Happiness is a direction, not a destination ~OPEN

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Roque was eindelijk groot, volwassen en sterk. 3 jaar was de bonte hengst al weer. en 3 jaar geleden had hij zijn moeder Darlica voor het laatst gezien. ergens in zijn achterhoofd miste hij haar, wilde hij weten waarom ze hem dit aangedaan had, en wilde hij haar ontmoeten, zien hoe ze was. de herinneringen die hij nog had waren vervaagd. ze was niet meer dan een geur, een bonte vlek in zijn herinnering. Zijn vader E'vesdar had een hele taak eraan gehad om het opstandige veulen een normaal leventje te geven, en, hoewel hij daar aardig in geslaagd was, de rol van een moeder had hij niet kunnen aannemen. boven op zijn officiële volwassenheid, was Roque ook nog eens uitgeroepen tot Gamma leider van rang 2, wat in hield dat hij veel verantwoordelijkheden had gekregen. het beschermen en leiden van de kudde samen met zijn 2 mede leiders, Lerav en Theron zou een zware taak zijn voor een jonge hengst, ware het niet dat hij de kracht en doorzettingsvermogen van zijn vader, notabene de leider van de 3e rang, had meegekregen.

Zijn slanke, gespierde lichaam leek op dat van zijn vader. de zelfde donkere kleur, dezelfde bouw, maar de vlekken had hij van zijn moeder geërfd. Hij liet zijn lichaam omhoog komen, uitkijkend over Orlais en de paarden, bovenop een van de vele kliffen. zijn diepe, zware stem kwam makkelijk boven het geraas van de zee en de herfst wind uit, zijn hinnik ver dragend. met een klap kwamen zijn hoeven weer neer op de grond, enkele stenen afbrokkelend en met een wild geraas de zee in stortend die onder hem lokte met zijn schuimkoppen. Roque's donkere ogen volgden even de bewegingen van de zee, zijn gedachten leeg, waarna hij zich met een ruk omdraaide en zijn achterhand zijn lichaam aanstuwde in een makkelijke, verheven draf waarin zijn donkere manen en staart om hem heen wapperden, in de richting van de kudde.

Zijn eerste levensdagen had hij in Minanter doorgebracht, de thuisplaats van zijn laag gerankte moeder, waarna hij was gedumpt bij zijn vader in het prachtige Anderfels met zijn bloeiende velden die voor eeuwig door leken te gaan. nu was hij dus uiteindelijk in zijn nieuwe thuisplaats beland, Orlais met de prachtige stranden. de zilte, gezonde zeelucht was een verademing voor zijn longen, de prachtige uitzichten waren adembenemend. toch drukte de zware last van het leidersschap op zijn schouders, en was ontspannen en genieten er nog niet bij geweest voor hem.

Ook nu weer schoven zijn altijd bewegende oren over de kudde, zijn ogen scannend en zijn neus ruikend. opnieuw welt een heldere, diepe hinnik op uit zijn keel als hij een paard ontdekt dat hij nog niet kent. hij zet enkele passen over de stijfbevroren grond terwijl zijn lange manen heen en weer wapperen, en blijft dan staan, afwachtend of het paard contact wil zoeken.

- open.

**Profile** Number of posts : 743

Voor mij!! (als je goed vind, hihi)

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

tuurlijk! (:

**Profile** Number of posts : 743

Mijn hoeven dreunen zacht op de ondergrond, het gras knerpt onder mijn hoeven en mijn manen dansen mee op het ritme van mijn galop. Ik was gekomen in BMH, zwak, vol woede en verdriet. Ik kwam E'vesdar tegen, hij wist mijn kijk in enkele dagen te veranderen. En dan vooral de kijk op hem, verder was alles nog zwaar en zat er veel in mij wat nooit meer zou veranderen. Maar ik was wie ik was, maar zou mijn best doen om weer een beetje op de oude ik te lijken, al had ik nooit meer gelachen. Ik was om te zien al heel wat opgeknapt, ik had mijn gewicht terug, zelfs wat spieren hadden hun plek weer gevonden. Mijn vacht zat dan nog wel onder de littekens, hij was niet meer zo dof als voorheen, het enige wat niet was verandert was de blik in mijn ogen en ik vroeg me af of die ooit wel zou veranderen.

Nu ik mijn krachten redelijk terug had gevonden en alles wat er was gebeurt had verwerkt had ik me weer in de groep durven gooien. Enkele weken had ik afzonderlijk geleefd zonder de kudde echt te verlaten en nou durfde ik me weer te tonen, had ik de kracht gevonden en was ik niet meer extreem bang om mezelf te laten zien. Ik had beseft, en vooral E'ves had me dat laten inzien dat als ik niet zou veranderen ik altijd zo zou leven. Dit had ik gezien bij hem, E'ves kwam, een hoop woede, veranderd door alles, maar nu, leider van de derde rang, een man met aanzien. Zou ik ooit gelukkig worden? Nee, ik geloofde van niet. Zou ik ooit niet meer bang, boos of verdrietig zijn? Nee, ook dat geloofde ik niet. Maar de verandering van E'vesdar maakte toch dat ik lichte hoop had dat er iets goed zou komen.

Andere vrienden hier had ik echter nog niet gemaakt. Was dat omdat ik anders was, dat ze mij niet mochten? Nee, ik probeerde het niet eens. Ik was nog steeds te wantrouwend en te angstig om contact te zoeken, bang voor hoe ze zouden kunnen zijn. Mijn huid bedekt met een deken van witte sneeuw, mijn manen plakkend tegen mijn hals hoor ik een luide hinnik. Ik verstijf, mijn ogen strak zoekend om me heen om dan mijn blik op een hengst te laten vallen. Twijfeld staar ik hem aan, wel of niet gaan? Het liefst ging ik niet, maar wist dat het niet zo kon blijven. Een diepe zcht verlaat mijn longen en met stappen, alsof er lood in mijn hoeven zit, zet ik mijn lichaam in beweging.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De merrie had meteen zijn hinnik opgevangen en kwam nu, al was het ietwat aarzelend, op hem af gestapt. hij glimlachte. hij was onweerstaanbaar, hij wist het.. ze was bijzonder. de zelfde kleur en ook gevlekt, net als zijn moeder, maar haar vlekken patroon was bijzonder, het liep perfect over en ging prachtig samen met de smeltende sneeuw overal om hen heen.

haar lichaam was getekend door verschillende littekens, weer iets wat hem aan zijn moeder deed denken, al had die er maar 1, onder haar manen, die ze altijd goed verborgen hield. anders dan zijn vader, die nóg meer littekens dan deze merrie had, en die ook totaal geen moeite deed ze te verbergen. als emperor hoorden die littekens erbij, ze lieten zien dat hij zijn plek niet gekregen, maar verdiend had.

Roque zette ook enkele passen in haar richting, zijn lichaam opgespannen door de stress van de blauwe maan, zijn nek gekruld en zijn spieren duidelijk zichtbaar onder zijn perfecte huid. hij hield halt, ontspande zich iets maar zijn oren en ogen bleven rond gaan, opzoek naar een teken van de schimmen, hij zou pas weer kunnen rusten als de maan weer zijn normale kleur kreeg, al zou het spelletje weer opnieuw beginnen de volgende maand.

De merrie haar ogen vielen hem meteen op. niet alleen hun prachtige kleur, maar ook de blik die er in lag. net al hem liet ze totaal geen emoties doorschijnen, maar er was iets anders.. Roque's ogen, zowel de prachtige felblauwe als de inktzwarte, lieten het leven erin zien, twinkelden toch als hij ergens schik in had, maar die van de merrie.. ze leken wel doods..Even liet hij zich hierdoor afschrikken.

zijn oren schoten al naar zijn nek, altijd oppassend, wetend dat de schimmen ook zulke blikken hadden. dan realiseert hij zich dat hij zichzelf gek loopt te maken. dit was gewoon een onschuldige merrie, waarschijnlijk verdwaald in het verkeerde gebied tijdens de opschudding van de blauwe maan. niks wat aan haar zat had met de schimmen te maken. behalve dan de littekens, dat kon hij niet zeker zeggen.. zijn oren priemen weer naar voren, terwijl hij haar geïnteresseerd bekijkt.

hij zette zijn charmante glimlach op, die niet eens gespeeld hoefde te worden. hij was onder de indruk van deze merrie, was benieuwd naar haar verhaal. maar zoals altijd, was hij niet van plan om ook maar 1 letter, een woord, een zin of een verhaal te verspillen. hij droeg altijd een enorme vocabulaire bij zich, maar hield er niet van die te delen met anderen.

hij hield liever zijn mond dicht dan dat hij té veel zou vertellen. 'Hallo schoonheid.' duizenden vragen wilde hij haar stellen, wie ze was, waar ze vandaan kwam, in welke rang ze zat, of ze al een hengst had.. maar hij hield het hier bij.

**Profile** Number of posts : 743

Op iets meer dan gepaste afstand stop ik, adem diep in om zijn geur op te nemen en mijn houding licht gespannen. De blik in mijn ogen enorm twijfelend, bijna angstig sta ik daar. Langzaam knik ik, ik moet toch iets doen. Ik loop niet zonder reden op hem af. Mijn omgeving volledig vergetend, de hengst hier voor me slokte al mijn aandacht op. Mijn ogen glijden over hem heen, hij kwam me enorm bekend voor. Een sterkte, krachtige hengst om te zien. Zijn bouw, zo perfect als dat ik maar bij enkele paarden had gezien en zijn vacht glanzend.

Dit paard kwam me bekend voor, maar waar? Ik wist het niet, het maakte me achterdochtig. Zou hij van mijn kudde zijn? Ik plaats mijn gewicht om mijn achterhand en mijn ademhaling wordt zwaarder. Mijn blik kruist de zijne en even worden mijn ogen groot. Die ogen en dan vooral die blik erin. Het levende wat erin te zien was, de levenslust. Dat had E'ves gehad als jonge hengst en sinds hij zich beter voelde begon het terug te komen. Ik schud mijn hoofd en probeer mijn spieren te ontspannen. Ik moest mezelf niet gek laten maken. Dit paarden kende mij niet, daar was ik van overtuigd. Ik liet het achterdochtige en angstige weer de overhand nemen. Een diepe zucht verlaat mijn longen en ik dwing mezelf om opnieuw zijn blik op te zoeken, twijfelend, maar vriendelijk. Mijn hoofd laat ik wat hangen en ik doe nog een stap vooruit.

Zijn woorden brachten haar even uit haar gedachten, veel had ze verwacht, maar schoonheid? Een verbaasde blik gooi ik zijn kant op. Ik wist dat ik er beter uit was gaan zien, maar dit was belachelijk. Hoe kon zo'n prachtige, bijna perfecte hengst dat zeggen. Het maakt me aan het twijfelen, was dit een spelletje voor hem? Bijna word ik boos op mezelf, waarom moet ik bij alles twijfelen?! Ik wil niet achterdochtig zijn, maar gewoon. Nogmaals dwing ik mezelf hem aan te kijken, een beleefde knik. 'Goedemiddag.' breng ik uit. Zo zelfverzekerd als ik het probeerde te zeggen, zo zacht klonk het en nog nooit had ik zo van mezelf gebaald. Vroeger was ik zo'n zelfverzekerde merrie, zo veel charme. Alles wat ik ooit had was ik kwijt.

*Zullen we gewoon hier verder gaan? Zit in Amerika, vandaar de afwezigheid!

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

** is goed hoor, haha, was heel dit topic alweer vergeten. :$

de ranke maar gespierde hengst bekeek de merrie nog altijd aandachtig. ze had een zekere uitstraling, ze had duidelijk al veel meegemaakt en wist precies wie ze was en hoe ze zich moest gedragen. anders dan roque, die altijd maar wat aanmodderde.

haar stem was zacht en lieflijk, heel anders dan hij had verwacht. hij had verwacht wat hij van zijn moeder kende, een hoge, sensuele en zelfverzekerde stem. totaal iets anders dus. hij glimlachte nog eens. 'Mijn naam is Roque.' dat hij de gammaleider was vertelde hij eigenlijk nooit. de meeste paarden raadden het vanzelf, en hij wilde niet opschepperig overkomen, hoewel hij zeker wel erg trots was op zijn titel.

hij glimlachte eens, zich afvragend of de merrie voor hem, met haar prachtige vachtpatroon, net zo stil als hem was, een diep, ondoorgrondbaar water, met vele geheimen. hij hield er niet van om woorden te verspillen, je geheimen kwamen dan uiteindelijk bloot te liggen en het waren niet voor niks geheimen.. 'En wie ben jij?' hij stond ietwat te wiebelen op zijn benen, zich afvragend of hij haar brutaal een neusje durfde te geven of beter kon blijven staan waar hij stond.

**Profile**

» Time moves in one direction, memories in another - Open
» the secret of happiness is freedom
» Alvaro • Can you bring me to the path of happiness again?
» Treasure • Small mistakes, bring happiness.
» I'd rather be alone, just by myself [OPEN]

Happiness is a direction, not a destination ~OPEN

Happiness is a direction, not a destination ~OPEN

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen