Het was vroeg in de ochtend toen de hengst de kudde verliet. Hij stapte rustig naar de rand van de bossen waar hij genoot van de rust en de stilte die het hem elke ochtend weer aanbood. Zijn zwarte benen droegen hem altijd al overal heen sinds hij normaal kon lopen. Als veulen had hij zijn been gebroken en het heeft een tijd geduurd voor hij de kudde bij kon houden. Nu waren ze een stuk sterker, nog steeds een zwakte, maar ze konden alles aan. Net zoals nu, een klim de berg op. Zijn zwarte manen lagen verdeeld over zijn schouders en zijn hals. Sommige plukken lagen zelfs over zijn rug. Zijn zwarte staart sleepte als een kleed over de grond. En dan zijn vacht. Het was een vale valk kleur die redelijk uniek was. Een lichtere variant van valk zouden sommigen wel zeggen. Maar hij was zichzelf. Eén van de dingen die het meest zouden opvallen was waarschijnlijk zijn aftekening. Mensen hadden ooit drie witte strepen aangebracht op zijn neus. Dat maakte hem niet uit. Ook de hand die op zijn rechter bil was gezet maakte hem niets uit... Het maakte hem gewoon, hem. Wederom zichzelf. Maar dan het gene wat niet door een mens aangebracht was, een soort witte aftekening die sprekend leek op een masker. Hij ging daardoor ook door het leven met de naam Phantom.

De donker blauwe ogen van Phantom keken naar de bomen die nagenoeg al hen blad hadden verloren. Hij stapte langs de bomen en stapte over een omgevallen boom heen. Het was een jonge boom. Zijn neus snoof even diep in. De lucht vulde zijn longen en hij schudde zijn hals even waardoor zijn manen verspreid naar beide kanten lagen. Hij hief zijn hoofd wanneer hij wat hoorde. Het waren hoeven, maar hij had niemand anders het bos in zien trekken. Zijn oren draaiden overuren met het naar alle kanten draaiden. Hij bleef zelf staan, keek om zich heen. Wanneer hij een ander paard op zich af zag komen draaide hij zijn ogen naar achteren. "Wat is dit?" dacht hij bij zichzelf. Wanneer ze dan voor hem tot stilstand kwam keek hij haar aandachtig aan. Haar woorden lieten hem zijn oren naar voren draaien. "Ook een goedendag." sprak hij rustig. Zijn houding was licht gespannen. Normaal kwamen er geen paarden van de andere kant van het bos rennen. Het was een vreemd schouwspel. De vraag wie hij was lieten zijn hoofd een beetje kantelen. "Phantom... Wie ben jij?" vroeg hij met dezelfde kalmte als eerst. Wanneer ze met haar hoef stampte keek hij haar verbaasd aan. "Je bent nieuw hier, niet waar?" vroeg hij daarna, weer rustig, maar dit keer met een beetje nieuwsgierigheid in zijn stem.

Wanneer ze een rondje om hem heen begon te stappen volgde Phantom haar met zijn ogen. Waar was ze nu eenmaal mee bezig? Ze gedroeg zichzelf als een roofdier op deze manier. De manier waarop ze zijn naam uitsprak liet hem zijn hoofd heffen en eens diep snuiven. Ze schoot opeens opzij en Phantom schrok ervan. Hij keek haar nu aan met opgetrokken wenkbrauwen, voor zover dat mogelijk was, en volgde haar terwijl ze dartel rondjes om hem begon te rennen. "Wat... de..." mompelde hij terwijl hij naar haar woorden waterval luisterde die na slechts drie woorden kwam. Phantom hief één van zijn voorbenen en volgde haar. Langzaam aan begon hij zelfs duizelig te worden. Ze sprak eindelijk haar naam, na een reeks van redelijk vreemde woordvattingen. Rebel... Het leek bij haar karakter te passen. Wispelturig, verleidelijk naar vrolijk als een veulen. Het verbaasde hem wel redelijk. Maar, hij mocht haar wel. Ze bracht leven in de brouwerij en eerlijk was eerlijk. Het kudde leven kon soms dodelijk saai zijn. Ze bracht haar neus dichter naar de zijne en om de één of de andere reden schoof hij de zijne ook lichtjes uit waardoor ze elkaar even raakten.
Wederom rolde er een woorden waterval over haar lippen en hij keek haar rustig aan, volgde haar nog een keer met zijn ogen maar keek daarna voor zich uit. Zuchtte een keer zelfs. Ze stopte opeens en dat liet hem zijn hoofd weer heffen. Zijn hoofd en hals kantelden rustig en hij glimlachte vriendelijk en welgemeend en op hetzelfde moment een beetje moeizaam.

"Het is meer dan duidelijk dat je voor het eerst hier in het gebied bent Rebel. Ik hoop dat je een veilige reis hebt gehad." Sprak hij rustig. Hij schudde zijn hals even waardoor zijn manen zich wederom verspreidden over zijn hals. Zijn duizeligheid van het gedartel om hem heen zakte langzaam aan een beetje af. Hij keek haar rustig aan en sloeg met zijn staart een paar keer heen en weer. Hij snoof eens diep in en keek haar daarna vragend aan. "Ben je door Seheron gekomen?" vroeg hij daarna opeens en rustig. Zijn ogen keken naar het hoopje zand wat op haar billen was verspreid door waarschijnlijk haar geren of gedartel.
Langzaam draaide hij zich om en hij stapte even een eindje van haar vandaan om vervolgens stil te blijven staan en om te kijken naar haar. "Kom, ik zal je laten zien waar je zometeen de kudde kan vinden wanneer je er klaar voor bent." sprak hij daarna rustig. Zijn hele houding bleef kalmte houden. Hij was nu ook immers niet bepaald één van de paarden die zich druk maakte over kleine dingen. De enige keer dat hij zich druk maakte was met de Blauwe maan.