Faerith wordt geboren in vreemde omstandigheden. Zijn grootvader heeft zojuist zijn moeder en vader aangevallen, en jaagt daar op de koop toe ook zijn vader, Theron, mee weg. Zijn moeder, Whisper, gebruikt haar laatste krachten om hem ter wereld te brengen. De hengst die hem in de ogen staart wanneer hij deze opent, is zijn grootvader Nikias. Omdat hij van niets anders af weet, beschouwt hij hem als zijn vader; die hulpeloos toegekeken heeft hoe zijn merrie het leven liet voor dat van zijn zoon.

Hij wordt niet gespaard. Net zoals alle andere hengsten in het gebied wordt hij getraind en opgeleid om merries kwaad te doen. Echter ligt dit helemaal niet in zijn aard. Faerith begrijpt niet hoe zijn vader zo'n wraakzuchtig iemand kan zijn, terwijl hij zelf gewoon een braaf zieltje is. Heeft hij het van zijn moeder? Spelen de genen gewoon mee? Éen keer heeft hij een merrie verkracht, puur uit dwang. Zijn 'vader' en diens bondgenoten keken erop toe, het kon hem zijn leven kosten als hij het niet deed. Hij heeft de angst in het dier haar ogen gezien, maar daarnaast ook de haat tegenover de monsters die ze waren. Dat beeld duikt nog vaak in zijn geheugen op. Zelfs vraagt hij zich af of de kans bestaat dat hij die dag een veulen heeft verwekt. Een veulen waar hij tot op heden niets vanaf weet.

Het is ten strengste verboden in contact te komen met merries van buitenaf. Maar wat doe je als je jong bent en je gelooft dat de wereld aan je voeten ligt? Juist. Je wordt verliefd. En niet een beetje verliefd, maar een liefde die de aarde op zijn grondvesten zal doen schudden. Een liefde die niet bestemd is voor degenen die nog niet zolang op de wereld meelopen, maar dat wil niet zeggen dat het hen niet overkomt. Het is hem overkomen, en het heeft hem kapot gemaakt.

Toen hij haar ontmoette was hij jong, zij nog jonger, en opslag verkocht: ze was een schoonheid, kon zo uit de hemel gevallen zijn. Ze had een hartje van goud en ze waren voorbestemd. Zo geloofde hij het in ieder geval – zij was iets minder overtuigd, maar ze vond het allerminst vervelend om aan het hof gemaakt te worden. Ze luisterde graag naar de woorden die hij haar te vertellen had, de bloemen die hij haar brengen kwam en de appels die hij uit de hoogste bomen plukte. Alleen voor haar, speciaal voor haar glipte hij het gebied uit: omdat zij zijn kleine, schitterende godin was.

Maar, net zoals de meeste dingen in het leven, kende ook deze liefde een prijs. Er komt een dag waarop de waarheid het daglicht te zien krijgt. Faerith wordt betrapt, zonder daar zelf ook maar iets van te merken. Voor zijn terugkeer naar de kudde fluistert hij haar nog even de liefste woorden toe en spreekt de dag daarop met haar af bij de watervallen. Hij is nog maar uit zicht verdwenen wanneer zijn 'vaders' troepen op de merrie afstormen en haar bedreigen. Ze dwingen haar van de watervallen af te springen onder toeziend oog van Faerith, en dat als ze het niet doet, Faerith zal worden vermoord. Marilynn ziet geen uitweg, en wil niet dat haar dierbare geliefde het moet bekopen omdat zij überhaupt zijn charmes heeft aanvaard.

Vierentwintig uur later gebeurt het. Faerith en Marilynn ontmoeten elkaar bij de watervallen, maar de verliefde sfeer is ver te zoeken. Faerith ziet de angst in haar ogen meteen, en nog voor hij iets kan zeggen ziet hij haar die sprong maken, pal naar beneden, waar haar lichaam neerkomt op scherpe rotspunten en het bloed zich razendsnel verspreidt. Radeloos moest hij toekijken hoe zijn laatste sprankje hoop, zijn manier om de hel waarin hij geboren werd te vergeten, in rook opging. Dood, weg, voorgoed. De echte reden van haar beslissing weet hij niet, maar hij neigt te geloven dat zijn liefde voor haar te sterk was, zodanig dat ze zich verstrikt voelde in zijn netten.

Met betraande ogen keert Faerith terug naar de kudde. Het duurt niet lang vooraleer Nikias voor hem opduikt en zijn vochtige ogen opmerkt. Faerith houdt stand en lost niets over Marilynn, en ook Nikias biecht niet op dat hij haar ertoe gedwongen heeft. Maar dan breekt opnieuw een keerpunt in Faeriths leven aan; het onderwerp 'vader' komt ter sprake. Na al die jaren wordt hem verteld dat niet Nikias, maar Theron zijn vader is. Echter heeft hij niet lang de tijd om er vreugdevol op te reageren; er wordt hem opgedragen zijn vader op te sporen, en hem te vermoorden. Zo wijs als hij is, doet hij alsof hij er naar uitkijkt om de opdracht te kunnen uitvoeren. Nikias laat hem vertrekken, niet wetende dat hij nooit van plan is geweest ook maar een vinger naar Theron uit te steken, of ook maar een seconde terug te keren.

Geteisterd door het vreselijke beeld van zijn bloedende Marilynn en de afschuwelijke jaren die hij achter de rug heeft, gaat hij nu op zoek naar het laatste waar hij nu nog enige hoop in ziet; zijn échte vader, Theron. Er móet een reden zijn waarom zijn vader het gebied ontvluchtte.