Lay my Head under the Water || Avanti

Regen.. Het was altijd regen tegenwoordig. Zachtjes sloot Delaney haar ogen en liet het water door haar vacht glijden. Haar witte manen normaal zo dik en veerkrachtig nu zo platgeslagen als wat. Haar gestalte kon weliswaar miserabel zijn. Maar haar hart had een nieuw vuur gevoeld. Vestain.. Ja hij had haar doen opleven in een manier die ze nooit eerder had gevoeld. Hij vervulde de plek die ze leeg had in haar hart. Een plek dicht bij Serano maar niet helemaal hetzelfde. Serano was haar alles. Haar eigen vlees en bloed. Vestain vulde een plek in haar ziel die ze niet kon ontkennen. Hoe dichterbij hij bij haar was hoe meer ze zich veilig voelde. Hoe liever ze bij hem bleef. Bijna hetzelfde gevoel als dat ze had met E'vesdar. Maar toch net iets anders. Tja het was nou eenmaal moeilijk uit te leggen en ze glimlachte zelf even bij haar vreemde beredenering. Zou ze het dan toch simpel zeggen? Simpel.. Ze hielt van Vestain. Meer als dat ze van de kalme golven van de zee of van de hoge ruwe rotsen hielt.

In stilte opende ze haar ogen waardoor ze er achter kwam dat haar witte lange benen haar verder hadden gedragen dan dat ze eerst van plan was. Seheron lag voor haar en het zand was al haast opgedroogd. Eerst dacht Delaney nog dat het net was alsof een grote wolk over enkel haar hoofd had gehangen maar toen ze zich omdraaide merkte ze dat het zonnetje was doorgebroken. Al was het hier nog aardig vochtig zou een kleine wandeling in Seheron geen kwaad kunnen om haar manen en staart te laten drogen. Normaal zou het twee dagen duren voor die droog waren na zo'n regenbui als deze in het vochtige land. Maar in de brandende hitte van Seheron kon ze het zo inkorten tot een wandelingetje van een uurtje..

Met een nieuw doel voor ogen stapte ze vanuit haar veilige baken een nieuwe wereld in. Ze wist dat Schimmen hier maar wat graag toesloegen gezien niemand iets van bescherming had in deze woesternij maar dat was maar in Del's achterhoofd. Het was nog lang geen blauwe maan en bovendien overdag. Ze zou ze makkelijk kunnen spotten en voor ze haar iets aan zouden kunenn doen was ze al weg. Ze zou dicht bij de grens blijven dat was zeker.

Loners was een ander verhaal. Een kriebel gleed over haar rug toen ze dacht aan die beesten. Op dit moment leken die even enger als de schimmen. Maar ja. Opnieuw, ze zou dichtbij blijven. en in kuddegebied zouden ze haar niets kunnen doen. Dat was tenminste wat de witte merrie hoopte.

Met dit in haar gedachte stapte ze verder onder de brandende zon terwijl haar oortjes constand heen en weer gleden. Steeds weer zoekend naar een geluid dat er niet hoorde te zijn. Maar al gouw gaf ze het op. De zon was nog eens verdomde warm ook. Briesend schudde ze haar hoofd en bedacht zich pas te laat dat ze iets van een zwarte gestalte had gespot in haar ooghoek. Geschrokken gooide ze briesend haar hoofd omhoog en draaide haar lichaam soepel en met volle gratie zoals gewoonlijk om om oog in oog te staan met de zwarte hengst. Langzaam deed ze een stap in de richting van het kuddegebied tot ze zich besefte dat dit de hengst was waar ze zo veel over had gehoord. Vroeger zou ze rechtstreeks naar hem zijn toegestapt. Vroeger was ze blind van angst en slechts op zoek naar een enkel ding. Maar tijden waren veranderd en zo ook de witte merrie. Vroeger had ze E'ves, Serano en Vestain nog niet. Vroeger was ze doelloos op zoek naar een warmte die ze nu gevonden had. En ze was niet van plan die warmte van zich af te laten nemen.

Dus ze snoof half grommend en liet haar blauwe ogen diep zijn paarse staren. "Avanti." Fluisterde ze sissend terwijl bij zijn naam nogmaals een rilling liep over haar gehele lichaam. "Dit is niet echt een plek waar ik iemand zoals jou zou verwachten." Ze verlaagde haar hoofd iet wat en zwiepte met haar staart. Nogmaals een pas naar achter. Wachtend op een beweging van hem. She wouldn't go down without a fight..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Tussen de dichtgeplantte bomen van het bos ... ver weg van de zon die je vacht verbleekte ... ver weg van al die perfectie ... daar stond hij. Verhuld in een volledige duisternis die bezit nam van zijn hart en ziel. Die hem zo eentonig maakte maar des te gevaarlijk ... die hem maakte wat iedereen vreesde. Zijn paarse ogen waren gesloten, hun vernietigende glans verlichtte niet langer de omgeving. Zijn lichaam, bezaaid met littekens en wonden van gevechten die hij stuk voor stuk gewonnen had stond in een rusthouding. Maar toch was iedere spier gespannen, klaar om toe te slaan, klaar om te overwinnen. Zijn ene oor was het enige in zijn lichaam dat werk leverde, het bewoog gestaag rond en lokaliseerde geluiden die een normaal paard niet eens kon registreren. En zou bleef hij staan, tussen regen en wind door tot de donker hemel werd verlicht met moeder natuur's oh zo prachtige stralen.

Waar hij naartoe ging was een plaats waar Avanti zelden of net veel te vaak kwam. Daar waar het kwetsbare dubbel zo kwetsbaar werd bij blauwe maan, daar waar de hitte je terugdrong in de bossen. Maar ook hij had daar bepaalde doelen te volbrengen, namelijk zijn broertje. Alvaro is al lang verbannen, net als de rest van zijn nutteloze schimmen ... Maar Alvaro, broertjelief was het enige waar hij aandacht aan schonk. Niet om de redenen die je zou denken, eerder om hem te controleren want iedereen wist hoe listig en vals een paarsoog kon zijn en Alvaro ... kon net zo goed van vandaag op morgen naar de goede kant overlopen.

De regelmaat waarmee zijn gigantische gitzwarte lichaam galopeerde hoorde je amper door de grond dreunen. Hij was een geboren sluipmoordenaar, niets kon hem horen komen enkel de kracht van zijn paarse ogen zoog je aandacht naar hem toe. De grens van bomen naar zand deed hem stoppen. Vanuit de schaduw keek hij toe naar de zanderige vlakken van Seheron, het gebied voor de verbannelingen. Hier schuilde veel gevaar, nooit groter dan Avanti zelf maar groot genoeg om je leven te nemen. Met één stap zette hij zijn lichaam onder de brandende zon. Zijn manen lagen warrig in de knoop over zijn hals, zijn bebloedde benen brandde zich vast in het zand. En zo ploegde hij moeiteloos verder terwijl zijn geest blindelings die van zijn broer vonden. En hij trok Alvaro precies daar waar hij het verwachtte .... alleen en uitgesloten. Er sierde een valse glimlach zijn lippen en technisch gezien zou hij zich terugtrekken naar het donker ... enkel was er die merrie, die ene merrie die op zijn lijstje stond als 'wanted'.

Delaney had hem gezien en met een vermaakte glimlach wandelde hij nochalant haar kant op, alsof hij een oud bekende zou begroeten. Zijn oren lagen altijd dreigend in zijn hals maar voor haar drukte hij ze twee tellen naar voor. De zweem van zijn charme sierde kort rond haar heen voor het zich weer baalde tot een monster van woede en wraaklust. De manier waarop ze zijn naam noemde deed hem geamuseerd glimlachen, blij de rilling te voelen door haar lichaam. Ze was waakzaam, dat zag hij meteen maar je kon nooit snel genoeg zijn voor Avanti. Hij was misschien zo krachtig niet vanwege het gebrek aan een blauwe maan maar hij was nog steeds een gewaagde tegenstander op ieder vlak. 'Ook goedemorgen Delaney.' Zijn toon was ietswat minachtigend. Bij haar woorden blikte hij naar de brandende vlakten voor zijn paarse ogen haar ziel, zo helder en blauw weer terugvonden. 'Dit is evenals voor jou niet meteen de plek om rond te dolen. Ik heb een reden om hier te zijn ...' Hij zweeg en zette een uitdagende stap naar voor. 'Wat is jouw reden? Heb je hier ook een broertje rondlopen die gecontroleerd moet worden of ben je enkel op ochtendwandeling?' Vroeg hij met kort geknipper van zijn paarse ogen. 'Want zeg zelf ... je morgen is dan toch niet zo goed gestart, als je al meteen tegen mij moet praten.' Hij grinnikte geamuseerd, hij hield van spelletjes, hoe wreed ze ook mochten zijn ...

Zijn stem was alsof er koude metalen messen in haar borst en rug werden gestoken. Zijn ogen waren zo hypnotiserend dat ze bijna naar voren stapte. Maar ze hielt zich statig stil terwijl haar lange staart heen en weer zwaaide en ze even snoof. "Voor jou is het mevrouw Delaney." Siste ze zacht en droog terwijl ze even snoof en zijn ogen probeerde te omzeilen. "Je hebt gelijk. Dit is slechts een wandeling. En ik ben van plan die wandeling af te maken." Haar stem was vijandig maar toch terughoudend. Ze mocht niet in haar oude gewoontes terugvallen anders kon ze het volgende blauwe maan wel shaken. Voor nu zou er te veel zijn om te verliezen als hij haar leven af nam. En dat wou ze absoluut niet. Ze wou niet verliezen. Ze wou leven. En altijd blijven leven. Haar gehele leven was ze al iemand anders geweest. Ze wou haar leven beteren met Vestain was dat zo veel gevraagd? Moest die verdomde schim nou weer haar hoop op een nieuw en gelukkig leven verpesten. En waarom zij precies? Omdat E'ves toevallig close met haar was? Er waren zo veel met wie hij close was. Zijn familie, vrienden, zonen of wist zij veel. Ze wist eigenlijk niets van hem maar had hem altijd blindelings vertrouwd. Iets wat ze nog steeds deed. Ze hielt van E'ves als haar grote broer die er altijd voor haar zou zijn. En haar enigste wens was nu dus ook dat ze terug kon naar haar grote stoere broer en bij hem kon uithuilen dat ze nu zo bang was. Dat was iets wat ze wou. Verdomme.

Haar vacht tintelde en haar ogen begonnen waterig te worden aan de gedachte van E'ves. Als hij hier bij was zou hij voor haar springen om haar te beschermen. Maar ze stond er alleen voor. Geen Serano, geen Vestain, geen E'vesdar niemand. Helemaal niemand en dat kwam door haar eigen eigenwijsheid. Stomstomstom. Ze kon zichzelf wel vervloeken maar hielt zich stil. "Nou ja, een interesante morgen dat wel." Antwoordde ze nuchter en keek even nonchalant om zich heen in stilte hopend voor een uitweg. "Ik zal je niet verder storen in je belangen in dit stofland te zijn." Ze sprak simpel maar duidelijk terwijl ze haar hoeven omdraaide om zich richting de grens te bewegen. Met haar ogen nog strak op Avanti gericht. Smekend dat het enkel hierbij zou blijven. Smekend dat whatever hij moest doen veel belangrijker was dan haar leven zuur maken. Al leek de hoop op dat langzaam over te gaan met elke stap die ze dichter naar het kuddegebied zette.

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

hij klakte afkeurend met zijn tong. 'Hoe onattent van me.' Meldde hij triestig, de emoties meer voor zichzelf dan voor haar. 'Goedemorgen Mevrouw Delaney.' Hij glimlachte me een aanlokkende charme die geen andere hengst kon bezitten op de manier dat een schim deed. Het was geen charme zoals een paard uitgooide naar een merrie, om haar als de zijne te maken. Bij de schimmen was het een mystrieuse charme die je in zijn netten lokte. Hij toonde geen hoop, zijn stem bevatte geen liefde ... het was een aantrekkingskracht, een simpele kracht maar het trok je zo in zijn mijnenveld. Avanti's paarse ogen waren een grote aantrekkingskracht want naast al de leegte daarin, naast alle bitterheid en haat vond je de oneindigde diepte die je opslorkte in zijn herinneringen. Dit was Avanti- charme, een charme die je nooit maar ook nooit kon vergeten maar die hij oh zo weinig gebruikte.

Hij bleef op een nochalante manier staan, er schuilde helemaal geen kwaad in zijn uitdrukkingen buiten dan misschien zijn platte ogen. Hij leek normaal, onder de zon leek hij normaal, minder kwaadaardig. Misschien was dat de reden waarom hij zo weinig onder de zon liep, omdat hij minder intimiderender over kwam. 'Tuurlijk kun je die afmaken.' Zei hij normaaltje, alsof hij haar aanspoorde verder te wandelen. Hij zweeg even terwijl zijn blik haar lichaam genadeloos gaande sloeg zonder de schaamte om gesnapt te worden. Vele merries konden zijn oog bekoren, weinigen hadden iets dat het tij in hem kon keren ... tot nu toe twee, Phantoma en Aerin. Haar bijna witte vacht glansde onder de zon, haar lange manen deinde amper meer op de bries door Seheron. Haar blauwe ogen hoopvol even naar hun doel gericht ... de kudde, daar zou ze nooit aankomen, niet als het aan Avanti lag. Er waren zoveel paarden die hij kon raken door haar aan te vallen, waaronder twee leiders. E'vesdar en Serano en enkel daarom speelde hij het spel zonder respect voor de merrie zelf. Hoe groter het aantal slachtoffers hoe sneller hij toehapte.

Toen ze zich met enkele beleefde woorden uit de voeten wou maken keek Avanti haar enkel maar na met een bijna vriendelijke glimlach. 'Groetjes aan je zoontje!' Vijf passen ... tien passen en hij bedacht zich. Er kwam een valse glimlach op zijn lippen en slenterde achter haar aan. 'Bij nader inzien loop ik mee, je kunt vast straks wel groetjes over brengen en ik denk dat je dan geen woorden zult nodig hebben om te zeggen hoeveel hartelijke groeten ik doe.' Zijn stem werd doods en leeg naar het einde van zijn zin. 'Alvaro is eenzaam en alleen, precies daar waar ik hem wil hebben dus kan ik even goed jou vergezellen op eenzame tochten ...' Hij grinnikte donker en in die korte tellen kwamen zijn scherpe hoektanden vrij voor het zonlicht. 'Wat zullen we spelen, tikkertje of verstoppertje?' Vroeg hij uitdagend met een valse dreigende blik in zijn ogen ...

Ze probeerde zijn woorden uit haar hoofd te bannen. Serano.. Als die rot schim het waagde aan haar zoon te komen.. Ze zou gek worden. Maar ze mocht nu geen kik geven. Ze mocht niet haar angst tonen. Ze moest nu doorlopen. Nu het nog kon.

Maar het kon al niet meer, wat dacht ze nou dat hij haar zo liet gaan? Wat zou het zijn, tien passen verder sprak hij alweer voor hij achter haar aankwam. Haar ogen werden groter bij zijn woorden en ze blikte even woedend achteruit. "Natuurlijk.." Fluisterde ze zacht. Automatisch hielt ze zich een beetje in om naast hem te komen. Niet dat ze dat zo fijn vond maar het idee alleen al dat ze geen goed beeld op zijn bewegingen had maakte haar bang. Ze verlaagde haar hoofd iet wat en staarde in zijn paarse ogen. Aanhorend hoe hij sprak over ene Alvaro. Wie dat nou weer was mocht joost weten. En daarom trok ze even met haar oren alvorens ze snoof. "Ik ben niet echt in van de spelletjes.." Antwoordde ze zacht proberend zijn uitdagende toon uit haar gedachten te bannen. Als hij wou dat ze een verkeerde stap zette dan moest hij het toch echt beter proberen.

"Maar als je jezelf echt bezig wilt houden kan je wel eens wat vertellen." Ze probeerde alles zo luchtig mogelijk te houden. Daarmee hopend dat de hengst niet zijn doel wat dat dan ook mocht zijn met haar zou uitvoeren. "Er moet toch zeker een verhaal zitten achter een hengst zoals jij. En waarom je zo bent geworden." Ze snoof even en deed alsof ze wegkeek al liet haar oog de zijne niet los. Ze had nog nooit oog in oog gestaan met een schim en om daar meteen Avanti van te maken was niet iets waar ze heel blij mee was. Maar ze moest nu gewoonweg overleven. Terugkomen naar huis en blij zijn te kunnen leven. En als dat betekende dat ze deze hengst aan de praat moest houden tot ze de finish lijn in zicht had dan was het maar zo. Dan was dat een risico dat ze wou nemen. Alles om te leven. "Bijvoorbeeld wie is deze Alvaro. Ofzo. Ik ben niet zo goed met namen." Ze glimlachte schaapachtig en probeerde tevergeefs haar angst te verbergen toen ze hem aankeek. Bah hoe lang duurde dit wandelingetje nou nog?

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Zijn paarse ogen glommen met een zeker aura van tevredenheid. Delaney probeerde zich op elk mogelijk vlak koel en gefocust te houden al voelde hij haar hart tot in het verhitte zand angstig kloppen. De kick waar Avanti zo op hunkerde, de angst van anderen. Om te zien hoe sterk ze zich probeerde te houden, om te zien hoe ze achter een uitweg zochten terwijl er geen was ... niet als Avanti in de buurt was. Hij gaf je een uitweg of niet, maar zelden was er dat tweede. Hij had amper een paard door zijn tanden laten glippen, zelden wist een paard aan zijn toedoen te ontspannen. En als je dat deed ... wel ja dan mocht je angst in het dubbele groeien.

De woede in haar prachtige blauwe ogen deed hem kort neutraal glimlachen voor ze zich inhield en naast hem kwam wandelen. Zijn extreem kille en koude lichaam toonde geen last van de brandende zon, er werd wel vaker gevraagd op een schim bloed had ... of een hart. Maar het was daadwerkelijk wel zo ookal voelde ze een stuk killer aan. Zijn lichaam bewoog niet met de elegantie van haar lichaam, bij hem was het een regelrechte tred, zelfzeker, angstaanjagend zelfzeker. Ze bewogen amper een millimeter van elkaar weg. 'Jammer.' Siste hij zachtjes. Zijn paarse ogen boorden zich zelfgenoegzaam in de hare terwijl hij haar de weg leidde naar het vervloekte bos van BMH. 'Ik hou wel van spelletjes, ookal kan ik niet zo goed tegen mijn verlies.' Vervolgde hij doodnormaal. Hij gaf haar hoop door zijn normaal zijn, een hoop dat ze hier misschien weg kon maar alles was anders dan dat.

Bij haar woorden kijkt hij verast opzij en komt een zwak valse glimlach op zijn lippen. Avanti was geen hengst van woorden, laat staan dat hij zijn hele leven uit de doeken deed, tot nu toe wist enkel Aerin wat in hem omging en dat was al een vloek op zich. 'Achter iedereen schuilt een verhaal mevrouw Delaney, de ene al wat intressanter dan de andere ...' Zijn stem stierf weg terwijl hij kort naar het diepe zand keek waar ze door ploegde. 'Mijn verhaal ...' Hij keek opzij en grinnikte donker. 'Ik ben geboren en ik heb de wereld gehaat, zo simpel is het, niets meer en niets minder.' Weer zweeg hij, vast niets meer te lossen over wat zijn daadwerkelijk haat en problemen waren. 'Alvaro.' De manier waarop hij de naam sprak was zacht, met een zwakke liefde voor de hengst die hij eerder zag lopen. 'Hij is mijn broer, tweelingsbroer. Ex-schim en verbanneling.' Gaf hij goudeerlijk antwoordt. Ze naderde de rand van het bos en Avanti versnelde even, zo hebberig naar de schaduw die zijn lichaam opslorkte. Zijn paarse ogen kregen een angstaanjagendere glans, hijzelf werd gewoon enger door enkel dat vleugje donker. 'En jouw verhaal? Je hebt ieder geval veel vriendjes gemaakt hier op BMH als ik me niet vergis.' Zijn woorden waren gedrenkt met die afkeur, die afkeur voor Eves, die afkeur voor Serano en de rest van haar familie en vrienden ...

Delaney luisterde aandachtig naar de woorden van de schim. Misschien dat ze zo tenminste een deel van zijn verdraaide brein zou kunnen snappen. Maar nee, hij bracht haar enkel meer verwarring. Ze draaide haar hoofd half schuin voor ze even wegkeek. Dus hij was een tweeling? Interessant. Ze had er nog nooit een gekend. Maar vaak verhalen gehoord dat tweelingen een connectie hadden die elk geestelijk niveau te boven ging. "Hoe kan je nou weer een Ex schim worden?" Klonk haar stem zacht terwijl ze de hengst aankeek. Hoe kon er een uitweg zijn aan de zekere dood die op je wachtte? Zeker als schim was je gewoon al dood of waren er dingen die ze niet wist. Iet wat verward keek ze hem aan voor ze haar hoofd weer wegdraaide. Hij ging verder met zijn woorden die haar dieper raakte.

"Mijn verhaal is niet veel interessanter als die van elk willekeurig kuddepaard." Snoof ze zacht en knipperde even. "Ik heb mijn zoon hier gevonden. Degene die ik jaren lang kwijt was en met hem en zijn rang kwamen de connecties eerlijk gezegd. Al kwam ik zo ongeveer samen met de Emperor in dit gebied en was hij dus de eerste die ik kon." Dat hij de eerste was die ze had vertrouwd en lief gehad sinds drie jaar vertelde ze er maar niet bij. Veelste bang dat dat iets zou worden waar Avanti haar mee zou gebruiken jegens E'vesdar.

Ja dat was nu ook een punt geworden waar ze voor zou op moeten passen. Als ze iets losliet over een ander kind van haar wat hier kon zijn.. Zou ze iedereen in gevaar kunnen brengen die close voor haar was. Zoals Sokkepoot. Delaney had opgemerkt dat die merrie hier was. Ze had haar dochter geroken. Als Avanti daar achter zou komen en het doodleuk aan Serano zou vertellen. Wat zou er dan wel niet gebeuren met hem. Hoe erg zou hij in elkaar storten als Delaney hem het gehele verhaal zou moeten toelichten.

In stilte slikte ze even en keek hem onwillekeurig terughoudend aan waarna haar ogen richting de grens schoten die almaar dichterbij kwam. Heel even zwaaide ze met haar staart en lachte opnieuw schaapachtig. "De rest red ik wel alleen." Sprak ze zacht. "Dankje voor meelopen." Meestal wimpel je zo een paard af zodat ze achter blijven right. Nou het was nu maar de vraag of Avanti zich ook zo makkelijk liet ompraten. Zonder omkijken deed ze enkele stappen sneller naar voren om vervolgens via normaal tempo verder te stappen. Geen argwaan willen wekkend.

Al had de witte verschijning het toch maar beter op een lopen kunnen zetten. Want het rare gevoel dat ze al wat langer in haar onderbuik had werd nu bevestigd. Hoe kon haar lichaam dit haar nu aandoen? De weeïge zoette geur die ze maar al te goed kon verspreidde zich rond haar en voor ze het wist schoten haar ogen al naar achter. Naar Avanti. Het kon niet anders of hij had het ook al geroken.. Ze was hengstig geworden recht voor zijn neus...

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

De manier waarop Avanti daar naast haar liep leek bijna hillarisch. Mocht Delaney niet zo gespannen lopen dan zouden ze beide als beste vrienden door het leven kunnen. Avanti deed heel hard zijn best om normaal over te komen alleen hadden zijn oren de afwijking om steeds plat te liggen en was er helemaal niets aan zijn lichaam normaal buiten zijn warrige manen en staart. Maar de paarse ogen, de scherpe hoektanden, littekens en bebloedde benen werkte niet echt funtioneel mee ... wat jammer. Hij droeg zijn hoofd op een ontspannen manier wat lager zodat hij op gelijke hoogte was met haar. Hij kon bijna een liedje gaan zingen! Bij haar vraag schiet zijn hoofd een klein stukje omhoog. 'Als ik het zeg.' Was zijn simpele antwoordt. Alle macht van de schimmen lag in zijn hoeven, hij had het voor het zeggen en hij nam de laatste beslissing. 'Als je stout bent of niet luisterd ...' Hij zweeg en schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Ik kan er niet tegen als iemand niet naar me luistert ...' Hij grinnikte ziekelijk vermakend. 'Wordt daar zo nijdig en happig van.' Vervolgde hij met een korte blik haar kant uit. Ontzettend happig en nijdig wel te verstaan.

'Maar maar Mevrouw Delaney, niet zo bescheiden.' Stootte hij meteen charmant uit nadat ze hem zei dat haar verhaal ook niet echt veel intressanter was. Ze gaf hem een korte uitleg en hij fronste kort voor zijn paarse ogen de hare in duiken. 'Je geeft me net alle redens om je te vermoorden, besef je dat?' Hij schudde kort zijn hoofd terwijl zijn tanden knarsten. Heel simpel, Delaney dood en een pissige E'vesdar en Serano ... en misschien nog vele anderen. Wie zou dan weer tevreden zijn? Avanti natuurlijk. 'Ik had opgevangen dat je een merrie bent die heel wat zonen en dochters op de wereld heeft gezet ..' Hij zweeg en grinnikte geamuseerd. 'Sorry, ik weet veel.' Dat was een kleine dreiging. 'Heb je geen goed schandaal voor me dat misschien je vrijkaartje kan worden vandaag?' Hij keek haar geintresseerd en nieuwsgierig aan.

Toen ze hem vriendelijk bedankte voor het meewandelen glimlachte hij enkel donker en bleef staan. Hij stond op scherp, hij kon haar zo inhalen maar hij vond het gewoon geweldig om haar even die hoop te geven, het gedacht dat ze daadwerkelijk wel vrij kon geraken van zijn macht. Maar toen gebeurde iets dat zelf hij buiten een blauwe maan niet ziet aankomen. ' En daar gaat je vrijkaartje naar vrijheid.' SIste hij meteen. Hij schoot op haar af, en zette zijn tanden waarschuwend in haar schouder. Hij duwde haar richting de donkere bossen en liet een waarschuwend gerommel uit zijn keel glijden. 'Hou je schandaaltje maar, ik kan er evengoed zelf eentje maken.' Siste hij geamuseerd over de plotste wending van deze dag ...

Zijn woorden, ze waren constant een dreigement geweest. En ze had zich uit de voeten moeten maken toen ze nog kon. en nu hoorde ze zijn woorden die er voor zorgde dat het koud werd rond haar hart. Ze wou zich wegrukken van zijn tanden maar het grommende geluid hielt haar tegen. Haar blauwe ogen trokken angstig weg van zijn paarse maar het was al te laat. Hij duwde haar richting het duister en Delaney wist wat er met haar zou gebeuren. Ze wist wat er van haar zou komen. Maar het enigste waar ze nu nog op kon hopen was dat als ze vrijwillig meewerkte ze zou overleven. Als ze geen stomme geintjes uit zou halen om onder hem vandaan te komen. Dan wellicht.. Wellicht zouden E'ves en Serano gespaard blijven van haar dood.

'God als u daar bent. Laat mij dit overleven en ik zweer, ik zal nooit meer naar liefde verlangen.' Was al wat er door haar hoofd gleed. Een traan die over haar wangen biggelde viel hulpeloos op de grond en Delaney sloeg haar ogen neer en liet zich door hem meenemen. "Sorry.." Haar stem was niets meer als een ademtocht maar het ging uit naar E'vesdar, naar Serano, Naar Loyd, Rayall, Sokkepoot en Dag. Maar vooral naar Vestain. Ze zou dit niet kunnen tegenhouden.. Probeerde ze het stierf ze.. Al was dit meer een einde voor haar dan wat dan ook.. Ze zou dit niet overleven. Mentaal dan..

Time is a river that flows to the sea
And a life is a whisper, a kiss in a dream. ------------- delaney the Nameless Warrior

Met een blik op de sissende zon verdronk hij in de schaduwen van zijn bossen. Zijn neus vond prettig genoeg plaats tegen Delaneys flank en met iedere stap dat hij dieper het bos in stapte hoe feller zijn drang werd om de dingen te doen waar hij altijd al was voor bestemd. Bij haar woord van sorry slaakt hij een geamuseerd gegrinnik. 'Kom Kom nu Mevrouw Delaney, we weten allemaal dat je je niet hoeft te verontschuldigen tegenover mij.' Hij hapte naar haar flank, zijn verscherpte hoektanden zonken een klein beetje weg in haar witte vacht. Zijn paarse ogen stralen een zekere hebberigheid uit naarmate een druppeltje bloed opwelmt en naar beneden zakt. Hij glimlachte troostloos en zijn gelaatsuitdrukkingen verkeren terug naar een neutrale uitdrukking.

'Er zijn vele manieren waarop we dit kunnen doen.' Begon hij zijn babbel over hoe erg haar dood en lijdensweg kon worden. Hij zou haar niet vermoorden, jammer genoeg had Delaney genoeg contacten die hij kon bereiken met de dracht die ze zou ondergaan. 'Maar ze komen uiteindelijk op hetzelfde neer, ik die men zin krijg.' Hij maalden zijn tanden over elkaar waardoor ze een zeker gekraak en gekras teweeg brachten aan de omgeving. 'Vecht je tegen al mijn principes dan eindig je ...' Zijn stem stierf weg terwijl hij haar tegenhield en zijn blik naar een hoopje rotting richtte. Hij dwong haar dichterbij en keek naar een witte elegante merrie waarvan de keel en buik waren opgescheurt. Het bloed was opgedroogd en haar ogen hadden een levenloze glans. 'Haar.' Mompelde hij waarna hij weer vrolijk greens en zijn hoofd naar haar keerde. 'Lijkt je dat wat?' Vroeg hij nieuwsgierig. Zijn opgewekte en valse vrolijkheid brachten waarschijnlijk meer frustratie teweeg bij haar buiten moest hij direct tot de zaak komen ...

Zijn woorden, ze zorgde er voor dat ik nog stiller werd. Mijn ogen sloot en slikte. "Ik wil geen problemen." Klonk haar stem zacht en ze slikte even. Haar zachte witte vacht voelde klam aan van het zweet. In stilte stond ze doodsangsten uit maar weigerde hier iets van te laten merken aan dat monsterlijke wezen.

De schaduw slokte hen bijde op en haar vacht begon bijna grijzig te lijken. Haar blauwe ogen straalde niet meer zo en ze bleef de hengst aankijken. Ze weigerde op te geven maar wist dat het zinloos was te vechten. Bovendien, zou ze vechten dan was haar leven zo goed als over want het aanbeeld van de half rottende merrie was iets waar ze doodsbang van werd.

Haar zachte ogen vormde zich hard en koud richting die van Avanti. "Doe wat je niet laten kan.." Siste ze zacht en gromde iet wat. "Je komt er nooit mee weg.." Met die woorden brak haar stem zacht en ze liet haar hoofd omlaag vallen en haar ogen sluitend. Ze gaf het op..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Met een korte blik naar de donker wordende hemel wist Avanti al genoeg. Hij hoefde zelf niet naar boven te kijken om te zien dat het ongelofelijk snel zou komen, hij voelde het in zijn lichaam, hij voelde de kracht van de blauwe maan groeien. Zijn paarse ogen kregen een zekere zwarte schijn die later overging in een stel angstaanjagend levenloze zwarte ogen. Zijn scherpe hoektanden wachtten ongeduldig op hun prooi. Vanuit de kudde hoorde je hinniken, van leiders, leiders van rang 3. 'Ze zoeken je.' Merkte Avanti op. Hij wist dat ze haar nooit vinden konden want als ze haar zouden zoeken dan zouden de andere schim ongetwijfeld de rang aanvallen. Schaakmat dacht hij dan voor zichzelf.

Bij haar woorden schudt hij langzaam zijn hoofd. 'Nee lieverd dat is het hem juist, ik ...' Hij zweeg en haalde uit, zijn scherpe hoektanden zonken weg in het malse vlees van haar hals. Hij proefde het bloed op zijn tong, voelde hoe het naar beneden droop over haar vocht en zijn lippen. Hij trok zich met een kracht terug en grinnikte geamuseerd. 'Ik kom met alles weg, met alles.' Siste hij. Hij duwde zijn neus tegen het bloed en snoof kort, bijna verlekkerd. 'Laten we ze uitdagen, roep ze, smeek hen te komen.' Beval hij haar met een blik op de donkere wouden. Ze konden niet komen helpen, neit als ze daarbij een hele kudde onbeschermd achter lieten.' Doe het!' Hij steigerd en liet zijn hoeven met een dreun op haar rug komen, zijn hoektanden zonken weg in haar rug en krastte zich dan verder naar achter. ZIjn hoeven schraapten over haar eens zo smetteloze vacht voor ze terug op de grond landde. Zijn ogen flitsten naar haar achterhand en goedgehumeurt glimlachte hij. 'Hengstigheid, moeder natuurs mooiste uitvinding.' Zei hij met zo'n doodnormale rustige toon. Hij steigerde laag, geen respect met het feit dat ze zijn volle gewicht moest dragen en beet zich vast in het been rond haar schoft. Als het kwam op verkrachten dan was Avanti ook niet de gezelligste. Ruw, hard en genadeloos, dat deed hij. Hij wou haar mentaal kraken, wou haar lichaam er verminkt laten uitzien maar wou haar ook innerlijk helemaal om zeep helpen. Een veulen, wat littekens en zijn zoete woorden konden daaraan voldoen. Hij was al ver na zijn punt maar tog dekte hij haar verder tot hij er uiteindelijk genoeg van had en hij zeker wist dat er een veulen achter zou blijven. Hij gleed van haar af en trok Delaney met haar lichaam tegen de grond. Hij plaatste zijn hoef tegen haar hals en bracht zijn lippen bij haar oor. 'Zeg E'vesdar dat ik op hem wacht, zeg je zoon dat hij nooit voorkomen kan wat hij zo hardnekkig wil voorkomen, geef de geliefde de groeten van mij en ..' Hij zweeg terwijl zijn scherpe hoektanden langs haar ogen gleden terwijl zijn pupiloze zwarte kijkers haar strak bleven aankijken. 'Zeg ons kind dat zijn/haar tijd nog niet gekomen is. Ik zal er zijn, iedere minuut van iedere dag om het te volgen, precies tot waar ik wil dat het loopt.' Hij grinnikte en kraste zijn tanden over haar mooie hoofd. 'Zeg nu eens mevrouw Delaney, hoezeer hoe jij van de nacht want .... we hebben nog veel tijd!' ...
° srr voor het soms even powerplayen, we geraken anders niet vooruit.

Hoe kon ze ooit zo dom zijn geweest hierheen te zijn gegaan. Hoe kon ze ooit haar leven zo vernietigd hebben. Alles trok in een waas aan haar voorbij, zijn woorden, ze drongen niet tot haar door, ze pijn die ze voelde toen hij zijn tanden in haar vacht liet zinken. Niets drong tot haar door. Ze dacht aan Loyd, haar schitterende dochter die ze nooit goed had kunnen zien, nooit lief had kunnen hebben. En toen haar eerste zoon Rayall. Wie ze ook nog maar zo vaag herkende met zijn schitterende ogen zijn wonderlijke vacht. Ze miste de jonge hengst zo..

Serano.. Haar Serano, zou hij haar ooit nog aan willen kijken na dit? Na haar fout. Terwijl Avanti zijn genoegen nam met haar verliet een enkele traan haar ooghoek vervolgens denkend aan haar twee jongste kinderen. Sokkepoot en Dag. Ze had ze nooit mogen zien voor wie ze werkelijk waren, en hoe veel Delaney ook ooit van ze hielt ze had het nooit willen toegeven. Er waren zo veel fouten in haar leven gemaakt.. Als ze er nou een kon herstellen. Stond ze hier niet.

Zodra Avanti klaar was met zijn smerige bezigheden gleed haar hoofd verslagen omlaag zijn woorden aanhorend. Geen woord kon over haar lippen gaan tot ze haar hoofd hief en haar ogen leeg naar Avanti staarde. "Je hebt gekregen wat je wil.. Laat me gaan.. Als je wil breng ik zelfs je vervloekte bericht door laat me gaan." Ze smeekte niet. Ze vroeg enkel hoe anders het dan ook kon klinken. Een rilling gleed door haar lichaam terwijl ze zacht gromde en haar hoofd opnieuw afwendde. Ze wou gewoon nu zo dicht bij Vestain, E'vesdar en Serano zijn. Hen vertellen hoe veel het haar speet, maar ze wist zeker dat ze haar zouden verachten.. Ze zouden denken dat ze opnieuw haar lichaam verkocht had.. Het was haar eigen schuld, haar verleden dat haar eindelijk had ingehaald..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

**Profile**

» War of head vs heart
» Fighting a world war in my own head
» Magical water~ Zehlia
» Wet, cold and water - Checkerboard
» Every voice that cries inside my head, forever drives [Open]

Lay my Head under the Water || Avanti

Lay my Head under the Water || Avanti

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen