Misschien zocht ze zekerheid, veiligheid, ze wilde immers zeker zijn van haar leven. Na haar aanvaring met Avanti zocht ze de zekerheid op, ze was niet zwak, ze vluchtte niet. Ze wilde veiligheid, en als iets haar veiligheid zou kunnen bieden dan waren dat wel de rangen en diens rechtvaardige leiders. Ze was niet zenuwachtig om de leider op te zoeken, al wist ze niet eens wat ze zou zeggen, echter wist ze ook niet wat haar gevraagd zou worden. Misschien zouden sommige zeggen dat ze slecht was voorbereid, maar zelf wist ze als geen ander dat oprechte antwoorden direct uit het hart kwamen en niet gerepeteerd hoefde te worden. Haar vader had haar veel bijgebracht over het leven, haar vader was een wijze hengst geweest. Een hengst van woorden, maar ook van daden. Ondanks dat ze niet de liefde van hem had gekregen zoals een dochter zou moeten, ze respecteerde haar vader voor de moed die hij toonde. Tot tweemaal toe was hij zijn partners, zijn geliefde kwijt geraakt aan een veulen, en toch was Nachtschade opgevoed tot een beschaafde merrie.

Haar hoge slanke benen bewegen zich voort met een souplesse die ongekend was voor een simpel dier als een paard, haar passen waren zo moeiteloos en geruisloos dat ze meer leken op die van een katachtige. Als het ware danste ze op haar hoge benen, benen die veel te lang waren voor haar kleine lichaam. Haar grijsbruine vacht kreeg een diepe intense rode gloed in het herfstzonnetje, haar zwarte benen en zwarte neus leken zwarte dan ooit, en de witte aftekeningen staken er fel tegen af. Nachtschade was niet een opvallende merrie, ze wist makkelijk te verdwijnen tussen de schaduwen, haar lange zwarte manen hingen in golven om haar lichaam heen. Maar als ze eenmaal het licht in trad dan had ze iets, iets aparts waar niet direct de vinger opgelegd kon worden. Dat ze anders was geweest dat had ze altijd al geweten. En niet enkel door haar blauw/witte ogen, ze was altijd behandeld alsof ze zwak was, of het nu kwam omdat ze blind was, of omdat ze klein en rank was.