'Zo, dan heet ik mezelf maar welkom.' Met die woorden liep een kleine, roetzwarte merrie verder door het gebied heen. Het was er anders. Heel anders dan wat zij gewend was. Gaf dat iets? vroeg ze kort voor zichzelf af. Het antwoord wist ze vrijwel direct zelf al: Nee. Ze zou zich wel weer aanpassen, zoals ze wel vaker deed en misschien werd ze hier zelfs wel gelukkig, alhoewel dat de merrie heel sterk in de oren klonk.
De naam van dit mormel, was Nar. Haar gegeven omdat het eerste was ze serieus nam nog op haar pad moest komen. Eigenzinnig trippelde Nar op haar vier hoeven verder, vakkundig de bloemetjes onder haar pootjes alles behalve vermijdend.
Fantastisch, lente. Vogels begonnen weer afschuwelijk hard te kwetteren en het was een wonder dat sommige wezens de lente überhaupt hadden overleefd naar Nars idee. Nar schudde haar kop, waardoor haar schedel rond haar kop ratelde. Een schedel joeg sommige mokkels angst aan, sommigen vonden het fascinerend en anderen vonden het hooguit een andere kop en schonken er verder geen aandacht aan. Welnu: Nar stoorde zich er niet aan, tenzij ze weer met de standaard vraag aan kwamen jengelen: "Hoe kom je eraan?"

Nar liep verder over het gras heen en nam uiteindelijk een paar happen gras met zich mee. Het was één van de voordelen dat ze niet zover hoefde te buigen door haar miniatuurmaat: Eén meter vijftig stond over het algemeen dichter bij de vaste grond dan één meter tachtig. Plingpling, voordeel!
Haar kop was in verhouding wat groot voor haar lijf, althans: Ze verkeerde zelf in de veronderstelling dat het zo was en hield dat stellig vol, ookal was het tegendeel allang bewezen. Het enige wat écht veel te groot was voor haar lijf, was haar mond. Ze had, naar men zei, hert "hart op de tong". Nar had vaak genoeg zichzelf in het water weerspiegeld gezien, maar had nog nooit een hartje of iets wat ervan in de buurt kwam op haar tong gezien. Nar had zich nog afgevraagd waarom ze dat tegen haar zeiden, maar peinsde er niet over het te vragen: Daar zat haar trots haar in de weg. Wellicht hadden sommigen het hier als koppigheid beschreven, wat an sich niet vreemd was. Later was Nar er helemaal zelf achter gekomen dat het enkel en alleen spreekwoordelijk bedoeld was.

Vanuit de verte weerklonk nu duidelijk gebonk van hoeven op het zand. Nar hief haar kop op en likte haar droge mondhoeken. Welnu, wie was dit en wat kwam het schepsel in de buurt doen? Nar kende hier nog geen levende ziel, dus het leek haar sterk dat het paard haar kant op kwam om jeugdherinneringen op te halen.
Toen het paard dichterbij kwam, ving Nar een glimp op van een verfijnd dier: Elegant op de benen, een goudkleurige vacht en witte aftekeningen langs haar benen waar Nar tot op het bot zwart gekleurd was.
Nar richtte haar kop wat op: De maan was... blauw? Waar was ze nu terecht gekomen dan? Nar hief een wenkbrauw op en liep verder naar het paard toe, dat nu ook meer haar kant op was gekomen. Was het hier normaal dat de maan in plaats van helder geel nu blauw uitsloeg?
Ze zou er wel snel genoeg achter komen.
Nar verzette geen poot en bekeek, gefascineerd, het maanlicht dat op de vacht van degene tegenover haar viel. De kleine merrie moest toegeven dat het een schitterend effect had. Terwijl het andere paard nog dichterbij kwam, bleef Nar staan. Ben benieuwd wat die te zeggen heeft.

Nar wierp nog een laatste blik op de maan en draaide zich daarna weer naar haar kuddeleider toe. Ze wierp hem een sarcastische blik toe.
'Sowieso,' mompelde ze terwijl ze haar kop omlaag boog om nog een hap gras naar binnen te slokken. Honger, of zoals sommigen dat dan bestraffend zeiden 'Jij hebt geen honger maar trek.' Nar brieste en luisterde braafjes verder toen de goudkleurige hengst verder begon te praten.
'Ik ben natuurlijk op zoek naar een nieuwe plek,' zei ze bedachtzaam terwijl voor zichzelf het nog eens traag op een rijtje zette. Blauwe Maan - Gevaarlijk - Niet tof - Schimmen - Dood. Dodelijk eenvoudig, niet? Schim + Paard = Dood. Eén plus één was ook altijd twee geweest en plus en min samen bleef min.

De hengst begon in herhaling te vallen. Blue Moon Horses was een fantastische plek, mits ze de schimmetjes en de blauwe maan niet meetelden. Schimmelkaas was ook altijd blauw geweest, zou de maan daarom blauw kleuren in plaats van bijvoorbeeld rood? Het zou logischer zijn dat het rood was, aangezien rood de kleur van bloed was en dat vloeide zonder enige twijfel rijkelijk op avonden als deze. Wat een heerlijke gedachte dat uitgerekend zij dit, paardding trof op de beruchte moordavonden. Het zat Nar voor de verandering een keer mee! Fijn!
Ah, Treasure. Tréasure. Treasúre. Treasuré. Nar puzzelde voor zichzelf nog kort met de klemtonen in haar hoofd. Treasure, betekende dat niet iets in de richting van 'schat'? Nar liet bedenkelijk haar blik over zijn gelaat gaan. Of zijn moeder was verdomd dol op hem geweest of zijn moeder had bedacht dat hij als goud schitterde.
Een beetje weemoedig bedacht Nar daarna hoe ze waarschijnlijk tot haar naam gekomen waren: Een Nar was, wat ze had begrepen, een zot. Oftewel: Ze was een zot. Wat mag ik toch ook in mijn handjes wrijven met zulke ouders!

"Behandel me als een normaal paard." Nar trok haar wenkbrauw op. In haar opinie was zelden iemand normaal geweest, laat staan 'Schat'. Ze ging er verder niet op in. Zijn leven geven voor de kudde, wat klink dat heerlijk heldhaftig. Nar wist nu al dat, zo gauw ze dat van haar gingen vragen, ze beter iemand anders zouden kunnen vragen. De zwarte merrie was daar beslist het type niet voor.
'Ah,' zei ze peinzend toen Treasure met zijn snuit naar een hengst verderop puntte. Dat was dus grote leider: Een bruin geval van wat Nar kon beoordelen.
Niet iedereen is te redden. De sterksten zullen overleven. De zwakkeren zullen worden afgemaakt, maakte Nar uit zijn bittere woorden op. Wel, in dat geval was zij bijzonder snel aan de beurt. Treasure leek zelf al snel van het onderwerp af te willen stappen, want al snel schakelde hij behendig over naar de uitspraak van haar naam. Het viel Nar mee dat hij de klemtoon op de juiste lettergreep legde en haar naam goed uitsprak. Nou was daar niet zoveel kunst aan, maar och. Nar schudde haar kop waardoor de schedel rond haar hoofd ratelde.

Nar trok weer haar wenkbrauw op toen de hengst meldde dat hij het niet vervelend vond de avond met haar door te brengen. Dat was allemaal best, maar het toontje stond de merrie niet zo aan.
Ze knikte enkel en zij verder niets daarop. Het zou wel goed zijn.
Toen ze nog even stil bleef, besloot ze uiteindelijk toch maar wat te zeggen om te voorkomen dat het stil zou blijven.
'Tja, haal je maar niets in de kop,' murmelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen de andere. Nar liet haar oog vallen op Morax, die nog altijd driftig van A naar B liep. Nar draaide zich daarna naar de hengst toe en trok haar mond in een schamper lachje.