Rank two

Daar stond ze dan. Zichzelf te wezen op een manier die enkel Hayyel kon hanteren. Geen enkel paard leek nog maar sprankje op haar. Ze was speciaal zoals vele zeiden, zij zelf dacht er helemaal anders over, zijn vond zichzelf raar, nogal apart. Een buitenstaandertje. Ze had ook zo haar eigen kijk op de wereld, letterlijk en figuurlijk. Een tijd geleden kon ze alles nog wazig zien en donkerder als andere paarden, nu was ze niet ver van het helemaal blind zijn. Was het zo moeilijk voor de brand om te ontstaan voor zij was geboren of na haar dood? Had ze het nog niet moeilijk genoeg? Dan had de rook haar ogen niet nog erger kunnen aantasten, maar daar was het nu te laat voor. Wat was ze eindelijk met haar leven? Ze zag amper iets, ze voelde amper iets en bovenal had ze prachtige vleugels die ze niet eens durfde te gebruiken. Hayyel had hoogtevrees en op een rare manier durfde ze gewoon haar vleugels niet te openen, er mee flapperen en opstijgen. Neen, ze bleef liever aan de vertrouwde vaste grond. Welke zieke hengst wou nu ook een merrie zoals Hayyel. Onder haar hoeven bevond zich een grove en stenige grond, onder haar een prachtige grond waar de zon haar laatste stralen in schijnt bij zonsondergang en haar eerste stralen bij zonsopgang. Het was de grot waar haar vader en haar moeder veel belangrijke momenten hebben meegemaakt. Zoals het overwinnen van Omniel's angst en het baren van Hayyel. Het was hun lievelings grot en nu? Nu was het die van de zebragestreepte merrie. Deze grot had ook voor haar veel belangrijke herinneringen. Ze kan zich nog steeds de klank in haar moeders stem horen, wanneer ze doorhad dat haar veulen zo goed als blind was. Hier was Hayyel geboren en hier zou ze ook sterven. Wanneer ze haar blik over het strand liet glijden zag ze ook de vervloekte kliffen staan. Zowel, Hayyel, Xariv als Omniel waren daar iets verloren. Omniel was haar leven daar verloren, haar lichaam meegenomen door zee die zorg voor haar zou dragen. Haar vader, Xariv, was zijn geliefde daar kwijt geraakt en waarschijnlijk hierbij ook een groot deel liefde. En Hayyel? Die is haar moeder verloren en stuk vlees en vel dat nooit meer terug gegroeid is. Hayyel had veel levenslange littekens daar opgelopen. Niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk. Ze was niet meer zeker van zichzelf, snapte het nut van haar leven niet, ... Het werd eens tijd dat ze haar kans ging wagen. Misschien was ze wel van plan om hulp te vragen aan een pegasus zelf, maar nu wou ze het eerst zelf proberen. In een soepele draf liep ze naar beneden en wachtte daar even, haar hoeven al diep in het zand van de spanning dat ze op haar benen zetten. Haar hele lichaam trilde van de spanning.Ze opende haar grote en majestueuze vleugels en keek ze allebei eens aan. Ze had wel al zo'n idee hoe ze dit zo aanpakken, nu moest ze dit enkel nog in praktijk brengen, dat was een heel ander verhaal. Twijfels trekken over Hayyels gezicht. Ze haalde eens diep adem en gebruikte alle spieren die ze in haar kleine ranke lichaam bezat om haar vleugels in beweging te brengen. Met grote slagen van haar vleugels hief ze zich van de grond af. Haar ogen waren tot spleetjes getrokken zodat ze zeker niet aan haar hoogtevrees zou denken. Nog steeds met dezelfde grote slagen van haar vleugels vlogen ze verder naar voor. Zonder dat ze het zelf besefte vloog ze als maar hoger en hoger. Ze wou gewoon weten hoe hoog ze was en weer ze was. Ze opende haar ogen weer helemaal, maar zo snel ze weer open waren, zo snel sloot ze e ook al weer. Uit angst klapte ze har vleugels weer dicht en viel ze naar beneden. Hoe kon ze dit stopzetten? Snel dacht ze na en kwam er na een tijdje eindelijk uit wat ze ging doen. Ze spreidde haar vleugels open en liet zich zo neerdalen. Hayyel was ondertussen al niet meer op het strand, maar boven een open vlakte. Ze zette zichzelf rustig aan de grond. Wat ze niet had gezien, was dat ze op een heuvel stond en dat de kracht van de landing zo groot was. Wanneer ze helemaal op de grond stond viel ze voorover door de kracht. Ze schudde eens met haar hoofd en ze voelde haar hart wild kloppen. Haar vleugels plakte weer paniekerig tegen haar lichaam aan. Ze trok zich zelf weer overeind. Ze was blij dat ze op de vast bodem stond, tot de zand onder haar hoeven weg zakt en naar beneden valt. Haastig trappelt ze naar achteren om op de vaste grond te blijven, maar bij elke stap dat ze zetten, trapte ze als maar meer zand weg. Op een bepaald moment valt ze helemaal voorover. Hayyel wist dat als ze niet ingreep ze deze landing niet zou halen. Dus sloeg ze haar vleugels open en vloog ze een eindje verder. Wanneer ze zichzelf aan de grond wilde zetten kwam er plots een paard aan gerend. Hayyel kon zichzelf niet meer stoppen en vloog tegen het paard aan. Ze sloeg overkop en kon nog net op tijd haar vleugels in trekken of deze waren gebroken. Na een paar maal door gerold te hebben kwam ze tot stilstand en lag ze op haar rug, met haar ogen gesloten. Haar hoeven lagen langs haar hoofd waardoor de botten Bij haar ellebogen goed zichtbaar waren, wanneer ze dit beseft sloeg ze haar benen naar beneden en probeerde ze zichzelf weer overeind te krijgen. Ze schudde eens met haar hoofd en draaide zich dan behendig om zodat ze op haar zij lag en zo weer op kon staan.Wanneer ze eenmaal helemaal overeind stond keek ze wat verbaast rond, ze had geen idee wat er eindelijk allemaal gebeurt was. Ze keek wat rond, zoekend naar duidelijk herkenningspunten, spijtig genoeg vond ze die niet. Ze had geen idee wat ze was. Als haar ogen een vlek tegen komen met 4 stokjes eronder besefte Hayyel dat een haar had zien tuimelen en misschien we alles had gezien. Ze was niet bepaald een spraakzame merrie. "Euhm... Euhm... Sorry dat ik je heb gestoord..." Ze stopte even met praten daar eens goed te lucht op te snuiven en dan weer verder te gaan. "... Meneer" Weer sprak Hayyel met diezelfde prachtig ene melodieuze stem. Vele zeide dat ze dit expres deed, maar ze kon er niks aan doen, dit was nu eenmaal haar stem. Ze mocht toch wel iets mee hebben, iets wat wel in haar voordeel was. Iets waardoor ze op de één of andere rare manier aan haar hengst zou raken. Pijn tintelde door haar ruggengraat, maar daar trok ze zich nu niks van aan. De blik in haar ogen vertelde dat ze spijt had voor haar stuntelige gedrag en in die blik was misschien toch een tikkeltje pijn te lezen, maar vele zouden dat niet gemerkt hebben. Wie keek er nu ook in ogen die glazige waren? Alles begon te tintelen nu ze wat langer stil stond en nu ze wat meer tijd had om na te denken over de pijn. Toch moest ze dit allemaal negeren en verbergen en dat lukte haar aardig. Stilaan begon ze het nutteloos te vinden om zich voor te stellen, dus wachtte ze tot deze hengst haar eventueel vroeg wat haar naam was. De wind sloeg haar maantop voor haar ogen en bijna voor heel haar gezicht. Ze was trots op haar lange golvende manen die bijna tot aan haar knieën kwamen. Soms vond ze die wat onhandig, maar toch bleef ze er trots op. Ook haar staart was lang en golvend, dus sleepte altijd achter haar aan. Ze blies eens kort de manen van voor haar ene oog, of toch deels, dat ze toch nog iets zag. Ze bracht haar hoofd lichtjes naar beneden en snuffelde aan het zand. Zacht duwde ze haar neus er tegen aan, maar zuchtte al snel. Neen, haar 'vloek' was nog niet over. Ze kon nog niks tot bijna niks voelen. en haar zicht deed het tegenovergestelde dan wat ze wou. Het verergerde in plaats dat het verbeterde. Hoe meer gezonde en normale paarden ze zag hoe ongelukkiger ze zich voelde. Wat ze echter niet helemaal begreep was hoe het eindelijk kwam dat zij zo veel gebreken had en dat zowel haar moeder als vader kerngezond waren. Wat was er allemaal gebeurt toen ze in haar buik leefde? Of wat was er mis met haar vader of met haar moeder. Hayyel hoopte hierop zo snel mogelijk antwoord te vinden, maar jammer genoeg kon ze dat niet aan deze onbekende hengst vragen. Hayyel zou voor eeuwig vervloekt zijn door de kwellende gedachten van haar moeder. Met flitsende beelden kwam het weer voor haar ogen. Hoe ze viel, hoe ze haar laatste woorden schurend en krakend uit haar keel neep, hoe ze gepijnigd hinnikte tot de punt haar lichaam doorboorde. Zelfs hoe een traan over haar wang rolde toen ze zei dat wij verder moesten leven en niet mochten blijven stilstaan. Het brak haar hart telkens opnieuw te denken aan de momenten. Weer dacht ze verder. Hoe ze over de grove stenen naar achteren schoof, waardoor nu haar botten zichtbaar waren en voor altijd zouden blijven, hoe haar vader naar haar kwam en zei dat alles goed zou komen terwijl hij zelf moeite had om zijn tranen in te houden. Hij had eerlijk moeten zijn en haar moeten waarschuwen dat ze voor altijd aan deze herinneringen vast zou zitten, maar welke vader zegt nu zo iets tegen zijn dochter. Hayyel was helemaal van de wereld verdwenen tot een schreeuwende kraai haar weer wakker maakt. Met een krop in de keel en ogen die veel wogen door de tranen die ze probeerde tegen te houden, keek ze weer naar het bruine paard voor haar. Had hij gezien waarover ze aan het piekeren en denken was? Ze hief haar hoofd kort naar de hemel en kon het niet verbergen dat er een kleine traan over haar wang rolde. Hayyel traande dagelijks voor haar moeder, meestal kon ze het verbergen, maar nu lukte dat dus niet. Ze kreeg weer precies op die moment die flasbacks. Ze keek weer op normale hoogte en ze zag iets heel anders in de flashbacks dat ze kreeg. Deze had ze nog nooit eerder gezien. Het was haar vader die bij Shala stond. Ze trapte eens met haar hoef op de grond en keek strak en misschien zelfs een beetje streng. Ze sloeg haar vleugels weer kort uit en schudde er kort mee. Ze voelde nu zo... Gebruikt. Ze grinnikte kort bij deze gedachten en klapte ze weer tegen haar lichaam aan. Soms dacht Hayyel wel eens dat de wereld haar haatte. Ze leerde paarden kennen terwijl ze liever op haar eentje zou willen leven en dan nog haar gebreken. Waarom gooide ze zichzelf niet gewoon van een klif of waarom had ze zich niet gewoon naar beneden laten vallen toen ze haar vleugels dicht sloeg. Dan kon ze tenminste bij haar moeder die ze elke dag opnieuw moest missen. Ze zocht nu al zeker een jaar en half naar iemand die ze met gesloten ogen kon vertrouwen, een echte vriend of vriendin. Maar de moed omdat vol te houden was allang in haar hoeven gezakt. Waarom zou ze ook. Ze konden haar uitlachen en stoten en ze zou het niet eens merken. En vrienden voor je niet te zoeken, die moet vinden. Wie wou haar ook als vriendin, om eerlijk te zijn? Deze hengst zag er, tot zover ze daar iets aan had, nogal ruig uit en... Nouja, niet echt het vrienden type. Wat deed ze nu? Iemand vooroordelen terwijl ze hem niet eens goed kan zien? Terwijl ze nog niets wist over dit paard? Altijd al had ze zich voorgenomen om nooit te worden zoals vele paarden, zoals paarden met veel vooroordelen die eindelijk zelf geen leven hadden en wat deed mevrouwtje nu? Ze deelde zelf vooroordelen uit. Ze moest leren opkomen voor zichzelf en wat meer omgaan met paarden. Na de dood van haar moeder wou ze liever afstand nemen van paarden, maar nu werd het tijd dat daar verandering in kwam en dat ze zich niet meer gedroeg als een gesloten boek. Ze zetten twee stappen dichter bij het paard en stak zoekend haar neus wat naar voor, niet dat ze echt zou voelen moest hij haar neus aanraken, maar toch. Ze wou liever niet dat andere wisten dat ze bijna niks voelde.

You can fly like a bird