Triumph kijkt om zich heen, hij moest zich melden bij Treasure en Zehlia. Dat heeft hij gedaan, gevraagd of hij kon helpen, maar blijkbaar moest hij gewoon bij de kudde blijven. Dat is nou precies het enigste wat hij niet doet, hij weet zeker dat Yacira hier ergens is, met het kleintje. Hij wil het dolgraag zien. Maar het moet rot zijn voor dat kleintje om zo geboren te worden. Er zit niks anders op, Avanti wilde zijn wraak nou eenmaal nu, en daar kan hij geen uitstel voor vragen.

Hij wil het even los laten, hij wil er even niet aan denken. Hij zou altijd trouw blijven en zijn zoektocht gaat verder, alleen probeert hij er eventjes niet bij na te denken. Het is al moeilijk genoeg voor een hengst zoals hem, hij probeert zijn verleden, waar hij niets aan kon doen recht te zetten, te vergeten, te vervangen door een zwart gat. Maar toen hij Kayleigh tegenkwam was dat onmogelijk, nu heeft hij ruzie met Kayleigh omdat zij het vertikt om nog enig sinds hem te vergeven. En dus ook met Theron, de hengst en liefje van Kayleigh. En dan op precies het verkeerde moment is Yacira zwanger en komt ze ons tegen, zwaar in gevecht met woorden als wapens. Hij had zijn geschiedenis nooit aan Yacira vertelt, gewoon omdat hij het niet wilde, hij had het afgesloten, in ieder geval had dus nu ook ruzie met Yacira omdat zij denkt dat ze is bedrogen. Hoogzwanger dat ze was rende ze weg, en toen kwam dat rotvuur. Nu is hij haar kwijt, en heeft hij met iedereen ruzie. En het zou dan natuurlijk ook niet zo heel gek zijn als nu ook ruzie krijgt met de andere alpha's en betha's. Hij hoopt van niet maarja, hij voelt het gewoon.

Hij betrapt zichzelf erop dat hij weer aan het denken is, hij wil even niet wegzakken, hij zet zichzelf in een machtige galop. Hij was intussen wel een sterke hengst geworden, zijn gangen waren voortreffelijk geworden. Zijn stap was sterk, krachtig, verbonden met de aarde, vast. Zijn draf was hoog en verheven, trots kon hij schowen als dat zou moeten, zijn knieën komen hoger dan zijn borst als dat zou moeten. Zijn galop is in een woord machtig, hij lijkt hoog te kunnen springen, zijn hoeven doen hun werk goed en werken als veertjes die zich in de grond zetten om zich erna er weer uit te gooien. De sterke afzet gaat als een stroompje via zijn rug naar zijn voorhand, die ook perfect zijn werk doet. Maar de rengalop is een mindere gang van hem, hij is zowiezo niet de snelste zijn of worden, maar sterk dat is hij. Hij heeft de kracht van de oernatuur bijna als het zelve.

En toch is dat nare gevoel daar, in zijn ziel, het gevoel van bangheid, het komt op en stroomt door zijn aders. En bovendien nadert Blauwe Maan met rasse streden. Het siddert daar maar, in zijn lichaam rond. Hij werkt zijn voorhand omhoog en steigert flink in de richting van de zwarte rook, die nu al dichterbij begint te komen. De hoeven die voor hem zijn maaien wild om zich heen. Hij zet zichzelf weer in een vloeiende galop en rent verder

Hij probeert in een felle poging zijn galop te versterken tot een rengalop. Hij begint langzaam zijn lichaam te strekken en tot zijn verbazing lukt het hem om in een rengalop te komen. Zijn manen dansen heftig mee op de wind, het lijkt zelfs of ze hun eigen leven leiden. Plots flitsen er beelden van vroeger door zijn hoofd. Als klein veulentje probeerde hij dat ook al te doen, op die mooie, zomerse weides, met de andere veulens. Die heerlijke tijd, de tijd dat altijd het zonnetje scheen voor hem. Door een raar geluid schrikt hij op uit zijn gedachten, zijn beeld voor zich flitst op zijn netvlies, een boom. Hij schrikt hevig en springt met een noodsprong opzij. Het enige nare aan de noodsprong is dat hij niet weet hoe hij neer zal komen. Voor zich ziet hij een dikke boom, een hele grote dikke. Daarbij was die boom waar hij voor wegsprong eigenlijk een twijgje, het was trouwens ook een twijgje, ziet hij in zijn ooghoek. Meer zorgen maakt hij zich nu om de boom die voor zijn pad staat. Hij kan er niets aan doen, hij maakt in volle vaart nog 2 pasjes en smakt dan genadeloos tegen de harde schors aan, de schors raakt los en valt op de grond. Er is een grotere klap wanneer de hengst met een harde smak op de grond klapt.

Versuft heft hij zijn hoofd, als hij zijn ogen opent ziet hij een wazige vlek, al snel volgen de zwarte vlekken die voor zijn ogen dansen. Hij voelt boven zijn hoofd een felle steek, hij krimpt ineen. Kort daarna voelt hij een straaltje bloed langs zijn hoofd naar beneden glijden, waarna het op de grond uiteenspat. Heel lang duurt dat moment niet, voor Thriumph zijn ogen worden de zwarte vlekken groter en groter, totdat het helemaal zwart word voor zijn netvlies en hij wegzakt in het onderbewustzijn. Bewusteloos.