Bij haar woorden verlaat een zachte grinnik mijn lippen. Ze had dus geen haast. Ik probeerde alle redenen te bedenken waarom ze zo aan het rennen was. Of ze was gek op rennen, of ze zag een stokje aan voor wolf. Ik schudde lachend mijn hoofd. Gekke merrie die ze was. Ik mocht er wel. Ze had iets wat me aan trok. Wat vrolijks en leuks. Ik sloot mijn ogen een moment. Mijn oren stonden naar de merrie gericht waarvan ik de naam nog niet weet. Wanneer haar zoete, zuivere stem weer begon te praten gleden mijn mondhoeken omhoog. Ik vroeg me af welke uitdrukking ze op haar gezicht had. Ik hoorde haar ademhaling. Ik rook haar lichaam. ”Niet bijzonders hé?” Sprak ik terwijl ik mijn ogen opende met een engelen glimlach op mijn gezicht. ”Dat kan ik me lastig voorstellen...” Klonk mijn stem bedachtzaam. Bij haar vragende blik grijns ik. ”ik bedoel, hoe kan een knappe merrie als jij nou de tijd alleen hebben doorgebracht?” Lichtte ik mijn antwoord toe. Het was meer een retorische dan echte vraag. Ik verwachtte er geen antwoord op. Haar blonde manen vielen sierlijk over haar schouders. ”Treasure, maar ik sta open voor een neiuwe variant” Ik keek haar nieuwsgierig aan.

Wanneer ze zich plotseling omdraait kijk ik haar vragend aan. Ik volg haar blik nieuwsgierig. Wat zou ze zien. Wanneer ik het bruine beest in ogen krijg. Bulder ik in lachen uit. Een vos... ”Say... “ Bracht ik lachend uit. ”Ben je bang voor zo’n kleine vos?” Ik grinnikte nog wat na terwijl ik de vos bekeek die met zijn spitse neus ons in zich op nam. Zijn ogen stonden nieuwsgierig. Ik duwde mijn neus tegen de hals van de merrie. Haar spieren stonden opgespannen. En ze leek niet volledig gerustgesteld. Een zachte zucht verliet mijn lippen. Ik maakte een kleine sprong in de richting naar het dier. In een ruk draaide de vos zich om en rende weg van schrik. Triomfantelijk duwde ik mijn neus in de lucht en keek haar aan. ”Zie je?” Klonk mijn stem vrolijk. Ik loop rustig terug naar de slanke merrie. Ik voelde haar uitademing op mijn lichaam. Ik genoot er een moment van. ”Waar waren we...”

Bij de naam die ze me gaf verlaat een grinnik mijn lippen. Goed teken! Ik schudde mijn blonde manen speels door elkaar. Ik liep een rondje om haar heen terwijl ik mijn neus stiekem over haar lichaam laat glijden. Een speelse en uitdagende glimlach sierde mijn perfect gevormde hoofd. Wanneer ik voor haar sta grijns ik breed. ”Goedgekeurd” Klonk mijn stem alsof ze net een lastige test had doorstaan. ”Mijn schoonheid zou een goede zijn voor jou, enkel vind ik het een beetje standaard” grijnsde ik terwijl ik haar speels aankeek. ”Ik bedenk nog wel wat...” Klonk mijn stem bedachtzaam. Wat was een leuke naam... Zo lastig... Ik was slecht in namen. Niet dat het nieuw was. Maar ‘de mijne’ klonk me goed in mijn oren. Wanneer haar zoete stem weer begon te spreken kijk ik haar vragend aan. Wat was dat nou een vraag? Wat wil je weten? Uhh... ik had eigenlijk nog niets bedacht... Vlug deed ik een poging wat te bedenken.

”Ik zal willen weten...” Klonk mijn fluwelen stem terwijl ik mijn lichaam dichterbij haar zet. ”Ik zal willen weten wat je bedoelt met ‘de mijne’?” Vroeg ik tenslotte maar. Ik wist niet welke kant ze op wilde gaan dus kon het maar gewoon beter vragen. Ik besefte me dat ze niet wist dat ik de beta was. Maar ik vond dat nu niet van belang. Ik was een gewoon een kuddepaard, ik was Treasure. En dit was Sayare, hopelijk binnenkort mijn Sayare. Haar gouden ogen keken me bedenkelijk aan. Rustig wachtte ik af op haar antwoord.

Mijn mondhoeken gleden omhoog bij haar woorden. Je weet best wat ik daarmee bedoel. Ja, ik wist het. Denk ik... ”Als het is wat ik hoop dat het is...” Grijnsde ik charmant. Ik keek haar diep aan in haar goude ogen. Afvragend waar ze aan dacht. Of ze een verlangen had naar ons... Wanneer ze tegen me aan kwam staan Keek ik haar verrast aan. Tot nu toe was ze constant wat terughoudend geweest. Mijn mondhoeken gleden langzaam omhoog. Bij haar woorden gaf ik geen antwoord meer. Ze wist het maar al te goed. Ik volgde haar blik naar de bruine hengst. Morax... Echt weer wat voor hem. Ik wierp hem een nijdige blik toe om te zeggen dat hij weg moet wezen. Hij begreep mijn blik duidelijk want vlug draaide hij zich om en bracht zich weg. Ik keek Sayare aan terwijl ik afkeurend mijn hoofd schudde. ”Dat was Morax, de Alpha, mijn collega...” Klonk mijn stem met een lichtjes geïrriteerde ondertoon. ”Maar op dit moment heb ik behoefte aan jou, en niet aan mijn baas” Grijnsde ik breed. Zachtjes knabbelde ik aan haar manenkam. Mijn ogen volgde elke beweging die ze maakte.