Nieuwsgierig draaide ik mijn hoofd om de dikke eik heen alsof ik dacht dat erachter een eng beest verscholen zat. Wantrouwend bracht ik mijn elegante lichaam voort. Ik dacht aan de enkele ontmoetingen die ik in de afgelopen tijd had gehad. Elke keer waren ze weer onder de indruk geweest van mijn prachtige uiterlijk. Nee, ik was niet slecht om te zien. Maar het was niet belangrijk hoe ik eruit zag. Misschien was mijn uiterlijk juist wel vervelend. De eerste indruk was op je uiterlijk. Ze zagen niet wat voor monster ik eigenlijk was. Ik was een moordenaar, ik had mijn eigen veulen vermoord. Ik had mijn vaders bevelen genegeerd en ben daardoor alles wat ik had verloren. Al mijn vertrouwen in andere, liefde. Ik wist waar ik stond, onderaan de rangorde. Ik wist mijn waarde. En deed geen poging het te verhogen. Enkel het maximum van mijn waarde te bereiken. Om goed te maken wat ik had gedaan. Om eruit te halen wat mogelijk was voor mijn doen. Maar ik wou niet boven me uit stijgen. Ik had een limiet. En wilde daaronder blijven.

Ik snoof argwanend de geur in me op.  Mijn spieren opgespannen alsof ik elk moment beslopen kon worden door een paard of ander eng beest. ik snoof de heerlijke frisse geur in me op. Mijn ogen vielen op een witte pluisbloem. Ik had ooit geleerd dat het normaal gesproken de gele paardenbloem was. Hij was uitgebloeid. Klaar zich voort te planten. Ik tuitte mijn lippen en blies zachtjes naar de bloem. Mijn zeeblauwe ogen volgde de zaden die opwaaide en zich mee lieten voeren met de wind. Allemaal kleine paardenbloemen op weg naar een nieuw leven. Het echte leven. Ik volgde het zaadje dat langzaam op de mossige grond landde. Plotseling zie ik in de verte op de achtergrond een gigantische hengst lopen. Bewonderend staarde ik de hengst na. " wauw... " klonk mijn fluwelen engelen stem. Het was prachtig om te zien hoe de grote reus zich in slowmotion ( voor mijn gevoel dan ) zich voort bracht door het magische bos.

"ehh.. Meneer?" klonk mijn fluwelen stem vriendelijk vragend. Wat wilde ik eigenlijk vragen. In een sierlijke draf loop ik in de richting van de wonderlijke Shire. Zou hij dan Diablo zijn? De gigantische Shire, Alpha van Anderfalls? Mmm. Wat zou het geweldig zijn te kunnen leven in deze prachtige omgeving mijn ogen volgden de contouren van zijn brede gespierde lichaam geïnteresseerd.  Trots op mezelf grijnsde ik hem waterig aan. Ik ben voor de derde keer in contact gekomen met een ander paard. En deze keer was ik zelf naar hen toegegaan. Wauwie. Ik krijg ooit nog is vrienden... Ik zucht verlaat mijn lippen van verlangen. NEE, sok. Geen vertrouwen. Breek niet nog een keer de belofte van je vader. Paarden zijn niet te vertrouwen. Enkel jij zelf. Ik wilde niet nog een keer gestraft worden. Niet nogmaals in de hel belanden. Niet nog een keer alles kwijt raken. Geen vrienden dus. Punt. Geen discussie!

Een ruwe hese lach verliet zijn keel. Een schaapachtige glimlach sierde mijn gezicht. Niet wetend of ik nou werd uitgelachen of toe gelachen. Zou wel weer iets zijn komt door de lange pauze van sociaal contact. Ik keek hem aan in zijn diepe grote ogen. Een oprechte glimlach sierde mijn lippen vlak na mijn schaapachtige gelach. Bij zijn woorden verscheen een waterige lach op mijn perfect gevormde gezicht. ”Achja... Wat zal ik zeggen. Ik ben blijkbaar niet de doorsnee merrie.” Klonk mijn fluwelen stem met een aparte ondertoon die niet goed te beschrijven was. Het was gewoon de stem die bij het stomme gelach van me hoorde. Raar, vervelend maar waar. Ik volgde nogmaals de contouren van zijn brede, maar indrukwekkende, lichaam. Ik was duidelijk onder de indruk van de kracht en wijsheid die hij uitstraalde. En ik... Ik was een breekbare smalle complexe merrie voor de meeste. De meeste zouden mijn theorie over mijn leven niet begrijpen. Die zouden niet zeggen dat ik een moordenaar was maar dat het door een ongeluk kwam. Maar ik wilde er niet in geloven. Ik heb het vermoord door me niet aan mijn vaders woorden te houden.

Bij zijn woorden bloosde ik voorzichtig. Je zag de rode kleur dan wel niet door de vacht die er overheen zat gegroeid. Maar eronder was mijn huid vast rood gekleurd. ”Ik stop al, ik stop al...” Bracht ik lichtjes verontwaardigd maar vrolijk uit. Bijna speels. Zoals mijn stem meestal klonk. ”Dan zal ik u maar volgen....” Klonk mijn stem als antwoord op zijn uitnodiging. In een vlugge ruime stap vol souplesse volgde ik zijn lichaam. Mijn ogen blikte naar de hengst aan haar linkerzijde welke juist meer kracht uitbeeldde. Onvoorstelbare kracht. ”Diablo was het niet?” Klonk mijn fluwelen stem vragend. ”Ik had het één en ander gehoord over de Alpha rank 3, Diablo. De grote shire...” Klonk mijn stem nonchalant. ”Tenzij ik natuurlijk per toeval zijn tweeling broer tegen kom...” Maakte ik mijn woorden af. Eigenlijk was het gewoon een hervatting op de vraag om zijn naam.

Ik grijnsde speels bij zijn woorden. Het was een oprechte glimlach, zelfs mijn ogen deden met mijn mondhoeken mee. ”Dan had ik het dus bij het goede eind” Klonk mijn stem triomfantelijk terwijl mijn ogen speels twinkelde. ”Ik weet het niet... Ik ben niet veel onder paarden... Ik heb geen idee. Jij bent volgens mij het derde paard dat ik in een jaar ontmoet...” Klonk mijn stem. Bij de laatste woorden stierf mijn stem weg. Het klonk zo stom. Welke merrie als ik kende nou drie paarden? Hij leek door mijn woorden duidelijk iets van slag. Het deed hem blijkbaar iets dat er over hem gepraat werd. Ik heb geen idee hoe er over hem gepraat werd, maar als ik hem zo zie zal het wel positief zijn, niet waar?

Mijn manen klapperde op de wind die bij elke pas in de richting van de zee wat sterker werd. Ik keek naar boven naar Diablo. Ik voelde me klein naast hem. Ik was niet echt klein, zo rond de 1.66. Maar naast hem leek ik een klein veulen. Vragend kijk ik hem aan wanneer ik zijn wenkbrauwen tweemaal omhoog zie bewegen. Bij zijn woorden ontsnapte een speelse lach mijn keel. Vol bewondering keek ik toe hij zijn sterke lichaam ook zich zo snel kon voortbewegen. Ik schudde mijn manen speels door elkaar waarna ook ik mijn lichaam in een razendsnelle galop breng. Mijn passen waren soepeltjes en vlot. Maar de achterstand kon ik niet meer inlopen. Echter was bij houden niet zo’n punt. Ik lette amper op de omgeving. Mijn spieren waren in volle werking. Tot ik plotseling...

STOP.. Water. Ik schoot in de noodrem. Het zand vloog enkele meters ze lucht in. In doodse stilte aan de rand van de zee. Mijn borst ging wild op en neer van het hijgen. Water was niet eng, maar vervelend als het opspatte. Je moest rustig wennen aan de kou vond ik. Voorzichtig plaatste ik mijn hoeven in het koele water. Een rilling liep over mijn rug van de kou. Ik keek naar Diablo die ondertussen lekker onderwater dook. ‘DOE JE GOED’ Klonk zijn stem lachend. Ach wat maakte het uit. Ik zette mijn lichaam met een flinke kracht naar voren en sprong recht voor Diablo zijn neus. Het water spatte hoog op. Mijn lichaam zakte wat onderwater voor ik naar boven kwam om te ademen. Mijn hoeven spartelde wild onderwater om mijn lichaam boven te houden. ”Mja... Kan altijd bter” Grijnsde ik speels. ”Sokkepoot” Klonk mijn stem terwijl mijn mondhoeken omhoog krulde. ”Maar noem me Sok” Voegde ik er snel aan toe.