Oorsprong afbeelding:Heeft Pip voor me gemaakt

Naam paard: Triumph
Geslacht: Hengst
Karakter: Stil, dodelijk en gevaarlijk, heel loyaal. The quietest are most times the deadliest
Verleden:Mijn verhaal begon eigenlijk al bij de dekking van mij, onwillig. Niet dat ik daar veel van heb mee gemaakt, maar ik ben blij dat ik een hengst ben.  Ik leefde gelukkig, maar dat er verder geen volwassen hengsten waren, besefte ik me nieteens. Ik was te jong om te beseffen dat er iets niet klopte. Ik speelde, en het waren hele mooie jaren, ik kwam alleen vaak in de problemen, omdat ik ging verkennen. Ik vond het wel een leuk spelletje, ik ging vooral naar de bergen. Mijn moeder was daar duidelijk niet blij mee, en toen ik 2 was snapte ik eindelijk dat ik het gewoon niet moest doen. Ik speelde al veel met een lieve veulenmerrie, ik wist haar naam niet, en dat hoefde ik ook niet te weten. Want we speelde leuk. Ik leefde gelukkig en zalig, totdat er een omslagpunt kwam, toen ik 3 was kwam er een hengst, voor het eerst van mijn leven dat ik een volwassen hengst uberhoud zag, en ik schrok ervan. Ik was een hengst, ik wilde niet zo zijn. De friese hengst had zulke kille ogen, alsof hij door me heen keek. Hij was kil en zij niet veel, het enigste wat hij zij was; ‘allemaal op 1 rij, zoals altijd’. Zoals altijd?, dacht ik bij mezelf, dan zou dit wel heel even zijn. Dat dacht ik met mijn jeugdige kop. Maar dat was niet zo, hij noemde wat namen op, mijn moeder niet, maar ik wel. Ik keek haar verschrikt aan maar mijn moeder gaf mij geen steun. Ik draaide mij om, anders kreeg ik een klap van de hengst. Ik keek nog 1 keer om, en dat was de laatste keer dat ik mijn moeder zag. Het was een hele lange tocht, ik hield het vol, maar niet heel makkelijk. Eerst liep ik nog bij die merrie, we kletsten wat. Halverwege werden we gesplitst. Ik ging door, liep een beetje aan de buitenkant en keek de merrie’s na. De weken die volgde waren vreselijk, ik werd gedrilt, en getraint. Ik misde mijn moeder, maar dat werd niet geaccepteerd, dan werd ik geslagen. Ik groeide verder op als een kille gevoelsloze hengst, die leerde merrie’s te verkrachten en te mishandelen. En op een dag ging ik terug naar de kudde, dit keer om de merrie’s te dekken en te gebruiken. Ik vond het vreselijk, maar de gevoelens zette ik uit. Iedere keer weer in de rij, waar ik een paar merrie’s dekte om me vervolgens weer terug in de kudde te voegen, waar ik ze moest mishandelen. Maar na een rij te hebben gehad zag ik opeens weer die lieve merrie, de leider wilde haar dekken, maar haar moeder sprong ervoor. Ik kan de vreselijke beelden jammer genoeg nog glashelder voor me zien. Na de rij ging ik naar haar toe, troosde haar en vroeg haar naam. De mooiste naam, en ook de enigste, die ik ooit gekend heb. Ik werd verliefd op haar, en als ik de leider zag deed ik alsof ik haar mishandelde. Wat ik zo deed dat dat niet gebeurde. Maar op een zwarte dag, zag hij dat wij stonden te flirten. Hij riep me naar me toe en vroeg wat dit betekende, ik zeg dat ik haar wel lief vond, wat ik met mijn stomme kop nooit had mogen doen. Hij zij dat het onmiddellijk op moest houden, en dat ik haar moest verkrachten, de eerst volgende rij, omdat, zij hij, ik anders dood was. Dus ik moest, ik kon niet anders. De eerst volgende rij werd ik naar haar toe geduwt ik moest haar verkrachten, ik doe het kil, en durf haar erbij niet aan te kijken. Ik kruip op haar en verkracht haar. In de dagen erna heb ik me nog nooit zo rot gevoeld. Maar mijn leven stort in als ik haar zie wegvluchten
Ik hield echt van Kayleigh. Helaas kwamen andere paarden van de kudde erachter. Het werd mij verplicht of het zou mijn eigen einde betekenen. Later zag ik dat Kayleigh wegvluchtte, ik ben er niet achterna gegaan, maar heeft haar ook niet verraden.

Een paar weken later kan hij niet meer leven met zijn schuldgevoel en doet zijn best Kayleigh en zijn zoon die hij niet kent terug te vinden.

Inmiddels heeft hij zijn ziel overgeleverd aan Avanti en is hij schim geworden.