Het beloofde een hete dag te worden. De kleine merrie bracht haar slanke lijf soepel voort. Ze vond het altijd fijn om in beweging te zijn. Zelfs nu op een dag als deze, nu de temperaturen boven de 25 graden uitstegen. Haar lange lichtbruine manen wapperden op het koele briesje dat heerlijk aanvoelde op haar klamme vacht. Lynn liet haar hemelsblauwe ogen over het gebied Ferelden glijden. Een adembenemend mooi groen bos strekte zich voor de kleine merrie uit. Zover als ze kon zien met haar scherpe ogen. Op dit moment had Lynn niet veel meer nodig om volmaakt gelukkig te zijn. Diep in haar hart vlogen duizenden vlindertjes, toch bleef een leeg gevoel in haar maag klemmen. Het verlies van haar beste mensenvriendin Lulu deed de merrie nog steeds pijn. Zelfs al kon ze het nog zo goed verbergen, de pijn bleef op een bepaalde hoogte aanwezig in haar leven. Ze moest er maar mee leren dealen. Punt.

Haar azuurblauwe kijkers bleven hangen bij een klein ijsvogeltje. Het diertje was werkelijk prachtig. Geluidloos benaderde ze het beestje. Net op het moment dat Lynn het diertje wilde aanraken, vloog hij weg. Ze liet haar hoofd naar de lucht gaan en keek het vogeltje smachtend na. De merrie droomde er al jaren van om te kunnen vliegen. Zo vrij als een arend te zijn. Geen verplichtingen en plichten. Gewoonweg verrukkelijk zou dat zijn.

Hoefgetrappel in de verte trok Lynn weer uit haar dagdromen. Ze liet haar blik over de omgeving gaan. Geen teken van leven binnen oogbereik. De merrie had scherpe oren die over honderden meters afstand alles konden horen. Dus het paard, ze schatte het op een hengst vanwege het zwaardere hoefgetrappel, bevond zich niet ver van haar plaats vandaan. Misschien zou hij wel hier komen en een gezellig praatje met haar komen maken. In de dagen dat Lynn hier verbleef had ze nog niemand ontmoet. Het zou dus wel fijn zijn als ze iemand kende hier.

-Again alleen Zyaron-