Every teardrop is a waterfall.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Some stories should be left unspoken..'
Betha Rank Two
QZARINA

Langzaam stapte Qzarina's lichtbruine lichaam door het zachte, warme zand. Haar hele lichaam werd weerkaatst in de helderblauwe zee. Het was nog niet lang dat de merrie de betha van rang twee geworden was, maar tot nu toe vond ze het geweldig. Ze had de kans om vrij te zijn, vrij zonder verplichtingen die ze voorheen had. Zonder dat ze verplicht werd om met een hengst samen te werken die ze nieteens mocht. In haar kudde gold de regel; 'Alpha en betha zullen veulens krijgen, ze zullen verliefd zijn en nooit meer van elkaars zijde wijken.' Noway zou Qzarina met die klootzak van een Ferzamos samenwerken. Hij had haar al voorheen verleid, wat uitliep op een complete ramp. Ze was de bewaker van haar kudde en de dag dat haar moeder werd gedood door een handlanger van Ferzamos werd het haar teveel. Ze nam afscheid van haar vader, familie en kudde en vertrok. Vertrok naar verdere gebieden, gebieden waarvan ze niet wist dat deze bestonden. Helaas had dit gebied ook niet de perfectie, maar perfectie bestond nergens. Bij haar oude kudde waren het wolven, hier waren het vlees-etende paarden. Veel verschil? Niet echt als je het langs beide kanten bekijkt. Beide groepen waren uit op macht, vlees en bloed..

Qzarina schrok wakker uit haar diepe gedachten toen het koude water haar hoeven beroerde en een glimlach sierde haar lippen. Ze was een dromer, al wisten de meesten niet wat ze met haar aan moesten, dat was een reden dat ze zo weinig mogelijk vriendschappen wou sluiten. Als je iedereen toeliet tot heel je leven, zou je ze op een dag allemaal verliezen. Ze was zelf al zó veel familie verloren, haar tweelingzusje Qzarana, haar net geboren broertje Xen en bovenop alles haar geliefde moeder. Nu zou ze niemand meer kunnen verliezen door haar ingestelde gedachten. Geen vriendschappen en liefde is ook geen verdriet.

Op een moment versnelde ze haar pas tot een ruime draf en liet haar grijswitte manen meedansen op de beweginen van haar lichaam en voor een paar tellen sloot ze haar helderblauwe ogen. Echter opende ze deze weer toen haar oren zich op een geluid naast haar spitsten. Qzarina zette haar lichaam tot stilstand en keek in de richting vanwaar het geluid vandaankwam.

[OPEN]

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Hayyel

Rank two

Haar lange zwart-witte manen waaide als een gordijn langs haar hals, terwijl haar staart over de grond sleepte. De kleine en smalle hoeven van de 1.49 meter hoge merrie zakte weg in de mulle zand, dat het strand van Orlais bedekte. Een sobere blik was in haar ogen te lezen. Ze moest helemaal voor zichzelf zorgen, haar vader had ze al een tijdje niet meer gezien en haar moeder lag nu waarschijnlijk ergens aan de bodem van de zee. In haar gedachten verdronken vertraagde ze haar vlotte draf toch een slepende stap. Haar zwarte oortjes draaide wild in het rond. Haar lange maantop viel over haar linkeroog terwijl haar rechteroor bijna verdwijnt in de vele prachtige manen.

Hayyel miste haar prachtige moeder. De zwarte andalusiër merrie met een hard verleden. Maar nu had haar moeder haar verleden ook verwoest. Nooit zou ze de schokkende beelden uit haar hoofd kunnen zetten, de beelden hoe haar moeder naar beneden viel en hoe ze haar laatste ademhaling uitblies. Hoe ze met een schurende en piepende stem haar laatste woorden tegen Xariv zei. Hoe har bloed uit haar lichaam gutste als een soort rode waterval. Door deze ellendige gedachten draaide ze haar hoofd naar opzij. Een mislukte poging om zich weg te draaien van haar gedachten.

Haar gigantische vleugels waren langs haar gestreepte vacht gevouwen lagen. Ze hield van die prachtige gevederde dingen, toch durfde ze hen niet te gebruiken. Ze had faalangst en misschien ook wel hoogtevrees. Het laatste wat ze wou, was ook beter lijken dan al de andere. Nou, dat gebruikte ze toch als smoesje. Eindelijk durfde ze die majestueuze dingen gewoon niet te gebruiken.

Ze zette haar korte benen weer in een drafje en trippelde verder. Haar wazige zicht zorgde ervoor dat ze de bruine merrie iets verderop niet helder kon zien en dat het er enkel uitzag als een bruine vlek, met vier stokjes eronder. Ze stak haar neus in de lucht en snoof de geur van paard binnen. Nu wist ze het 100% zeker. Het was een echt paard, een merrie. Hayyel had nu geen nood aan gezelschap. Ze keerde Het paard de rug toe en wandelde weg met haar hoofd naar de grond gericht. Wanneer ze haar hoofd omhoog hees, sprongen tranen in haar glazige ogen. De plek iets verder deed haar denken aan de plek waar ze haar moeder zag sterven. Ze draaide kort haar hoofd en ze had gelijk. Daar was die grot, de grot waarvan je blijkbaar een prachtig uitzicht had. Echter kon Hayyel daar zelf niet over meespreken.

Daarbij richtte ze ook weer haar ogen op het paard. Net naamloze paard. Haar hele lichaam draaide zich naar de bruine merrie. Op dat moment draaide ook zij haar om. Niemand mocht haar huilend zien. Ze was al zo kwetsbaar door haar handicap, als andere haar nu ook nog zien huilen, is het helemaal om zeep. Dan leek ze net een hopeloos lammetje.

Dit liet ze niet zomaar gebeuren. Deze merrie zou haar niet zien met waterige ogen. Ze sloeg haar rechtervleugel uit. Deze sloeg ze zonder moeite voor haar hoofd. De toppen kwamen voorbij haar hoofd en hij was zelfs vlotjes gebogen, dit maakte heel duidelijk dat haar vleugels heel groot waren. Bij het uitzwaaien maakte het een fluitend geluid. Ze liet haar hoofd wat zakken dat deze helemaal achter haar vleugel verborgen was.

Ze keek even boven haar vleugel en zag dat de bruine merrie nog steeds keek. Weer boog ze haar hoofd naar beneden en wilde haar omdraaien, toch hield iets haar tegen. Misschien haar moeder die zacht in haar oor fluisterde. Misschien, misschien ook niet. Hayyel wist het niet. Tot... "Hayyel, lieverd, weet dat ik voor altijd bij je ben, maar laat andere in de hart." Haar woorden waaide weg als de wind. Ondanks de tranen in haar ogen sierde een glimlach toch haar lippen. Haar moeder had tegen haar gesproken. Ze herkende haar honingzoete stem, dat zacht gezang tijdens haar spreken. Toch durfde ze de merrie niet aankijken. Het gevoel en het gedacht dat haar moeder weer weg liet de glimlach weer verdwijnen.

You can fly like a bird

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Some stories should be left unspoken..'
BETHA RANK THREE
QZARINA

Qzarina volgde de bewegingen van de kleine merrie, ook toen deze haar prachtige, grote vleugels voor haar eigen hoofd uitsloeg. 'Hayyel' Deze naam galmde door haar hoofd bij het zien van deze merrie en met langzame passen stapte ze dichter. 'Jij hebt vast ook niet het beste verleden achter de rug, ben ik juist?' zei Qzarina zacht met haar helderblauwe ogen op de vleugel gericht. 'Verbergen is niet altijd de juiste optie, ik begin liever voluit te huilen dan me te hoeven verbergen. Dan zien anderen meteen dat er iets met je is, lieverdje.' bleef ze zacht zeggen. Wat er ook met deze kleine, prachtige merrie gebeurt was, het was niet bepaald zacht.

*nog wat inkomen c:

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Hayyel

Rank two

Een zachte stem zweefde haar oren binnen terwijl ze ogen door haar vleugel heen voelde branden. Ze luisterde aandachtig en wilde wel naar de merrie toegaan, maar iets hield haar tegen. "Er zijn waarschijnlijk wel paarden met een harder verleden." Sprak ze fluisterend. Langzaam liet ze haar vleugel zakken en kaak met haar glazige ogen in de helderblauwe van de merrie voor haar. Na enkele seconde wende ze haar blik weer af en keek naar de grond. Ze klapte haar vleugel weer dicht en zette ongeveer twee stappen achteruit. Haar tranen waren al weg. Nu was ze enkel overspoelt door verlegenheid.

Wat moest ze nu doen? Hallo zeggen? Wachten? Met een zachte stem, bijna onhoorbaar. "Ik ben Hayyel" Ze zwaaide kort met haar hoofd en liet haar voorlok voor haar ogen vallen. Door enkele gaatjes in haar manen kon ze doorkijken. Hayyel vertrouwde niet snel andere paarden, iedereen moest haar vertrouwen winnen en dat kon soms lang duren. Vooral sinds haar moeder stierf. Bij deze gedachten draaide ze haar hoofd naar achter en keek naar de kliffen. Daarna draaide ze weer naar voor en keek de merrie weer aan.

You can fly like a bird

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Some stories should be left unspoken..'
BETHA RANK THREE
QZARINA

Qzarina zag met haar helderblauwe ogen dat de merrie licht reageerde op haar stem. 'Er zijn waarschijnlijk wel paarden met een harder verleden.' Sprak de merrie fluisterend. Zacht verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Dat kan, maar geen een verleden is ook het zelfde, kleine meid. De meeste verledens zijn hard, sommige van voor ze hier komen, sommige door dit hele gebied.' sprak ze zacht. Zij had ook niet het allerbeste verleden voor ze hiernaartoe dwaalde. Een verleden vol met schuldgevoelens, haat en pijn. Maar als je je eigen verleden niet kan accepteren, zou je nooit jezelf kunnen accepteren binnenin.

Langzaam ging de vleugel naar beneden en Qzarina keek in de glazige ogen van de merrie voor haar. Blindheid, arme meid.. 'Qzarina, zorg voor je zusje, ze heeft het nodig.' De woorden van haar eigen moeder dwaalden haar hoofd binnen en zorgde dat ze even weg van alles rondomhaar was. Ze zag Syria en zichzelf spelend in de bloesemweide. Als gelukkige veulens, niet wetend van het gevaar wat voor hen lag. Het laatste wat ze zag was Syria die voor haar ogen werd verminkt door een bende wolven. Dit zorgde voor eeuwige blindheid bij haar zusje. In het begin kon Qzarina niet bevatten wat er gaande was. Maar een stormachtige nacht maanden later veranderde alles. Syria was weggelopen en werd dood teruggevonden. Zonder een enkele reden was ze door dezelfde wolven aangevallen geweest en dit keer werd het haar fataal..

'Ik ben Hayyel.' Qzarina werd uit haar eindeloze gedachten gehaald door de zachte stem en even verward keek ze om zich heen. Maar al snel herstelde ze zich en glimlachte ze vriendelijk. 'Dochter van Omniel en Xariv..' fluisterde ze onhoorbaar. Bij het horen van de naam Hayyel brande er een lichtje bij haar. Deze merrie had haar moeder zien vallen van die ene klif. Qzarina keek weer naar haar. 'Qzarina.' stelde ze zichzelf voor en knikte ze zacht. Ze zag hoe Hayyel haar hoofd kort zwaaide en de lange voorlok voor haar ogen viel. Echter leek ze de situatie niet echt te vertrouwen en draaide zich om. Het leek wel alsof ze naar de kliffen die boven hen uittorenden. Gevaarlijk, maar het had zijn charmes.

Toen Hayyel zich weer draaide glimlachte Qzarina weer licht. 'Onzekerheid, bang, verdriet, pijn, gemengd met toch een sprankeltje hoop diep binnenin. Ben ik juist?' haar fluweelzachte stem galmde over het strand. Ze was best goed in iemands anders gevoel te schatten. Niet dat ze ooit eens over mis zat. Maar 8 op de 10 keer zat ze juist.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Hayyel

Rank two

Door een smalle opening van haar voorlok keek ze merrie aan. Al gauw hoefde ze dit paard niet meer 'merrie' te noemen in haar hoofd, maar wist ze dat het Qzarina was. Ze snoof haar geur van de verte op en sloeg zo haar geur, samen met haar naam op. Ze draaide haar hoofd kort om, om nog een verafschuwende blik naar de kliffen te richten. Ze voelde hoe een rilling door haar botten ging. Enkel op de plek weer haar botten zichtbaar waren, haar ellebogen aan beide voorbenen. Hayyel herinnerde het zich elke dag opnieuw. Ook bijna elke nacht droomde ze erover. Haar moeder die zo maar naar beneden viel en dan hoe zijn achteruit scharrelde over haar buik over de grove en harde stenen ondergrond.

De woorden van Qzarina brachten haar weer tot heden en rukte haar zo uit het verleden. "Ik zou niet weten vanwaar die hoop zou moeten komen." Sprak ze bijna onhoorbaar. Meteen moest ze denken aan haar vader die aan het spreken was met Shala, misschien overdreef ze wat met haar gedachten, maar toch kon ze het niet over haar zetten dat haar vader nu al zo gemakkelijk kon praten met een andere merrie en zo luchtig. Een zucht verliet haar witte lippen. Voorzichtig waagde ze zich enkele treuzelende passen dichter bij de merrie. Nu stonden ze ongeveer vijf passen van elkaar verwijderd, maar Hayyel waagde zich geen enkele stap dichter. Ze liet haar hoofd neerbuigend wat zakken en draaide haar ogen naar buiten. Niet lang daarna draaide haar oren wild in het rond. Ze wilde alles gehoord hebben.

Ze klapte haar vleugels met een klap weer tegen haar lichaam en meteen leken ze klein, niet meer zo majestueus als daarvoor, maar simpel. "Je kent mijn verleden vast en zeker. Zover ik weet zijn er nog al veel paarden die mijn verleden kennen." Het praten over haar verleden liet haar op een vreemde manier weer wat opfleuren. Ze zwaaide haar voorlok sierlijk van voor haar ogen en een deel dwarrelde achter haar oren. Haar ogen keken de merrie vragend aan. "Wat weet je zoal over mij?" twijfelend stelde ze deze vraag. Was dit wel een goed plan? Hayyel haar stem was als engelenzang. het was zacht en melodieus. Zelf was ze verzot op haar stem, het enige waar ze echt trots op was. Meet haar vleugels was ze niet veel, want ze durfde ze niet te gebruiken haar lichaam was maar een lichaam. Haar manen hadden zowel voordelen als nadelen. Heerlijk om onder te liggen, maar nogal klungelig om mee te rennen. Een zachte glimlach sierde haar lippen.

Hayyel was altijd al een onzekere merrie. Altijd had ze zich zwak en hopeloos gevoeld. Maar nu ze wat meer op zichzelf leefde voelde ze zich iets sterker. Echter wanneer er paarden bij haar in de buurt kwamen kwam de onzekerheid weer boven. Qzarina haar prachtige blauwe ogen waren goed zichtbaar voor Haytel, ze staken hard af tegen haar donker vacht. Haar blonde manen kleurde hemels op in de heldere zon. Het was een prachtig weertje voor deze tijd van het jaar.

Het liefst van al wou ze vragen of ze iets wist van haar vader of dat ze wist dat haar moeder was vertrokken met liefde en met eerbied. Dat niet iedereen haar zomaar zou vergeten. Maar dat durfde ze niet. Een twijfelde blik kleurde Hayyel's ogen. Ze wist maar al te best dat haar moeder niet veel andere paarden had leren kennen daar haar harde verleden. Hayyel liet haar hoofd waar wat hangen en zuchtte lichtjes. Ze wilde alles weten over haar moeder. Haar vader durfde ze er niet achter vragen, omdat ze wist dat hij het er nog moeilijk mee had. Ze zou nog wel eens iemand tegen komen waren ze het aan zou kunnen vragen. Toch was de zebra merrie blij, ze leefde met een naam die ze van haar moeder had gekregen en haar moeder had altijd voor haar gezorgd, zelfs voor ze werd geboren. Een liefdevolle glimlach kwam op haar gezicht bij deze gedachten. Ze werkte zichzelf weer uit haar eindeloze gedachten en keek de merrie weer aan. Vragend, nog steeds wachtend op een eventueel antwoord op haar vragen.

Haar hoeven waren lichtjes in het zand weggezakt en een frissen herfstwind aaide teder langs de botten die uit haar vel kwamen bij haar ellebogen. Vele bladeren waren weer geel, rood of bruin gekleurd en werkte zich los van de takken om zacht op de bodem te vallen. Hayyel hield van de herfst. Het was een teken dat de natuur aan iets nieuws wou beginnen. Nieuw leven, al het oude achter zich laten. Lisschien werd het tijd dat Hayyel dat ook deed. Gewoon het oude vergeten. Toch kon ze het niet. Ze kon het beeld van haar stervende moeder niet achter zich laten. De wind wiegde de kruinen van de bomen en de zon scheen neer op het strand waar beide paarden zich op dit moment bevonden. In de verte zag Hayyel een koppeltje staan, iets waarvan ze was overtuigd dat ze dat nooit zou hebben. Hayyel was ene pessimist en was er van overtuigd dat ze nooit gelukkig zou kunnen zijn. Dat ze was geboren voor het ongeluk. Welke debiele hengst wou er nu een relatie met een merrie die niet eens alles op een normale manier kon zien. Die niet eens op zichzelf kon leven zonder voortdurend te denken dat ze elk moment kon sterven door iets dat ze niet eens zou kunnen zien.

"Ik zit vol vragen waar ik geen antwoord op weet." sprak ze weer rustig met haar tedere stem. "Zoals, hoe zien andere paarden? Hoe ziet een bloem eruit? Ik weet hoe het ruikt, maar hoe het er echt uitziet en hoe het voelt?" Dta was nu het enige wat ze echt haten aan zichzelf. Dat ze amper iets kon voelen. Moest ooit een hengst of zelfs nog maar een gewoon paard, behalve haar vader, van haar houden, zou ze nooit zijn/haar tedere en liefdevolle aanrakingen kunnen voelen. Deze gedachten alleen al braken haar hart. "Ik kan niet eens een simpele aanraking voelen. Slechts een beetje. Ik kan nooit voelen hoe het echt is om te genieten van de streling van manen van een ander paard langs mijn hals." Hayyel kon het nu niet meer laten om alles eruit te gooien.

You can fly like a bird

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Some stories should be left unspoken..'
BETHA RANK THREE
QZARINA

Ik zag hoe Hayyel in het verleden terugkeerde en hoe ze ruw werd teruggehaald door mijn stem. 'Ik zou niet weten vanwaar die hoop zou moeten komen.' Ik glimlachte bij haar woorden. 'Lieve meid, die komt nog. Dit beloof ik je op mijn woord.' sprak ik zacht fluisterend. Hayyel zette enkele stappen in mijn richting, iets in haar hield zichzelf tegen om contact te zoeken. Dit had zij ook gezien bij haar zusje. Die durfde na de aanval met niemand meer praten, niemand meer te vertrouwen. Ik kon alleen maar hopen dat deze merrie niet hetzelfde overkwam.

Met een klap sloegen de prachtige vleugels weer tegen haar lichaam. 'Je kent mijn verleden vast en zeker. Zover ik weet zijn er nog al veel paarden die mijn verleden kennen.' Ik knikte licht, het was waar. Iedereen had over 'het speciale veulen' gehoord. 'Kennen en kennen is twee, Hayyel. Jij en je vader kénnen het, anderen kennen het van horen. Jij hebt het meegemaakt, ik niet, anderen ook niet. Dus in feite, niemand behalve jijzelf kent je verleden. Onthoud dat goed in je leven.' Mijn woorden leken op die van een geleerde, maar dit had ik zelf ook meegemaakt en zo mijn families leven, plus andermans leven een pak gelukkiger gemaakt. Ik ben niet gemakkelijk om mijn gevoelens te tonen, maar degene die het dichtst bij mij staan weten dat ik er telkens een wijsheid uittrek, uit welke situatie dan ook.

Stilaan fleurde Hayyel op en dit deed mij ook een betere bui krijgen. Deze merrie had enkel behoefte om te praten, diep binnen in haar wou ze de wereld optillen. Als ze maar blijft geloven dan op een dag, komt de wereld naar haar toegerolt. Wat weet je zoal over mij?' zei ze twijfelend. Een glimlach krulde alweer rond mijn lippen. 'Wat ik over jou weet? Niks. Maar ik zie en hoor wel veel. Ik zie dat jij tot een prachtige merrie bent uitgegroeit, je een pracht van een stem hebt. En vooral dat je een heel groot hart hebt, een hart dat bang is om verpletterd te worden.' sprak ik zonder een adempauze in te lassen. 'Dat is wat ik zie, maar langzaam aan begin ik dat te weten over jou.' ging ik verder. Mijn doel was om Hayyel uit haar schulp te laten kruipen, de echte merrie in haar te laten zien. Die zelfvertrouwen, moed, vriendelijkheid en liefde uitstraalde. Omdat dit in elk paard zat, schimmen waren voorheen ook doodnormale paarden, met een enkele uitzondering. Maar ze hebben ook een hart gehad. Nu nogsteeds, alleen is dat hart gevuld met vergif.

Shylar, de vriendin van mijn moeder heeft twee kleine zusjes, de een is alles van haar geheugen kwijt, en Vanth.. Vanth is zo'n geval met vergif in het hart. Ik weet niet hoe ze nu tegenover haar zussen staat. Langzaam zal dat gif zich over haar hersenen verspreiden en dan bestaat de grote kans dat Shylar, Luna of hun geliefden worden aangevallen. Over geliefden gesproken heeft Shylar ook niet anders dan pech gehad de laatste tijd. Toen ik een gesprek met de arabier merrie had vertelde ze me heel haar leven. Dat begon met mijn moeder uit het oog verliezen, haar geliefde Gazardiel voor haar ogen zien vermoord worden, een prachtige dochter Siberia voor te brengen, die nu een zoon heeft met Morax, de andere helft van rang drie. Achteraf heeft ze zich laten verleiden door een loner, waardoor ze even zelf loner was, maar dan toch met een heel erg goede reden weer tot de kudde toegelaten werd en daarboven op nog eens een prachtige zoon Allen voortgebracht. Ik ben niet te spreken over loners, maar dat kereltje vecht voor zijn leven. De schimmen gaan deze hengst niet snel gerust laten, X'aryon evenmin. Al word X'aryon langzamerhand ook vergiftigd. Maar dit heb ik ook alleen maar gehoord. By the way, waar wás Morax op dit moment. Die arme Siberia zou hem moeten vertellen wat er met zijn zoon aan de hand is. Ik kon me echt niet voorstellen wat dat zou geven..

De frisse herfstwind liet me uit mijn gedachtengang ontwaken en schudde mijn wit/beige manen uitelkaar. Langzaam liet ik mijn blik weer naar Hayyel glijden, die kennelijk ook in gedachten zat verzonken. 'Heb je al contact gehad met Morax, de alpha van rang drie?' fluisterde ik onhoorbaar. Die vraag was er sneller uit dan ik zelf had gedacht. De fasinatie naar die hengst was langzamerhand gegroeit na ze zijn verhaal had gehoord. Ook niet bepaald rozengeur en manenschijn, maar toch de liefde van zijn leven gevonden en zo het rechte pad weer opgewandeld.

'Ik zit vol vragen waar ik geen antwoord op weet.' sprak ze rustig. 'Zoals, hoe zien andere paarden? Hoe ziet een bloem eruit? Ik weet hoe het ruikt, maar hoe het er echt uitziet en hoe het voelt?' sprak ze verder. Ik deed even mijn helderblauwe ogen dicht om ze daarna weer te openen. 'De wereld is niet altijd mooi, voor jou zou het fantastisch zijn om alles te kunnen zien en voelen. Mijn zusje had dat ook..' toen ik over Syria begon viel mijn stem even weg. 'Probeer terwijl je aan iets ruikt een beeld voor te stellen, vraag desnoods een beschrijving aan iemand, al is het aan de wind die door je oren suist. Adempauze. 'Stel je een merrie voor, met een vacht iets donkerder dan zand. Met een bijna wit hoofd behalve aan de helderblauwe ogen zoals de lucht. Dit is geen gemakkelijke opdracht, maar probeer het je voor te stellen, probeer je alle kleuren voor te stellen in je hoofd en je zo een beeld te vormen. Laat je leiden door de geur en mijn beschrijving. Eens je die helemaal in je hoofd hebt, weet je hoe ik eruit zie, in detail en niet wazig.' zei ik verder. Dit deed ik bij Syria ook, stel je dit voor, en dat, en dat. En langzamerhand begon ze van een stem een beeld te maken. Dit maakte haar weer blijer voor zolang het duurde..

'Ik kan niet eens een simpele aanraking voelen. Slechts een beetje. Ik kan nooit voelen hoe het echt is om te genieten van de streling van manen van een ander paard langs mijn hals.' Ik knikte weer en zuchtte even stil. 'Niet schrikken.' zei ik zacht toen ik een aantal passen vooruit deed tot ik bij haar was. Eenmaal bij Hayyel drukte ik mijn neus net tussen de plek waar haar schouder en nek kruisten, duwde steeds een tikkeltje harder als er geen reactie kwam. 'Zeg me vanaf je het echt voelt. Deze plek is het gevoeligst bij alle paarden.' Hoe ik dit wist? Simpel, op die plek krijg je pijn na het rollen, vooral als je er op drukt.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Hayyel

Rank two

Ze luisterde aandachtig naar alle woorden die Qzarina sprak, van de wijze woorden over haar verleden tot de alpha van rang drie. Hayyel wist niet wat ze hier van moest denken. Morax? Ze had er al veel over gehoord, maar echt mee gesproken, niet echt. Ze had wel al eens een gesprek gevoerd met zijn zoon, maar dat was niet bepaald... Lang. "Ik heb wel met Morax' zoon gesproken, en die heeft wat over zijn vader vertelt, maar ik heb zelf nog nooit contac met hel gehad. Waarom?" De bruine merrie had haar enorm nieuwsgierig gemaakt, maar ja, Hayyel was nueenmaal nieuwesgierig. Toch voorzichtig. "Als ik dat mag weten." Vroegde ze er verlegen aan toe. Ze liet haar hoofd weer lichtjes zakken.

Qzarina had het mis, de wereld is mooi, niet soms, maar altijd. Dankzij deze wereld hadden ze de mogelijkheid gekregen om de wereld. Niks is perfect, dus ook de wereld kan dat niet zijn, misschien daarom dat deze bruine merrie dit zei, maar dan nog. Hayyel kon niks anders zijn dan trots op deze planeet waar ze op leefde. Een vlinder kwam op haar manen zitten. Haar lippen krulde zich in een tevreden glimlach. Soms dacht ze wel eens dat ze een speciala gave had waardoor ze goed met andere dieren omkon, maar meestal geloofde ze er al even snel niet meer in als dat ze er aan dacht.

Hayyel glimlachte bij haar beschrijving en haar ogen worden groter en groter bij de woorden dat ze sprak. Hayyel stelde zich zo een beeld voor. "Je moet wel een prachtige merrie zijn, een echte hengstenmagneet." Ze begon geamuseerd te giechelen en kon het niet laten om een korte hinnik los te laten. Daar haar lachen vloog de vlinder op.

Hayyel hoorde de bruine merrie langzaam dichter komen en voelde ook haar aanwezigheid. De rook van een maand geleden door de brand had haar ogen nog erger aangetast en ze zag nu nog minder en nog slechter, maar het deerde haar niet. Eerst voelde ze de drukking niet, maar na een tijdje zette ze van zelf enkele stappen achteruit. "Een tinteling, is dat hoe voelen echt is ??" Vroeg Hayyel enthousiast. Het was niet zoals een echt paard voelde maar voor Hayyel was dit al super. Ze kon het haast niet geloven hoe het echt was om te voelen. Ze was zich bewust dat dit enkel op die plek zou lukken, maar toch.

You can fly like a bird

**Profile**