Get the choice you never want to make ~ Kayleigh and Yacira

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph staat beter in zijn leven nu. Hij voelt zich fantastisch, gelukkig met zijn perfecte merrie. De merrie waar hij de rest van zijn leven mee wilt delen. Hij heeft zijn zwarte geschiedenis afgesloten op dat ene moment. Yacira begon nu al dik te worden, ze was ongeveer op de helft van haar zwangerschap. Het is nu dan ook vrij zeker dat er een veulen komt. Hij voelt zich geweldig, simpelweg omdat dit echt zijn veulen is. Niet eentje onder drang, wat hem werd gedwongen. Ah, shit denkt hij in zich zelf, daar zou hij al helemaal niet aan moeten denken, hij had het afgesloten. Maar stiekem banen die gedachten zich een weg door het kleine gaatje in het slot wat er op zit. Gelukkig is hij psychisch sterker geworden door die ene prachtige merrie. Hij heeft 'de' zoektocht opgegeven en hij vind het best. Al dat gepieker moet toch eens ophouden? En bovendien is de kans zo zeldzaam dat hij Kay nog tegenkomt dat hij daar eigenlijk niet eens aan hoeft te denken. Hij kijkt even achterom, de prachtige merrie gaat even stappen. Ze begint een beetje last te krijgen van haar buik. Zijn blik glijd over het landschap, er is een heuvel, maar hij weet niet wat er achter is, hier is hij nog nooit geweest. Als hij achterom kijkt ziet hij dat er verder geen gevaren zijn. 'Ik ga even kijken wat er achter deze heuvel is hoor' zijn zijn woorden tegen haar. De klank in zijn stem is liefdevol, rustig en beheerst. Hij heeft even geen behoeften aan andere hengsten, hij wil ten eerste haar niet kwijt, en zowiezo niet dat er nare dingen met haar gebeuren.

Met een krachtige draf zet hij zijn hoeven in het gras. De hoppen vliegen uit de grond.
Zijn blik glijd snel over de horizon die hij aan de top van de heuvel aantreft. De beelden die op zijn netvlies komen zijn schokkend. Hij ziet een grijzige merrie, hij weet zeker dat het een grijze merrie is. Ze heeft zwarte manen en zijn dat nou lichtgrijze vlekken? Hij dwingt zijn forse lichaam om stil te staan, zijn hoeven zoeken even wat grip op het nog wat gladde gras wat deze ochtend brengt. De zon begint zijn felrode en oranje tinten te vergeten en komt al hoger in de lucht. De gele kleur begint te schijnen. Zijn adem stokt, ze lijkt er wel heel veel op. Rustig wacht hij totdat ze dichterbij komt en hij zijn gedachten kan bevestigen, of niet.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

kayleigh

beauty is in the eye of the holder
beauty isn't a dream, it is a gift

Krachtig duwde ik mijn hoeven naar voren om mijn benen zo ver mogelijk te strekken. Mijn manen dansde vrolijk op de melodieuze wind die langzaam op en neer deinsde. Mijn helder blauwe ogen, zeeblauw om precies te zijn, stonden vrolijk. Mijn ogen namen elk detail waar. Het waren de details die juist alles zo mooi maakte. De kleine bijtjes die op de paardenbloemen zaten die je een glimlach deed verschijnen. De dorre bladeren die op het ritme van de wind naar beneden dwarrelde. De sneeuwvlokken die een deken legde op de rug. En de bloesem die de bomen roze kleurde. Het waren net die details die het een magisch gevoel gaven. Mijn ogen glijden over de eindeloze heuvels van Minanter. Mijn oren draaide naar achter wanneer ik de schreeuw van een roofvogel hoor. Bewonderend draai ik mijn hoofd omhoog om het beest te observeren. Ik had geleerd dat het bidden heette wat hij deed. Hoog in de lucht bleef hij stil hangen. Zijn ogen speurend naar een muis of iets dergelijks dat als voedsel kan dienen. Wanneer hij omlaag duikt gaat een ruige rilling langs mijn ruggengraat. Dat arme beest dat vrolijk aan een wandeling was, net als ik. Enkele secondes later zie ik de arend op de wind zweven met een beest tussen zijn boten. Plotseling zette ik de achtervolging in. Alsof ik het beest wilde redden. Wat maakte het ook uit. Ik had toch niets te doen. Vrolijk snoof ik hard uit. Mijn manen dansde nu niet op de wind maar klapperde wild in mijn oren. Mijn passen waren niet zo sierlijk in een draf maar krachtig in een harde galop. Maar mijn ogen stonden nog hetzelfde; vrolijk. Wanneer de vogel landde in een groot nest in te top van de boom zette ik mezelf in de noodrem. Bewonderend keek ik naar de vogel. Het was geen hij, het was een zij. Ik keek toe hoe de moeder haar kleine jonge hun voedsel gaf. Het medelijden om de zwakke muis was voor een moment weg. Want wat zouden die kleine beestjes moeten zonder dat muisje? Gewoon aan hun lot overgelaten worden. Nee, het was de harde kringloop van het leven.

Vrolijk draaide ik mijn hoofd verward heen en weer. Waar was ik nu weer beland? Ergens helemaal alleen in de bergen concludeerde ik. Maakt niets uit! Ik redde mezelf wel. Met of zonder gezelschap. Ik was toch zelf weggegaan uit de kudde? Ik kon best even alleen doorbrengen. Ik begon bladeren van een boom af te trekken ter vermaak. Het rook heerlijk fris. En het smaakte... mm.. verrukkelijk. Plotseling werd de heerlijke frisse geur verstoord door de geur van paard. Opgelucht haalde ik adem. Het was toch wel saai alleen, vind je niet... Mijn ogen speurde over de heuvels zoekend naar het lichaam dat al geroken was door mijn goed getrainde speurneus. Plotseling zie ik zijn lichaam. Een harde snuif verlaat mijn neusgaten. Mijn houding veranderd direct. Mijn spieren opgespannen en mijn oren in mijn nek. Mijn ogen stonden vuur. Dit was de domste zet van zijn hele leven. Hij bracht zichzelf in gevaar door zich hier te vertonen. Hij had beter kunnen blijven waar hij was. Als ik aan iemand geen behoefte had was hij het wel. Plotseling bedacht ik me mijn sarcasme maar eens uit de kast te gaan halen. Ik schudde mijn manen door elkaar waardoor ze perfect vielen langs mijn perfect gevormde hoofd. Mijn spieren rolde onder mijn glanzende vacht. Mijn passen waren elegant en sierlijk. ”Triumph... Monster...” Spotte ik. Ik sprak de woorden uit alsof ik ze uitspuugde. Toonloos zonder emotie. Vlak. ”Wat brengt jou hier?” Klonk mijn stem koud en bot.

Mijn ogen gleden over zijn lichaam. Als je hem kende zonder verleden zou hij een knappe hengst zijn. Een val waar ook ik in ben gelopen. Hij was sterk, gespierd en groot. Zijn hoofd en lichaam was goed gevormd. Toch kon ik geen schoonheid meer zien in zijn lichaam als ik ooit gedaan had. Ik wist welk masker hij droeg. En ik wist dat ik beter had. Ik had Theron. Mijn ogen volgde de contouren van zijn lichaam. Ik beelde hem in als mens. Hij zou een echte bodybuilder zijn als je zijn spieren bekijkt. Maar nog zou hij in de ring verliezen van Theron als het erop aan kwam, daar was ik zeker van. Ik snoof luid waarna ik mijn neus arrogant en wantrouwend de lucht in duwde. Ik zag zijn spanning. Ik zag ergens diep van binnen zijn angst, in de mooie ogen waarvan ik ooit in verdronken was. Verdronken van liefde. Maar ik was gered. Theron had me eruit kunnen trekken. Uit zijn macht. Jaren heb ik door hem in een spagaat gelegen. Als hij maar niet dacht dat hij hier mee weg kwam. Nee, ik was nog niet klaar met dat mormel. Hij zal boete voor alles wat hij had gedaan. Mij bedriegen, zijn zoon laten stikken... het was te erg om op te noemen. Ik moest haast kokhalsen bij het idee aan zijn daden. Er zou een doodstraf op moeten staan... Leefde ik maar in die hemel.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph staat stijf stil, zijn adem stokt. Haar zo herkenbare geur dringt zijn neus binnen op een verleidelijke manier. In zijn hersenen zet het alleen maar meer verwarring aan. Hij krijgt een herkenbare drang, maar die drang is niet zo als dat van de meeste hengsten op dit moment. Het is een drang om te vluchten, maar dat gaat simpelweg niet, zijn merrie zal bijna bevallen, en dat duurt niet lang meer. Zijn angst word groter zodra ze dichterbij komt, net zoals er een schim voor zijn neus verschijnt, zo’n gevoel. Maar dan erger, veel erger, het is Kayleigh. Hij blijft moedig staan, dapper, maar hij weet dat deze uurtjes nog wel eens de laatste zouden kunnen zijn. Zo giftig is ze nu wel denkt hij. Hij kijkt direct in haar ogen, die mooie ogen, maar er is wat veranderd aan die ogen, wat niet heel raar is. Ze spugen vuur uit, maar alleen naar hem. Ze is zo sterk geworden, sterker, waar ik ben blijven hangen, is zij gegroeid.

Hij moet het doen, hij zal het haar uitleggen, hij moet en zal het haar laten vergeven, maar of dat ooit gaat lukken? Maar hij moet het niet zoals gewoonlijk aanpakken, zijn hersenen zouden een andere manier moeten vinden, een andere manier om het haar duidelijk te maken. Maar hoe? Misschien zou hij haar een keuze laten maken? Maar wat nou…? Zijn lichaam is in tweestrijd, ten eerste wil hij wegrennen, alleen in de steek laten, zijn merrie, zijn leven, zijn trots. En al het andere wat er dan nog was. Wanneer zij haar woorden uitspuugt, krimpt hij ineen, vanbinnen dan. Vooral haar ‘monster’ doet hem geen goed. Wat wil ze? Mij vermoorden? Zou ze echt zo wraakgezind zijn? Hij weet het niet, hij weet eigenlijk helemaal niet, zij zou hem kunnen verminken. Hij weet het dondersgoed. Misschien te goed.

Hij moet beslissen, moet beslissen wat hij zegt. En hij doet het, zo goed als kwaadschiks als het kan. ’Kayleigh…’ meer komt er niet uit. Je bent laf, zegt hij tegen zichzelf in gedachten, te laf. Hij schrikt van zichzelf, maar het zet zichzelf aan om de woorden te zeggen die zijn zinnen gaan vormen. En zo Kayleigh proberen te gaan bereiken. ’Oke, ik weet dat je niet wilt luisteren, heel goed. Dus laat ik je twee keuzes.
…’

Er valt een stilte, een stilte die voor hem verschrikkelijk is, dus hij gaat verder, met de moed, die in zijn zin door de grond verdwijnen. Met de kracht die via zijn benen in de aarde gaan. Met zijn genagelde hoeven, in de grond waar hij geen ontkomen aan heeft. Wegstappen, naar voren stappen of simpelweg vluchten is nu gewoon onmogelijk
’Je vermoord me, verminkt me, en je hoort mijn verhaal niet aan, wetend dat je schuldgevoel er toch stiekem tussendoor gaat en je gaat treiteren, de rest van je leven. Of je hoort mijn verhaal aan, en overweegt mijn eerste keuze nog eens, of je doet het niet. Ik laat het aan jou over, want ik zat fout.’. Zijn woorden sterven weg over de kale heuvels van de Minanter. Hij kijkt haar recht in haar ogen aan, hij is niet meer laf, hij zal zijn lot achterna gaan en alle gevolgen op zich nemen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

kayleigh

beauty is in the eye of the holder
beauty isn't a dream, it is a gift

Mijn ogen stonden fel. Mijn spieren stonden opgespannen. Ondanks dat was ik werkelijk beeldschoon om te zien. Pittig, en krachtig. Maar toch elegant. Maar dat kon me nu geen flikker schelen. Ik stond tegenover de hengst die mijn leven heeft verpest. Die ons leven hebt verpest. Bij zijn woorden vliegen mijn oren in mijn nek. Meende hij dit nou? Mocht ik gaan kiezen om zijn fouten te vergeven? Was hij gek? ”Luister is even, ik ben niet degene die hier gaat kiezen.” Ik spuugde de woorden bot en ruw uit. Ik deed een grote stap in zijn richting. Mijn lichaam groot gemaakt. ”Ik ken jou praatjes nu wel. Ik weet al dat je je woorden toch niet waar kan maken.” Klonk mijn stem sissend. Geen moment verloor ik hem uit het oog. Ik was geen zwakke merrie meer. Strak keek ik hem in zijn ogen aan. Geen blik ontwijkend.

”Triumph je hebt nu je kans. Kom dan met je rede...” Klonk mijn stem uitdagend maar zeker open voor een antwoord. Misschien kwam hij met een bijzonder goed excuus. ”Wat was het waard mijn leven te verpesten. Óns leven” Klonk mijn stem met een scherpe ondertoon. ”Je hebt een zoon,. Wist je dat? Hij is nu zo’n 5 jaar oud en uitgegroeid tot een sterke hengst, zonder vader.” Klonken mijn woorden nu bijna triest. Het deed me pijn, diep van binnen. ”Hij heeft mij opgevoed, zijn jeugd verpest om een poging te doen mij uit mijn depressie te halen...” Een traan liep over mijn wang. Maar nog steeds kijk ik hem strak aan. ”Je hebt geen idee wat je gedaan hebt hé?” Ik schudde mijn hoofd vol afschuw. ”Ik durf te wedden dat je al een veulen hebt dat je met volle inzet hebt opgevoed. Waar je alles voor zou geven... Maar ons liet je gewoon stikken” Ik moest bijna kotsen.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph kijkt haar diep in haar ogen aan, langzamerhand word hij vanbinnen boos. Maar het schuldgevoel dringt op. 'Ik denk heel goed na, en dat weet je, als je mijn verhaal wil 'aanhoren' dan heb ik misschien nog een kans, maar denk niet dat ik het zo makkelijk heb gehad'. Hij word nijdig vanbinnen, vuur dringt op vanuit zijn ziel, ze dacht dat hij een lui leventje had, niks hoefde te doen, behalve het verkrachten eens om de zoveel tijd.

Het vuur in vanbinnen dooft een beetje wanneer zij haar worden zegt. Hij laat haar uitspreken maar dat had hij beter niet kunnen doen. Bij haar woorden word hij weer nijdig, maar het schuldgevoel dringt zich nu wel heel erg op, het overheerst het vlammende in zijn ogen en kalmeert naar de emotionele kant van hem. Had hij echt een... zoon?... Zijn adem stokt, maar niet als angst, hij is niet bang voor Kayleigh. Hij weet dat ze hem nooit zou verminken, hij begint haar typische trekjes weer terug te zien in de merrie waar hij die hele tijd verliefd op was geweest. Het scherpe, krachtige en elegante alleen al in haar ogen, hij vacht, het glanst en hij weet zeker dat zij een hengst heeft. Maar hij heeft een merrie, een merrie waar hij alles om geeft, waar hij alles voor doet. Als zij haar stap naar voren zet, vertrekt er geen spiertje onder zijn vacht. Vast blijft hij staan, zo vast als een boom met het allersterkste hout. Maar hij staat niet genageld aan de grond, verreweg van. Hij heeft zich losgemaakt uit de aarde en zet dan ook een grote, sterke stap naar voren. Gewoon omdat hij dat is. Hij zou nooit de snelste zijn, nooit zo snel en elegant als dat Kayleigh en Yacira dat zijn. Maar hij is sterk, de oersterkte zit in hem verborgen, op slot en grendel, tenminste in normale toestanden. Het ontgrendelt zich in de situaties waarbij hij zijn geliefden moet beschermen. En hij wist niet dat hij het had, had hij dat maar geweten, dan had dit nooit hoeven te gebeuren.

Hij zal het haar uitleggen, hij kijkt haar diep aan, gewoon om zeker te weten dat ze mij gaat geloven en dat ze bij elke klank volgt. 'Luister' zegt hij luid, wat hij gelijk stom van zichzelf vind, wie doet er nou zoiets stoms? Wie begint zo'n belangrijk gesprek nou zo?
Hij hersteld zichzelf met zijn luide stem die weer klinkt 'Jij hebt ook niet door wat ik door heb gemaakt, jij dacht dat ik altijd een lui leventje had hè? Nou niet, het begon toen we gescheiden werden, als 3-jarige hengstjes en merrietjes. Ik werd naar een trainingskamp gebracht, ik werd mishandelt totdat ik het goed deed. Dacht je dat ik die littekens vanzelf kreeg? En de rest niet? Dat kwam omdat ik niet zo was als die andere, ik kon het gewoon niet. Ik kon niet gevoelloos zijn, ik kon niet bot zijn, ik kon geen merrie's verkrachten of mishandelen. Maar het moest, die grote friese hengst waar ik altijd tegenop had gekeken had de pik op mij, omdat ik het niet deed. Hij beet, trapte en duwde me soms bijna tot de dood. En op een gegeven moment deed ik het, hij zou me anders vermoorden, en dat wist ik dondersgoed. Ik moest op de puntjes van mijn hoeven lopen, bewegen met de securste bewegingen die ik kon maken. En toen kwam ik jou tegen, jij was mijn leven, mijn passie, bij jou kon ik mijn ware ik zijn, stiekem dat moest ik zijn. Maar die friese hengst kreeg wat van mij in de smiezen, van onze relatie. Totdat dat moment er was dat hij het bewijs kreeg, het ultieme bewijs. Hij nam me in de bergen even tot zich en bestrafde mij zo zwaar, happen, strappen, ik werd wederom bijna vermoord. En toen zij hij het onbeschrijfelijke, ik moest jou verkrachten, de eerstvolgende keer nog. En hij hield nu iedere knipper van mij in de gaten, jij mocht het nooit weten. En dacht je trouwens dat ik, als ik het trainingskamp niet had, ik niks hoefde te doen, behalve te spelen en de kudde te beschermen? Ik moest werken, het hardst van allemaal, ik moest hengstjes opleiden, en ze de zwarte normen en waarden van de kudde aanleren. Ik moest de bergen onderhouden, de stenen die in de weg stonden trekken, in mijn eentje. Ik moest merrie's mishandelen, anders werd het bij mij aangedaan. '

Er valt een korte stilte, hij kijkt haar nog steeds aan, diep en doordringend

'Toen jij wegvluchtte, was ik verloren, ik werd graatmager, heb op het minanter rondgespookt met enkel een doel, jou. En zelfs nog meer, ik zocht elke meter af, kon niet meer leven. Ik heb je nooit in de steek gelaten, ik heb jou altijd in mijn hart gehad, en ik dacht dat je dood was. Ik heb alles afgespeurd, ken elke enkele boom, voor jou, want ik wilde jou vinden. Ik ken elke berg , elke heuvel en zelfs elke gras hobbel, omdat ik die in mijn eentje ben afgelopen voor jou. '

Hij valt stil, maar zijn stembanden komen weer op gang voor de woorden die zijn laatste regels vormen.

'Heb ik een zoon? Nee, dat wist ik niet, hoe heet hij?'
zegt hij tot slot zachtjes, heel zachtjes, zo zacht dat alleen Kayleigh me kon horen, als ze haar best deed dan. Hij wacht, wacht op het antwoord van die merrie, die hij heeft gevonden, na zo lang.

**Profile** Number of posts : 77 Status : Active

Triumph bleef al een tijdje weg dus zette ik mijn lichaam in beweging in de richting van de heuvel. Als ik steeds dichterbij komt begint het lawaai ook harder te worden. Wat is er aan de hand? Mijn buik was dik en het zou niet lang meer duren voor het veulen zou komen. Vermoeid klim ik de heuvel op. Hoe hoger ik kom hoe gespannen de sfeer. Boven zie ik Kayleigh staan met Triumph, ze schreeuwen naar elkaar. Ik hoor de worden uit haar mond…
”Je hebt een zoon,. Wist je dat? Hij is nu zo’n 5 jaar oud en uitgegroeid tot een sterke hengst, zonder vader.” Met een angstige blik keek ik naar het tweetal. Ze hadden me niet eens door. Ik keek naar mijn buik en dacht aan het veulen, vervolgens gleed mijn blik af naar Triumph die zich aan het verontschuldigen was. Hij was al die tijd opzoek naar mijn vriendin? Ik voelde mijn woede opkomen. Waarom was hij niet eerlijk geweest? Ik snuif hard en de stoom komt bijna uit mijn neusgaten. Ik stamp met mijn hoef op de grond. Hoe kon hij? Hoe… wat, ik snapte er niets meer van. ”Wat is hier aan de hand?!” riep ik woedend maar toch verward. Ik liep dichterbij naar het tweetal toe en ging bijna tussen hun in staan. Ik keek Kayleigh aan en vervolgend Triumph. ”Ga dit maar eens uitleggen…” zei ik boos terwijl mijn ogen diep naar binnen drongen.

Get the choice you never want to make ~ Kayleigh and Yacira 25au9gx

theron

Greatness from small beginnings

Zijn ogen staarde koud over het water wat zich voortbewoog. Rollende golven op het gelige strand. Schuim dat achter bleef om vervolgens weer meegenomen te worden door een andere golf. Het leven leek door te gaan, doch kon Theron zich er niet helemaal in vinden. Ja, hij was geweldig gelukkig met zijn leven zoals het nu leek. Maar doch bleven herrineringen achter. Haar schitterende licht bruine vacht. De herrineringen aan die merrie staken hem en leken hem telkens toch pijn te doen. De eerste wie haar hart ooit aan hem overdraagde, de zijne om te beschermen.. Hij had gefaalt, maar wie had ooit kunnen denken dat het zijn vader zou zijn tegen wie hij zou falen.. Dat het zijn vader zou zijn die een einde maakte aan zijn droom en hem terug bracht naar de werkelijkheid. Het wit in haar ogen toen ze angstig hinnikte. De haat van zijn vader toen hij de merrie vermorzelde onder zijn o zo machtige hoeven.. Tijden had de pinto hengst zichzelf afgevraagd of het waar was geweest. De tijd dat hij had rondgezworven met een schuldgevoel.. Na die dag was het zo snel gegaan, was Theron zo snel naar de afgrond van zijn eigen zelfbeheersing gegleden.. Zijn leven hangend aan de woorden die zij tegen hem had gesproken voor het te laat was geweest. Hij wist als enigste de waarheid achter de dood van die lieve merrie.. En hij had zich stil moeten houden terwijl zijn vader hem de schuld gaf.. Het ergste was nog wel geweest dat de kudde zijn vader leek te geloven.. Dat lieve zachtaardige ontschudlige Theron een moordenaar was en dat hij in koele bloeden de merrie had vermoord omdat die had gezegt dat ze meer van zijn broer hielt.. Zijn broer. Hunter, tja dat was nog een verhaal apart.. Maar ja, wat was nou geen verhaal apart.. Nu hij er zo over dacht werd Theron bijna misselijk. Ja daarom had hij nooit een sprong naar de macht van de kudde gedaan.. Zijn broer had hem daarvan weerhouden. Hunter was dolverliefd geweest op die merrie, net als Theron, hij had het al niet kunnen hebben dat Whisper zo veel naar hem toe trok.. En haar dood zette geen zoden aan de dijk. Als Theron dan nog eens de macht had gegrepen zou zijn leven over zijn.. Zijn broer had veel gelult maar alsnog vertrouwde Theron het niet. Het klopte niet maar ja, zijn broer was het schatje van zijn vader geweest dus die was harstike ingepraat door zijn vader..

Zachtjes zuchtte de hengst.. Zijn broer.. Wat zou hij er voor over hebben om hem een keer het echte verhaal te mogen vertellen, of juist nooit meer te zien.. Hij vertrouwde het niet.. Want liefde maakt blind en liefdesverdriet moordlustig.. Dat had Theron wel geweten toen hij tijden had rondgelopen met de zin zijn vader af te maken. Theron had het zelfrespect gehad zich in te houden en Whisper in herrineringen te nemen, of zijn broer daar zo goed in zou zijn geweest had Theron geen weet van. Maar eigenlijk mocht hij niet meer denken aan deze dingen, mocht hij zich niet druk maken om dingen uit het verleden. Hij leefde nu in dit gebied, naast Thowra die de plek van Hunter leek in te hebben genomen.. De band die Theron ooit met Hunter had gehad leek hij nu met Thowra te hebben. Het voelde goed en zacht zuchtte Theron terwijl hij weg keek van de oceaan en haar eeuwige kalmerende golven. De glimlach speelde zacht op zijn lippen terwijl hij zich van de klif af bewoog. Rustig en kalm zette hij zijn hoeven voort al wat hij nu wou was Kayleigh bezoeken. Zijn neus in haar zachte manen en de wereld vergeten.

Zodra hij haar geur op had gevangen bracht hij zijn hoeven in beweging. zo gouw als hij kon galoppeerde hij volledig op haar gefocust door de wildernis naar Minanter. Zijn oren gingen naar voren en hij glimlachte even terwijl hij zijn pas verlaagde wetend dat hij bij haar in de buurt kwam. ”Je hebt een zoon,. Wist je dat? Hij is nu zo’n 5 jaar oud en uitgegroeid tot een sterke hengst, zonder vader.” De stem van Kayleigh deed hem verstarren. Tegen wie had ze het? Over wie had ze het.. In stilte stapte hij verder zijn bloed veranderd in vloeibaar ijs. Luisterend naar meer stemmen. 'Heb ik een zoon? Nee, dat wist ik niet, hoe heet hij?' Het was het laatste wat Theron op ving van de stem van een hengst en zijn goede oog sloot even terwijl zijn slechte blinde oog dat natuurlijk niet kon. ”Wat is hier aan de hand?!" Het was nog een stem die Theron's ogen deed openen waardoor hij ook uit de schaduwen stapte. "Ga dit maar eens uitleggen…” De stem kwam van een jonge merrie. Absoluut een plaatje om te zien. Maar die hengst was iemand die er nog veel bedreigender uitzag voor Theron. "Dat zou ik ook wel graag willen weten." Klonk zijn stem zwaar. Het was nu niet eens half zijn stem. Het was de stem die hij had gebruikt toen hij Darlica verbande naar rang een. Het was de stem van de ware Alpha in hem. Hij kwam naast Kayleigh staan maar keek haar niet aan. Zijn blik bleef liggen op de hengst en hij snoof even. "Er worden hier toch geen problemen gemaakt hoop ik?"

fahlaemee.deviantart.com

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

kayleigh

beauty is in the eye of the holder
beauty isn't a dream, it is a gift

Vanuit de schaduw zie ik plotseling het lichaam van een ranke merrie komen. Wanneer ik haar buik zag kwam een braakgeluid uit mijn keel. In dit geval was hij dus een vader in verwachting. En dat veulen zal hij met alle liefde op zou voeden. Ik nam de merrie rustig in me op. Ze was niet een mishandeling om te zien moest ik toegeven. Ze had een vriendelijk hoofd. Maar toch voelde ik haar stemming. Wist ze maar wat Triumph voor een beest was. Bij haar woorden wilde ik mijn mond open trekken om het te gaan vertellen. Maar vanachter werden we benaderd door nog een paard voelde ik. Ik voelde zijn schaduw, rook zijn geur. ”Theron!” Klonk mijn stem verast terwijl ik me omdraaide. Ik duwde mijn neus in zijn manen, maar hij was er duidelijk niet geïnteresseerd in. Ik keek hem vragend aan. Wanneer ook hij erom vroeg trok ik mond open.”Dit is Triumph, de hengst waarover ik het heb gehad” Klonk mijn stem walgend terwijk ik in zijn richting knikte. Ik richte me met vriendelijke ogen naar de merrie die blijkbaar geen benul had.

”Triumph is niet altijd de hengst geweest die je denkt dat hij nu is... Hoog in de bergen werd ik geboren. Ik groeide op. Samen met Triumph. We waren beste vrienden. Maar alles veranderde toen we drie jaren oud waren. Meneer Black kwam, de gevreesde hengst. Mijn vader. Hij haalde ons op. We liepen in lange rijen de bergen uit. Niemand die ook maar een woord durfde te fluisteren. Maar plotseling scheidde onze we. Hij ging met andere hengsten weg. Naar een trainingskamp. Wat ik destijds niet wist...” Ik slaakte een zucht en richtte mijn ogen op de horizon. ”Ik kwam terecht in de hel. We werden mishandeld. Misbruikt. Ik zag merrie’s verkracht worden. Het eerste jaar bleef ik daarvoor buiten schot. Totdat de nieuwkomers kwamen, met daaronder Triumph. Ze moesten een soort ‘ontgroening’ doorstaan. Ze moesten een merrie verkrachten. Maar Meneer Black, mijn vader zou het voor doen. Bij mij. Mijn vader ging mij verkrachten. Maar opeens dook mijn moeder op. Ze sprong voor hem. Viel hem aan, om me te beschermen. Meneer Black doodde haar. Maakte een einde aan haar leven. Het was vreselijk. Ik zie nog steeds haar lijk voor mijn oogleden liggen. “ Een traan rolde over mijn wang. ”Black verkrachtte me alsog. Ik raakte drachtig. Mocht de bergen in om mijn veulen op te voeden. Maar ik wilde het niet, Ik poepte het uit en liep weg zonder om te kijken. Ik heb geen idee of het veulen zwart is of bont. Ik kwam terug in de kudde en was soort van verdoofd. Ik liet alles met me gebeuren. Was dof, was mezelf niet meer. Totdat ik Triumph zag. Hij kwam naar me toe, hij troostte me, hij was mijn laatste hoop... Hij deed alsof hij me mishandelde wanneer Black keek. Maar hij was lief voor me. Hielp me door de vreselijke tijd heen. Totdat hij op een dag naar me toe kwam. Hij verkrachtte me. Mijn leven stortte in een, ik vluchtte weg. Ik beviel van Astracan, die mij door de tijd heen sleepte. Jaren heb ik mager in de bossen gelegen. Theron was de enige die me eruit kon redden.” Klonk mijn stem zachtjes. Ik keek hem aan in zijn ogen en vroeg me af hoe erg ik eruit zag in zijn gedachtes toen hij me aansprak ”Ik weet dat hij me moest verkrachten anders was het zijn eigen dood... Maar kijk naar me, ik ben in eerste instantie een knappe merrie. Maar kijk beter. Ik zit onder de littekens van die tijd, Maar het grootste litteken zit binnen in. Door jou, Triumph. En hoe denk je dat je zoon zich voelt. Een vader die zijn moeder heeft gebroken. Een vader die er nooit voor hem in de lastige tijden is geweest. Je hebt geen idee dat je mijn leven had verpest, ons leven” Ik keek Yacira aan, hopend dat ze mijn woede begreep. Waarna ik snel in de richting van Triumph keek, mijn ogen stonden opnieuw scherp en flikkerde gevaarlijk. Walgend schudde ik mijn hoofd.

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph schrikt van zijn merrie, Yacira en ze had het grootste geheim van hem ontdekt. Het geheim waar hij het nooit over wilde hebben, het gedeelte van zijn geschiedenis wat hij als een zwart gat wilde beschouwen. Zijn hoeven zetten zachtjes een pasje terug, een voor een. Hij kijkt Kayleigh niet lager aan, maar kijkt recht in de ogen van de andere, woedende merrie. In wat voor een problemen heeft hij zichzelf nu weer gebracht? In een flits ziet hij een bonte hengst aankomen de lichte kleur bruin en de vorm van de vlekken herkent hij maar al te goed, van verhalen dan want hij had hem zelf nog nooit ontmoet. Hij wend zijn blik af zodat zijn ogen het kunnen bevestigen wat zijn netvlies in een flits hadden gezien. Hij deinst achteruit met een grote sprong. Het is de alpha van rank 2, en het is heel duidelijk dat het de hengt van Kayleigh is. Hij schrikt nog maar eens, de kuddepaarden hadden hem verteld dat je altijd moet opletten en nooit ruzie met de leiders zou moeten krijgen. En als hijzichzelf kent dan weet hij dat er een bescherming is voor de speciale merrie die je leven goed maakt. En dan hebben hij en Kayleigh ruzie. Erg lang is hij er daar niet mee bezig, hij moest het uitleggen en goed ook.

'Kayleigh, je moet begrijpen dat ik geen keuzes heb gehad, nooit, Meneer Black, hij maakte ze voor me.. Ik was kapot toen jij weg was maar kon je niet achtervolgen omdat hij mij nog steeds in de gaten hield,pas toen hij een oogwenk niet oplette ben ik ontsnapt en op zoek gegaan naar jou. Maar na 7 jaar gaf ik het op, ik gaf het op omdat ik een andere merrie tegenkwam, en dat is Yacira.'

Hij hoorde hoe zijn luide stem meevoer over de wind met zijn briesjes en zo de oren van Kayleigh, Yacira en Theron bereiken. Thriumph richt zich nu op Yacira, hij kijkt haar recht aan maar na een tijdje glijd zijn blik af naar haar buik, het is heel dik geworden en het geeft aan dat er snel iets gaat veranderen aan die dikke buik. Zijn blik trekt weer omhoog en zoeken de lichtpaarse ogen op van Yacira. Zijn woorden volgen snel
'Dit was een verleden waar ik hoopte dat ik het nooit zou hoeven te vertellen. Je moet weten dat ik altijd van je zal blijven houden, ook al vertrek je direct. Maar nu weet je ook waarom ik zo voorzichtig was met het dekken van jou. Ik wou dat ik mijn geschiedenis had kunnen overslaan en dan maar geen jeugd hebben. Zoals Kayleigh net al zei, dat is mijn geschiedenis die zo zwart als de nacht is.'

Hij slaat zijn ogen neer, er loopt een traan langs zijn wang. De geschiedenis is even te pijnlijk voor hem geworden

**Profile**

» We make our choices, then our choices make us [open]
» May I make this mistake again, may I make a mistake for my own safety?
» I never rely on luck. It's all my own choice. It leads me to the future.
» Yacira
» wear my scars [ Kayleigh ]

Get the choice you never want to make ~ Kayleigh and Yacira

Get the choice you never want to make ~ Kayleigh and Yacira

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen