dat ze daar wat voor terug zouden geven. Kennis was macht, en een grote hoeveelheid kennis zou in ieder ander zijn bezitting misschien voor kwaad zorgen maar niet bij de kleine Hazel Rah, nee deze merrie zocht enkel kennis om het te delen, genoot van andermans woorden maar dat in al haar pure onschuld. Sommige zeiden dat Hazel de onschuld zelve was en alhoewel dat nooit zou kunnen worden bewezen was het ook niet iets dat je zou kunnen verwerpen.

**Profile** Number of posts : 1162

Triptune schreef:

diablo

alpha rank three

De storm van woorden die volgde kon Diablo niet meteen plaatsen. Zaten al die woorden in dat kleine ding? Hoe kon er zoveel uit die kleine mond komen.. Waar Diablo enkele zinnen zei, vulde Hazel hem aan als een boek. Een lichte rilling baande zich een weg overheen de Shire zijn ruggengraag, nog nooit eerder was hij gedwongen om het gesprek te moeten afgeven - hijzelf was een hengst van weinig woorden en dat accepteerden de meeste. Zij daarin tegen schoot een raket van informatie op hem af en nog voordat Diablo goed en wel één naam had uitgekozen die hij wilde gebruiken voor Hazel was de rest van haar verhaal reeds afgelopen. 'Ik.. Wát?' Met die woorden kantelde hij zijn hoofd en probeerde de overige woorden van de merrie van duizend woorden - want die leek hem inderdaad gepast, al was Babbelende Hazelnoot ook een terechte naam - te achterhalen.
Er was haar nog nooit onschuld aan gedaan. 'En ik neem aan dat jij ook geen schuld draagt, Babbelende Hazelnoot, Hazel Rah, Merrie van duizend woorden, Kleine Bruinvacht, Hazelaar?' Een flauw, geamuseerd grijnsje sierde nu Diablos lippen, hij had ze allemaal onthouden. Maar ergens geloofde hij niet in de wijsheid die de merrie bevatte, haar woorden waren rijk en vloeiden als champagne op een avond dat je iets groots te vieren had, maar hoe kon iemand die nooit onrecht had gevoeld, de wijsheid bezitten die haar woorden uitstraalden? De geamuseerde grijns verdween en maakte plaats voor een nietszeggende frons.

'Wintereik bij Zonneschijn. Apparte keuze. Is er ook een reden voor deze benaming, of besloot je enkel dat mijn leeftijd overeen kwam met de oude eiken?' Hij knorde als het ware even luidop om zijn eigen spot, enkel op hemzelf gericht. Hij was inderdaad wel een oude kerel. Haar kennis interesseerde Diablo echter wel. Ook hij was iemand die langs de zijlijn speelde - hoewel hij het lichaam had om het slachtveld te betreden indien nodig. Hij keek, observeerde, leerde. Maar in tegenstelling tot Babbelende Hazelnoot, Kleine Bruinvacht, Merrie van Duizend woorden, leefde hij volgens twee regels: Vertel nooit alles wat je weet.

'Hoeveel Blauwe Manen heb je al mee gemaakt? Hoeveel schimmen heb je al ontmoet?' vroeg de Shire oprecht geïntereseerd. Had ze zich er net zo uit geluld als ze nu stond te kletsen? Of had ze er nog helemaal geen tegen gekomen? De merrie zag er ongehavend uit, een lichaam zonder wonden, want zoals ze zei was haar nog nooit kwaad aan gedaan.

A blackened heart and a poison mind
I can't recognize the cruel from the kind

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Rank 2. A simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

Hazel glimlacht breed wanneer hij alle namen herhaalde die ze had genoemd, natuurlijk hoefde hij ze niet allemaal te gebruiken, wat Hazel betreft mocht hij ook een andere aanhouden maar het maakte duidelijk dat hij wel degelijk luisterde naar wat de kleine Hazel had te vertellen. Hazel had al vele paarden ontmoet, Kracht van de Storm was gek op haar woorden, gek op haar gedachtes die ze met liefde met hem deelde, Regenboog bij Bliksem wist haar zoveel nieuwe informatie te geven dat ze zeker wist dat hij naar haar luisterde en op haar beurt slorpte ze alle informatie op die hij haar gaf. Er waren ook de paarden als Waterval bij Maanlicht die het liefst hadden dat Hazel haar klep hield maar anderzijds ook haar kleine, positieve verschijning niet kon weerstaan. Hazeltje kende ze allemaal, ze kon met ze allemaal opschieten en dat maakte haar uniek in haar eigen babbelende manier.

Wanneer de hengst vroeg naar de uitleg voor de naam die ze hem had gegeven, en daar vervolgens zijn eigen idee aan toevoegde kon ze de lichte zelfspot niet ontgaan. Hazeltje echter schut vrolijk haar hoofd en begint zoals altijd weer te babbelen. 'Oh nee, je moet jezelf niet zo laag inschatten' begint Hazel terwijl ze even een vrolijk klaterend lachje laat horen, geamuseerd verteld ze verder over de reden van de naam die ze hem had gegeven. 'Een eik staat voor kracht, onoverwinnelijkheid, moed, de koning der bomen. Ik zie ze allemaal terug in jouw Wintereik bij Zonneschijn, ze zijn er allemaal maar zoals een wintereik is de barst hard en zijn de takken bevroren.' Hazeltje laat haar oogjes pienter in die van de hengst rustten. Maar toch is daar de zonneschijn, te zien in jouw ogen dat wellicht de wintereik kans heeft om iets te ontdooien' Hazeltje went haar blik af en kijkt even vlot om haar heen om daarna haar ogen weer in die van de hengst te laten rustten 'Wintereik bij Zonneschijn' concludeert ze vervolgens simpelweg.

Het was een hoop informatie in een naam gepropt en dat was hoe al Hazel haar namen waren, ze symboliseerde hetgeen dat zij dacht te zien in een paard. Misschien zat ze er compleet naast, misschien klopte er geen hout van, dan kon ze de naam altijd nog bijstellen. Maar over het algemeen genomen zat de kleine Hazel er maar zelden heel ver vandaan, soms zagen de paarden het zelf niet direct zoals Kracht van de Storm had gedaan, soms waren ze direct verknocht aan de naam die Hazel hen had gegeven zoals Waterval bij Maanlicht dat stiekem was alhoewel hij dat nooit toe zou geven.

Wanneer de hengst vraagt of Hazel ooit een blauwe maan had bijgewoond knikte ze van ja maar wanneer de vraag of ze ooit een schim had gezien in dezelfde adem door kwam veranderde ze van ja knikkend naar nee schuddend. 'Ik heb al meerdere blauwe manen meegemaakt, ik ken het fenomeen en weet van het gevaar dat uit de schaduwen komt gestapt. Echter heeft een gouden hengst mij ooit iets verteld dat mij aan het denken heeft gezet, ik weet niet of het waar is, ik weet niet of het daadwerkelijk zo kan zijn maar het is een interessante gedachten. Want is het niet zo dat waar de zon fel schijnt de schaduw niet kan komen? Is het niet zo dat de duisternis geen kans heeft daar waar het licht de omgeving verlicht? Ik kan niet beantwoorden waarom mij nog nooit onrecht aan is gedaan, ik kan niet verklaren waarom schimmen mij altijd links hebben laten liggen. Misschien zien ze me over het hoofd, of misschien is het inderdaad zo dat de schaduw niet kan komen daar waar de zon schijnt' even zwijgt Hazeltje om de woorden in te laten werken, het zwijgen was echter niet lang genoeg voor de hengst om zelf in te vullen want Hazeltje gaat alweer door met praten. 'Misschien maakt het me zwak, immers zou je ellende moeten kennen om geluk te kunnen onderscheiden. Misschien is ellende niet aan mij uitbesteed en zal het zich nooit over mij heen werpen. Misschien is de zon zelf mijn beschermengel, misschien ook niet' Nu pas zwijgt de kleine Hazel Rah lang genoeg om de hengst ook te kunnen laten praten. De vele woorden waren voor vele een nieuwe ervaring, verfrissend want met Hazeltje was het nooit lang stil.

**Profile** Number of posts : 1162

diablo

alpha rank four

'Ik bewonder je losse tong,' was in eerste instantie het enige dat hij wou antwoorden op haar waterval van woorden. Maar Diablo was het nu eenmaal niet meer gewoon om veel te moeten denken, meestal liet hij alles over zich heen komen, maar Hazel Rah was meer het type waar je aandacht aan móest schenken. Of dit nu was om het feit dat je het kleine ding anders niet meer kon volgen in haar laten of doen, of omdat ze nu net dat tikkeltje anders was. Want het viel niet te ontkennen: Hazel Rah was een heel ander geval dan de meeste paarden hier. Wanneer haar woorden uiteindelijk na enkele seconden tot hem doordringen, lachte de hengst schamper - maar zeker niet kwaad bedoelt. Schamper omdat zij, de onbekende in zijn ogen, hem in één oog opslag kon ontleden, zowel langs de buitenkant als wat van binnen borrelde. 'Je hebt een opmerkelijk gevoel voor detail en paardenkennis.' Het was een losse fladder, een enkele zin, maar eentje die aantoonde dat Diablo paarden als haar waardeerde. Dit waren de soort zielen die hij zocht: zij die verder keken dan wat vanbuiten zat.

Daar waar de zon fel schijnt, kan de schaduw niet komen. 'Ben je bang?' Diablos blik gleed van de merrie af naar de omgeving achter haar, maar het was eerder staren dan werkelijk kijken. Angst was iets even wispelturig dan het water, het kon je helemaal opslokken of het kon je sterker maken. Het kon je verblinden of net beter laten zien. Angst was iets ondragelijk voor sommigen maar anderen wisten er kracht uit te putten. 'Want hij die je dat heeft verteld, heeft gelijk, al is dat meer letterlijk genomen dan figuurlijk. Je blijft kwetsbaar, Hazel Rah, daar moet je je bewust van blijven. Het is gezond om bang te zijn, zolang het niet overheerst. Het geeft je dat tikkeltje extra oplettendheid wat iedereen hier wel kan gebruiken. In de letterlijke vorm van zijn woorden is het waar: E'ves is de lichtdrager en schimmen moeten bij hem het onderspit delven. Jij daarintegen...' Zo onoplettend als zijn blik voorheen was, gleed hij terug naar de kleine Bruinvacht en werd niet onvriendelijk, maar toch in zekere zin hard en doordringend. 'Je draagt licht in je hart, maar het zal je niet altijd kunnen helpen.' Misschien was Diablo een pessimist, misschien zag hij alles donkerder in dan het werkelijk was, maar hij had er nog nooit té zwaar onder geleden en zolang hij niet de neiging had zichzelf van een klif te werpen nam hij aan dat het gezond was, een gezond gevoel van angst.

A blackened heart and a poison mind
I can't recognize the cruel from the kind

**Profile**

» I'm New In This Wonderful World
» The start of a whole new life in a wonderful place. ~
» Simple and Clean || E'vesdar
» Life is simple when you deal with it
» When you're the one without any kind of luck~

Just a simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

Just a simple kind of wonderful, of ordinary miracles.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen