Technisch gezien mocht hij hier niet zijn want technisch gezien was hij geen kuddepaard meer. Hij en boezemvriend Rixan waren verbannen naar 'the outlands' zo gaf hij de verdorde woestijn en het diepe schimmenbos zijn naam. En leiders konden hem straffen, omdat hij hier was. Maar wat konden ze meer doen dan waar hij nu stond? Hij was verbannen, kende geen liefde, geen leven en geen zin om te leven dus in welke mogelijke vorm zouden ze hem kunnen straffen. Hij terug bij Avanti dumpen? Pff, nee, Avanti zouden ze hier niet bij betrekken. In die kleine tussentijd van enkele weken was Alvaro wat sterkte geworden, wat meer als vroeger, mede dankzij Katar. Ze had hem een beetje op het juiste spoor gebracht. De oude hengst was niet langer angstig om de dreigementen van de schimmenleider, laat staan dat hij ook maar luisterde.

Zijn gedempte onregelmatige stap slenterde door het bos. Zijn ene manke been sleepte zoals de rest van zijn leven genoodzaakt mee. Daarom zou hij terug schim willen worden, om er weer jong en fris uit te zien. Zijn hoofd schoot in de lucht en zijn neusgaten spreidde zich kort eens een bekende geur hem bereikte. Hij gooide zijn oren plat en bewoog langzaam richting de geur en het geluid toe. Hij met het identieke lichaam, geur en merk als Avanti bleef staan langs de bosrand, kijkend naar Shylar. 'De bossen zijn gevaarlijke plaatsen voor paarden als jou Shylar.' Sprak hij in zekere zin dreigend. Tog klonk enige rust en vriendelijkheid door in zijn stem. Zijn paarse ogen richtte zich gefocust om de merrie met haar lichte manen ...

Alvaro overwoog het feit om haar te laten om wat ze was. Hij wist immers dat hoe meer vrienden zijn leven zouden binnendringen, hoe meer doden er zouden vallen. Hij kon het aardig vinden met zichzelf. Ten eerste had hij altijd gelijk en ten tweede ... nouja hij kon doen wat hij wou dus waarom zou hij vrienden maken. Tenslotte jaagde hij niemand de dood in met die beslissing om op zijn eentje te gaan leven. Vrienden maken was nooit een goed idee maar het was een drang die ieder kuddepaard had. Ze moesten een zekere houvast vinden aan kuddeleden want anders zouden ze je geen groepsdier noemen.

Bij haar opmerking schoten zijn wenkbrauwen kort in de lucht. 'Je hebt een veulen?' Zijn observatie vermogen was niet wat het moest zijn, beetje afgesleten net als de rest van zijn lichaam. Ook het feit dat hij meer tijd op de dorre vlakten en in het bos doorbracht zorgde er weer voor dat hij van de kudde ontvreemd werd. 'En je denkt dat ze geen vier dingen tergelijk kunnen. Ik wil wedden dat ze nu je veulen gaande slaan en tergelijk ons staan te bekijken.' Hij liet de woorden even hangen en keek dan over zijn schouder het bos in. Schimmen hoorde je zelden, hij kon ze wel voelen, hun aura. Hij had genoeg ervaring met deze wezens. Alvaro was een stuk zelfzekerder geworden, dat was duidelijk te zien. 'Wie is de gelukkige vader in questie?' Vroeg hij met een zweem van valsheid in zijn glimlach ...

Uit Shylars woorden verstond hij dat haar dochter inmiddels al wat aan de grote kant was. Volwassen, zelfstandig en hopelijk verstandig. Hij moest terugdenken aan zijn eigen vier kinderen. Hij zou altijd van ze houden maar nooit op een manier dat een moeder dat zou kunnen, of een vader. Alvaro beschouwde zichzelf nooit als een vader, hij was medogeloos geweest. Er was één veulen dat hij helemaal zelf had opgevoedt en het was dan nog niet zijn eigen veulen maar dat van zijn dochter. En hij was behoorlijk trots als hij keek naar Axis nu ookal was dat totaal niet de bedoeling geweest dat die hengst leider zou worden. 'Ik heb veel kleine meiden en jongens op deze aardbol lopen.' Hij snoof kort en kreeg een kort emotioneel treurige blik in zijn ogen. 'Maar nooit één van hen aangesproken als kleine meid, laat staat ook maar iets goeds tegen gezegd.' Waarom vertelde hij dit .... Hij wist het zelf niet zo goed.

Haar zacht gesis deed meteen zijn oren plat in de hals landen. Vanth ... hij hield de schimmen vrij goed in de gaten deels omdat hij voor ze werkte, anderzijds omdat hij niets met ze te maken wou hebben maar tog wou weten wat er gaande was. Toen ze vertelde dat de vader van haar dochter door zijn tweelingsbroer vermoord werd en hij sloeg zijn ogen neer. 'Sorry.' Hij schudde zachtjes zijn hoofd. 'Wat Avanti doet is verkeerd en dat weet ik maar ook bij hem is er een reden voor zijn kwaad.' Legde Alvaro zachtjes uit. Hoe kon hij dit goed praten? Het gedrag van zijn broer was voorbij alle krankzinnigheid gedreven ... haat? Het ging hier al niet langer meer om haat. Hij drukte zijn neusje tegen haar hals en blies warme lucht tegen haar hals. 'Het leven is oneerlijk.' Besloot hij te zeggen en dat was het ook ...

Alvaro staarde naar het witbedekte landschap terwijl de sneeuw met dikke vlokken uit de lucht viel. Zelf had hij zelden last van de kou, hij was een forse frieshengstaar anderzijds teisterde de kou zijn manke been. Mankheid die eeuwig zou blijven hangen en nooit zou genezen of tenzij de schimmen hem weer terugnamen ... dan was hij nog liever dood. De kou drong er zo ver in door dat het moeilijker werd voor hem om te bewegen. Dus hij wist niet wat leuker was, de kou of de lange hete zomerdagen. Hij stapte op een stroeve lastige manier verder, het ergerde hem dat zag je duidelijk in zijn paarse ogen. Het deed pijn, pijn die er hem aan hielp herinneren wie hij was en wat hij deze wereld had aangedaan met al zijn slechte woorden en beslissingen.

Bij haar vraag spitste hij kort zijn oren naar haar voor ze weer hun normale houding in zijn nek aannamen. Hij besloot het gewoon maar allemaal uit te spugen. 'Ik heb vier kinderen gehad, drie uit liefde, één uit plezier.' Sprak hij zachtjes. Hij blikte kort naar de bossen er zeker van zijn dat de schimmen niet horen konden wat nu verteld werd. En dan nog, ze zouden er niet veel mee zijn, al zijn kinderen waren verdwenen of dood. 'Black Proud was mijn eerste merrie, uit plezier.' Hij zweeg en keek even opzij. Er was geen spijt te zijn in zijn paarse ogen, nog enig teken van liefde. 'Black Proud was als iedere paarsoog, slecht, ondoorgrondelijk en vals. Ik heb niet van haar gehouden, ze stak me het mes in de rug de dag dat ze zelf een veulen kreeg door me ermee op te schepen.' Even zweeg hij en lachtte zonder veel emoties. 'Axis, de levende legende van hier op BMH was haar zoon, ik heb hem opgevoedt met de instelling dat hij schim zou worden. Maar ik liet hem gaan uit de goedheid van mijn hart en heb hem daarna meermaals telleur gesteld. Black Proud werd vermoord, door Avanti.' Hij beet zijn tanden kort nijdig op elkaar. Zoekend naar een manier om terug contact te krijgen met Axis, om hem te tonen dat hij niet langer was als vroeger maar Axis was verblind door de haat tegen Alvaro, helaas. 'En toen kwam Aaricia in mijn leven, van haar heb ik een zoon gehad, die later schim werd, Quickness. Twee jaar later kreeg ze een tweeling, Black Star en Black Rain. Star werd op zijn derde verjaardag vermoordt door Avanti en ook Rain volgde de weg richting krankzinnigheid. Van haar weet ik niets meer, Aaricia stierf ook voor Axis onder de hoeven van de schimmenleider.' Hij zweeg en schudde dan zijn hoofd. 'Nee, ik zou niet opnieuw die tijd willen herleven.' Besloot hij uiteindelijk.

Ondertussen hadden ze de bossen achter zich gelaten en begaven ze zich richting de kudde. Alvaro bleef onwillekeurig staan, hij wou die kant niet uit. Hij had geen zin om paarden te horen mompelen over hun haat jegens de paarsogen. Hij veranderde zijn koers richting zijn gebied, de dorre woestijn. Het gaf hem daar een gevoel van eenzaamheid, iets waar hij inmiddels al vertrouwd mee was. Haar woorden deden hem de ogen kort opentrekken. 'Weinig paarden komen met de paarden die jij spreekt naar voor Shylar.' Meldde hij stilletjes. Zijn broer had niets goed meer. 'Zelf ik niet.' Hij keek haar kort aan en zuchtte dan zachtjes. 'Met Avanti komt het niet meer goed, nooit meer. Doe er geen moeite meer voor. Ik weet dat ook hij een zwak zal hebben maar die zwak is al even moeilijk te vinden als een naald in een bos. Ik weet een zwak maar het zal niet degene zijn die hem op lang termijn zal neerhalen.' Prevelde hij. Zijn paarse ogen gaan kort naar de merrie naast zich voor hij kort snoof en zijn hoofd wat liet zakken om de druk weg te nemen van zijn manke been. 'Avanti is verloren werk. Hij is niet als mij ookal zijn wij tweelingen. We vullen elkaar perfect aan, wat ik niet heb heeft hij, wat hij niet heeft heb ik.' En daarmee sloot hij zijn woordengang af ...