Langzaam beweegt de jonge merrie haar kleine lichaam voort tussen de schaduwen van het woud. Haar lange zwarte manen omhullen haar lichaam als de schaduwen haar omarmden als ze het woud in trad. Een zucht verlaat haar lippen terwijl het eeuwige gemaal van haar gedachten verder gaat. Ze had de laatste ontmoeting met Torak nog vers in haar geheugen staan, de hengst had haar duidelijk gemaakt dat ze iets moest gaan uitvoeren, dat het tijd was dat ze voldeed aan de opdracht die ze had gekregen, en toch kon ze zich er niet toe zetten om de geheimen door te spelen die ze wel degelijk had verworven. Ze had Lerav uitgehoord, ze had geheimen van Diablo gehoord, maar ze was niet een merrie om hun zwaktes en angsten door te spelen aan Avanti. Misschien stierf ze nog liever dan dat ze de hengsten in gevaar bracht, misschien was het dom en naïef van haar maar ze geloofde er heilig in dat het het uiteindelijk waard zou zijn. Ze was niet meer ver verwijderd van de vierde rang, ze kon het halen, ze kon ongrijpbaar worden en dan hoefde ze niet langer in angst te leven.

Het was zo een mooie gedachte, zo een heerlijke droom. Al besefte nachtschade maar al te goed dat zij in een nachtmerrie leefde, ze had de voetstappen van Avanti al van ver gehoord, ze had zijn misselijkmakende geur van van ver geroken, ze was zich bewust van de reden van zijn bezoek en ze wist maar al te goed dat dit de laatste keer kon zijn dat ze het bos betrad. Ze stapt rustig door, negeert de aanwezigheid van de schimmenlider totdat hij zijn aanwezigheid aankondigt. De 'boe' weergalmt door haar hoofd en een zucht rolt over haar lippen. Zijn woorden zijn dezelfde als die Torak in de mond had genomen. Ze zwijgt simpelweg en houdt halt, zich maar al te goed bewust van de hengstige geur om haar heen. 'Avanti' ze erkent zijn aanwezigheid door zijn naam uit te spreken met haar heldere stem. 'Wat wil je weten? Ik heb genoeg geheimen verworven, echter ben je er nooit om ze door te spelen' Verontwaardigt en met een intense spot hangen haar woorden in de lucht.

Ze rolt met haar ogen wanneer Avanti begint te dreigen, zijn tanden over haar vacht laat gaan. Ze voelt de miljoenen kleine naaldjes die zich door haar vel boren en het warme bloed dat haar lichaam verlaat en over haar donkere vacht sijpelt. Toch veranderd er maar weinig aan haar houding, gepijnigd was ze al vaker, angst kende ze maar al te goed. Wat had ze te verliezen? Vrijwel niks, haar leven was niet veel meer waard dan de overspelige spion die ze was, en zelfs die taak voerde ze niet naar behoren uit. Nee ze vroeg zich af of iemand haar überhaupt zou missen als ze er niet meer zou zijn. Maar wat nog meer haar gedachtes overspoelde was het idee van het hiernamaals, zou het mooi zijn? Zou ze gelukkig zijn?

Een zachte zucht verlaat haar lippen wanneer de kollosale hengst weer om haar heen begint te bewegen. Ze veroerd geen vin en laat haar ogen doelloos in de verte staren, wat deerde het ook allemaal nog. 'Je bent ongeduldig, dat gaat je ooit je kop kosten' Sissend verlaten de woorden haar lippen en kijkt hem met spottende ogen aan. 'Ik weet dat je respect niet kan af dwingen, maar ik had toch meer van je verwacht Avanti. Ik heb mijn leven gewaagd door roddels voor je te verwerven en wanneer je eindelijk op komt dagen om ze te innen beroof je me liever van mijn leven. Met zo iemand ga ik niet in zee, stik er in' Ze wend haar hoofd bij hem vandaan, resoluut en koppig. Misschien was ze stom en moedig, maar ze was ook niet bang om te sterven. Nee haar grootste angst was nog altijd het feit dat al haar veulens doodgeboren lijken te worden, en ergens was ze blij dat Avanti daar niet van op de hoogte was, dacht ze althans.

Hij was één brok ongeduld, zonder haar ook maar de kans te geven om iets te kunnen zeggen heeft hij haar al gevloerd en zijn hoef op haar hals geplaatst. Haar ogen die niks kunnen zien staren doods in de verte terwijl ze haar ademhaling probeert te regelen. Met de klemmende druk rond haar luchtpijp was het onmogelijk voor haar om klanken te vormen, laat staan te spreken. Als Avanti werkelijk antwoorden had willen krijgen dan had hij niet zo te werk moeten gaan. Ze snuift de buitenlucht haar longen binnen en blijft voor de rest stil liggen, de stinkende poot van Avanti rond haar hals. Aangezien ze niet in staat was om te praten op deze manier zwijgt ze en laat haar mogelijkheden voor haar ogen voorbij gaan.

Of ze kon beginnen met praten wanneer Avanti haar uit zijn greep los liet, of ze zou uiteindelijk te pissig zijn om hem ook maar iets te vertellen. Een vuile grijns glijd over haar smalle lippen en haar oren draaien zich naar achter, met een spottende blik in haar ogen draait ze haar kop bij hem vandaan. Wanneer Avanti over Torak begint verroert ze geen vin, haar spieren spannen zich niet op en eveneens is er geen herkenning of reactie te bekennen in haar ogen. Haar gedachten echter malen voort, ze vroeg zich af hoe het met Torak ging. De vluchtige momenten die ze met hem had gedeeld waren frustrerend maar eveneens seksueel geladen geweest, ze had nog dagen er naar lopen verlangen naar de hitte van zijn lichaam. In eerste instantie was het niks bijzonders geweest, simpelweg een fout geplaatste crush op een hengst die haar bloed deed koken.
Maar toen na enkele dagen haar lichaam rustiger werd en ze weer helder kon denken besefte ze dat haar gedachtes maar bleven af dwalen naar de hengst. Ze zou zich niet met hem in laten, hoe erg haar verliefdheid ook zou worden. Torak zou nooit van haar kunnen houden, misschien zou hij nu nog in staat zijn om om haar te geven maar het zou niet lang meer duren voor de blauwe maan hem alles af nam wat hij was.. Ze had medelijden met hem, met zichzelf. Was het niet dat hij een schim was dan had ze hem de hare kunnen maken, zijn woorden maakte haar namelijk gek en zijn lichaam liet haar hart een slag overslaan.

Wanneer Avanti echter begint over E'vesdar vernauwen haar ogen zich, ze vroeg zich af waar deze hengst de naam van kende. De naam van de vader die ze nooit had gekend, ze vroeg zich af wat Avanti bedoelde met zijn woorden. Was haar vader hier? Waarom zou hij hier zijn? Zou hij haar redden?

Ze ademt nogmaals diep in en laat scenarios voorbij gaan hoe ze hier vandaan kon komen, weg van Avanti. Ze vroeg zich af of de schimmenleider van plan was haar te vermoorden of simpelweg angst aan te jagen zodat ze vervolgens wel haar taak naar behoren zou uitvoeren. Als hij haar zou vermoorden dan zou het simpelweg het einde zijn aan haar miserabele leven en dan zou hij waarschijnlijk één van zijn schimmen verliezen, naïef dat ze was koesterde ze nog echt hoop ook dat Torak iets om haar gaf. Nee hij zou haar het leven zuur moeten maken wilde hij haar terug pakken.. de gedachte alleen al zorgt voor een huivering over haar ruggengraat.