Met een laag hangend hoofd beweeg ik me voort doorheen het lange, kriebelende gras. Het zomerseizoen is dit jaar uitzonderlijk warm geweest, waardoor alle planten er nu nogal stekelig en uitgedroogd uitzien. Mijn passen zijn slordig. Ik stap zomaar ergens heen, in een richting waarvan ik niet weet waar het me heen zal leiden. Uiteindelijk maakt het me niet zoveel meer uit; mijn ganse leven lang heb ik gevochten om überhaupt een beetje gelukkig te kunnen zijn. Het enige wat nu nog over me te zeggen valt is dat ik een uitgeputte ziel ben, doordrenkt van verdriet en wanhoop. Het valt niet te begrijpen wat mijn moeder bezielt heeft om haar ziel te verkopen aan een monster als Avanti. De gedachte dat ze ieder moment voor me op kan duiken om haar wraak te nemen speelt vaak door mijn hoofd. Vooral ’s nachts wordt ik erdoor wakker gehouden. Bij de kleinste bries die door de bladergewassen blaast, ben ik er me van bewust dat het haar wel eens zou kunnen zijn. Tot nu toe ben ik telkens voor niets opgesprongen om mezelf op de aanval voor te bereiden, maar ik ben er me wel van bewust dat het ooit méér dan een waanbeeld zal zijn, en dat ze er écht zal staan, in staat om mij te vermoorden. Tenzij ze het lef niet heeft, en iemand anders op me afstuurt om haar missie alsnog af te kunnen ronden.

Toch zijn er momenten geweest in mijn leven waar ik wel de kans heb gekregen om te kunnen proeven van het gevoel dat ‘geluk’ met zich meebrengt. Je voelt je goed in je vel en denkt dat de wereld aan je voeten ligt. Jammer genoeg duurt dit slechts een korte tijd. Nog voor je denkt het gevonden te hebben, ontglipt het je al weer. Op de een of andere manier heb ik toch geprobeerd om van die zeldzame momenten te genieten. Met mijn ogen gesloten denk ik aan de ontmoeting met mijn vader. De leugens die mijn moeder rond hem had verzonnen waren pure onzin, volgens mij voortkomend uit jaloezie, omdat ze zijn liefde niet langer wederzijds aanvoelde. Ze wilde wellicht niet dat hij mij in z'n hart zou sluiten en haar gewoon koud zou laten. Maar tegen beter weten in ben ik hem toch gaan opzoeken, de hengst die bij mijn geboorte over me heen gebogen heeft gestaan maar verder niets voor mijn opvoeding betekende. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet duidelijk welke verklaring hij daaraan toewijdt, maar eigenlijk maakt het me niet veel meer uit. Het belangrijkste is dat ik hem heb ontmoet en dat ik nu in staat ben de leugens van mijn moeder tegen te spreken. Ik heb m'n eigen ondervindingen, m'n eigen ervaringen, en weet dat mijn vader trots op me is voor wie ik ben geworden. Ik durf zelfs te wedden dat hij opgelucht is dat ik niet hetzelfde pad op ben gegaan als Aleera; het pad der hopeloze liefde, die uiteindelijk uitmondt in stommiteiten.

Naast mijn vader is er slechts één ander paard die ik in mijn hart heb gesloten, en dat is E'vesdar. Een hengst die al van bij de eerste ontmoeting trouw aan me is geweest en nooit van m'n zijde is geweken tijdens mijn leiderschap. Als ik nu aan die tijden terugdenk, voel ik niets anders dan schaamte. Schaamte voor hoe ik mijn kudde - en tegelijkertijd ook E'vesdar - heb verlaten voor mijn persoonlijke problemen. Ik besef nu pas dat ik grote fouten heb begaan, die ik absoluut nooit meer goed kan maken. Niemand zal me nog vertrouwen, en misschien zal ook E'vesdar ontgoocheld zijn in de manier waarop ik hem heb achtergelaten, zonder ook maar een woord over mijn vertrek te lossen. Hoe ik me ook schaam, ik zal die hengst altijd dankbaar blijven voor de diensten die hij me heeft bewezen. Nu, en altijd. Maar het lef om hem op te zoeken heb ik niet, die schaamte kan ik niet dragen. Misschien is het beter hem te herinneren zoals ik hem heb achtergelaten; als mijn enige beste, en trouwe kameraad, dan dat ik hem met hangende pootjes opzoek, en het eindigt in één grote ruzie, waarbij we elkaar nooit meer onder ogen kunnen komen.

** Hij is af <3

Zijn lichaam beweegt zich in een krachtige pas voort, zijn hoofd hoog gedragen en zijn oren alert op zijn omgeving gericht. Zijn gelaat echter staat op onweer, zijn diepe oranje ogen glansen gefrustreerd en zijn kaak staat strak gespannen, slechts een enkel spiertje klopt. Een laagje zweet glimt op zijn gitzwarte vacht en zijn spieren zijn strak aangespannen. Zelfdestructief, dat was het beste woord om E'vesdar op dit moment te omschrijven. Zijn ogen glijden over het gebied, de paarden in de verte, Serano die de wacht houdt.
Het hoge gras wuift heen en weer als de deinende golven van de zee, de wind snijdt in zijn vacht, de open wond die zijn achterbeen in neemt. Hij had nog geen tijd gehad om Rys er naar te laten kijken, en eerlijk gezegd had hij er ook geen behoefte aan. Hij had behoefte aan rust, aan solitude, aan alleen zijn in de duisternis van het woud. Maar met status kwamen consequenties, hij moest paraat staan wanneer het fout ging, hij moest alert zijn op elk moment van de dag. Niet dat hij rust nodig had gehad de afgelopen jaren, hij sliep immers enkel wanneer zijn lichaam niet langer door kon. Hij ontweek slaap zo veel hij kon, want elke keer dat hij zijn ogen sloot kwamen de nachtmerrie, de haatdragende ogen, de smeekbeden, het intense schuldgevoel.

Hij schud zijn brede kop en legt zijn oren voor een kort moment geïrriteerd plat in zijn nek, zijn hals krachtig opgespannen. Hij had behoefte aan gezelschap besefte hij, hij wilde het bloed van zijn benen was en zijn schuldbewuste ziel schoon wassen. Hij had behoefte aan iets normaal, een gesprek zoals zo veel kuddepaarden die voerden. De laatste gesprekken die hij had gehad waren met Morrow en Flight, en bij beide was er weinig toegekomen van een goed gesprek. Zijn lippen krullen in een grimas bij de gedachte aan Flight, de gevleugelde hengst had hem net zo erg angst ingeboezemd als dat hij de passie van E'vesdar weer had laten opwaaien. In stilte adoreerde hij Flight, beneide hem, al wist hij zelf dat hij nooit zo zou kunnen zijn, hij was niet impulsief, niet instinctief.
En Morrow, ja Morrow, haar had hij niet in stilte geadoreerd, het had van zijn gezicht gedropen en ze had zich simpelweg zo snel mogelijk uit de voeten gemaakt. Nee, de laatste keer dat hij een goed gesprek had gevoerd was al weer tijden geleden, misschien was het zelfs voordat lerav was vertrokken. De laatste maanden had hij zich bezig gehouden met de loners, één was gestorven; geregen aan de nagels van Rys, hij voelde het bloed nog steeds aan zijn geweten plakken. Hij was te druk bezig geweest met zijn taken, met zijn positie, het was lang geleden dat hij rustig de tijd had genomen om het strand te bezoeken of de bergen in te trekken. De dikke laag zwart as ligt over zijn witte aftekeningen en zorgt er voor dat zijn witte bles en aftekeningen niet te zien zijn.

Het geklapwiekt van de vleugels van Rys laat hem op kijken, de zwarte panter komt met een dreun op de grond neer en met een brede grimas kijkt hij op naar E'vesdar. Met inktzwarte ogen laat E'vesdar zijn blik over de vlakte gaan. Hij voelde zijn spieren samen trekken, het liefst wilde hij zich laten gaan, zijn lichaam laten rennen totdat hij niet verder kan. De littekens op zijn voorbenen duidden aan dat hij dat wel vaker had gedaan, waarna hij dan lusteloos op de harde grond neer komt. Nu staat hij daar, zijn ogen op onweer en zijn spieren aangespannen. Hij wilde niks liever dan zich los maken van de grond en te rennen, sneller dan de wind. Maar iets anders grijpt zijn aandacht, een intense geur die hij kent dringt zijn neusgaten binnen en een bulderende hinnik dendert over de vlaktes. Met enkele slagen is Rys verdwenen in de wolkenpartij. E'vesdar volgt het zwarte luipaard op de voet, zijn passen snel en gestrekt, zijn spieren overduidelijk rollend onder zijn vacht. Zijn arendsogen glijden over de vlaktes totdat een bekend lichaam zich los maakt uit de achtergrond. Lerav.

Hij stopt abrupt, gooit zijn hoofd in de lucht en steigert hoog de lucht in. Een hinnik dendert over de vlakte op het moment dat Rys neer komt en zich rond de benen van E'vesdar krult. Wat zou de reactie van Lerav zijn? Zou hij E'vesdar opnieuw alleen laten?

Wanneer een hinnik wordt opgevangen door mijn oorschelpen en mijn trommelvliezen hevig doet trillen, schiet een adrenalinestoot door mijn volledige lichaam. Ik weet dat het hem is, niet alleen aan de manier waarop hij naar me hinnikt vanuit de verte. De grond trilt onder mijn hoeven, de wolken verschuiven sneller over elkaar en er hangt een ijzige stilte in de lucht. Enkel zijn bewegingen zijn hoorbaar, samen met de trillingen van de aardebrokken die langzaam loskomen en over de grond verschuiven. Als ik kijk naar de richting waarin ze zich verschuiven, weet ik vanuit welke hoek E’vesdar uiteindelijk zal opduiken. Ik houd halt, plaats mijn hoeven evenwichtig naast elkaar en hef mijn robuuste hoofd in de lucht. Nog voor E’vesdars geur mijn neusgaten bereikt, weet ik dat hij dit keer niet alleen is. Net op het moment dat die gedachte door mijn hoofd gaat, merk ik een gevleugelde katachtige op die zich met krachtige slagen door het wolkendek voortbeweegt. Ik blijf het dier volgen, tot het uiteindelijk naast een zwart paard landt. Het paard dat mijn hart voor een kort ogenblik een versnellingsstoot bezorgt. Ook een kriebelend maar ongemakkelijk gevoel in mijn maag kan ik niet ontkennen. Wat gaat op dit moment door zijn hoofd? Denkt hij dat ik hem bewust heb achtergelaten, of is hij er zich van bewust dat ik de werkelijkheid niet langer onder ogen kon zien?

Hoe graag ik ook zou willen, ik kan en mag niet meer terugkeren. Wat ik nu moet doen is in mezelf geloven, weten dat E’vesdar in me gelooft en dat het wel goed komt. Als ik terugdenk aan vroeger, hoe hij over me heen gebogen stond en me omhoog trok, hoe mijn lichaam op instorten stond en zijn aanmoedigende woorden de brokstukken lijmden, komt spontaan een glimlach op mijn gelaat. E’vesdars gouden ogen kijken in mijn richting en ik weet dat hij die glimlach kan opvangen. Ik kan alleen maar hopen dat ik hem daarmee kan uitnodigen, dat hij weet dat hij meer voor me betekent dan wie dan ook. Zelfs met mijn vader heb ik niet die sterke band die ik heb met hem. Hoe ik ook heb geprobeerd, tot Avareth zal ik nooit voor de volle honderd procent kunnen doordringen. Maar de gedachte dat hij me alsnog heeft aanvaard en aanziet als zijn zoon, kan mijn bloedende wonden stelpen.

Met de laatste energie en levenskracht die ik in me heb plaats ik mijn voeten stap voor stap keurig voor elkaar. Het verlangen en de adrenaline zorgt ervoor dat ik alsmaar sneller vooruit kom. Het droge gras kraakt onder mijn hoeven bij elke stap die ik zet, hoe nauwkeurig ik me ook voortbeweeg. “E’vesdar..” weerklinkt uiteindelijk mijn stem, dof, en vol schuldgevoel. Mijn lichaam breng ik abrupt tot stilstand, het is windstil en de vogels fluiten niet. Deze stilte ontneemt me even van mijn zelfvertrouwen, maar diep in mijn binnenste weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nu is het enkel erop, of eronder.