We make our choices, then our choices make us [open]

**Profile** Number of posts : 743

Mijn hoeven die dreunen op de harde ondergrond, mijn benen die me met enorme vaart, grote passen dragen de spieren die rollen onder mijn huid. Mijn hals volledig gestrekt, mijn neus in de wind en mijn manen die meedansen op het ritme van mijn krachtige galop. Alles vliegt aan me voorbij en alleen aan het dreunen van de ondergond is te merken dat ik de grond daadwerkelijk raak. Heerlijk was het om soms alles te geven en even alles eruit te rennen. Even gooi ik mijn hoofd in mijn nek en snuif diep. De geur van de herfst, de winter die eraan zat te komen. Een koud fris briesje, de bruine, oranje en rode bladeren die zich bevinden op de grond. Je kon ze horen kraken onder het gewicht van mijn hoeven. De herfst was mooi, maar verder was ik er geen fan, het betekende dat de winter eraan zat te komen. Ik was een lente en zomer paard, behalve dat de winter zorgde voor weinig voedsel en veel kou, leek ik nooit op te vallen in de sneeuw.

In gedachten verzonken denk ik aan mijn eigen veulen tijd. Mijn jeugd was heerlijk, sterker nog, het was perfect. Geboren als zoon van de leider, van mij werd geacht in zijn voetsporen te treden. Ik werd behandelt als een jonge prins, iedereen speelde met me, respecteerde me en ik hoorde er thuis. Ik was jong, onbezonnen en altijd nieuwschierig geweest, iets wat me veel in de problemen had gebracht. Als jong veulen wou ik altijd alles zelf uitvinden en nam ik nooit zomaar iets van iemand aan, ik moest altijd eerst op m'n bek gaan voor ik ervan zou leren en ze zeiden dat een ezel zich niet twee keer stootte aan dezelfde steen, nou.. Ik deed dat dus wel. Heerlijk was het om even te denken aan hoe leuk ik het had als veulen, in plaats van waarom ik er weg was gegaan, dat had laatste tijd al teveel in mijn hoofd gezeten.

Ondertussen had ik alweer een flink eind gerent, mijn conditie was bijna op en top en mijn spieren stonden volledig op spanning. Ik was een van de grootste paarden hier, maar schijn bedriegt. Ik zag er dan sterk uit en dat was ik ook, maar ik was geen bedreiging. Ik was een goedzak, altijd geweest en zo zou ik altijd blijven. Soms te goed, trok ik andere voor mezelf. Ik neem mijn tempo enkele passen terug naar een drafje om dan weer in een stap terug te vallen. Een laagje zweet op mijn hals en borst, mijn ademhaling die redelijk op en neer pompt en dampwolkjes die zich uit mijn neus laten glijden. Een teken dat ik goed gerent moet hebben. Terwijl ik met grote passen doorstap laat ik mijn ogen om de omgeving glijden. Onderzoekend neem ik alles in me op, tot mijn ogen blijven hangen in dat van een ander paard.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

In nijdige passen bracht ik mijn jonge lichaam vooruit. Klik, klak, klik, klak, hoorde je mijn hoeven op de harde ondergrond slaan. Ja ik was jong, ja ik ben onervaren. Maar dat je mijn vader, de o zo machtige leider, niet het recht me als vuil te behandelen. Ik kon er tenslotte niets aan doen dat hij besloot mijn moeder in de steek te laten. Ik had een fijne jeugd gehad, en nam me vader het niet kwalijk dat hij ons in de steek had gelaten. Maar wel dat hij nu boos werd dat ik op de verkeerde manier ben opgegroeid, en niets nut ben. Dan had hij er maar moeten zijn om me op te voeden. Hij was dan wel een vader, leider en paard met levenservaring, maar het recht om me als een stuk vuil te behandelen had hij niet. Ik liet mijn lichaam in een verzamelde galop rollen. Mijn spieren deden hun best om de passen vloeiend en krachtig te laten. Klik, klak, Ik was gek op de galop, Klik, Klak .Gewoon een moment alles vergeten, Klik, klak. Weg rennen van je problemen. Klik, klak. Of er juist naar toe.

Mijn ogen blijven rusten op het lichaam van een ander paard. Mijn neusgaten gaan langzaam open en dicht. Hijgend neem ik mijn gang terug. Duw mijn borst naar voren en stap in de richting van het paard. Mijn hoeven zakte weg in de rotte bladeren. In ruime krachtige passen bring ik mijn sterke, nog niet helemaal volgroeide , maar o zo grote lijf vooruit. Ik was niet altijd de vriendelijkste. Misschien omdat ik wist dat paarden nooit te vertrouwen zijn. Wat een goedzakken het ook zijn. Schijn is bedrog. Je neemt ze in je hart, En ze kwetsen je, maken je stuk. Laten je hart breken. Netzoals bij zijn moeder was gebeurd. Zijn moeder was stuk. Ze was een jonge merrie van een jaar of 8, en moest je haar nu zien. Dof, futloos, mager. Hij schudde langzaam zijn hoofd.

Ik neem het lichaam van de witte hengst in me op. Hij leek ongeveer hetzelfde postuur te hebben als ik. Enkel was ik niet wit maar grijskleurig met helderblauwe ogen. Mijn manen waren wit met donker grijze plukken erin. Mijn postuur was sterk en krachtig. Ook was ik redelijk groot, nu al. En ik moest nog wel iets groeien. Dat zeker. Ondanks dat torende de hengst nog een stuk boven me uit. ”Eh.. Hallo, .. grote vriendelijke reus… “ grinnikte hij zachtjes

**Profile** Number of posts : 743

Mijn ogen hangend in die van het paard tegen over me. Een blik, ietwat gefrustreerd lijkt het wel, maar toch fris en helder. Ik zie hoe het paard zijn borst vooruit duwt en hoe zijn ademhaling onregelmatig is, zijn flanken gaan op en neer. Stappen, doelgericht mijn kant op. Mijn ogen glijden over hem heen, iets wat me van kids af aan geleerd is. Vroeger deed ik het bewust, moest ik erbij nadenken, ondertussen deed ik het onbewust, een van mijn aangeleerde vroegere leiderskwaliteiten. Ik was dan geen leider, toch zou ik altijd gebruik maken van wat ik in mijn jeugdgeleerd had. Mijn ogen glijden over hem heen, zelfde ras als ik, grijze vacht, gespierd, nog jong en groot. Hij was jonger dan ik, dat was duidelijk en nog in de groei, maar toch was hij al groot. Van deze afstand kon ik niet zien of hij groter was dan ik, maar anders zou hij dat misschien ooit worden. Een kleine glinstering in mijn ogen, deze jonge hengst deed me aan mezelf denken en we hadden nog geen woord gewisselt. Zijn bouw, manier van lopen en de blik in zijn ogen.

Mijn hoofd hoog en trots geheven, mijn oren nieuwschierig in zijn richting naar voren gespitst wacht ik geduldig af. Ik weet dat hij mijn kant op zal komen, onbeschaamd heeft hij zijn blik niet afgeworpen en zijn passen zijn doelgericht. Mijn ogen hangend in de zijne, benieuwd naar wat hem naar mij zal brengen. De frustratie die hij net nog uitstraalde maakte dat ik alles verwachte, maar zijn blik word zachter, vriendelijker en ook mijn houding stelt zich open. Naarmate hij dichterbij komt zie ik dat hij toch nog kleiner is dank ik, maar de kans dat hij ooit evengroot zal worden was er zeker. Ik was nou eenmaal enorm en ik had ermee leren leven. Vroeger was het eerst stoer, want ik was groter, later als puber, was ik een klungel geweest. In de knoop met mijn eigen lichaam, lange stelten, niet zo behendig als de rest en zelfs lomp op bepaalde momenten. Nu had ik het geaccepteerd en deed er mn voordeel mee, ik was voor mijn grote enorm snel, door de enorme passen die ik kon maken. En bovenal was ik sterk, behendig was ik voor het doen van een paard van mijn postuur, maar vergeleke met de kleine paarden was ik dat zeker niet.

Ondertussen staat de jonge hengst echter voor me en mijn blik rust vriendelijke in de zijne. Zijn woorden doen me verrassen. Vele denken wat over mijn grote, maar hij flapt het eruit, recht voor zijn raap. Ik begin te lachen en schud even speels met mijn hoofd. 'Haha, hallo!' breng ik er wat lachend uit. Dit dier deed me echt aan mezelf denken, ookal zou hij helemaal niet op me lijken, nu even wel. Hij was nog niet volgroeid, maar nu al was hij fors en was zijn lichaam in een super conditie. 'Patriot.' stel ik mezelf met een klein lachje voor, om vervolgens mijn blik afwachtend in de zijne te laten hangen.

**Profile** Number of posts : 743

Upje?

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Ik zit op het moment in Frankrijk even op telefoon. Ben over 2 weken thuis wil dan posten. Helaas geen wifi en erg duur om op telefoon te surfen

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

a s t r a c a n

love my with every step i take

love my when i'm walk away

and love my when i'm away

Een beetje onrustig probeerde ik een fijne houding aan te nemen. Ik zag in dat de reus, blijkbaar genaamd Patriot, geen bedreiging vormde. Maar ondanks dat was het lastig je volledig te kunnen ontspannen bij een paard met die hoogte. Ik duw mijn borst naar voren om mijn forse lichaam groot te maken. Als poging me niet zo klein te voelen. Speels haast uitdagend maar toch vriendelijk grijnsde ik naar Patriot. ”Dan is het waarschijnlijk gebruikelijk dat ik me ook voorstel?” Bracht ik zuchtend uit. Ik begon wel is genoeg te krijgen van de standaard rituelen. Maar me moeder had het me geleerd: Altijd beleefd zijn. Ik schonk hem een vriendelijke blik toe. ”Dan mag jij me Astracan noemen” Sprak ik vlug uit.

Mijn ogen gleden langs de contouren van zijn stevig gebouwde lichaam. Als zijn vachtkleur zwart was geweest was hij haast eng geweest. Maar op een één of andere manier straalde wit altijd wat rustigs uit. Iets zachts. ”Loop je een stukje mee? Gewoon lekker een stukje lopen, geen bestemming.” Vroeg ik de sterke hengst met de stoere naam Patriot. Afwachtend keek ik hem aan. Wanneer zijn grote lichaam in beweging werd gezet grijnsde ik opgelucht. Ik had niet bepaald de behoefte een blauwtje te lopen. Ik volgde de rivier stroom afwaarts. Mijn oren draaide naar het geluid van het kabbelende water tussen de stenen. Het was wat rustgevends.

Nu we hier liepen, samen waren, had ik nog steeds geen enig benul van wat ik moest zeggen. Ik besloot maar gewoon te zwijgen, te hopen dat hij een gesprek zal opstarten. Desnoods over het weer.

**Profile** Number of posts : 743

Ik zie hoe hij probeert te ontspannen, maar ondertussen een stoere houding probeert te geven. Ik laat mijn hoofd iets zakken, om niet te groot te lijken. Mijn ogen lachend in de zijne gehaakt. Ik had van kinds af aan geleerd om alles te observeren. Elke beweging, elke houding, uitstraling, de omgeving, alles moest ik opnemen. Als leiders moest dat en dat is waar ik voor was opgeleid, echter was het nooit zover gekomen, maar onbewust deed ik nog veel van de dingen die mijn ouders me geleerd hadden. Ik hoefde er niet meer bij na te denken. Zijn woorden maken dat mijn mondhoeken omhoog krullen. Wanneer hij zijn naam noemt knik ik kort en laat zijn naam door mijn hoofd rollen, ik zou hem niet vergeten. 'Ik verwachte niks hoor.' zeg ik met een lachje en kijk hem uitdagend terug aan. 'Anders had ik je zelf wel een naam gegeven.' een speelse blik in mijn ogen.

Ik knik en draai mijn lichaam met hem mee. Mijn hoofd ontspannen hangend neem ik voor mijn doen kleine passen en observeer hem vanuit mijn ooghoeken. De jonge hengst zag er sterk uit. Hij was kleiner dan ik, maar het zou me niks verbazen als hij ooit bij mijn hoogte in de buurt kwam. Hij was jong en groeide nog, in lengte en breedte, maar voor zijn leeftijd was hij al breed. Ras, zelfde en vooral dat ontdeugende, niet standaarte wat er in zijn ogen te zien was. Iets wat ik miste, vroeger was ik ook zo. Ik had me veel laten vormen, tegenwoordig was ik ondanks mijn uiterlijk net als ieder ander hier en deze hengst maakte dat ik ook weer anders wou zijn.

Een paar stappen loop ik naast hem verder, het water dat zijn weg zoekt door de rotsen en ik adem diep in. Natuur, het was overal en nooit zou ik er genoeg van krijgen. Na enkele seconden richt ik mijn blik op hem. 'Wat brengt jou hier?' vraag ik hem en laat zijn blik niet los. Ik was niet tegen zwijgzaam lopen, het had iets rustgevends. Maar ik was nieuwschierig, ik wou weten wat een jonge hengst met toekomst naar BMH bracht.

*Sorry, flut, moet weer ff inkomen, hihi. Zullen we gewoon hier verder gaan? Zit in Amerika, vandaar de afwezigheid!

**Profile**

» Our life is what our thoughts make it.~ open
» I am here, to make my dream come true ~ Avanti
» So this is It? (OPEN)
» Give me a new chance to make it right
» Get the choice you never want to make ~ Kayleigh and Yacira

We make our choices, then our choices make us [open]

We make our choices, then our choices make us [open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen