De merrie liep rustig voort, ze had regelmatige passen en bij iedere pas deinsde ze overeind als een schip dat over de golven gleed. Het was duidelijk dat de merrie ergens op liep, ze was een echte aanwezigheid, eentje die je niet gauw over het hoofd zou zien. In feite was het een vriendelijk merrie, die je niet snel stil kreeg, maar die soms toch wel echt stil klapte bij andere paarden. Ze was best brutaal en soms ook nog wel uitdagend. Het gene wat je vooral aan haar zag was dat ze niet veel acht gaf aan regels, dat ze altijd het avontuur opzocht en dat ze het overduidelijk ook had gevonden. Ze had prachtige aftekeningen en het was duidelijk dat de merrie enorm zelfverzekerd was.

Ze kende de verhalen nog zo goed, het waren eigenlijk altijd dezelfde die het vertelden. Ze vertelden verhalen als de beste, konden hun stem zo goed aanpassen, ze waren geweldig en hoe vaak ze hetzelfde verhaal ook opnieuw vertelde, het verveelde nooit. ,,Het land van de blauwe maan hé?'' En dan glimlachte ze altijd, allemaal hetzelfde, mysterieus en spannend. ,,Het land van de blauwe maan is vervloekt, daar ben je niet meer veilig, waar je ook heen gaat, waar je ook bent... Ze vinden je, ze drinken je bloed uit je lijf met een rietje. Iedere maand kleurt de maan blauw en dan is er niemand meer die je kan beschermen, als ze willen komen, dan komen ze, als ze je willen vermoorden. Dan vermoorden ze je. Je kan vluchten wat je wilt, ze zijn sneller, ze zijn sterker, ze kunnen beter zien, ruiken en horen. Het enige wat ze willen is de angst in je ogen, je bloed in hun rietje, dat je hinnikt om hulp. Ze willen je bloed door hun keel heen hebben gieren.'' Natuurlijk was het verhaal zoals zij dat vertelde een heel stuk uitgebreider en het duurde soms wel een hele middag of ochtend, maar dit was wat Blanca het meeste bijstond. Het avontuur van de blauwe maan had haar geroepen en nu was ze hier, in het gigantische dennenbos. Grote bergen strekte zich uit achter het Minanter, ze waren stoffig en haast eenzaam, zo strekte ze zich uit achter het Minanter.

~Trust~

Trust, rank 1

Mijn hoeven zetten zich op de grond en gingen vervolgens weer naar voren. Mijn lichaam ging rustig opweg naar het Minanter, of ik het zelf nou wilde of niet. Ik was nog al alert door de aanval van de hengst laatst in Orlais. Toen ik dus nog een paard rook schrok ik, en ging het uit de weg. Ik kwam in een bos en besloot toch naar het paard toe te gaan, maar door de dichte struiken, zodat het me eerst niet zou zien. Ik wilde eerst kijken hoe het karakter van het dier was. Ik zag een bruin paard. Duidelijk was dat ze vol zat van zelfvertrouwen, wat mij een beetje onzeker maakte. Ik zelf had namelijk een zelfvertrouwen niveau van nul. Met mijn hoofd onderdanig omlaag liep ik naar het paard toe. "H-hallo, mijn naam is Trust, wie ben jij?" sprak ik zacht. Ik had een warme stem, zeiden andere altijd, alleen praatte ik altijd zacht, dat andere soms wel eens irriteerde.

-beetje kort...-